Together Forever

Part 97

Χτύπησε πάλι η πόρτα. Κέντρο διερχομένων το κάναμε εδώ μέσα. Σηκώθηκα πάλι από το κρεβάτι μου.
"Ποιος είναι πάλι;"
"Τζούλιαν!" Της άνοιξα την πόρτα.
"Γιατί είσαι έτσι;"
"Πως έτσι;"
"Δεν θα ετοιμαστείς για τα εγκαίνια;"
"Όχι."
"Γιατί;"
"Γιατί δεν θα πάω."
"Τι έγινε;"
"Ήρθε χθες το βράδυ και του είπα την αλήθεια."
"Δηλαδή;"
"Του μίλησα έξω από τα δόντια. Με είχε φτάσει στα όρια μου."
"Ωχ κατάλαβα."
"Δεν έχω όρεξη να πάω πουθενά."
"Ναι αλλά αν δεν πας ή τουλάχιστον δεν στείλεις λουλούδια θα είναι άσχημο και θα υπάρξουν παρεξηγήσεις."
"Δεν ξέρω..."
"Αν δεν θες να πας το καταλαβαίνω."
"Δεν θέλω να τον ξαναδώ."
"Εντάξει τώρα αυτό δεν το εννοείς και το ξέρουμε και οι δύο."
"Χθες του είπα βαριές κουβέντες."
"Εντάξει αλλά θα στείλεις μια γλάστρα τουλάχιστον."
"Καλά εντάξει."
"Μπορώ να πάω εγώ να τα παραγγείλω εδώ στο ανθοπωλείο πιο δίπλα."
"Τέλεια. Σε ευχαριστώ."
"Ωραία πάω."
"Θα σου δώσω τα λεφτά αύριο."
"Εντάξει, λοιπόν φεύγω. Και εσύ μη μιζεριαζεις άλλο."
"Εντάξει, τα λέμε." Έφυγε η Τζούλιαν και έμεινα μόνη μου. Έκλεισα την πόρτα και γλίστρησα την πλάτη μου και έκατσα κάτω. Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τα πόδια μου. Πάλι μόνη. Μου αρέσει η μοναξιά αλλά έχω ένα κενό στην καρδιά μου. Αυτό το κενό δεν πρόκειται να γεμίσει. Μόνο ο Γιώργος κατάφερνε να το γεμίζει. Τον αγαπάω τόσο πολύ αλλά... Αλλά μάλλον δεν είναι αρκετό για να τον κρατήσω κοντά μου. Πάντα ο Γιώργος ήταν ελεύθερος και δεν δεσμευόταν. Και πραγματικά τον θαυμάζω αλλά σε αυτή την περίπτωση είναι διαφορετικά. Όταν δεν θέλεις δεσμεύσεις καλό θα ήταν να μην δίνεις ελπίδες. Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει αλλά κόκκαλα τσακίζει. Για αυτό τις λέξεις τις σκεφτόμαστε. Σε αγαπάω... Δεν ξέρω τι να πιστέψω πια. Αυτές οι λέξεις στις μέρες έχασαν το νόημα τους. Τις πετάμε τόσο εύκολα σαν να λέμε καλημέρα ή καληνύχτα. Όχι! Αυτές οι λέξεις έχουν βαρύτητα και κάνουν τον άλλον να τις πιστέψει. Σήκωσα το κεφάλι μου και με δυσκολία έβλεπα γύρω μου. Τα μάτια μου είχαν θολώσει από το κλάμα. Είδα τον υπολογιστή μου να φωτίζεται. Είχα ειδοποίηση. Λογικά κάποιο email. Βαριέμαι να το ανοίξω αλλά από το να κάθομαι στο πάτωμα και να κλαίω την μοίρα μου ας το ανοίξω. Χριστέ μου! Το email γράφει τα αποτελέσματα από το μεταπτυχιακό. Τα πόδια μου τρέμουν. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Στον λαιμό και στην κοιλιά μου έχουν κάτσει δύο κόμποι. Κάπου να κάτσω. Αυτό το mail καθορίζει το μέλλον μου. Γιατί όλα έπρεπε να συμβούν σήμερα; Πήρα βαθιές ανάσες και προσπάθησα να συγκεντρωθώ. Όποια και να είναι η απάντηση πρέπει να το αντιμετωπίσω με ψυχραιμία. Λέμε τώρα. Το ανοίγω. Το αίμα στις φλέβες μου παγώνει. Κοιτάζω τους βαθμούς που συγκέντρωσα. Τα μάτια μου φτάνουν στο αποτέλεσμα. Το πέρασα! Ναι! Τα κατάφερα! Θεέ μου τα κατάφερα! Χοροπηδαγα σαν τρελή μέσα στο σπίτι. Δεν περίμενα να βγουν τόσο άμεσα για να πω την αλήθεια. Αλλά ποιον να πάρω για να του πω τα νέα; όλοι φίλοι μου είναι στα εγκαίνια. Οι γονείς μου θα κοιμούνται. Τέλεια δεν έχω κανέναν να μοιραστώ τα νέα μου. Η πόρτα πάλι χτύπησε. Μα τι στο καλό συμβαίνει; Όλοι σήμερα θα έρθουν;
"Ποιός είναι;"
"Στέλιος." Εντάξει ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα να δω σήμερα έξω από την πόρτα μου.
"Γεια!"
"Γεια." είπα επιφυλακτικά.
"Εμ πέρασε μέσα." Έκανα στην άκρη για να μπει.
"Έχω αφήσει κάτι μικρό πράγματα εδώ και καιρό και όλο τα ξεχνούσα. Και μιας που πέρναγα από εδώ είπα να τα πάρω."
"Ναι ναι καλά έκανες."
"Είσαι μόνη; Σε ενοχλώ;"
"Μόνη μου είμαι και δεν με ενοχλείς καθόλου."
"Ωραία. Μπορώ να ανέβω πάνω να τα πάρω;"
"Ναι βέβαια." Ανέβηκε πάνω κι εγώ έμεινα κάτω. Δεν άργησε να κατέβει με ένα μικρό σακ βουαγιαζ.
"Αυτό ήταν! Δεν θα σε ξαναενοχλησω."
"Μη το ξαναπείς αυτό. Δεν με ενοχλείς. Επειδή χωρίσαμε δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βρισκόμαστε και να τα λέμε που και που."
"Σαν φίλοι δηλαδή;"
"Ναι σαν φίλοι." Έσκασε ένα μικρό γελακι. Με πλησίασε.
"Δανάη δεν μπορώ να σε δω φιλικά." Η απόσταση μεταξύ μας ήταν ελάχιστη. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Μου χαμογέλασε και έκανε πίσω.
"Δανάη ήθελα να σου ζητήσω συγγνώμη για όλα. Έμεινα μόνος μου και κατάλαβα πόσο δεδομένη σε θεωρούσα. Συγγνώμη και πάλι για όλα."
"Εντάξει σε συγχωρώ."
"Μπορώ να πω πως μου λείπεις."
"Δεν περιμένω να μου το πεις πίσω γιατί καταλαβαίνω." Δεν ξέρω αν μου λείπει.
"Δανάη..." μου είπε και έβαλε μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου. Ήρθε πιο κοντά. Ακόμα λίγο. Δεν ήμουν σε θέση να αντιδράσω εκείνη την στιγμή. Ήμουν πολύ ευάλωτη και ευαίσθητη. Τα χείλη άγγιξαν απαλά τα δικά μου. Δεν ξέρω τι νιώθω. Το έκανε πάλι αλλά αυτή τη φορά με διάρκεια. Ανταποκρίθηκα στο φιλί του. Όμως μετά με άφησε.
"Συγγνώμη. Δεν ξέρω τι κάνω. Καλύτερα να φύγω."
"Ναι." είπα έχοντας πάθει ένα μικρό εγκεφαλικό. Ήθελα δεν ήθελα να μείνει. Πάλι δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι όταν με φίλησε δεν ένιωσα τίποτα.

Συγγνώμη που δεν ανέβαζα παρτ για τόσο καιρό! Θα ξαναμπούμε στην σειρά μας αν και δεν έμεινε πολύ ακόμα για το τέλος!

D🎀