Together Forever

Part 86

Κατεβήκαμε και βρήκαμε τα παιδιά. Ο Γιάννης ήταν σαν ψάρι που το βγάλανε στην στεριά. Από την άλλη η Χριστίνα έλαμπε. Από χαρά και ευτυχία. Την ζηλεύω. Με την καλή έννοια. Πόσο ωραίο συναίσθημα είναι να ξέρεις ότι κάποιος εκεί έξω σε αγαπάει, κάνει αγώνα για εσένα και δεν σε θεωρεί δεδομένη. Πραγματικά αυτοί οι δύο φτιάχτηκαν ο ένας για τον άλλον. Ανήκουν ο ένας στον άλλον. Έστειλα την Χριστίνα να μας φέρει κάτι να πιούμε για να μιλήσω με τον Γιάννη.
"Μπορείς να μου πεις γιατί αγχώνεσαι;"
"Γιατί φοβάμαι την απάντηση της."
"Είσαι σοβαρός τώρα; Περιμένεις πως θα σου πει όχι;"
"Δεν ξέρω."
"Γιάννη η Χριστίνα σε κοιτάζει και φαίνεται στα μάτια της πόσο ερωτευμένη είναι μαζί σου. Κοίτα την, λάμπει από ευτυχία. Φυσικά και θα θέλει να παντρευτείτε. Σε αγαπάει πολύ." Χαμογέλασε.
"Λες;"
"Να μην έχεις αμφιβολίες!" Δεν συνεχίσαμε την κουβέντα γιατί επέστρεψαν. Ο Γιώργος καθόταν δίπλα μου. Απέφευγα να τον κοιτάξω αν και καταλάβαινα κάθε φορά που έπεφτε πάνω μου το βλέμμα του. Με έκαιγε. Ο Γιάννης και η Χριστίνα χόρευαν. Εγώ καθόμουν και κοιτούσα λεπτομερώς τι έχει πάνω το τραπέζι από την βαρεμάρα μου. Είχα ξεχάσει και το κινητό μου πάνω στο δωμάτιο. Ο Γιώργος από δίπλα χαλαρός, χάζευε το κινητό του. Ξαφνικά τον καταλαβαίνω να σηκώνεται. Στέκεται όρθιος δίπλα μου.
"Χορεύουμε;" ρώτησε. Δεν πολυσκέφτηκα την απάντηση μου.
"Ναι." Σηκώθηκα αν και ήξερα πως θα κατέληγε όλο αυτό. Είναι απρόβλεπτη βραδιά η σημερινή. Βασικά είναι εντελώς προβλέψιμη. Η Χριστίνα θα πει ναι στον Γιάννη και εγώ ελπίζω να μην καταλήξω στο κρεβάτι με τον Γιώργο κάνοντας τρελό σεξ. Από την μία θα έδινα και την ζωή μου για να συμβεί αυτό, από την άλλη δεν το θεωρώ σωστό. Σηκώθηκα και μου έπιασε το χέρι. Ήταν και άλλα ζευγάρια δίπλα μας. Ήταν αργός ρυθμός και χορεύαμε κολλημένοι. Τα χέρια μου τυλιγμένα στον λαιμό του και τα δικά του χέρια αγκάλιαζαν την γυμνή μου πλάτη. Ένιωθα την καρδιά του να χτυπάει μέσα στο δικό μου στήθος. Γύρισα να τον κοιτάξω αλλά εκείνος με κοιτούσε ήδη. Τότε ήταν που κατάλαβα τι θα ακολουθούσε. Το ξέραμε και οι δύο. Δεν μπορούσαμε να κρατηθούμε μακριά. Θέλουμε ο ένας τον άλλον τόσο πολύ. Και όλη αυτή η απόσταση. Αυτά τα χρόνια. Έκαναν την αναμονή μεγαλύτερη. Ήθελα να ξεχάσω το παρελθόν αλλά δεν γίνεται. Μου είπε ψέματα. Ακόμα και ως σκέψη αφήνει μια πικρή γεύση. Κατάπια με δυσκολία. Πως μπορώ να τον πιστέψω; Θα μου πει τι νιώθει; Θα αφήσει κι άλλο καιρό να περάσει; Θα μείνει μαζί μου; Θα μπορέσει να με αγαπήσει; Μόνο εκείνος ξέρει. Μετάνιωσε που με άφησε και είπε ψέματα; Με αναζήτησε όλα τα χρόνια που ήμασταν χωριστά; Του έλειψα όπως μου έλειψε εκείνος; Με σκεφτόταν;
"Όλα αυτά που αναρωτιέσαι, μπορώ να σου τα απαντήσω." είπε και με έβγαλε από τις σκέψεις. Θέλω να μου απαντήσει αλλά το θέμα είναι αν θα μπορέσω να τον πιστέψω. Θέλω τόσο πολύ να το κάνω αλλά δεν θα είναι το ίδιο.
"Ας περιμένουμε να κάνει την πρόταση γάμου και μετά μπορούμε να πάμε στο δωμάτιο."
"Σύμφωνοι." Συνεχίσαμε να χορεύουμε αμίλητοι. Παρατηρούσα τον Γιάννη. Ήταν έτοιμος να κατουρηθει από το άγχος και την χαρά του. Η Χριστίνα με τον τρόπο της τον παρηγορούσε. Πιστεύω πως κάτι έχει καταλάβει άλλο δεν λέει τίποτα για να μην χαλάσει την έκπληξη. Ο Γιάννης μου έκανε νόημα πως τώρα θα της κάνει την πρόταση γάμου. Το τραγούδι τελείωνε. Ο Γιάννης έκανε στροφή την Χριστίνα και μετά γονάτισε. Εγώ κλασικά δάκρυσα. Η Χριστίνα έπιασε το πρόσωπο της, ο Γιάννης άνοιξε το βελούδινο μπλε κουτάκι κοσμηματοπωλείου. Εγώ και ο Γιώργος κοιταχτήκαμε φευγαλέα και μετά στρέψαμε τα βλέμματα μας πάνω τους. Όμως που έπιασε το χέρι. Και μετά ήρθε η γνωστή ατάκα.
"Χριστίνα θέλεις να με παντρευτείς;" Η Χριστίνα γουρλωσε τα μάτια της. Δεν μπορούσε να μιλήσει και έτσι απλά κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. Ο Γιάννης σηκώθηκε και την αγκάλιασε. Η Χριστίνα άρχισε να κλαίει κι εγώ μαζί της. Μετά της πέρασε το δαχτυλίδι και τους πλησιάσαμε. Ο Γιώργος αγκάλιασε τον Γιάννη και του ευχήθηκε.
"Μου φαίνεται απίστευτο που ο καλύτερος μου φίλος αρραβωνιάζεσαι σήμερα. Σου αξίζει ότι καλύτερο και νομίζω πως το έχεις βρει. Να είστε πάντα ευτυχισμένοι και ερωτευμένοι όπως τώρα."
"Ευχαριστώ πολύ ρε φίλε.'' Με την σειρά μου αγκάλιασα την Χριστίνα.
"Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Με μια τέτοια αρχή έχετε ήδη προδιαγράψει το καλύτερο μέλλον. Σας εύχομαι ο,τι καλύτερο αδερφούλα." είπα συγκινημένη και η Χριστίνα με αγκάλιασε σφιχτά.
"Σε ευχαριστώ. Όλα χάρη σε εσένα άρχισαν. Αν δεν ήσουν εσύ να με σπρώξεις, δεν θα ήμουν εδώ τώρα. Οπότε σε ευχαριστώ για όλα."
"Τι λες τώρα; Εσείς είναι γραφτό να είστε μαζί." Μου χαμογέλασε. Μετά ο Γιώργος ήρθε από πίσω μου για να αγκαλιάσει και εκείνος την Χριστίνα και να της ευχηθεί.
"Εύχομαι όλες σας οι ευχές και τα όνειρά σας να πραγματοποιούνται και εμείς να μοιραστούμε μαζί σας πολλές ακόμη όμορφες στιγμές." της είπε ο Γιώργος κι εκείνη τον αγκάλιασε και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Εκείνος γέλασε. Γύρισα στον Γιάννη και τον αγκάλιασα για να του ευχηθώ.
"Τι να πρώτο πω; Μόλις αντίκρισα εσάς τους δυο, ήμουν σίγουρη ότι η μέρα αυτή δε θα αργούσε. Και να που τώρα είμαστε εδώ. Να είστε πάντα ευτυχισμένοι."
"Σε ευχαριστώ πολύ Δανάη για όλα."
"Τίποτα. Και είδες; Δεν έπρεπε να έχεις άγχος. Όλα πήγαν τέλεια."
"Ναι όλα πήγαν καλά." Αφού τελειώσαμε με τις ευχές, ο Γιώργος μου έπιασε το μπράτσο.
"Έχουμε μια κουβέντα."
"Ναι, το θυμάμαι."
"Λοιπόν, παιδιά! Θέλουμε να σας πούμε και κάτι άλλο." είπε η Χριστίνα ενθουσιασμένη.
"Τι είναι;"
"Μόλις αποφασίσαμε πως ο γάμος θα γίνει το καλοκαίρι και θέλουμε εσάς για κουμπάρους. Δεν μπορείτε να μας πείτε όχι!" Κοιταχτήκαμε με τον Γιώργο και χαμογελάσαμε άβολα.
"Εντάξει." είπα και ο Γιώργος κούνησε το κεφάλι θετικά.
"Εμείς θα σας αφήσουμε για λίγο μόνους σας. Θα επιστρέψουμε." είπε ο Γιώργος και μόνο που δεν με έσπρωξε για να φύγουμε από εκεί. Φτάσαμε στο δωμάτιο και μπήκανε μέσα. Κάθησα στο κρεβάτι και περίμενα να ακούσω προσεχτικά τι είχε να πει.
"Ωραία, λοιπόν, σε ακούω. Μίλα."

-D💋