Together Forever

Part 1

"Δανάη" ακούω το όνομα μου.
"Είναι ωρα να φύγετε! Δεν θα προλάβεις την πτήση σου! Η αδερφή δεν θα σε περιμένει για πολύ!" φωνάζει η μαμά μου και εγώ κατεβαίνω τις σκάλες φορτωμένη με τις βαλίτσες.
"Άντε βρε αγάπη μου θα αργήσετε!" μου λέει η μαμά μου με γλυκιά φωνή. Θα μου λείψει πολύ. Όχι μόνο εκείνη αλλά και το σπίτι μου. Το δωμάτιο μου που είμαι συναισθηματικά δεμένη μαζί του. Περνούσα ώρες μέσα στο δωμάτιο μου διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, μιλώντας στο κινητό με την αδερφή μου. Την αδερφή μου θα την βλέπω κάθε μέρα αφού θα φοιτούμε μαζί στο ίδιο πανεπιστήμιο και θα μένουμε μαζί. Ο πατέρας μου δεν θα μου λείψει τόσο σχεδόν καθόλου. Καθώς οι σκέψεις αυτές κυλούν μέσα στο κεφάλι μου τα μάτια μου βούρκωνουν και δάκρυα αρχίζουν να τρέχουν από τα μάτια μου. Αλλιώς φανταζόμουν την αποχώρηση μου από το σπίτι, χωρίς κλάματα και τέτοιες σκέψεις. Είχα αναστατωθεί με την ιδέα ότι θα φύγω και θα σπουδάσω σε άλλη χώρα αλλά τώρα που θα είμαι με την αδερφή μου, κάπως καθησυχάζω τον εαυτό μου.
"Αγάπη μου, δεν θα είσαι μόνη σου. Θα είσαι μαζί με την Χριστίνα." μου λέει η μαμά μου και γνέφω καταφατικά. Με αγκαλιάζει όσο πιο σφιχτά μπορούσε με αποτέλεσμα να μην μπορώ πάρω ανάσα.
"Εντάξει μαμά φτάνει!" Φωνάζω με ότι οξυγόνο μου έχει απομείνει στους πνεύμονες μου και αρχίζει να με αφήνει σιγά σιγά.
"Θα μου λείψεις μαμά!" της λέω και αρχίζουμε να κλαίμε και οι δύο. Είμαι πολύ δεμένη με την μαμά μου αν και είμαι πολύ κλειστός τύπος που του αρέσει να είναι μόνος του.
"Άντε ρε Δανάη, τι κάνεις τόση ώρα; Έλα θα χάσουμε την πτήση. Θα φύγω μόνη μου αν δεν έρθεις τώρα!" δηλώνει η αδερφή μου και εγώ κοιτάω την μαμά μου.
"Εντάξει είναι ώρα να πάτε! Να προσέχετε! Να με πάρετε τηλέφωνο μόλις φτάσετε! Σας αγαπώ πολύ!" μας λέει η μαμά καθώς μπαίνουμε στο ταξί.
"Θα τα πούμε!" λέει η Χριστίνα και βγάζει το χέρι της από το ταξί για να την χαιρετήσει.
"Έλα μην αγχώνεσαι. Όλα καλά θα πάνε! Είμαστε μαζί σε αυτό!" λέει και μου σφίγγει το χέρι. Τώρα νιώθω ασφάλεια και σιγουριά. Θα είμαι με την Χριστίνα, την αδερφή μου. Σε όλη την διάρκειας της διαδρομής κοιτούσα έξω από το παράθυρο. Η Χριστίνα με ταρακούνησε.
"Έλα τώρα Δανάη είσαι πολύ δραματική." είπε και την αγριοκοίταξα. Δεν είμαι δραματική!
"Για πες τώρα για τους φίλους στο πανεπιστήμιο." την ρωτάω ενώ παράλληλα αναρωτιέμαι αν εγώ θα κάνω φίλους ή θα με παίρνει μαζί της επειδή με θα με λυπάται.
"Λοιπόν είμαστε αρκετά μεγάλη παρέα." ξεκινάει να λέει.
"Στην παρέα υπάρχουν 3 αγόρια και 3 κορίτσια μαζί με εσένα και με εμένα. Είναι ο Γιώργος, ο Διονύσης και Γιάννης. Είναι φίλοι μου αν και δεν νομίζω να τους συμπαθήσεις ιδιαίτερα." τελειώνει και την κοιτάζω με περιέργεια.
"Γιατί να μην τους συμπαθήσω; Τι έχουν;" την ρωτάει και περιμένω να απαντήσει με αγωνία.
"Μια χαρά παιδιά είναι όλοι τους. Απλά ο Γιώργος είναι απόμακρος και κάνει σχέσεις της μιας βραδιάς όπως και ο Διονύσης αλλά εκείνος είναι αστείος και ανοιχτός σε αντίθεση με τον Γιώργο αλλά βέβαια και οι δύο έχουν φήμη. Και ο Γιάννης δεν έχει καμία σχέση με τους άλλους δύο, νομίζω είναι πιο συναισθηματικό παιδί. Η Κέλλυ και αυτή καλή κοπέλα." έχω μείνει έκπληκτη με τα λεγόμενα της. Μα καλά με ποιους κάνει παρέα; αναρωτήθηκα.
"Όντως δεν με ενθουσιάζει και πολύ η ιδέα στο να κάνω παρέα μαζί τους. Απορώ πως και εσύ κάνεις παρέα μαζί τους." της απαντάω και πραγματικά είμαι περίεργη για την απάντηση της.
"Κοίτα τον πρώτο καιρό ήμουν χάλια μέχρι που άρχισα να μιλάω με την Κέλλυ επειδή ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο δηλαδή συγκάτοικοι. Δεν σου είχα πει τίποτα για να μην σε στενοχωρήσω παραπάνω. Όταν άρχισα να κάνω παρέα και να βγαίνω μαζί της με γνώρισε στον Διονύση, στον Γιώργο και στον Γιάννη και έτσι δέσαμε. Με βοήθησαν πολύ όταν ήμουν χάλια. Μου στάθηκαν σαν οικογένεια και ακόμα μου στέκονται. Άμα τους γνωρίσεις είμαι σίγουρη πως θα τους συμπαθήσεις. Ίσως να σου αρέσει και κάποιος." τελειώνει και μου κλείνει το μάτι πονηρά. Της χαμογελάω ειρωνικά.
"Καλά κάτσε πρώτα να τους γνωρίσω και βλέπουμε." της λέω και παρατηρώ πως είμαστε ήδη στο αεροδρόμιο. Η καρδιά μου για μια στιγμή σφίχτηκε, η ώρα στο ταξί μου φάνηκε στην αρχή μια αιωνιότητα αλλά αφού συζητήσαμε με την Χριστίνα η ώρα κύλησε σαν νερό. Βλέπω το ταξί να απομακρύνεται ενώ βυθίζονται στις σκέψεις μου.
"Έχω σιγουρευτεί! Θα χάσουμε την πτήση!" λέει η Χριστίνα και εκεί ξυπνάω.
"Όντως! Φεύγουμε!" δηλώνω και αρχίζω να τρέχω προς την πύλη με την Χριστίνα να με ακολουθεί. Αφού αφήσαμε τις αποσκευές μας και βρήκαμε τις θέσεις πλέον δεν είχα ενδοιασμούς για αυτό το ταξίδι. Ξεκινάω να ζω την ζωή μου όπως την θέλω. Θα μένω με την αδερφή μου, ένα από τους σημαντικότερους ανθρώπους στην ζωή μου. Τα μάθηματα θα ξεκινήσουν σε 2 εβδομάδες άρα θα έχω λίγο χρόνο να δω την πόλη και να γνωρίσω και κάποιους ανθρώπους αλλά και τους φίλους της αδερφής μου. Αφού τους εμπιστεύεται δεν έχω λόγω να μην τους εμπιστευτώ και εγώ.

Γεια σας! Είναι η πρώτη ιστορία που γράφω εδώ στο Wattpad και για να πω την αλήθεια είμαι πολύ αγχωμένη αλλά και ενθουσιασμένη. Ελπίζω να σας αρέσει! Αντίο μέχρι το επόμενο part!

Υ.Γ. Λοιπόν, έχω κάνει ένα μικρό λαθάκι με την σειρά που δημοσιεύω τα part οπότε κάποια δεν είναι με την σειρά. Για να τα διαβάζετε με την σειρά, να κοιτάτε πάνω στις τρεις τελείες και παύλες για να τα διαβάσετε με σωστή σειρά. Επιπλέον έχω φτιάξει μια playlist στο Spotify, σκαναρε για να την ακούσεις! Τέλος, υπάρχει στο Tik Tok ένας λογαριασμός με βίντεο σχετικά με την ιστορία. Tik Tok account: urfavblondetallgirl_

-D💞