Together Forever

Part 72

Φτάσαμε, πλήρωσα και έφυγε. Στεκόμουν και κοίταγα την είσοδο του ξενοδοχείου. Δεν μπορούσα να σκεφτώ με τίποτα καθαρά. Δεν ήξερα αν έπαιρνα λάθος αποφάσεις. Εσωτερικά κατέρρεα. Ρώτησα την ρεσεψιόν σε ποιον όροφο ήταν το δωμάτιο του Παναγιώτη και με οδήγησαν. Όταν έφτασα έξω από την πόρτα δίστασα. Χτύπησα την πόρτα. Άνοιξε μετά από λίγο και είδα ένα μισό ξύπνιο Παναγιώτη. Φορούσε πιτζάμες και ήταν γλυκούλης.
"Δανάη;" Έτριψε τα μάτια του για να με δει καλύτερα.
"Συγγνώμη που σε ξύπνησα. Καλύτερα να φύγω."
"Όχι. Όχι. Πως και από εδώ τέτοια ώρα; Δεν ήσουν σε κάποιο πάρτυ;"
"Ναι. Βαρέθηκα κι έφυγα." Με κοίταξε λίγο καλύτερα.
"Έκλαιγες;"
"Όχι."
"Πως αφού τα μάτια σου είναι κατακόκκινα."
"Μια αλλεργία. Δεν είναι κάτι."
"Ω συγγνώμη. Πέρασε μέσα." Έκανε στην άκρη για να περάσω. Μπήκα μέσα. Μεγάλο δωμάτιο. Ουάου.
"Ωραίο δωμάτιο. Και το κρεβάτι φαίνεται πολύ άνετο."
"Ναι είναι." Well awkward.
"Μήπως θέλεις κάτι να πιείς;"
"Εμ...ναι."
"Θέλεις κάτι συγκεκριμένο;"
"Όχι βάλε ο,τι θα πιείς κι εσύ, αν πιείς..."
"Ουίσκι, είναι εντάξει;"
"Ναι μια χαρά." Μου το έδωσε και εγώ χτυπούσα τα δάχτυλα μου νευρικά πάνω στο ποτήρι. Πήρε το ποτήρι από το χέρι μου και το άφησε στο τραπεζάκι δίπλα μας. Τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με έφερες ακόμα πιο κοντά του. Σήκωσα το κεφάλι μου. Με κοίταγε και μου χαμογελούσε.
"Δανάη ξέρω τι θέλεις." ψιθύρισε κοντά στο αυτί μου. Ανατρίχιασα. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θέλω αυτή την στιγμή. Φίλησε τον λαιμό μου και τα χέρια του κατέβηκαν στο κούμπωμα της φούστας μου. Κομπλαρα. Πάγωσα. Το κατάλαβε και ανέβασε τα χέρια του στην μέση μου και το στόμα του το έφερε στο στόμα μου. Το φιλί είχε γεύση ουίσκι. Αναμνήσεις... Κλείσε τες τώρα Δανάη. Διέταξα τον εγκέφαλο μου. Αλλά μάταια. Έκανε βήματα για να πλησιάσει το κρεβάτι και με τράβηξε μαζί του. Καθησαμε στο κρεβάτι και ο Παναγιώτης απομακρύνθηκε για να βγάλει την μπλούζα του. Επέστρεψε στα χείλη μου και με ξάπλωσε στο κρεβάτι. Βρέθηκε από πάνω μου. Τα χέρια μου τραβούσαν απαλά τα μαλλιά του. Προσπαθούσα να το απολαύσω. Αλλά κάτι με κρατάει πίσω. Ένα κακό προαίσθημα έχω. Όσο προσπαθούσα να σταματήσω να σκέφτομαι το προαίσθημα γινόταν όλο και χειρότερο. Ο Παναγιώτης βάθυνε το φιλί μας και τα χέρια έφτασαν στην άκρη της μπλούζας. Σταμάτησε επειδή άρχισε να χτυπάει το κινητό μου. Το αφήσαμε να χτυπάει και συνεχίσαμε αλλά επέμενε.
"Καλύτερα να το σηκώσεις." είπε. Σηκώθηκα για να δω ποιος ήταν νυχτιατικα. Η Χριστίνα. Μα καλά τι έπαθε;
"Ναι;"
"Γιατί δεν σηκώνεις το γαμημενο τηλέφωνο σου;"
"Τι έγινε;"
"Ο Γιώργος είχε ένα σοβαρό ατύχημα."
"Τι;!" Αποκλείεται.
"Ναι. Δεν ξέρω τι σκατά έχει συμβεί μεταξύ σας αλλά τσακίσου κι έλα από το νοσοκομείο. Έχει χάσει πολύ αίμα. Μηδέν θετικό δεν έχεις;"
"Ναι. Νομίζω. Δεν ξέρω." Τα πόδια δεν με κρατάνε πια.
"Δανάη είναι σοβαρά τα πράγματα. Έχεις ή δεν έχεις;"
"Ναι νομίζω. Ναι."
"Ωραία έλα να δώσεις αίμα. Δεν έχει κανείς μας μηδέν θετικό που έχει ο Γιώργος."
"Εντάξει εντάξει έρχομαι!"
"Κάνε γρήγορα!" Η φωνή της ήταν πολύ ανήσυχη. Να το, το κακό προαίσθημα.
"Παναγιώτη χίλια συγνώμη. Πρέπει να φύγω. Ένας γνωστός είχε ένα ατύχημα και πρέπει να δώσω αίμα."
"Θέλεις να έρθω μαζί σου;"
"Δεν είναι ανάγκη. Θα μιλήσουμε αύριο." Του μιλούσα και μάζευα τα πράγματα μου παράλληλα.
"Εντάξει, να προσέχεις."
"Ναι τα λέμε." είπα και έφυγα τρέχοντας. Για καλή μου τύχη είχε ήδη ταξί μπροστά από το ξενοδοχείο και πήρα ένα. Είχε πολύ κίνηση. Σάββατο βράδυ. Ο κόσμος βγαίνει. Ο κόσμος καίγεται. Ο Γιώργος δεν είναι καλά. Με τα πολλά έφτασα. Βρήκα τα παιδιά να περιμένουν στον διάδρομο. Η Κέλλυ έκλαιγε και την κράταγε ο Διονύσης. Η Χριστίνα προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να φανεί δυνατή.
"Τι έχει γίνει;"
"Σε κάποια φάση βγήκε έξω, μετά μπήκε στο μαγαζί αναστατωμένος. Τον σταμάτησε ο Διονύσης για να τον ρωτήσει τι έχει. Δεν απάντησε απλά ζήτησε ένα μπουκάλι ουίσκι από το μπαρ. Το πήρε και έφυγε. Πήρε την μηχανή. Αύξησε ταχύτητα και έπεσε πάνω σε ένα άλλο αυτοκίνητο. Δεν ξέρω αν είχε μεθύσει ή τι τον έπιασε." είπε με τρεμαμενη φωνή. Αν δεν καθόμουν σίγουρα θα είχα σωριαστεί στο πάτωμα.
"Που είναι να πάω για να δώσω αίμα;"
"Θα σε φωνάξουν." είπε και ήρθε ο γιατρός. Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι. Εγώ δεν μπορούσα να σηκωθώ.
"Είναι σε κρίσιμη κατάσταση. Έχει παντού πληγές. Στο κεφάλι του έχουμε κάνει δέκα ράμματα και δεν είναι μόνο στο κεφάλι. Προσπαθήσαμε." Δεν μπορούσα να ανασανω. Ήταν λες πνιγομουν. Εγώ έφταιγα για αυτό. Τον έκανα σκουπίδι και έφυγα.
"Ήρθε το άτομο για να δώσει αίμα;"
"Ναι! Εδώ είμαι."
"Ακολουθήστε με παρακαλώ." Σηκώθηκα με ότι δυνάμεις είχαν απομείνει και τον ακολούθησα. Γύρισα πίσω να κοιτάξω. Η Κέλλυ έκλαιγε με λυγμούς και η Χριστίνα λύγισε στον ώμο του Γιάννη. Παίρνω τον τίτλο του χειρότερου ανθρώπου στον κόσμο.

[...]

Αυτή η αναμονή τσακίζει κόκαλα. Έχω δώσει αίμα εδώ και δύο ώρες και καμιά εξέλιξη. Βγήκε ο γιατρός. Σηκωθήκαμε όλοι αυτή την φορά.
"Ο φίλος σας είναι καλά." Όλοι ανακουφιστηκαν. Χριστέ μου, σε ευχαριστώ.
"Μπορούμε να τον δούμε;" ρώτησε η Χριστίνα.
"Ναι αλλά με το μαλακό." Άνοιξαν τα παιδιά την πόρτα και ο Γιώργος ξύπνησε αλλά ήταν ακόμα υπό την επήρεια των φαρμάκων. Εγώ έμεινα στην πόρτα να τους κοιτάζω.
"Άμα το ξανακάνεις θα σε σκοτώσω πρώτη εγώ και δεν θα πας από φυσικά αίτια." είπε η Κέλλυ.
"Τελευταία φορά." είπε απειλητικά αλλά και στα αστεία η Χριστίνα.
"Ρε φίλε δεν παίζουμε με αυτά. Κοντεψαμε να τρελαθουμε."
"Κάτσε να γίνεις καλά και θα δεις τι χουνερι θα σου κάνουμε." Τα κορίτσια σηκώθηκαν από δίπλα του. Ο Γιώργος ήταν καλά. Είναι ζωντανός. Η Χριστίνα με κοίταξε. Μπήκε μια νοσοκόμα στο δωμάτιο.
"Τα αντικείμενα που βρέθηκαν μαζί σας, βρίσκονται στο σακούλι στο κομοδίνο σας." Ο Γιώργος κούνησε το κεφάλι του και η νοσοκόμα έφυγε.

-D🖤