Together Forever

Part 71

Just listen to the song !

Ήρθε δυστυχώς η μέρα του πάρτυ και της άφιξης του Παναγιώτη. Το σπίτι είχε γίνει χώρος προετοιμασίας. Είχε έρθει η Τζουλς και η Κέλλυ. Βάφονταν και γελούσαν. Εγώ έστελνα μηνύματα στον Παναγιώτη.
"Πως είσαι;"
"Υπερβολικά κουρασμένος. Δύο αεροπλάνα έχω αλλάξει μέχρι στιγμής. Και συνέχεια καθυστερήσεις."
"Καταλαβαίνω."
"Εσύ τι κάνεις;"
"Εδώ στο σπίτι. Έχουν μαζευτεί τα κορίτσια και ετοιμάζονται για να πάμε σε ένα πάρτυ που είμαστε καλεσμένες."
"Χμ... Μάλιστα. Δεν φαίνεται να είσαι και πολύ ενθουσιασμένη.
"Δεν εχω και πολύ όρεξη είναι η αλήθεια."
"Εγώ δεν βλέπω την ώρα να φτάσω στο ξενοδοχείο και να κοιμηθώ."
"Ελπίζω να σε αφήσουν οι φίλοι σου να κοιμηθείς."
"Θα με αφήσουν θέλουν δεν θέλουν. Ευτυχώς που ο καθένας έχει κλείσει μονόκλινο."
"Πόσες μέρες θα μείνεις τελικά;"
"Τέσσερα βράδια."
"Θα συναντηθούμε;"
"Αυτό εννοείται. Το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω στο Λονδίνο είναι να σε δω."
"Κι εγώ θέλω να σε δω."
"Θες να πούμε για αύριο το πρωί;"
"Ναι. Στείλε μου το ξενοδοχείο και θα έρθω από εκεί και θα σε πάω βόλτα."
"Ωραία. Ανυπομονώ για αύριο. Σε αφήνω τώρα γιατί τα μάτια μου κλείνουν. Θα τα πούμε."
"Ναι. Τα λέμε."
"Δανάη είσαι έτοιμη;" με ρώτησε η Χριστίνα.
"Ναι. Φεύγουμε;"
"Ναι. Πάρε κλειδιά όμως."
"Πήρα." Και τότε μου ήρθε flashback. Ο Γιώργος έχει κλειδιά για το σπίτι μου. Σιγά θα τα έχει πετάξει.
"Που θα γίνει το πάρτυ;"
"Έκλεισε ο Διονύσης ένα μπαράκι."
"Και θα έχει πολύ κόσμο;"
"Για τον Γιώργο μιλάμε. Φυσικά και θα έχει." Φυσικά και θα έχει. Θα έρθουν όλες οι φοιτήτριες από όλα τα έτη. Θα ξέρασω.
"Θα περπατάμε για πολύ ώρα;"
"Όχι στο επόμενο στενό είναι." Πάλι καλά. Με έχουν χτυπήσει τα τακούνια. Φτάσαμε στο μαγαζί και ήδη έχει αρκετό κόσμο ενώ κανονικά το πάρτυ άρχιζε σε μισή ώρα. Απέφυγα να συναντήσω τον Γιώργο με την δικαιολογία ότι έπρεπε να πάω στην τουαλέτα. Στην τουαλέτα με βλέπω να την βγάζω. Με τα πολλά αποφασίζω να βγω έξω. Γινόταν ο χαμός. Παρήγγειλα ένα ποτό μετά από πολύ ώρα περιμένοντας στην σειρά.
"Δανάη!"
"Διονύση, τι κάνεις; Δεν σε χαιρέτησα πριν."
"Καλά είμαι! Βλέπω ήρθες!" Φώναζε για να τον ακούσω επειδή η μουσική ήταν υπερβολικά δυνατά.
"Ναι ήρθα."
"Μου χρωστάς έναν χορό!"
"Αλήθεια;"
"Ναι! Από όταν σε πρώτο γνώρισα."
"Δεν το θυμάμαι!"
"Δεν πειράζει! Το θυμάμαι εγώ!" Με τράβηξε από το χέρι και με πήγε μέσα στον κόσμο. Δεν ήθελα να χορέψω αυτήν την στιγμή. Αλλά τι να κάνω; Έκατσα μέχρι που μπήκε ένα άλλο τραγούδι. Πριν μπει το τραγούδι ο Γιάννης ήταν στο μικρόφωνο και μίλησε.
"Αυτό το τραγούδι, είναι το αγαπημένο του Γιώργου. Και το βάζω μόνο για χάρη του. Δεν είναι και πολύ χορευτικό αλλά τι να κάνουμε τώρα. Έναν τον έχουμε. Θα το υποστούμε και αυτό, αφού μας βγήκε ρομαντικουλης. " Και μετά μπήκε το τραγούδι. Κι εγώ έσπασα σε χίλια κομμάτια. Έπαιζε το Wonderwall και ο Γιώργος χόρευε με μια άλλη κοπέλα. Πόσες φορές ακόμα θα ακούσω αυτό το τραγούδι. Δεν θέλω να το ακούω. Άφησα τον Διονύση για να βγω έξω από το μαγαζί. Όμως πριν βγω έριξα μια ματιά πίσω μου. Κοίταξα τον Γιώργο. Χαμογελαγε και φαινόταν χαρούμενος. Αυτή την φορά με είδε. Το χαμόγελο του έγινε μια ευθεία γραμμή. Δεν περίμενε να με δει εδώ. Μάλιστα του είχα πει ότι δεν θα έρθω. Και αυτό έπρεπε να είχα κάνει. Δεν έπρεπε να είχα έρθει. Βγήκα έξω και κάλεσα αμέσως Uber. Ήθελα να φύγω το δυνατότερο από αυτό το μέρος.
"Δανάη;" Γνώριμη φωνή. Ο Γιώργος.
"Ήρθες τελικά."
"Ναι όπως φαίνεται. Συγγνώμη που στο χάλασα μέσα. Καλύτερα να πηγαίνεις. Μην σε ψάχνει." Πικρισα με τα λόγια που ξεστόμισα.
"Εξάλλου είναι και το αγαπημένο σου τραγούδι. Μην το χάσεις. Χάρη σου έκανε ο Γιάννης."
"Ένα τραγούδι είναι." Ένα τραγούδι; Αυτό το καταραμένο τραγούδι σημαίνει τόσα. Έκανε ένα βήμα να έρθει πιο κοντά αλλά εγώ έκανα πίσω δύο βήματα. Γέλασε.
"Φοράς το κολιέ." Ασυνείδητα έπιασα το κολιέ στον λαιμό μου.
"Ναι το φοράω."
"Σου πάει."
"Ευχαριστώ."
"Θα φύγεις;"
"Ναι περιμένω Uber."
"Από τόσο νωρίς;"
"Ναι."
"Θα σου κάνω παρέα μέχρι να έρθει."
"Δεν χρειάζεται. Σε χρειάζεται η κοπέλα μέσα. Μην την αφήνεις. Ή καλύτερα να την είχες προειδοποιήσει τουλάχιστον."
"Δανάη..."
"Όχι, τώρα μιλάω εγώ! Θες να χωρίσουμε. Εντάξει. Αλλάζεις χώρα και μετά στα γενέθλια μου ξαναεμφανίζεσαι. Τι σκατά θέλεις από εμένα;"
"Να-"
"Όχι δεν τελείωσα ακόμα. Μετά μου κάνεις ένα τόσο συμβολικό δώρο και με καλείς στο αποχαιρετιστήριο πάρτι σου. Εσύ ήσουν αυτός που ήθελε να χωρίσει αλλά όλως τυχαίως σε βρίσκω στον δρόμο μου. Μπαίνει και το αγαπημένο σου τραγούδι που αν θυμάσαι είχες πει ότι σου θύμιζε εμένα και μάλιστα μου το είχες αφιερώσει. Και τώρα απλά είναι ένα τραγούδι. Όχι Γιώργο δεν είναι τόσο απλό. Σου αρέσει να καταστρέφεις την ζωή του άλλου και πιο συγκεκριμένα την δική μου ζωή. Συγγνώμη που έκανα το λάθος να σε ερωτευτώ. Συγγνώμη που σου έδειξα πως είναι κανείς να σε αγαπάει έτσι ακριβώς όπως είσαι. Συγγνώμη που στάθηκα δίπλα σου, στις χειρότερες στιγμές σου. Συγγνώμη που σε έκανα να χάσεις τον εαυτό σου. Συγγνώμη που προσπάθησα να σε κανω να με ερωτευτείς. Συγγνώμη που πάλεψα για εμάς. Συγγνώμη που πίστεψα ότι θα μπορούσαμε να αντέξουμε. Συγγνώμη που βρέθηκα μπροστά σου. Συγγνώμη που έκανες το λάθος να με γνωρίσεις. Συγγνώμη που μπήκα στην μίζερη ζωή σου. Και κυρίως συγγνώμη που σε αγάπησα." Τα δάκρυα δεν ήταν ποτάμι αλλά καταρράχτες. Εκείνος είχε μείνει να με κοιτάζει.
"Δεν μπορώ άλλο. Κουράστηκα. Σταμάτα να είσαι στην ζωή μου αφού δεν θέλεις το καλό μου. Σταμάτα να εμφανιζεσαι και όλα θα είναι πιο εύκολα. Άπλα σταμάτα..."
"Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια. Λες πως δεν με αγάπησες αλλά γιατί όλα αυτά; Ξέρεις κάτι; Δεν θέλω να μάθω."
Έβγαλα το κολιέ από τον λαιμό και του το έδωσα.
"Δεν θέλω να έχω τίποτα από εσένα πια." Δεν πρόλαβε να μιλήσει γιατί το ταξί εφτασε ακριβώς πάνω στην ώρα κι έτσι μπήκα μέσα χωρίς να μου απαντήσει και χωρίς να του πω κάτι άλλο. Πριν το πολυσκεφτώ έδειξα στον ταξιτζή την οδό του ξενοδοχείου του Παναγιώτη.

~D💔