Together Forever

Part 16

"Γεια σας!" είπε εύθυμα η Κέλλυ.
"Wow κορίτσια!" είπε εντυπωσιασμένος ο Διονύσης. Ο Γιάννης φίλησε την Χριστίνα και της είπε πόσο όμορφη είναι. Ο Γιώργος κάπνιζε αλλά με κοίταξε. Είχαμε μείνει να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον. Τον πλησίασα.
"Πως είσαι; Έμαθα για το ατύχημα."
"Δεν ήταν κάτι. Απλά έπεσα."
"Ναι αλλά δεν μου απάντησες."
"Καλά είμαι απλά έχω μελανιές και γρατζουνιες"
"Φαίνονται."
"Έχω και άλλες." είπε και αισθάνθηκα κάτι να ανάβει μέσα μου. Δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω αλλά φταίνε οι τελευταίες λέξεις του Γιώργου που μου το προκάλεσαν αυτό το φούντωμα. Η Κέλλυ μίλαγε με τον Διονύση για κάτι αλλά δεν κατάλαβα τι έλεγαν.
"Πάμε;" ρώτησε ο Διονύσης.
"Ναι!" απαντήσαμε όλοι.
"Εγώ θα κάτσω μπροστά!" δήλωσε η Κέλλυ. Αυτό σήμαινε ότι η Χριστίνα θα καθόταν πάνω στον Γιάννη και εγώ πάνω στον Γιώργο. Το είπε ξεκάθαρα επίτηδες.
"Θα στριμωχτούμε λίγο αλλά θα χωρέσουμε." είπε ο Διονύσης. Ο Γιώργος άνοιξε την πόρτα που είναι στην μεριά μας και το ίδιο έκανε και ο Γιάννης από την άλλη μεριά. Κάθησαν πρώτοι και μετά εμείς. Η αλήθεια ένιωσα περίεργα γιατί καθόμουν πάνω του ενώ βρισκόταν και άλλοι μπροστά και ιδιαίτερα ο Διονύσης. Μπορεί να τον ενοχλεί όλο αυτό.
"Βολευτηκατε;" ρώτησε ο Διονύσης.
"Ναι άντε ξεκινά." είπε κάπως απότομα ο Γιώργος. Προσπάθησα να βολευτω λίγο καλύτερα.
"Μην κουνιέσαι." μου είπε ψιθυριστά ο Γιώργος στο αυτί. Άλλαξα λίγο μεριά για να κάτσω πιο άνετα. Το αριστερό του χέρι ακουμπούσε το κάθισμα ενώ το άλλο την πόρτα. Μετακίνησε το δεξί του χέρι και το τοποθέτησε στο μπούτι μου.
"Σου είπα να μην κουνιέσαι. Γιατί κανείς το αντίθετο;" ξανά είπε. Τώρα αυτό το φούντωμα είχε κυριεύσει το κορμί μου.
"Ήθελα να βολευτω. Δεν φταίω εγώ που έχεις τόσο πράγματα στην τσέπη σου."
"Ναι μπορεί να έχω πράγματα στην τσέπη μου αλλά εσύ προκαλείς άλλα πράγματα να σηκωθούν." είπε και κοκαλωσα. Είχα κοκκινίσει. Τι είπε μόλις τώρα; Εκτός από το κοκκίνισμα είχα γουρλωσει και τα μάτια μου.
"Χαλαρώσε." είπε και μου άφησε ένα φιλί πίσω από το αυτί. Είχα ανατριχιασει ολόκληρη.
"Φτάσαμε!" είπε ο Διονύσης. Κατευθείαν άνοιξα την πόρτα. Χρειαζόμουν αέρα. Βγήκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Το χαμόγελο στο πρόσωπο του Γιώργου φαινόταν από χιλιόμετρα. Συνέχιζε να χαμογελάει ενώ με κοίταγε πονηρά. Είχα ανάψωκοκκινίσει εκείνη την στιγμή.
"Όλα καλά;" με ρωτησε η Χριστίνα.
"Ναι." απάντησα κοφτά. Περπατήσαμε όλοι μαζί προς την είσοδο του μαγαζιού. Εγώ είχα μείνει τελευταία. Περπατούσα όσο πιο αργά μπορούσα. Προσπαθούσα να χωνέψω όλα αυτά που συνέβησαν πριν από λίγο.
"Δεν είναι και πολύ μακριά από το πανεπιστήμιο." είπα
"Ναι ούτε δέκα λεπτά." απάντησε ο Διονύσης. Μπήκαμε μέσα. Δεν είχε πολύ κόσμο. Τα παιδιά χαιρέτησαν κάτι άλλες παρέες που βρίσκονταν εκεί. Απ'ότι κατάλαβα είναι συμφοιτητές μας. Καθησαμε και σηκώθηκε ο Γιάννης για να πάει να ζητήσει τα ποτά.
"Λοιπόν, τι θα πιείτε;" ρώτησε ο Γιάννης.
"Ένα ουίσκι με πάγο." απάντησε ο Γιώργος.
"Μμ... ένα τζιν τόνικ." είπε ο Διονύσης.
"Και εγώ." είπαν ταυτόχρονα η Κέλλυ και η Χριστίνα.
"Εσύ Δανάη;"
"Δεν ξέρω ... πίνα κολαντα."
"Ωραία!"
Καθόμασταν σε ένα κυκλικό τραπεζάκι. Στα αριστερά μου καθόταν ο Γιώργος και στα δεξιά η Χριστίνα. Δίπλα από την Χριστίνα ο Γιάννης. Δίπλα από τον Γιάννη ο Διονύσης. Δίπλα από τον Διονύση η Κέλλυ. Και δίπλα στην Κέλλυ ο Γιώργος. Μέχρι να έρθει ο Γιάννης με τα ποτά σκεφτόμουν. Δεν πήγα να πάρω το τάπερ μου. Ξεχάστηκα γιατί ήρθε η Κέλλυ. Ίσως αυριο. Το πόδι μου ακούμπησε το πόδι του Γιώργου. Τον κοίταξα αλλά δεν αντέδρασε. Δεν έχασε την επαφή μας. Μας έφερε τα ποτά μετά από 5 λεπτά περίπου. Η Χριστίνα με τον Γιάννη συζητούσαν όπως και ο Διονύσης με την Κέλλυ. Ο Γιώργος δεν μιλούσε με κανέναν. Κάπνιζε και έπινε το ποτό. Πιο συγκεκριμένα το τρίτο ποτό. Καμία φορά κοίταγε το κινητό του. Πότε όμως δεν σταμάτησε να ακουμπάει το πόδι του με το πόδι μου. Η Κέλλυ σηκώθηκε για μια στιγμή για να μιλήσει στο τηλέφωνο. Ο Διονύσης έπιασε την κουβέντα με μια άλλη παρέα. Σηκώθηκε και πήγε στο τραπέζι τους. Παρατήρησα πως φλέρταρε με μια κοπέλα από εκείνη την παρέα. Δεν μπορώ να πω, χάρηκα που προχώρησε παρακάτω.
"Λοιπόν εμείς φεύγουμε.'' είπε η Χριστίνα. Την στραβό κοίταξα. Δεν απάντησα απλά κούνησα το κεφάλι μου. Εκείνη απλά αδιαφόρησε.
"Πάμε να φύγουμε από εδώ;'' με ρώτησε ο Γιώργος ψιθυριστά.
"Ναι αλλά που θα πάμε;"
"Θα δούμε." είπε και σηκώθηκε κατευθείαν. Σηκώθηκα και εγώ και τον ακολούθησα.
"Πότε θα έχεις πίσω την μηχανή σου;"
"Αύριο θα είναι έτοιμη."
"Έπαθε μεγάλη ζημιά;"
"Τα τέρατα δεν παθαίνουν ζημιές."
"Εγώ φταίω που ενδιαφέρθηκα."
"Εγώ φταίω, συγγνώμη."
"Λοιπόν που θα πάμε;"
"Δεν έχουμε μεταφορικό μέσο οπότε καλύτερα να πάμε στο ξενώνα του πανεπιστημίου για να αραξουμε."
"Καλή ιδέα. Να πάρω και το τάπερ μου."
"Ναι σωστά."
Δεν μιλήσαμε καθόλου μέχρι να φτάσουμε στο πανεπιστήμιο. Απλά περπαταγαμε δίπλα δίπλα. Έχω ελπίδες.
"Ορίστε το τάπερ σου." είπε και μου το έδωσε.
"Κάτσε." είπε και μου έδειξε το κρεβάτι, που μάλλον είναι δικό του. Έκατσα και αυτός ήταν όρθιος και κοίταγε έξω από το παράθυρο.
"Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για εσένα." έκανα την αρχή.
"Δεν χρειάζεται να μάθεις κάτι καινούργιο."
"Γιατί;"
"Για το καλό σου. Όσα λιγότερα ξέρεις τόσο το καλύτερο."
"Τι σπουδάζεις;"
"Νομική. Εσύ;"
"Δεν έχω αποφασίσει ακόμα."
"Πως κι έτσι;"
"Δεν έχω κάτσει να το σκεφτώ ακόμα. Από πού είσαι;"
"Μίσος Έλληνας μίσος Ιταλός."
"Ιταλός;"
"Ναι ήταν η μαμά από την Ιταλία."
"Είπες ότι ' ήταν ';"
"Ναι πέθανε όταν ήμουν 7."
"Ω συγγνώμη δεν ήξερα." είπα αρκετά μετανιωμένη που ρώτησα.
"Δεν υπάρχει λόγος να απολογησε. Δεν φταις εσύ."
"Θες να το συζητήσεις;"
"Όχι ιδιαίτερα."
"Okay, κατάλαβα."
"Η μηχανή δεν έπαθε πολλά."
"Ορίστε;"
"Λέω για πριν που ρώτησες για την μηχανή, δεν έπαθε πολλά."
"Αυτό είναι καλό. Εσύ που αλλού έχεις χτυπήσει;" τον ρώτησα και σηκώθηκα όρθια. Έβγαλε την μπλούζα του. Το σώμα του είναι πολύ γυμνασμενο με πολλα τατουάζ. Είχε γρατζουνιες και μελανιές στα πλευρά του. Σοκαρίστηκα με το πόσο μωβ έχουν γίνει τα πλευρά του.
"Θα πρέπει να πονάει πολύ όταν ξαπλώνεις."
"Δεν φαντάζεσαι." απάντησε και άρχισε να με πλησιάζει. Το δέρμα του είναι άσπρο και χλωμό. Ήρθε ακόμα πιο κοντά μου. Νομίζω πως κάπου εδώ με εγκαταλείπει το σώμα μου.

Hello! See you in the next part.