Together Forever

Part 91

Έφτασα έξω από το σπίτι. Από το παράθυρο είδα ότι έχει φως. Έβγαλα τα κλειδιά και άνοιξα. Ο Στέλιος πετάχτηκε από την καρέκλα. Περπάτησε προς το μέρος. Σταμάτησε λίγα εκατοστά μακριά μου, με κοίταξε και μετά με πήρε αγκαλιά. Πάγωσα στην θέση μου.
"Στέλιο πρέπει να μιλήσουμε."
"Ναι. Έλα κάθησε." Με άφησε και εγώ έβγαλα το μπουφάν μου και άφησα τις βαλίτσες μπροστά από την πόρτα. Καθησαμε στο τραπέζι απέναντι.
"Δανάη θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για όλα. Ήμουν υπερβολικός και απότομος. Το έκανα επειδή σε αγαπάω και δεν θέλω να σε χάσω."
"Στέλιο κι εγώ σε αγαπάω αλλά μου τελείωσε."
"Ο έρωτας εννοείς;"
"Ναι."
"Και πότε το συνειδητοποίησες;"
"Εδώ και αρκετό καιρό απλά δεν ήθελα να το αποδεχτώ."
"Και το έκανες όσο ήσουν στο Βερολίνο;"
"Ναι εκεί συνειδητοποίησα ότι..."
"Ότι τι;"
"Ότι δεν γίνεται να είμαστε άλλο μαζί."
"Δανάη σε παρακαλώ. Δώσε μας άλλη μία ευκαιρία."
"Ευκαιρία; Για ποιον λόγο; Για να συνεχίσεις να συμπεριφέρεσαι έτσι;"
"Δανάη τα έκανα όλα αυτά γιατί φοβόμουν. Για να είμαι ειλικρινής το ήξερα."
"Τι ήξερες;"
"Ότι είσαι ακόμα ερωτευμένη με τον Γιώργο. Προσπαθούσα πάρα πολύ να το αποβάλλω από το μυαλό μου αλλά κάθε φορά που ερχόταν στο Λονδίνο με έπιανε η τρελή ανασφάλεια μου."
"Έπρεπε να είχαμε καθήσει να το συζητήσουμε αυτό τότε. Τώρα δεν έχει νόημα."
"Δεν με νοιάζει αν συνέβη κάτι με τον Γιώργο στο Βερολίνο. Το μόνο που με νοιάζει είναι να μείνεις μαζί μου και να προσπαθήσουμε. Σε αγαπάω ρε Δανάη." είπε και έπιασε τα χέρια μου.
"Στέλιο η αγάπη δεν φτάνει. Δεν μπορώ άλλο να είμαι σε αυτήν την σχέση."
"Γιατί;"
"Γιατί δεν ήμουν εγώ."
"Δανάη σε παρακαλώ ξανά σκέψου το."
"Το σκέφτηκα και έχω πάρει την απόφαση μου. Ας χωρίσουμε ήρεμα και πολιτισμένα." Άφησε τα χέρια μου απότομα.
"Δηλαδή με διώχνεις από το σπίτι;"
"Φυσικά και όχι. Μπορείς να μείνεις μεχρι να βρεις το δικό σου σπίτι. Απλά θα κοιμάσαι στον ξενώνα ή στον καναπέ. Όπου σε βολεύει." Κούνησε το κεφάλι του. Εγώ σηκώθηκα, πήρα την βαλίτσα μου και ανέβηκα πάνω. Τακτοποίησα τα πράγματα μου και έκανα ένα ζεστό μπάνιο. Τώρα νιώθω πολύ καλύτερα. Το κινητό μου χτύπησε. Άγνωστο τηλέφωνο.
"Παρακαλώ;"
"Δανάη;"
"Ναι."
"Ο Γιώργος είμαι."
"Γεια."
"Γεια. Θέλεις να βρεθούμε πιο μετά;"
"Η ώρα είναι 23:00. Πιο μετά;"
"Ναι να πάμε για ποτό αν δεν είσαι κουρασμένη."
"Όχι δεν είμαι. Θες να περάσεις από το σπίτι να με πάρεις;"
"Ωραία. Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί."
"Γεια."
"Γεια." Κατέβηκα κάτω στην κουζίνα για να φάω κάτι στα γρήγορα και μετά να ανέβω πάνω να ετοιμαστώ. Έτρεχα σαν την τρελή από δωμάτιο σε δωμάτιο για να προλάβω. Ντύθηκα και χτένισα τα μαλλιά μου. Βάφτηκα πολύ απλά. Φόρεσα ένα ωραίο μαύρο δερμάτινο κοντό φόρεμα με τις γόβες μου, τις οποίες παρεπιπτόντως έχω να τις βάλω πάνω από τρία χρόνια. Νιώθω όπως τότε. Τότε που ήμουν 18 και έβγαινα πιο συχνά. Τώρα στα 24 μου δουλεύω από το πρωί μέχρι το μεσημέρι και μετά με περιμένει διάβασμα για το μεταπτυχιακό. Και το σημαντικότερο: κοιμάμαι από τις 9 και τις 10. Δεν βγαίνω και όταν βγαίνω, βγαίνω με το ζόρι και μόνο για καφέ. Για ποτό δεν το συζητάμε καν. Όλα αυτά άρχισαν από τότε που ήμουν με τον Στέλιο. Επειδή βαριοταν να βγει δεν έπρεπε να βγαίνω κι εγώ. Μου λείπει ο δεκαοχτάχρονος εαυτός μου. Ανέβαινα στην μηχανή του Γιώργου και δεν με ένοιαζε για το που θα πάμε και το τι θα κάνουμε. Έκανα έρωτα μέχρι το πρωί και την επόμενη μέρα είχα αντοχές. Τώρα δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν μπορώ να αντέξω ούτε το ποτό αλλά ούτε και το πολύ σεξ. Με τον Γιώργο ήμουν διαφορετικά. Μου άρεσε η ζωή που κάναμε. Ήμασταν συνέχεια σε περιπέτειες και όχι να καθόμαστε στο σπίτι και να μην μιλάμε και το μόνο που να κάνουμε είναι να κοιμόμαστε. Είμαστε νέοι για να ζούμε έτσι. Το ξέρω οι δουλειές μας πιέζουν αλλά δεν είναι κακό να διασκεδάζουμε έστω και μία φορά την εβδομάδα. Να βλέπουμε τους φίλους μας τουλάχιστον. Θέλω αυτήν την ζωή πίσω. Να ξενυχτάω με μέτρο αλλά να μη με νοιάζει πως θα είμαι την επόμενη μέρα στην δουλειά. Και όχι μόνο οι έξοδοι. Αλλά να είμαι με κάποιον που όταν με κοιτάζει να λιώνει. Να μην με θεωρεί δεδομένη. Να μου δείχνει ότι με νοιάζεται και ότι με αγαπάει και ας μην μου το λέει. Να με κοιτάει στα μάτια και να ξερω πως θα είναι δίπλα για πάντα. Το κινητό μου χτύπησε.
"Είμαι απ'έξω."
"Έρχομαι." Πήρα την τσάντα μου και το μπουφάν μου και έφυγα από το σπίτι. Ο Στέλιος ήταν στο μπάνιο. Δεν χρειάζεται να του δώσω αναφορά. Άνοιξα την πόρτα και είδα τον Γιώργο πάνω στην μηχανή του. Το γνωστό τέρας. Ανέβηκα γρήγορα γρήγορα και ξεκίνησε.
"Που πάμε;"
"Σε νοιάζει;"
"Καθόλου." Τον κράτησα πιο σφιχτά. Και τότε θυμήθηκα την διαδρομή. Με πάει στο σημείο που πήγαμε πρώτη φορά μαζί μόνοι μας. Σε εκείνο το πάρκο-δάσος.

~D😘