Together Forever

Part 5

Φαίνονται και οι τρεις ψηλοί με όμορφα χαρακτηριστικά. Ο μελαχρινός είναι ο Γιάννης, ο ξανθός είναι ο Διονύσης και ο καστανόξανθος ο Γιώργος.
"Λοιπόν παιδιά από εδώ η Δανάη!" λέει η Κέλλυ.
"Χαίρομαι που σε γνωρίζω Δανάη! Γοητευμένος!" ξεκινάει να μιλάει πρώτος ο Διονύσης. Τα λόγια του ήταν αναμενόμενα.
"Και εγώ χαίρομαι που σε γνωρίζω Διονύση." λέω και κάνουμε χειραψία και τονίζοντας το όνομα του.
"Και εγώ χαίρομαι που σε γνωρίζω από κοντά Δανάη! Η Χριστίνα μας έχει πει τόσα πολλά για εσένα!" λέει ο Γιάννης και μου δίνει το χέρι του. Έχω κοκκινίσει, είμαι σίγουρη!
"Ναι και εγώ χάρηκα που σε γνώρισα." λέω και προσπαθώ να κρύψω την ντροπή που νιώθω. Ο Διονύσης δεν έχει πάρει τα μάτια του από πάνω μου. Ο Γιάννης απομακρύνεται και πάει στην Χριστίνα. Ο Γιώργος κάθεται σε ένα παγκάκι και καπνίζει.
"Γιώργο συστήθηκες;" ρωτάει η Κέλλυ.
"Δεν χρειάζεται να το κάνω μόλις με σύστησες εσύ." λέει αδιάφορα. Δεν θα τα πάμε καλά με τον Γιώργο. Σηκώνεται, τα βλέμματα μας ενώνονται. Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου. Σαν να με διαπέρασε ηλεκτροσόκ.
"Μα καλά δεν θα μιλήσεις καθόλου;" λέει η Κέλλυ με αυστηρή φωνή σχεδόν σαν να τον μαλώνει. Άνοιξε το στόμα μου αλλά δεν μπόρεσε να αρθρώσει λέξη.
"Γιώργο!" φωνάζει η Κέλλυ και τον ταρακουνάει.
"Παράτα μας ρε Κέλλυ κι εσύ!" λέει ο Γιώργος και απομακρύνεται από εμάς.
"Μην τον παρεξηγείς. Δεν έχει τις καλές του." λέει η Κέλλυ και εγώ απλά γνέφω θετικά. Άρχισαν να περπατάνε και μου έκαναν νόημα να τους ακολουθήσω. Ο Διονύσης περπατούσε δίπλα μου και οι άλλοι ακολουθούσαν τον Γιώργο. Γιατί να συμπεριφερθεί έτσι; Δεν του έκανα τίποτα. Ίσως να είχαν δίκιο τα παιδιά.
"Για πες πως σου φαίνεται το Λονδίνο;" με ρωτάει ο Διονύσης.
"Έχω μαγευτεί! Είναι πανέμορφη πόλη!" απαντάω.
"Είναι η πρώτη φορά που έρχεσαι;" ξαναρωτάει.
"Ναι είναι η πρώτη φορά. Εσύ από ποιο μέρος της Ελλάδας είσαι;" απαντώ και τον ρωτάω ταυτόχρονα.
"Είμαι από την Κέρκυρα." απαντάει.
"Είναι πολύ ωραίο νησί! Το έχω επισκεφτεί δύο φορές." λέω εγώ για να συνεχίσουμε την συζήτηση.
"Μα καλά ρε Διονύση που έχεις παρκάρει;" ρωτάει η Χριστίνα εκνευρισμένη.
"Στο επόμενο στενό γιατί εδώ κοντά δεν έβρισκα πουθενα πάρκινγκ." λέει και φάνηκε να ενοχλήθηκε που μας διέκοψαν.
"Εδώ έχω αφήσει την μηχανή." δηλώνει ο Γιώργος.
"Αυτό δεν είναι μηχανή, είναι τέρας." λέω και τραβάω όλα τα βλέμματα μαζί και του Γιώργου. Τώρα θα δούμε ποιος μπορεί να γίνει πιο αγενής. Αφού θέλει να παίξουμε, θα παίξουμε το παιχνιδάκι του.
"Ορίστε;" ρωτάει και έχει μείνει έκπληκτος από την αντίδραση μου.
"Τι δεν άκουσες;" ρωτάω.
"Δεν σου ζήτησε κάνεις να ανέβεις και ούτε πρόκειται." λέει και έχω μείνει άναυδη.
"Εντάξει τώρα σταματήστε το!" λέει ο Διονύσης και μπαίνει στην μέση.
"Λοιπόν... Εγώ, η Δανάη, ο Διονύσης και ο Γιάννης θα πάμε με το αυτοκίνητο." λέει αυστηρά η Χριστίνα.
"Ωραία θα πάω εγώ με τον Γιώργο." δηλώνει η Κέλλυ. Δεν συνέχισα την κουβέντα που μόνο κουβέντα δεν ήταν γιατί θα είχαμε καβγάδες.
"Δανάη κάθισε μπροστά." άκουσα τον Διονύση να λέει.
Μπήκαμε όλοι στο αυτοκίνητο και τώρα μπροστά μας ήταν η Κέλλυ και ο Γιώργος με την μηχανή.
"Ο Γιώργος θα μας πάει σε ένα καινούργιο club που άνοιξε πρόσφατα." απευθύνεται ο Διονύσης σε όλους μας και βάζει μπρος. Στην διαδρομή τα παιδιά μίλαγαν και γελούσαν. Δεν καταλάβαινα τι έλεγαν γιατί η μουσική ήταν πολύ δυνατά. Ο Διονύσης κατάλαβε πως ήμουν ακόμα νευριασμένη από το συμβάν κι έτσι δεν μου μίλησε. Είναι τόσο αγενής! Μου χάλασε την βραδιά. Ίσως να τον προκάλεσα και εγώ λίγο αλλά εκείνος το ξεκίνησε πρώτος, οπότε φταίει. Στην διαδρομή κοιτούσα τα αμάξια, τους ουρανοξύστες, τα μαγαζιά. Ο Διονύσης μου έριχνε ματιές για να βεβαιωθεί ότι είμαι εντάξει. Εν τω μεταξύ είμαι και νευριασμένη με την Χριστίνα που δεν μίλησε. Δεν προσπάθησε να με υπερασπιστεί καν. Το ξέρω ότι είναι φίλος της αλλά εγώ είμαι οικογένεια της.
"Φτάσαμε!" λέει δυνατά ο Διονύσης και πριν προλάβω να βγω βρίσκεται ήδη στην μεριά μου και μου ανοίγει την πόρτα. Είναι ευγενικός αλλά δεν μπορώ να μην ξεχάσω τον σκοπό του. Αν το συνεχίσει θα του το ξεκαθαρίσω μια και καλή.
"Ευχαριστώ!" είπα και ανταπέδωσε με ένα χαμόγελο. Ο Γιώργος όσο είμαστε μαζί ποτέ δεν χαμογελάει αλλά για την ακρίβεια ξινίζει τα μούτρα του. Πόσο μου την σπάει!? Νιώθω σαν να είμαι ανεπιθύμητη με την συμπεριφορά του. Όσο μίλαγαν καθόμουν και τους παρακολουθούσα αμίλητη. Καμία φορά ο Διονύσης μου μιλούσε και η Κέλλυ. Και ο Γιάννης με ρώταγε διάφορα πράγματα. Ο μόνος που δεν μου μιλούσε είναι ο Γιώργος. Είναι πολύ εντάξει παιδιά όλα αλλά με εξαίρεση ο Γιώργος. Δεν νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο αγενής άνθρωπος από αυτόν. Σηκώθηκα και πήγα στον πάγκο για να πάρω άλλο ένα ποτό και καθώς κοιτούσα γύρω μου και επεξεργαζόμουν τον χώρο και πέτυχα τον Γιώργο να φιλίεται με μία εκτός της παρέας μας. Όλο αυτό το σκηνικό μου προκάλεσε αηδία. Τα βλέμματα μας ενώθηκαν για άλλη μια φορά όμως αυτήν την φορά δεν ένιωσα τίποτα πέρα από αηδία και απογοήτευση. Τα συναισθήματα αυτά ζωγραφιστηκαν στο πρόσωπο μου. Σταμάτησα να τον κοιτάζω και ήπια το ποτό μου με μιας. Πλήρωσα για ότι ήπια και κατευθύνθηκα προς το τραπέζι μας και άρχισα να μαζεύω τα πράγματα μου.
"Θα φύγεις;" ρώτησε η Κέλλυ εμφανώς λυπημένη.
"Ναι είμαι πολύ κουρασμένη." απάντησα.
"Και πως θα γυρίσεις σπίτι;" με ρώτησε η Χριστίνα.
"Με ταξί." απάντησα.
"Λοιπόν καληνύχτα και πάλι χάρηκα που σας γνώρισα!" είπα πριν αρχίσω να απομακρύνομαι.

Γεια σας!!! Η συνάντηση που περιμέναμε!!! Αντίο μέχρι το επόμενο part!!!