Together Forever

Part 92

Φτάσαμε. Έβγαλα το κράνος του και προχώρησα μπροστά.
"Θυμάσαι;"
"Τα πάντα." Καθησαμε κάτω από ένα δέντρο. Είχε πανσέληνο και το φεγγάρι έλαμπε.
"Κρυώνεις;"
"Λίγο."
"Πάρε την ζακέτα μου." Την φόρεσα και κατευθείαν μου ήρθε η μυρωδιά από το άρωμα του.
"Ξέρεις με τον Στέλιο χωρίσαμε οριστικά σήμερα."
"Ωραία."
"Απλά θα μείνει στο σπίτι μέχρι να βρει δικό του." Δεν απάντησε.
"Θυμάσαι που με είχες ρωτήσει αν έχω ερωτευτεί ποτέ;"
"Ναι."
"Σου είχα απαντήσει τότε όχι."
"Το θυμάμαι."
"Έχω ερωτευτεί μια φορά στην ζωή μου και δεν χρειάζεται κι άλλη. Και αυτή η φορά είναι μαζί σου."
"Απλά πες το μου έστω και μία φορά. Δύο λέξεις και είμαι δικιά σου για πάντα." Γύρισα να τον κοιτάξω αλλά αυτός με κοιτούσε ήδη.
"Σε αγαπάω Δανάη." Τότε όρμησα πάνω του και τον φίλησα. Τον φιλούσα ασταμάτητα. Τον τράβηξα πάνω μου. Τον άφησα για να πάρουμε ανάσες.
"Γιώργο κι εγ-"
"Όχι μην το πεις. Δεν αξίζω να το ακούσω ακόμα. Άσε με να σου το λέω συνέχεια για όλα αυτά τα χρόνια που δεν σου το έλεγα. Σε αγαπώ, σε αγαπώ, σε αγαπώ." Τον άρπαξα από τον λαιμό και τον φιλούσα μέχρι να σκάσω. Το είπε. Με αγαπάει. The war is over. ΤΟ. ΕΊΠΕ. ΜΕ. ΑΓΑΠΆΕΙ.

[...]

Με γύρισε στο σπίτι γύρω στις 3. Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον πλανήτη. Χαμογελούσα μόνη μου. Αξέχαστη νύχτα. Ανέβηκα στο δωμάτιο. Άνοιξα την πόρτα και δεν μου άρεσε αυτό που αντίκρισα. Ο Στέλιος κοιμόταν στο κρεβάτι μου. Υπό άλλες συνθήκες θα νευρίαζα και θα τον ξύπναγα αλλά τώρα θα πάω να κοιμηθώ στον καναπέ και αύριο θα το συζητήσω μαζί του. Το πρωί με ξύπνησε ο Στέλιος που έκανε φραπέ. Το καταπίνω και αυτό και σηκώθηκα.
"Καλημέρα." είπα.
"Καλημέρα."
"Λοιπόν Στέλιο το χθεσινό δεν θέλω να επαναληφθεί."
"Ποιο;"
"Δεν θέλω να ξανακοιμηθείς στο κρεβάτι μου."
"Συγγνώμη από συνήθεια."
"Δεν θέλω να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Επίσης θέλω να τρέξεις το θέμα με το σπίτι. Καταλαβαίνεις την κατάσταση."
"Κοίτα, δουλεύω όλη μέρα δεν μου είναι καθόλου εύκολο να κάτσω να ψάξω να βρω σπίτι."
"Λοιπόν, Στέλιο, δεν ξέρω τι θα κάνεις αλλά στο σπίτι μου μέχρι και το τέλος της εβδομάδας μπορείς να μείνεις."
"Με πετάς έξω;"
"Η συμπεριφορά σου δεν μου αρέσει και το χθεσινό βραδινό έγινε επίτηδες. Η συγκατοίκηση δεν μπορεί να συνεχίσει."
"Ωραία, λοιπόν, θα μαζέψω τα πράγματα μου και θα πάω σε ξενοδοχείο, αφού σε ενοχλώ τόσο πολύ." είπε και σηκώθηκε απότομα από το τραπέζι.
"Δεν με ενοχλείς απλά εφόσον έχουμε χωρίσει θα είναι προτιμότερο να μείνουμε χωριστά."
"Εντάξει, κατάλαβα, με έχεις αντικαταστήσει ήδη με άλλον για αυτό με διώχνεις."
"Δεν σου πέφτει λόγος πλέον για την προσωπική μου ζωή." Έφυγα από μπροστά του και ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Έβγαλα μια βαλίτσα και την άφησα στο κρεβάτι. Ο Στέλιος ανέβηκε και στάθηκε στην πόρτα του δωματίου.
"Μπορώ να σε βοηθήσω να μαζέψεις." Το σκέφτηκε για λίγο.
"Όχι μπορώ και μόνος μου."
"Ωραία για να σε δω να το κάνεις." είπα προσπαθώντας να διατηρήσω ήρεμο τον τόνο της φωνής μου. Τον κοιτούσα επίμονα για να ξεκινήσει να μαζεύει τα πράγματά του. Ξεφύσηξε και ξεκίνησε να βγάζει τα ρούχα από την ντουλάπα. Πήρα κι εγώ μια αλλαξιά ρούχα και πήγα στο μπάνιο να αλλάξω. Θα πάω στην βιβλιοθήκη να κάνω μια επανάληψη στα πιο σημαντικά γιατί σε δύο μέρες έχω τις εξετάσεις για το μεταπτυχιακό. Ντύθηκα και κατέβηκα κάτω. Πήρα την τσάντα και τα βιβλία μου και έφυγα. Την άλλη εβδομάδα ξεκινάω πάλι την δουλειά. Στην βιβλιοθήκη χαιρέτησα κάποιους από τους συμφοιτητές μου. Κάθησα σε μια ακρουλα και προσπάθησα να μαζέψω τα πιο σημαντικά. Η αλήθεια είναι πως ήμουν συνεπής με το διάβασμα για το μεταπτυχιακό μου γιατί ήθελα να το τελειώσω στην ώρα μου. Ένιωσα το κινητό μου να δονείται στην τσέπη του μπουφάν μου. Το άνοιξα και είδα πως είχα μήνυμα από τον Γιώργο.
"Θέλεις να πάμε καμιά βόλτα με το αυτοκίνητο; Βρήκα λίγο χρόνο και είπα να τον περάσουμε μαζί."
"Ναι είμαι στην βιβλιοθήκη κοντά στο πανεπιστήμιο. Έλα να με πάρεις από εδώ."
"Ωραία. Έρχομαι." Μάζεψα τα πράγματά μου και βγήκα από την βιβλιοθήκη. Ο Γιώργος με περίμενε απέξω με ένα μαύρο τζιπ. Μπήκα μέσα αρκετά εντυπωσιασμένη.
"Πήρες αυτοκίνητο;"
"Το έχω εδώ και καιρό απλά το είχα αφήσει σε έναν φίλο να το προσέχει."
"Αα, είναι πολύ ωραίο και πολύ μεγάλο." Χωρίς άλλες κουβέντες, με πιάνει από το πρόσωπο και με φιλάει. Αφού κοντέψαμε να σκάσουμε και με άφησε.
"Τι έγινε;"
"Τίποτα απλά μου έλειψες." Χαμογέλασα. Νιώθω ευτυχισμένη. Έβαλε μπροστά χωρίς να μου πει κάτι άλλο. Οδηγούσε χωρίς να ξέρω που πηγαίνουμε.
"Πάμε στο ξενοδοχείο." Απάντησε στην ερώτηση που δεν πρόλαβα να κάνω. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Χωρίς πολλά πολλά, βρεθήκαμε στο κρεβάτι.

-D💋