Together Forever

Part 89

Πίσω στην Δανάη.

Μέχρι και τα ξημερώματα δείχναμε ο ένας στον άλλον πόσο πολύ του λείψαμε. Με πολλούς τρόπους, με πολλές στασεις και με πολλούς οργασμους. Είμαστε ξαπλωμένοι και πολύ εξαντλημένοι. Και άυπνοι.
"Λοιπόν, ήθελες να συνεχίσουμε την κουβέντα."
"Ναι θέλω. Πες μου για εσένα. Τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια;"
"Το γραφείο πάει πολύ καλά και θα ανοίξω ένα στο Λονδίνο και μάλιστα τα εγκαίνια θα γίνουν αρχές Μαίου υπολογίζω."
"Αλήθεια; Αυτά είναι ευχάριστα νέα!"
"Ναι είναι." είπε και μετά έσβησε το χαμόγελο του.
"Τι άλλο συμβαίνει;"
"Τίποτα. Βασικά... Ο πατέρας αν μπορώ να τον αποκαλέσω έτσι, πέθανε πριν από λίγες εβδομάδες."
"Πέθανε; Δεν ξέρω τι να σου πω. Συλλυπητήρια. Πως είσαι;"
"Δεν ξέρω. Στην αρχή είχα θυμώσει. Μετά στενοχωρήθηκα. Τώρα πια αδιαφορώ. Έτσι κι αλλιώς του άξιζε."
"Πως πέθανε;"
"Τον σκότωσαν στην φυλακή."
"Απλά με πείραξε επειδή ήταν ο μόνος που μου είχε απομείνει από την οικογένεια. Αυτό δεν αναιρεί ό,τι έχει κάνει." Απλά ξεφύσηξα. Το χέρι μου βρήκε το δικό του.
"Εσύ; Πως είσαι;"
"Τώρα είμαι τέλεια." Δεν υπάρχει μια λέξη να περιγράψει αυτό που νιώθω.
"Όχι τώρα, εννοώ γενικά."
"Με την δουλειά και το μεταπτυχιακό τα ξέρεις. Δεν υπάρχει κάτι άλλο στην ζωή μου."
"Υπάρχει Δανάη."
"Ο Στέλιος; Όχι πια. Τελειώσαμε." Όντως έχουμε τελειώσει απλά αυτό που μένει είναι να το κάνουμε επίσημα μόλις γυρίσω.
"Ναι καλά. Δεν θα σε αφήσει να φύγεις από δίπλα του."
"Έλα τώρα."
"Αν σε αφήσει θα είναι μεγάλος μαλάκας."
"Με έχεις μπερδέψει τώρα. Θες να μείνω μαζί του ναι ή όχι;"
"Φυσικά και όχι."
"Τότε;"
"Απλά είμαι ρεαλιστής."
"Όχι όταν γυρίσω Λονδίνο θα τελειώσουν όλα οριστικά."
"Εντάξει υποχωρώ." είπε καθώς σηκωνόταν από το κρεβάτι.
"Έι, που πας;"
"Να πάρω τηλέφωνο τον Γιάννη να του πω ότι δεν θα πάμε μαζί τους στην βόλτα και ότι μόνο θα κατέβουμε για πρωινό."
"Δηλαδή θα κάτσουμε όλοι μέρα μαζί στο δωμάτιο;"
"Δεν θα κάτσουμε, θα κάνουμε άλλα πράγματα. Αλλά ναι θέλω να περάσουμε και άλλο χρόνο μαζί." Σηκώθηκα και πήδηξα πάνω του. Με έπιασε και με έσφιξε πάνω του. Αυτό που κάνω είναι λίγο κακό. Δεν έχω ούτε μια βδομάδα που χωρίσαμε με τον Στέλιο και εγώ το κάνω με τον Γιώργο. Τον Γιώργο που υποτίθεται είχα ξεπεράσει. Υποτίθεται. Δεν το έκανα ποτέ. Είχα θάψει τα συναισθήματα μου για αυτόν. Κανονικά θα έπρεπε να έχω έστω και κάποιες ενοχές, ίσως έναν εγωισμό και μια αξιοπρέπεια. Αλλά με τον Γιώργο ξεχνώ τα πάντα. Τις αξίες μου, τον εαυτό μου και γενικά το παρελθόν. Θα έπρεπε να με ανησυχεί το γεγονός ότι όταν γυρίσουμε πίσω δεν θα είμαστε έτσι. Δεν θα είμαστε μαζί.
"Λοιπόν, πήγαινε ντύσου γιατί θα χάσουμε το πρωινό."είπε και με άφησε κάτω. Έβαλα την φόρμα μου και έπιασα τα μαλλιά μου μια κοτσίδα.
"Έτοιμη!"
"Ωραία πάμε." είπε ενώ έβαζε ένα φούτερ.

[...]

Επιστρέψαμε στο δωμάτιο μετά το πρωινό. Η Χριστίνα και ο Γιάννης δεν ρώτησαν για εμάς γιατί το κατάλαβαν.
"Τώρα που φάγαμε έχουμε δουλειά."
"Καλά δεν νυστάζεις;"
"Μπα όχι ιδιαίτερα. Κοιμάμαι μόνο τρεις με τέσσερις ώρες την μέρα."
"Και πώς αντέχεις;"
"Το έχω συνηθίσει. Εδώ έχω κοιμηθεί πιο πολύ."
"Εγώ νυσταζω πολύ!" Του είπα και του έκανα μια γλυκιά φατσούλα.
"Δηλαδή δεν έχει αγαπούλες;"
"Καλά αλλά λίγο." είπα και με φίλησε στο μέτωπο. Ξάπλωσα και ήρθε από πάνω μου. Αμέσως έβγαλε όλα τα ρούχα και τα δικά μου και τα δικά του. Άφηνε υγρά φιλιά στον λαιμό μου. Καθώς κατέβαινε προς τα κάτω με δάγκωνε απαλά. Και μετά σταμάτησε. Τον άγριο κοίταξα.
"Γιατί σταμάτησες;" Δεν απάντησε αλλά άρχισε να με γαργαλαει.
"Σταμάτα! Σταμάτα!" κατάφερα να πω ενώ ταυτόχρονα πεθαινα στο γέλιο.
"Έλα Γιώργο!"
"Μου αρέσει να σε βλέπω να γελάς."
"Γιατί;"
"Γιατί όταν γελάς, λάμπεις και φωτίζεται όλος μου ο κόσμος." Εντάξει, είναι από τα πιο γλυκά πράγματα που έχω ακούσει. Του χαμογέλασα όσο πιο γλυκά μπορώ. Αχ και να ήξερε πόσο πολύ τον αγάπησα αυτόν τον άνθρωπο και ακόμα τον αγαπάω. Αυτός είναι ο ένας για εμένα. Και για αυτόν η μία και μοναδική. Απλά δεν έκατσαν τα πράγματα όπως θα θέλαμε. Ξέρουμε και οι δύο με όποιον και να είμαστε πάντα μαζί θα καταλήγουμε.
"Έλα συνέχισε αυτό που έκανες."
"Σου αρέσει;"
"Ναι!" είπα και έσπρωξα το κεφάλι του προς τα κάτω.

D❤️