Together Forever

Part 49

Είμαστε ξαπλωμένοι. Ο Γιώργος μου κρατάει το χέρι. Δεν μιλάμε. Εγώ κοιτάω το ταβάνι και σκέφτομαι. Δεν θυμάμαι πότε είπα στον Αντρέα για να πάμε για καφέ ή για βόλτα. Άμα τον δω αύριο θα του πω για το Σάββατο σίγουρα. Επίσης να θυμηθώ να πω στην Τζούλιαν να πάμε για καφέ το Σάββατο το πρωί και μετά να πάμε για ψώνια. Από τότε που ήρθα δεν έχω πάει για ψώνια. Βασικά έχω πάει. Πήρα εκείνο το σετ εσωρούχων. Και να τι ξέχασα! Το σετ αυτό. Τέλος πάντων. Λες να ζηλέψει ο Γιώργος που θα βγω με τον Αντρέα; Μπορεί να ζηλέψει και να θυμώσει. Μπορεί και να τσακωθούμε. Όχι δεν θέλω. Αν και είναι αναπόφευκτο. Έτσι κι αλλιώς με τον Αντρέα είμαστε μόνο φίλοι. Θα πρέπει να του το πω για να μην το μάθει από άλλους.
"Γιώργο;"
"Μμ..."
"Θέλω να σου πω κάτι."
"Ωχ τι είναι;"
"Δεν είναι κάτι. Να μωρέ... με τον Αντρέα κανονίσαμε να πάμε για έναν καφέ το Σάββατο. Τίποτα σπουδαίο."
"Για καφέ, ε;"
"Εμ... ναι."
"Αλήθεια τώρα; Δεν βλέπεις πως σε γουστάρει;" Χάλασα την στιγμή.
"Όχι δεν πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Με τον Αντρέα είμαστε φίλοι και δεν του αρέσω επειδή δεν έχει πολύ καιρό που χώρισε."
"Πότε πρόλαβε να σου τα πει όλα αυτά; Και φαίνεται ξεκάθαρα ότι σε γουστάρει-του αρέσεις-θέλει να σε πηδήξει."
"Δεν συμβαίνει τίποτα από όλα αυτά. Απλά θα βγούμε για ένα καφέ. Αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει λόγος να ταραζεσαι. Και εξάλλου θα ήθελες να το μάθεις από αλλού ή από μένα;"
"Και φυσικά θα ήθελα να το μάθω από εσένα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλω να πας μαζί του για καφέ."
"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είσαι τόσο αρνητικός."
"Γιατί πρέπει να συμβεί τώρα που θα φύγω;"
"Αλλάζεις θέμα. Γιατί δεν θες να βγω για έναν απλό καφέ μαζί του. Μην ξεχνάς πως πρόκειται να συναντηθούμε και άλλες φορές για να με βοηθήσει."
"Γιατί... γιατί δεν θέλω. Πολύ απλά."
"Γιώργο δεν υπάρχει λόγος για να ζηλέψεις. Ειλικρινά."
"Δανάη αν είσαι σίγουρη πως δεν είναι κάτι παραπάνω από φιλικό, τότε πήγαινε." Συνέχισε.
"Αλλά αν τολμήσει να κάνει κάτι, θα βρεθεί δέκα μέτρα κάτω από την γη. Είμαστε σύμφωνοι;"
"Τίποτα δεν θα συμβεί."
"Και θα βγείτε νωρίς, να είναι μέρα έξω."
"Εντάξει."
"Κι εσύ που θα πας στην Ιταλία, να προσέχεις."
"Μόνο να προσέχω;"
"Ναι να μην τραυματιστείς."
"Και αν μου την πέσει καμιά Ιταλίδα καλλονή, τι θα κάνω;"
"Τι θα κάνεις σε αυτήν την περίπτωση;"
"Θα της πω πως είμαι τρέλα ερωτευμένος με μια Ελληνίδα."
"Εντάξει, έσωσες κάπως την κατάσταση." Γελάσαμε και οι δύο αρκετά.
"Δανάη δεν είναι ότι δεν σε εμπιστεύομαι για να πας μαζί του για καφέ, απλά... απλά δεν τον ξέρω οπότε πιστεύω ότι καταλαβαίνεις την θέση μου." είπε μετά από λίγο. Είχε πράγματι δίκιο. Ούτε εγώ ξέρω πολύ καλά τον Αντρέα αλλά έχει έρθει και σπίτι μου. Τον καταλαβαίνω. Και εγώ φυσικά δεν θα τον άφηνα να βγει με άλλη όσο θα έλειπα. Αλλά δεν είναι έτσι τώρα.
"Το καταλαβαίνω. Απλά το έχουμε πει εδώ και καιρό και εγώ όλο το αναβάλλω. Δεν μου αρέσει αυτή η κατάσταση. Απλά για έναν καφέ θα πάμε, νωρίς μάλιστα."
"Εντάξει απλά σου είπα τι σκέφτομαι εγώ για αυτό. Και φυσικά να πας αν είναι αυτό που θες, εγώ απλά εξέφρασα τις σκέψεις μου."
"Γιώργο τα κατανοώ απόλυτα όλα αυτά που μου λες. Και εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να σε άφηνα να πας πουθενά."
"Δεν θα με άφηνες επειδή δεν θα με εμπιστευοσουν;" Δεν περίμενα την ερώτηση του αυτή.
"Δεν μου έχεις δώσει αφορμές, οπότε ναι, θα σε εμπιστευόμουν."
"Και τώρα που θα πάω στην Ιταλία;"
"Τι εννοείς;"
"Με εμπιστεύεσαι; Θα πάω στην Ιταλία ολομόναχος για δουλειές."
"Γιώργο δεν σε καταλαβαίνω."
"Δανάη άπλα είναι τα πράγματα."
"Γιώργο αν κάνεις κάτι, τότε εσύ θα έχεις τύψεις, όχι εγώ. Και δεν θα ήθελα να συνεχίσουμε την συζήτηση. Αν έχεις σκοπό να κάνεις κάτι, πες το τώρα να τελειώνουμε." είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι. Θύμωσα. Άρχισα να φοράω τα ρούχα μου.
"Δανάη πλάκα έκανα." Συνέχισα να ντύνομαι. Σηκώθηκε και αυτός από το κρεβάτι. Τράβηξε απαλά το χέρι μου.
"Δανάη, Χριστέ μου, δεν εννοούσα ότι θα... Όχι δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα."
"Τότε γιατί το είπες;"
"Ήθελα να σου δείξω την θέση στην οποία βρίσκομαι."
"Δηλαδή εννοείς ότι θα σε απατησω με τον Αντρέα όσο θα λείπεις;"
"Όχι."
"Τότε;"
"Συγγνώμη. Δεν εννοούσα ποτέ κάτι τέτοιο. Και όχι δεν πιστεύω ότι θα με απατούσες με τον Αντρέα. Απλά..."
"Απλά Γιώργο ζηλεύεις. Αυτό είναι όλο. Παραδέξου το."
"Τι; Εγώ να ζηλεύω; Όχι, καθόλου. Σου εξήγησα." Δεν μπορώ γιατί οι άντρες δεν παραδέχονται ότι ζηλεύουν.
"Ο,τι πεις." είπα αδιάφορα.
"Ωραία! Εντάξει!" Τον κοιτάζω.
"Έχεις δίκιο. Ζηλεύω. Και μάλιστα ζηλεύω πολύ. Ευχαριστημένη τώρα;"
"Γιώργο δεν λειτουργούν έτσι οι σχέσεις. Είναι φυσιολογικό οι άνθρωποι να ζηλεύουν με μέτρο πάντα το ταίρι τους."
"Δανάη... Δεν έχω ξανακάνει σχέση. Οπότε όλα αυτά είναι καινούργια για εμένα. Πριν είχα ο,τι ήθελα και όποτε το ήθελα. Τώρα είναι διαφορετικά. Προσπαθώ να προσαρμοστώ."
"Γιώργο το καταλαβαίνω. Είναι καινούργιο για εσένα. Το σέβομαι. Σε βοηθάω όσο μπορώ σε αυτό."
"Απλά χρειάζομαι, μάλλον, λίγο χρόνο." Είχα μείνει.
"Τι εννοείς;"
"Δανάη αισθάνομαι παρά πολλά πράγματα για εσένα.  Νιώθω ότι σε καταπιέζω. Και όταν σε καταπιέζω, δεν μου αρέσει αυτό."
"Που θες να καταλήξεις;"
"Ίσως λίγο αυτή η απόσταση να βοηθήσει να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου."
"Δηλαδή μου λες ότι θες να χωρίσουμε;"
"Όχι, όχι. Σε καμία περίπτωση. Φοβάμαι ότι σε πνιγώ και ότι θα σε χάσω."
"Όχι δεν είναι έτσι. Δεν με πιέζεις. Είναι αρχή ακόμα. Θα το βρούμε."
"Ίσως η απόσταση να βοηθήσει την κατάσταση."
"Γιώργο μια χαρά είναι η κατάσταση. Δεν σε καταλαβαίνω σήμερα, ειλικρινά."
"Εννοώ πως η απόσταση θα δείξει πως είμαστε. Αν πραγματικά θα αντέξουμε." Ναι έχει ένα δίκιο αλλά μόνο μια εβδομάδα χωριά θα είμαστε.
"Γιώργο σκέψου ότι θα είναι όπως εκείνη την εβδομάδα που είχαμε τσακωθεί. Απλά θα είναι διαφορετικά. Θα μιλάμε καθημερινά και δεν θα είμαστε μαλωμενοι. Μην αγχώνεσαι μια εβδομάδα είναι, θα περάσει."
"Δανάη δεν ξέρω αν θα κρατήσει μόνο για μια εβδομάδα."
"Τι, δηλαδή μπορεί και περισσότερο;"
"Ίσως. Αναλόγως πως θα πάνε οι δουλειές."
"Εντάξει, δεν πειράζει. Όσο κρατήσει. Μετά θα επιστρέψεις εδώ, έτσι δεν είναι;"
"Ναι θα επιστρέψω."
"Όλα μια χαρά θα πάνε, θα δεις."