Together Forever

Part 63

Πίσω στην Δανάη

Δεν το πιστεύω. Όχι, αποκλείεται να τελειώσαμε έτσι. Δεν γίνεται. Όταν μου το είπε, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν έδειξε κανένα συναίσθημα καθώς μιλούσε. Τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ήταν αυτός ο άκαρδος Γιώργος. Για λίγους μήνες πίστευα πως δεν ήταν. Όχι, έδειχνε εντελώς το αντίθετο. Έδειχνε τρυφερότητα, αγάπη και όχι ότι η ζωής μας ήταν ένα ψέμα. Ζούσα σε ένα ψέμα και πίστευα ότι είναι ο,τι καλύτερο μου έχει συμβεί. Δεν μπορώ να τον πιστέψω. Αφού δεν ένιωθε όπως εγώ, έπρεπε να μου το έχει πει πριν προλάβω να τον ερωτευτώ. Βασικά πριν προλάβω να τον αγαπήσω. Είμαι στο κρεβάτι, ξαπλωμένη στην μεριά του και κλαίω. Αδυνατώ να το πιστέψω. Ο Γιώργος είχε πει πως ήταν τρέλα ερωτευμένος μαζί μου, μου έστειλε λουλούδια, με πήγαινε έξω για φαγητό, με είχε στο πλευρό του μπροστά σε όλους, θα έκανε τα πάντα για εμένα αλλά ήταν όλα ένα τεράστιο ψέμα στο οποίο βούτηξα και τώρα δεν θέλω να βγω. Τον αγαπάω και με άφησε έτσι απλά. Τον θέλω μέσα στην ζωή μου. Θέλω να ξυπνάω και να τον έχω δίπλα μου. Να μου χαμογελάει, να με φιλάει, να με κοιτάει, να μου κάνει έρωτα. Δεν γίνεται να τελειώσει έτσι. Ενδιαφέρεται για εμένα, αποκλείεται να μην νιώθει τίποτα. Και θα φύγει για πάντα στην Ιταλία και μου το λέει τώρα; Δεν μου άφησε επιλογές. Δεν με ρώτησε καν τι σκέφτομαι. Δεν θέλω να τον χάσω.

[...]

Το απόγευμα εκείνης της μέρας.

Στο σπίτι είχαν έρθει η Χριστίνα, ο Γιάννης, η Κέλλυ, η Τζούλιαν και ο Αντρέας. Ο Γιάννης, η Κέλλυ και η Χριστίνα παίρνουν απανωτά τηλέφωνα τον Γιώργο, ο οποίος εξαφανίστηκε. Το σπίτι μας έχει γεμίσει με σοκολάτες και τούρτες για να με παρηγορήσουν. Ο Διονύσης είναι και αυτός έξαλλος μαζί με τον Γιώργο αλλά είναι λίγο πιο έξω από το Λονδίνο και δεν είναι εύκολο να έρθει όμως και αυτός τον παίρνει τηλέφωνα. Δεν ξέρω πλέον πως να νιώσω. Είναι εδώ όλοι για εμένα και εγώ απλά θέλω να μείνω μόνη μου.
"Αχ παιδιά σας ευχαριστώ για αυτά που κάνετε αλλά ειλικρινά δεν χρειάζεται. Θα είμαι μια χαρά."
"Δανάη όλοι ξέρουμε εδώ μέσα πως δεν θα είσαι μια χαρά."
"Ωραία, εντάξει. Θα μου περάσει όμως." Ελπίζω να μου περάσει. Βασικά δεν θα μου περάσει καθόλου. Όλοι με κοιταγαν με ένα βλέμμα συμπόνιας και λύπησης κάτι που δεν το ήθελα καθόλου.
"Δανάη θέλεις να σε αφήσουμε μόνη σου;" ρώτησε ο Γιάννης.
"Ναι θα το ήθελα πολύ."
"Ωραία, λοιπόν, θα σε αφήσουμε μόνη σου αλλά αν θέλεις κάτι να μου το πεις." είπε η Χριστίνα.
"Ναι ναι."
"Θες να γυρίσω το βράδυ;"
"Όχι μείνε στον Γιάννη όπως τα έχετε κανονίσει. Δεν χρειάζεται να αλλάξει κάτι."
"Καλά. Θα μιλήσουμε το βράδυ."
"Ναι."
"Λοιπόν, Δανάη θα φύγουμε και εμείς. Οτιδήποτε χρειαστείς να μας τηλεφωνήσεις."
"Εντάξει, σας ευχαριστώ πολύ.''
"Καληνύχτα."
"Καληνύχτα."
Επιτέλους μόνη. Είμαι ένα ράκος, το μόνο που θέλω είναι να κοιμηθώ. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να πάω στο δωμάτιο μου αλλά ούτε στον καναπέ. Το μόνο μέρος που έμεινε είναι το δωμάτιο της Χριστίνας. Οπότε πήγα εκεί.

[...]

Επόμενη μέρα.

Η Χριστίνα σε λίγο θα ερχόταν σπίτι. Εγώ προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Όταν ήρθε κράταγε μια σακούλα του σούπερ μάρκετ.
"Προχθές δεν πήγαμε σούπερ μάρκετ;"
"Ναι αλλά πήρα κάτι υλικά που ήθελα για να δοκιμάσω μια συνταγή που βρήκα στο ίντερνετ."
"Α εντάξει, εγώ θα ξαπλώσω λίγο."
"Πάλι; Και πριν που μιλήσαμε κοιμόσουν. Δανάη δεν είναι κατάσταση αυτή. Σε παρακαλώ. Μίλα μου."
"Δεν έχω να πω κάτι."
"Δανάη μου... Ο Γιώργος... Ο Γιώργος έφυγε γενικά. Δηλαδή τα πράγματα του λείπουν από το δωμάτιο. Πέρασε από εκεί ο Γιάννης και κοίταξε."
"Ωραία."
"Επίσης, μου άφησε ένα γράμμα."
"Γράμμα; Εσένα;"
"Ναι, θέλεις να το διαβάσεις;"
Θέλω; Δίσταζα να το πάρω στα χέρια μου. Το ανοίγω και αρχίζω να διαβάζω.

Χριστίνα,
Πρώτα απ'όλα συγγνώμη. Συγγνώμη για την αναστάτωση αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Έπρεπε να το κάνω, όσο και αν νοιάζομαι για την Δανάη, δεν ήμουν εγώ. Χάθηκα μέσα στον ίδιο μου το εαυτό. Νόμιζα ότι είχα συναισθήματα, προσπάθησα πολύ να έχω αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν ήθελα να προσποιουμαι άλλο. Δεν θέλω να κοροϊδεύω την Δανάη. Η Δανάη είναι... είναι όσα και παραπάνω θα ήθελα ποτέ να έχω στην ζωή μου. Η κατάσταση ήταν ήδη δύσκολη και η Δανάη ήταν ένας αντιπερισπασμός. Είχα πολλά πάνω από το κεφάλι μου. Προσπάθησα να προσαρμοστώ σε αυτήν την ταμπέλα σχέσης αλλά όλα με πίεζαν και...και δεν ήμουν απλά εγώ. Έπρεπε να μετακομίσω μόνιμα στην Ιταλία λόγω δουλειάς. Δεν ήθελα να βάλω την Δανάη σε αυτό το τρυπάκι να διαλέξει ανάμεσα σε εμένα και στην ζωή της. Όχι δεν θέλω να το κάνω αυτό. Μην μου κρατήσεις κακία για όλα αυτά. Πίστευα πως θα ήταν ένας μη επώδυνος χωρισμός αλλά προφανώς έκανα τεράστιο λάθος.
Μην ανησυχείς για εμένα, θα είμαι καλά.

Υ.Γ. Να προσέχετε όλοι αλλά να μου προσέχεις ακόμα πιο πολύ την Δανάη. Αντίο.
Τα δάκρυα μου έτρεχαν στο πρόσωπο μου. Τα χέρια μου έτρεμαν. Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν. Η Χριστίνα απλά με κοιτούσε.
"Να σου φέρω λίγο νερό;" με ρώτησε.
"Ναι." Με δυσκολία κατάπια.
"Απλά να με προσέχεις;"
"Δανάη..."
"Όχι Χριστίνα. Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Ο Γιώργος... Ο Γιώργος δεν... δεν... με αγαπάει. Όχι δεν το εννοεί." δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω.
"Δανάη δεν ξέρω τι αισθάνεται." Δεν λέει αλήθεια. Ο Γιώργος ήταν πάντα εκεί, δίπλα μου, ενδιαφερόταν, νοιαζόταν, με ερωτεύτηκε, με αγάπησε. Όχι δεν μπορεί να μην ένιωσε απολύτως τίποτα.

~D💌