Together Forever

Part 50-Ανακοίνωση

Είχε φτάσει το βράδυ. Δεν είχαμε αναφέρει τίποτα για αυτά που λέγαμε πριν.
"Τι λες να παραγγείλουμε πίτσα;"
"Ναι!" είπα. Ο Γιώργος ανοίγει το τηλέφωνο του και παίρνει σε κάποια πιτσαρία. Παραγγέλνει μια μαργαρίτα.
"Σε 20 λεπτά θα είναι εδώ."
"Ωραία, θα πάω να κάνω ένα ντους." Πήρα τα πράγματα μου και μπήκα στο μπάνιο. Ήταν αρκετά μικρό. Είχε μια ντουζιέρα, έναν νιπτήρα, την τουαλέτα και ένα μικρό πλυντήριο. Ξεντυθηκα και μπήκα στην ντουζιέρα. Πλύθηκα και την ώρα που πήγαινα να βγω συνειδητοποίησα ότι δεν είχα πετσέτα.
"Γιώργο!" φώναξα. Σε κλάσματα δευτερολέπτου βρισκόταν μέσα στο μπάνιο.
"Τι έγινε;"
"Δεν έχω πετσέτα." είπα προσπαθώντας να καλύψω το κορμί μου μέσα από την κουρτίνα του μπάνιου.
"Θα σου φέρω." Εξαφανίζεται και επιστρέφει με μια πετσέτα. Με πλησιάζει. Ένιωθα πως είμαι πολύ ευαίσθητη εκείνη την στιγμή. Ένιωσα ότι εγώ ήμουν ανοιχτό χαρτί και αυτός τίποτα. Ήρθε ακόμα πιο κοντά μου. Πλέον μας χώριζαν 20 εκατοστά. Η μυρωδιά του ήταν εθιστική. Ο τρόπος που με κοιτάει, κάνει τα πόδια μου να τρέμουν. Προσπαθώ να μην τον κοιτάζω. Μάταια. Τα μάτια του με μαγνητίζουν. Τα 20 εκατοστά έγιναν 10. Τα 10 έγιναν 5. Και μετά τίποτα. Τα χείλη του βρίσκονταν πάνω στα δικά μου. Το φιλί μας ήταν απαλό. Τα χέρια τυλίχθηκαν γύρω από την μέση μου και με τράβηξε κοντά ακόμα πιο κοντά του. Βρισκόμουν κολλημένη πάνω του. Τραβήχτηκα και πήρα την πετσέτα από τα χέρια του. Από γκρί που ήταν η μπλούζα, τώρα είχε γίνει μαύρη από τα νερά.
"Δανάη είσαι θυμωμένη;"
"Όχι. Ίσως. Μπορεί λίγο." Δεν ήμουν τόσο θυμωμένη όσο πριν. Ξέρω ότι δεν τα εννοούσε όλα αυτά.
"Συγγνώμη."
"Εντάξει, πάει πέρασε." Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να είμαστε τσακωμενοι ειδικά πριν φύγει για ταξίδι.
"Σίγουρα;"
"Ναι." Φοβάμαι που θα φύγει. Θα είναι μόνος του σε μια ξένη χώρα. Δεν με ενδιαφέρει αν του την πέφτουν όμορφες Ιταλίδες, αρκεί να μην τραυματιστεί. Επέλεξα να είμαι δίπλα του σε αυτό αλλά είναι στιγμές που δεν μπορώ να το σκέφτομαι. Ήθελα να ήξερα αν ο ίδιος φοβάται. Ανησυχώ πολύ και ας μην έχει φύγει. Είναι και το άλλο. Μπορεί να λείψει περισσότερο από μια εβδομάδα. Κούνησα το κεφάλι μου. Άρχισα να ντύνομαι.
"Δανάη τι σκέφτεσαι;"
"Το ταξίδι σου. Ανησυχώ."
"Όλα καλά θα πάνε."
"Που θα μείνεις;"
"Σε σπίτι φίλων."
"Τι φίλοι;"
"Ξαδέρφια."
"Δεν φοβάσαι που θα κάνεις αυτό το ταξίδι μόνος σου;"
"Όχι. Το έχω ξανακάνει." Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι τόσο ψύχραιμος.
"Δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς. Σου είπα θα μιλάμε καθημερινά. Θα ανταλλάζουμε μηνύματα." Δεν με καθησύχασαν τα λόγια του. Η ταραχή είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου. Ήρθε κοντά μου και με πήρε αγκαλιά. Τον έσφιξα κατευθείαν. Ανησυχώ πολύ. Δακρυσα.
"Δανάη μου, θα είμαι μια χαρά. Σε παρακαλώ μην κλαίς."
"Δεν μπορείς να μου το εγγυηθείς αυτό."
"Το ξέρω, δεν μπορώ. Έτσι είναι όμως τα πράγματα και δεν έχω άλλη επιλογή."
"Το ξέρω. Υποσχέσου ότι θα μιλάμε κάθε μέρα και θα μου στέλνεις μηνύματα όταν έχεις χρόνο."
"Στο υπόσχομαι."
"Θα προσέχεις τον εαυτό σου;"
"Ναι θα προσέχω." Σκούπισε τα δάκρυα μου με τα χέρια του και μετά μου άφησε ένα απαλό φιλί στο μέτωπο.
"Θα έρθει η πίτσα σε λίγο. Μπορείς να ανοίξεις εσύ για να κάνω μπάνιο;"
"Ναι." Βγαίνω από το μπάνιο και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι του και άνοιξα το κινητό μου. Μπήκα στο Instagram και κοίταξα τα stories. Μετά από περίπου 10 λεπτά χτύπησε η πόρτα.
"Γιώργο ήρθε η πίτσα!"
"Έχω λεφτά μέσα στο σακίδιο πάνω στο γραφείο." Σηκώνομαι και ανοίγω το σακίδιο. Βλέπω το πορτοφόλι του, το ανοίγω και παίρνω 10€. Ανοίγω στον ντελιβερα, παίρνω την πίτσα και τον πληρώνω. Αφήνω την πίτσα στο γραφείο και βάζω το πορτοφόλι του Γιώργου στην θέση του. Όμως την ώρα που το έβαζα στην θέση του, παρατήρησα έναν φάκελο. Ο Γιώργος ακόμα έκανε μπάνιο. Πήρα τον φάκελο στα χέρια μου. Ήταν ανοιχτός. Κοίταξα το περιεχόμενο. Γουρλωσα τα μάτια μου. Είχε σε ένα σακούλι λευκή σκόνη και δίπλα ένα άλλο σακούλι με χόρτο. Είχα μείνει στήλη άλατος. Είχα φανταστεί ότι ασχολούταν με τα ναρκωτικά αλλά όχι ότι τα έχει εδώ μέσα.
"Δανάη." Είπε ο Γιώργος ενώ παράλληλα με κοίταγε που κράταγα τον φάκελο.
"Συγγνώμη ήταν ήδη ανοιχτός." Αναστεναξε. Ήρθε κοντά μου. Πήρε το φάκελο από τα χέρια μου και το έβαλε στην τσάντα του. Βρισκόμουν σε σοκ.
"Πες μου ότι δεν είναι για εσένα αυτά."
"Δεν είναι για εμένα."
"Είναι για τον Διονύση;"
"Όχι."
"Για τον Αντρέα;"
"Όχι." Ανακουφιστηκα με τις απαντήσεις του. Ξεφύσηξα.
"Δανάη μετά από αυτό θα αλλάξει κάτι μεταξύ μας;" Με κοίταγε με σοβαρός ύφος. Το ήξερα ότι είναι μπλεγμένος με ναρκωτικά και άλλα αλλά ήταν κάπως πολύ για εμένα. Φυσικά και δεν θα αλλάξει κάτι.
"Όχι. Δεν θα αλλάξει τίποτα."
"Δανάη... ξέρεις ότι αυτή είναι η δουλειά μου. Και δεν είναι μόνο αυτά." Στο μέτωπο του έσταζαν σταγόνες νερού ενώ τα μαλλιά του ήταν μούσκεμα. Ήταν γυμνός. Είχε μια τυλιγμένη πετσέτα γύρω από την μέση του. Φαινόντουσαν οι κοιλιακοί του. Τα μπράτσα του. Οι πλάτες του. Επέστρεψα το βλέμμα μου στο πρόσωπο του. Έπεφταν τα μαλλιά του στα μάτια του. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι έκρυβε εκείνο το βλέμμα. Σταμάτησα να σκέφτομαι τι είχα δει πριν. Το ήξερα δεν ξέρω γιατί με επηρέασε τόσο. Ξέρω ότι είναι η δουλειά του και πως δεν πρόκειται ποτέ να με μπλέξει με αυτά. Τον ξανακοιταζω. Δεν μπορούσα να αντισταθώ σε αυτό το θέαμα. Όρμησα πάνω του. Σοκαρίστηκε με την κίνηση μου. Αμέσως ανταποκρίθηκε στο φιλί μου. Με οδήγησε στο κρεβάτι. Ξάπλωσα και άνοιξα τα πόδια μου. Ήρθε από πάνω μου. Ο Γιώργος κατέβασε το παντελόνι και το εσώρουχο μου. Εγώ από την άλλη πάλευα να βγάλω την μπλούζα και το σουτιέν μου. Τα πέταξα κάτω και τράβηξα την πετσέτα του Γιώργου. Αντίκρισα το θέαμα και γουρλωσα τα μάτια μου. Πω πωω. Η αλήθεια είναι πως τόσο καιρό δεν το είχα πολύ παρατηρήσει. Ήξερα ότι ήταν μεγάλο και το καταλάβαινα όταν έμπαινε μέσα μου γιατί σχεδόν έφτανε στο λαιμό μου. Τώρα που το κοιτάζω καλύτερα είναι αρκετά-πάρα πολύ μεγάλο. Το έχω πιάσει και το έχω βάλει στο στόμα μου. Αλλά δεν... δεν το περίμενα έτσι.
"Σου αρέσει,ε;"
"Πολύ." Τον τράβηξα από τον λαιμό και ένωσα τα στόματα μας. Τα στόματα μας κινούνταν ρυθμικά το ένα πάνω στο άλλο. Ήταν σαν δυο κομμάτια παζλ που ταίριαζαν απόλυτα. Έφυγε από το στόμα μου και κατέβηκε στον λαιμό μου. Τον σταμάτησα.
"Άσε εμένα από πάνω."
"Ο,τι πεις."

[...]

"Γιώργο;"
"Ναι."
"Δεν θα φάμε την πίτσα;"
"Ωχ ναι! Την ξέχασα εντελώς."
"Θα έχει κρυώσει."
"Δεν πειράζει. Πεινάω!" Ανασηκώθηκα και φόρεσα την μπλούζα του. Πήρα το κουτί από το γραφείο και το έφερα στο κρεβάτι. Νομίζω ότι πλέον έχω ξεκαθαρίσει τα συναισθήματα μου για τον Γιώργο. Δεν θα αλλάξει τίποτα για ο,τι νιώθω για τον Γιώργο. Ο,τι και να συμβεί. Αλλά δεν θα του πω. Τρελαίνομαι όσο σκέφτομαι ότι θα λείπει για μια εβδομάδα και. Ήταν μέρος της καθημερινότητας μου. Το αγαπημένο μου κομμάτι της ημέρας. Μου αρέσει που περνάμε χρόνο μαζί. Μου αρέσει που τον βλέπω να μου μιλάει και να με κοιτάει με αυτά τα καταπράσινα μάτια. Το μικρό χαμόγελο του. Τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Το άγγιγμα του πάνω στο κορμί του. Ακόμα και η φωνή του. Αχ η φωνή του.

Γειααααα σας! Λοιπόν, ήθελα για αρχή να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ που διαβάζετε την ιστορία μου!💞 Επίσης, λόγω εξεταστικής περιόδου δεν θα ανεβάζω part κάθε εβδομάδα. Δυστυχώς οι εξετάσεις τελειώνουν μέσα Ιουνίου. Θα προσπαθήσω να μην σας αφήσω για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, θα προσπαθήσω αλλά δεν υπόσχομαι τίποτα. Ελπίζω να σας αρέσει η ιστορία μου!🥰

-Αντίο μέχρι το επόμενο Part 😘
-D🩷