Together Forever

Part 69

Δύο μέρες μετά την πρωτοχρονιά κανονίσαμε με τον Παναγιώτη να βγούμε για φαγητό. Στο σπίτι είχε έρθει η Τζούλιαν και θα έμενε μέχρι να βγω.
"Εγώ στα έλεγα."
"Τι μου έλεγες;"
"Ότι κάτι θα παιζόταν μεταξύ σας."
"Δεν ξέρω αλλά δεν μπορώ να τον δω τόσο πολύ ερωτικά."
"Ε είναι αρχή ακόμα. Άστον να σε προσεγγίσει."
"Δεν ξέρω. Σκέφτομαι ακόμα τον Γιώργο."
"Πάλι τα ίδια."
"Η εμφάνιση του, πόσο μάλλον το δώρο του με έκαναν να ξανασκεφτώ."
"Δανάη ξέρεις ότι έχει τελειώσει. Έχει φύγει και σίγουρα έχει προχωρήσει στην ζωή του. Απλά μπορεί να το έκανε για να ζητήσει συγγνώμη για την γαϊδουρινή συμπεριφορά του. Πρέπει να προχωρήσεις κι εσύ. Έχεις μία ζωή. Μην την παραμελείς επειδή αυτός έφυγε. Οι άνθρωποι πάνε κι έρχονται. Μη μένεις στα ίδια και στα ίδια."
"Ναι."
"Ξέρω ότι έχεις ακόμα συναισθήματα για εκείνον αλλά χρειάζεται να τα βάλεις στην άκρη. Δεν λέω να τα ξεχάσεις γιατί δεν μπορείς να το κάνεις απλά να μην τα σκέφτεσαι. Σκέψου ότι έχεις προοπτικές με τον Παναγιώτη."
"Εντάξει. Σε ευχαριστώ ρε Τζουλς. Με ταρακουνας και μου κάνει καλό."
"Για αυτό είναι οι φίλοι." είπε και μου χαμογέλασε.
"Όλα για κάποιον λόγο γίνονται. Είναι ίσως μια ευκαιρία."
"Ίσως." είπα προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου. Ακούστηκε η πόρτα να χτυπάει.
"Ήρθε!" είπε η Τζούλιαν ενθουσιασμένη. Εγώ από την άλλη είχα άγχος. Κατεβήκαμε κάτω και άνοιξα την πόρτα. Στεκόταν ο Παναγιώτης με ένα τριαντάφυλλο στο χέρι.
"Αυτό είναι για εσένα." Αμέσως θυμήθηκα την πρώτη και τελευταία φορά που μου έδωσε ο Γιώργος λουλούδια. Μια φορά μου έδωσε και για την ακρίβεια τα έστειλε από μακριά. Αλλά ήξερε ποιο ήταν το αγαπημένο μου λουλούδι χωρίς να με ρωτήσει.
"Ευχαριστώ πολύ." Το πήρα και το έβαλα σε ένα βάζο που είχε ήδη μέσα κάποια λουλούδια. Η Τζούλιαν μας χαιρέτησε και έφυγε.
"Είχες παρέα;"
"Ναι, δούλευε η μαμά μου και ήρθε να μου κάνει παρέα όσο ετοιμαζόμουν." Με κοίταζε εκστασιασμένος. Δεν ήταν στον χαρακτήρα του. Σε αντίθεση με τον Γιώργο. Ένα βλέμμα μου έδινε και κόντευα να λιποθυμήσω πριν καν τον ερωτευτώ.
"Πάμε;"
"Ναι." Έκλεισα την πόρτα πίσω μου κι έβαλα τα κλειδιά στην τσάντα μου. Είχε έρθει με αυτοκίνητο. Μου άνοιξε την πόρτα, περίμενε να καθήσω και μετά να μπει αυτός στο αυτοκίνητο.
"Δικό σου;"
"Ναι, δώρο του μπαμπά μου που μπήκα στο πανεπιστήμιο."
"Πολύ ωραίο." Ήταν ακριβό αυτοκίνητο και πολύ προσεγμένο. Κοιταγα την διαδρομή. Συνειδητοποίησα ότι είχα σχεδόν ξεχάσει την Αθήνα.

[...]

Έφτασε η βραδιά με τον Παναγιώτη στο τέλος της.
"Λοιπόν, πως τα πέρασες; Για να σου θυμίσω η απάντηση σου θα κρίνει αν θα ξαναβγούμε." Γέλασα και έκανε το ίδιο και αυτός.
"Πέρασα πολύ καλά." είπα. Και όντως ήταν αλήθεια. Πέρασα πολύ όμορφα και δεν σκέφτηκα στιγμή τον Γιώργο αυτές τις τρεις ώρες.
"Αλήθεια;" ρώτησε δείχνοντας σαν να μην πιστεύει αυτό που είπα.
"Ναι. Πέρασα πολύ ωραία."
"Άρα..."
"Άρα θα ξαναβγούμε." Δάγκωσα το κάτω χείλος μου και εκείνος χαμογέλασε πλατιά. Βρισκόμασταν έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Κανείς μας δεν ήθελε να αποχωριστεί την παρέα του άλλου. Πέρασα καλά με κάποιον εκτός από τον Γιώργο.
"Κι εγώ πέρασα τέλεια. Και σε ευχαριστώ πολύ που δέχτηκες να βγεις μαζί μου. Ελπίζω να μη το μετάνιωσες."
"Όχι δεν το μετάνιωσα."
"Χαίρομαι, να ξανακανονισουμε πριν φύγεις για Λονδίνο."
"Ναι."
"Ωραία, εμ... οπότε εγώ να πηγαίνω."
"Εμ ναι."
"Γάμησε το." είπε πριν με φιλήσει. Το στομάχι μου έγινε κόμπος και μετά ξελυθηκε. Ήταν διαφορετικά. Με φιλούσε γλυκά. Στην αρχή έμεινα παγωτό αλλά μετά ανταποκρίθηκα. Ήταν ωραία. Ήταν πολύ ωραία. Ένιωθα διαφορετικά. Ο Γιώργος δεν με φιλούσε έτσι, ήταν κτητικό ενώ του Παναγιώτη ήταν γλυκό. Με άφησε για να πάρουμε ανάσες.
"Τώρα θα φύγω."
"Ναι."
"Καληνύχτα."
"Καληνύχτα." Βρήκα τα κλειδιά μου και άνοιξα για να μπω στο σπίτι. Άκουσα φασαρία στην κουζίνα.
"Μαμά;" Φώναξα αλλά δεν πήρα απάντηση. Πήρα και εγώ ένα βάζο στα χέρια μου φοβούμενη ότι ήταν κλέφτες. Πάω προς την κουζίνα και ανοίγω το φως.
"Χριστίνα; Πας καλά; Με κατατρομαξες."
"Έκπληξη!"
"Καθόλου έκπληξη δεν είναι αυτό."
"Και θα αντιμετωπίζες τον ληστή με ένα βάζο;"
"Αυτό βρήκα μπροστά μου εκείνη την ώρα, αυτό πήρα. Αλλά αν δεν είχε φύγει ο Παναγιώτης θα φώναζα αυτόν.
"Τον Παναγιώτη;"
"Ναι."
"Τον αδελφό μας;"
"Δεν είναι αδερφός μας δεν έχουμε καμία συγγένεια αίματος."
"Πλάκα κάνεις;"
"Όχι."
"Πόσα επεισόδια έχω χάσει; Βασικά μάλλον σεζόν."
"Απλά βγήκαμε μια φορά δεν έγινε και κάτι."
"Κάτι; Δανάη μίλα."
"Απλά με φίλησε."
"Σε φίλησε;!"
"Ναι."
"Χριστέ μου, εσύ δεν ήσουν κολλημένη με τον Γιώργο;"
"Ήταν ανάγκη να μου τον θυμίσεις; Σε ευχαριστώ. Πέρασα μια όμορφη βραδιά και εσύ μόλις μου την χάλασες." της είπα και έφυγα από την κουζίνα και πήγα στο δωμάτιο μου.
"Δανάη συγγνώμη." Έχω βαρεθεί να ακούω από όλους αυτή την λέξη.
"Ωραία δεκτή η συγνώμη σου αλλά θέλεις κάτι άλλο;" είπα εμφανώς νευριασμένη.
"Εντάξει απλά δεν θέλω να χαλάσουν οι σχέσεις μας τώρα που έφτιαξαν. Απλά να είστε προσεκτικοί τίποτα άλλο. Και ξέρεις πως δεν θέλω το κακό σου."
"Ναι το ξέρω αλλά θα πρέπει να σταματήσεις να ξύνεις πληγές."
"Αυτό στο λαιμό σου είναι το κολιέ του Γιώργου;"
"Δεν είναι δικό του, δικό μου είναι."
"Ναι κατάλαβες τι εννοώ."
"Ναι το δώρο του είναι." Από την μέρα που μου το έδωσε δεν το έχω βγάλει από πάνω μου.
"Μάλιστα. Και είσαι εντάξει με αυτό το παιδί;"
"Είναι καλός και έχουμε βγει μόνο μια φορά αλλά πρόκειται να βγούμε και δεύτερη."
"Ουάου ο τυπάς ενδιαφέρεται."
"Ναι." είπα αναστεναζοντας.
"Τι έχεις;"
"Είναι η απόσταση."
"Ναι το ξέχασα αυτό."
"Αλλά δεν ξέρω τι θα κάνουμε." Ίσως να μην έβγαινα καλύτερα. Δεν θα είχα να σκέφτομαι όλα αυτά τώρα.

∞D🫶🏻