Together Forever

Part 42-Ανακοίνωση

Φτάσαμε στο εστιατόριο μετά από 20 λεπτά περίπου. Το μαγαζί εξωτερικά ήταν βαμμένο σκούρο πράσινο.
"Έχεις ξανάρθει εδώ;" τον ρώτησα.
"Όχι, πρώτη φορά." Προχώρησα λίγο πιο μπροστά για να το δω καλύτερα. Ο Γιώργος τακτοποιούσε το κράνος του.
"Πώς σου φαίνεται;"
"Πολύ ωραίο." Μου άνοιξε την πόρτα και πέρασα μέσα πρώτη. Δεν ήταν γεμάτο αλλά ούτε άδειο.
"Ας καθήσουμε εδώ." είπε και έδειξε ένα τραπέζι σε μια γωνία. Καθησαμε και αμέσως μας έφεραν τον κατάλογο.
"Πίτσα ή μακαρόνια;" με ρώτησε.
"Μμ... Δεν ξέρω, εσύ τι προτιμάς;"
"Μπορούμε να πάρουμε μια πίτσα και μια μακαρονάδα και να τα μοιραστούμε." Εγνεψα θετικά.
"Λέω να πάρουμε την πίτσα με τα τέσσερα τυριά."
"Ναι και εγώ αυτήν σκεφτόμουν."
"Και από μακαρονάδα έλεγα να πάρουμε κοτόπουλο Rosso, τι λες;"
"Ναι συμφωνώ. Θα πιούμε κάτι;"
"Ναι, κρασί."
"Μια χαρά." Έκανε νόημα στον σερβιτόρο και ήρθε. Παραγγείλαμε και μας ενημέρωσαν ότι σε 15 λεπτά θα είναι έτοιμα. Μας έφεραν πρώτα το κρασί.
"Αφήστε θα το βάλω εγώ." είπε ο Γιώργος στον σερβιτόρο που πήγε να βάλει κρασί στα ποτήρια μας. Έβαλε και στους δύο μας.
"Πως πήγε σήμερα με τα μάθηματα;"
"Αρκετά καλά. Μπορώ να πω πως είμαι ενθουσιασμένη. Εσύ;"
"Για να είμαι ειλικρινής, τα βαριέμαι."
"Και γιατί το διάλεξες;"
"Δεν ξέρω, μου άρεσε πέρσυ. Στην αρχή ήταν καλά μετά όμως το βαρέθηκα."
"Σκέφτεσαι να το παρατήσεις;"
"Όχι."
"Κάνε υπομονή. Σε δύο χρόνια θα τελειώσεις."
"Σε τρία αν βάλεις και αυτό το έτος μέσα."
"Εντάξει σε δυόμισι."
"Εσύ με την γλώσσα πως τα πας; Έχεις εξοικειωθεί;"
"Κάπως."
"Χρειάζεσαι βοήθεια; Εννοώ αν δεν γνωρίζεις όλους τους όρους."
"Αν χρειαστώ κάτι έχω έναν γνωστό που μπορεί να με βοηθήσει."
"Γνωστό;" ρώτησε με αρκετά σοβαρό ύφος.
"Εμ... ναι γνωστό. Μου τον πρότεινε η αδερφή της παλιάς συγκάτοικος της Χριστίνας. Την γνωρίζεις;"
"Την Τζούλιαν;"
"Ναι την Τζούλιαν."
"Ναι την γνωρίζω. Όταν συναντιομασταν στο δωμάτιο της Χριστίνας ήταν εκεί και η Κλέλια και έφερνε την αδερφή της την Τζούλιαν."
"Μάλιστα."
"Και όνομα ο γνωστός σου δεν έχει;" είπε καθώς έπινε μια γουλια κρασί και χωρίς να με κοιτάει.
"Τον λένε Αντρέα."
"Τι σπουδάζει;"
"Είναι στο πρώτο έτος την αγγλικής φιλολογίας και η μητέρα του είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο."
"Δεν τον γνωρίζω." είπε δήθεν αδιάφορα.
"Ναι αλλά καίγεσαι να τον γνωρίσεις, έτσι δεν είναι;" τον ρώτησα. Σήμερα όλο και χειρότερα το πάω.
"Ίσως ναι."
"Ας αλλάξουμε θέμα." πρότεινα για να μην έχουμε άσχημη κατάληξη.
"Συμφωνώ απόλυτα."
"Λοιπόν το απόγευμα ξεκινάω ιταλικά."
"Τι;" κόντεψε να πνίγει με το κρασί.
"Ξεκινάω ιταλικά."
"Μπορώ να σε βοηθήσω. Γνωρίζω αρκετά καλά την γλώσσα."
"Αν χρειαστώ βοήθεια, θα σου το πω."
"Τι ώρα έχεις;"
"Νομίζω στις 5 αλλά θα το κοιτάξω γιατί δεν είμαι σίγουρη."
"Θα σε πείραζε να μείνω στο σπίτι σου όσο θα λείπεις;"
"Όχι, καθόλου. Θα κάνεις παρέα και στην Χριστίνα."
"Ναι έχουμε να μιλήσουμε καιρό."
"Μια ώρα κρατάει το μάθημα."
"Και πόσες φορές την εβδομάδα θα έχεις μάθημα;"
"Δύο. Τρίτη και Παρασκευή. Εσύ κάνεις τίποτα τα απογεύματα;"
"Ναι, πάω καμιά φορά με τον Διονύση στο γυμναστήριο."
"Να πηγαίνεις πιο συχνά για να περνάς χρόνο με του φίλους σου."
"Θα δούμε. Τελικά τι τατουάζ θα κάνεις;"
"Δεν είμαι πολύ σίγουρη αν θέλω ακόμα. Ίσως κάποια στιγμή αργότερα. Εσύ τι θα κάνεις;"
"Δεν έχω σκεφτεί ακόμα. Συνήθως μου προτείνει διαφορά σχέδια ο τατουατζης και τότε διαλέγω."
"Και πόσα θα κάνεις;"
"Όσα μου αρέσουν. Πάντως το ένα το έχω σκεφτεί."
"Ποιο είναι το σχέδιο που έχεις σκεφτεί;"
"Θα δεις το βράδυ."
"Καλά." είπα βαριεστιμενα.
"Μίλησες με την Χριστίνα καθόλου σήμερα;"
"Ωχ όχι. Πρέπει να της τηλεφωνήσω." Σηκώνω το κινητό από το τραπέζι και καλώ την αδερφή μου.
"Έλα Δανάη. Που είσαι;"
"Είμαι με τον Γιώργο για φαγητό. Εσύ τι κάνεις;"
"Εδώ σπίτι είμαι. Που είστε για φαγητό;"
"Σε ένα ιταλικό."
"Τι ώρα θα γυρίσεις;"
"Δεν ξέρω αλλά θα αργήσω."
"Καλά. Να σε ρωτήσω."
"Για πες."
"Θα μείνει το βράδυ ο Γιώργος στο σπίτι μας;"
"Ναι αλλά θα είναι εκεί από πιο νωρίς."
"Εντάξει."
"Υπάρχει πρόβλημα;"
"Όχι απλά δεν νιώθω και πολύ ωραία να πηγαίνω εγώ συνέχεια στον Γιάννη."
"Μπορείς να τον φέρεις στο σπίτι αύριο που θα μείνω στον Γιώργο."
"Και ο Διονύσης που θα πάει;"
"Έχουν συνεννοηθεί."
"Άρα να του το πω;"
"Ναι πες του."
"Ωραία! Σε αφήνω, καλά να περάσετε!"
"Ευχαριστούμε. Τα λέμε."
"Bye!" Έκλεισα το τηλέφωνο και επέστρεψα στον Γιώργο.
"Υπάρχει πρόβλημα να μείνω σε εσένα σήμερα. Μήπως η Χριστίνα θέλει να..."
"Όχι το κανονίσαμε. Θα βρεθεί με τον Γιάννη στο σπίτι αύριο που θα μείνω σε εσένα."
"Ξέρεις πως αν δεν γίνεται, θα βρούμε άλλο μέρος να βρισκόμαστε αν δεν μπορούμε στο δωμάτιο. Δεν θέλω να δημιουργώ προβλήματα."
"Δεν δημιουργείς κανένα πρόβλημα, μην το ξαναπείς αυτό."
"Η αλήθεια είναι πως σου έχω φορτωθεί αυτές τις μέρες."
"Μου αρέσει."
"Έρχεται το φαγητό." είπε ενθουσιασμένος. Φάγαμε σιωπηλά, δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες.
"Γιώργο να σε ρωτήσω κάτι;" Για απάντηση μούγκρισε επειδή έτρωγε.
"Σε πείραξαν αυτά που είπα το πρωί;"
"Θες την αλήθεια;" Ωχ, δεν θέλω. Το παίρνω πίσω. Δεν θέλω.
"Ναι."
"Με πλήγωσαν αυτά που είπες. Δεν ήξερα τι εικόνα έχεις για εμένα." Είμαι απαίσια. Πραγματικά.
"Γιώργο δεν νομίζω πως έχω μόνο εγώ αυτήν την εικόνα." Ας μου το κλείσει κάποιος το ρημαδι.
"Με αδικησες και συνεχίζεις να με αδικείς. Προσπαθώ να αλλάξω." Δεν είπα τίποτα. Δεν με έπαιρνε και να μιλήσω.
"Από τότε που σε γνώρισα προσπαθώ να αλλάξω."
"Δεν θέλω να το κάνεις για εμένα αλλά για εσένα."
"Το κάνω επειδή το θέλω." Που να ήξερα τι θα συνέβαινε μια μέρα.
"Συγγνώμη που σε έκανα να νιώσεις έτσι απλά εκείνη την στιγμή θόλωσα και με κυρίευσε η ζήλεια. Ξέρεις, δεν είναι και λίγο να σε κοιτάνε με αυτόν τον τρόπο."
"Πέρα από την ζήλεια, μήπως αυτά που είπες τα αισθανόσουν ή απλά τα είπες επειδή τα σκέφτηκες εκείνη την στιγμή;" Αναθεματισμενη στιγμή. Η ερώτηση του με βρήκε απροετοίμαστη. Προσπαθούσα να καταλάβω αν τα πίστευα αυτά που είχα ξεστομίσει. Αλλά δυστυχώς τα ένιωθα και αυτό είναι που με στεναχωρεί.
"Ναι τα αισθανομουν." κατάφερα να πω. Όχι, όχι, όχι.  Κοίταξα το πρόσωπο του. Συναντήθηκαν τα βλέμματα μας. Φαινόταν η απογοήτευση στο πρόσωπο του. Μακάρι να μην τα είχα πει όλα αυτά.  Ήταν μια κρίση της στιγμής.Ο Γιώργος σηκώθηκε όρθιος. Με κοίταξε για λίγο. Φοβήθηκα ότι θα φύγει. Και με το δίκιο του βέβαια. Αλλά με πλησίασε. Έβαλε τα χέρια του στο πρόσωπο μου. Με φίλησε.
"Ελπίζω αυτό να καθησύχασε λίγο τις αμφιβολίες για εμένα." Γιατί να είναι τόσο καλός; Εγώ είμαι τόσο κακιά.
"Θέλω άλλο ένα." Με ξαναφιλησε.
"Τώρα;"
"Μμ... Ούτε τώρα."
"Θες να φύγουμε;"
"Ναι." Ο Γιώργος φώναξε τον σερβιτόρο και τον πλήρωσε. Σηκώθηκα και φύγαμε. Γυρίσαμε στο σπίτι. Ο Γιώργος άφησε την μηχανή μπροστά από το σπίτι και πήρε το κράνος του στα χέρια του, εγώ κρατούσα το δικό. Άνοιξα την πόρτα και βρήκα την Χριστίνα να κάθεται στο καναπέ.
"Καλώς τους!" είπε και σηκώθηκε. Ο Γιώργος έβγαλε και κρέμασε το δερμάτινο jacket στο καλόγερο μαζί με το κράνος. Η Χριστίνα τον αγκάλιασε. Του έπιασε την κουβέντα και τον παρέσυρε στον καναπέ. Του έκανε διάφορες ερωτήσεις για τον Γιάννη. Ο Γιώργος γελούσε. Τους άφησα να τα πουν και εγώ ανέβηκα στο πάνω όροφο. Σε μία ώρα είχα μάθημα. Έλυσα τα μαλλιά μου από την χαλαρή κοτσίδα και τα χτενισα. Πήγα στο μπάνιο και έβαλα την ισιωτικη στην πρίζα. Τα ισιωσα και μετά έπλυνα τα δόντια μου. Πήγα στο δωμάτιο μου και ειπα να αλλάξω ρούχα. Ντύθηκα πιο καθημερινά. Έβαλα ένα μαύρο τζιν και ένα μπλουζάκι λίγο πιο κοντό με αποτέλεσμα να φαίνεται ένα μικρό μέρος της κοιλιάς μου. Έβαλα τα αθλητικά μου και μια ζακέτα μαύρη. Κατέβηκα κάτω και η Χριστίνα με τον Γιώργο μιλούσαν ακόμα.

Γεια σας!!! Αυτό που ήθελα να πω είναι πως αποφάσισα να ανεβάζω part κάθε Κυριακή. Ελπίζω να σας αρέσει μέχρι στιγμής η ιστορία! Thank you for your support!💕

~urfavblondetallgirl❤️