Together Forever

Part 2

"Για δείξε μου καμιά φωτογραφία τους. Γιατί δεν τους θυμάμαι." της λέω και γνέφει καταφατικά. Μου δείχνει με το δάχτυλο της ποιος είναι ο καθένας στην φωτογραφία που διάλεξε να μου δείξει. Δεν μπορώ να πω είναι πολύ όμορφα αγόρια και τα τρία.
"Πάντως για να ξέρεις και οι δύο ο Διονύσης και ο Γιώργος δεν κάνουν σχέσεις. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν θα τους αρέσει και πως δεν θα κάνουν κίνηση. Η απόφαση είναι δική σου." ξανά λέει και με βάζει πάλι σε σκέψεις. Είχα ξανακάνει σχέσεις στο παρελθόν αλλά όχι της μιας βραδιάς. Τώρα σχέσεις είναι σχετικό.
"Ναι για να είμαι ειλικρινής είναι πολλοί όμορφοι και οι δύο. Άσε μην μου πεις. Κάτι τρέχει με εσένα και τον Γιάννη. Έτσι δεν είναι;" την ρωτάω και της χαμογελώ πονηρά.
"Κάτι γίνεται. Δεν ξέρω τι είμαστε. Βγαίνουμε οι δυο μας αλλά μόνο αράζουμε. Καμία φορά φλερτάρουμε αλλά ποτέ κάτι παραπάνω. Μου αρέσει πολύ. Από την πρώτη στιγμή μου άρεσε. Όταν τον πρώτο είδα μου έκανε εντύπωση." λέει και αναστενάζει. Μπορώ να καταλάβω ένα μικρό πόνο στην καρδιά της που μάλλον δεν είναι και τόσο μικρός όσο φαίνεται.
"Δεν ξέρω αν θα συμβεί κάτι μεταξύ μας γιατί είμαστε σαν οικογένεια και βλέπουμε ο ένας τον άλλον σαν αδέρφια μέσα στην παρέα. Αλλά κάποιες φορές δεν νιώθω να είμαστε αδέρφια." συμπληρώνει. Μπορώ να καταλάβω αυτό το συναίσθημα.
"Αν πραγματικά ενδιαφέρεται θα κάνει κίνηση. Μην σκας για αυτά." της λέω προσπαθώντας να την κάνω να ξαναβρεί το κέφι της.
"Έχεις δίκιο." λέει και εγώ απλά μένω να την κοιτάω. Γιατί δεν μου είπε ότι ήταν χάλια τον πρώτο καιρό; Με αγαπάει όπως και εγώ. Αν ήμουν στην θέση της ούτε και εγώ θα τα έλεγα στην αδερφή για να μην την στενοχωρήσω. Αλλά θα μπορούσα να την βοηθήσω έστω και από μακριά. Δεν ξέρω πως θα γινόταν αλλά θα προσπαθούσα. Είναι πολύ τυχερή που βρήκε ανθρώπους που τους θεωρεί οικογένεια. Ξενύχτησα χθες το βράδυ διαβάζοντας το πρόγραμμα του πανεπιστημίου και καθώς κοίταζα τα σύννεφα με πήρε ο ύπνος.
"Φτάσαμε Δανάη! Ξύπνα!" ακούω την Χριστίνα να λέει ενθουσιασμένη. Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου. Πλέον βρισκόμουν στο Λονδίνο, μακριά από την Ελλάδα. Βρήκαμε ένα ταξί, το φορτώσαμε και μπήκαμε μέσα. Ήμουν γεμάτη από θετικά συναισθήματα τίποτα δεν μπορούσε να μου χαλάσει την διάθεση.
"Τα παιδιά για να ξέρεις βρίσκονται ήδη στο πανεπιστήμιο. Μένουν στους ξενώνες. Εμείς θα πάμε στο σπίτι του μπαμπά. Ξέρω δεν είναι και το καλύτερο αλλά στο έχει γράψει και πλέον σου ανήκει οπότε γιατί να μην το εκμεταλλευτούμε. Επίσης το πανεπιστήμιο είναι ένα τετράγωνο πιο κάτω, οπότε είναι πολύ κοντά και θα μας βολέψει. Έχω στείλει γυναίκα να το ανοίξει και το καθαρίσει. Το βράδυ μου πρότειναν τα παιδιά να βγούμε όλοι μαζί για σε γνωρίσουν. Είναι ενθουσιασμένοι!" μόλις μου χάλασε την διάθεση. Μιλάμε με τον πατέρα μας αλλά εγώ δεν του επιτρέπω να γνωρίζει πολλά για την ζωή. Έφυγε και απουσία του δημιούργησε προβλήματα. Δεν βγαίνεις και ξαναμπαίνεις στην ζωή κάποιου τόσο εύκολα και ιδιαίτερα στην ζωή του παιδιού σου. Επικοινωνώ μαζί του όταν θέλω εγώ όπως και η αδερφή μου. Έχει κάνει τα πάντα για να ξαναφτιάξει τα πράγματα αλλά ποτέ δεν θα είναι το ίδιο και φυσικά το γνωρίζει και ο ίδιος αλλά συνεχίζει. Μακάρι να μπορέσω κάποια στιγμή να τον συγχωρήσω αλλά μάλλον αυτό θα αργήσει πάρα πολύ.
"Δεν ξέρω, είμαι αρκετά κουρασμένη και επίσης δεν έχω διάθεση να βγω." της απαντώ.
"Πλάκα κάνεις; Είναι η πρώτη σου μέρα στο Λονδίνο και δεν θα βγεις; Αυτό αποκλείεται! Θα βγούμε και δεν το διαπραγματεύομαι!" δηλώνει και από τον τόνο της φωνής της καταλαβαίνω πως δεν θα την γλυτώσω και τελικά θα βγούμε.
"Καλά θα βγούμε!" λέω και εγώ με την σειρά μου.
"Για να ξέρεις από εδώ και πέρα κάθε Παρασκευή και Σάββατο ίσως και Κυριακή θα βγαίνουμε με τα παιδιά." συνεχίζει. Και αν δεν τους συμπαθήσω; Θα αναγκάζομαι να βγαίνω μαζί τους; Δεν τους έχω γνωρίσει ακόμα και μπορώ να πω πως δεν μου έχουν κάνει και την καλύτερη εντύπωση. Βέβαια δεν μπορώ να παραλείψω το γεγονός ότι της στάθηκαν. Θα ήταν πολύ δύσκολο για εκείνη στην αρχή. Όλη της οικογένεια ήταν μακριά. Και εγώ αν ήμουν στην θέση της δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το αντέξω όλο αυτό, αλλά εκείνη άντεξε και στηρίχτηκε όχι μόνο στις δικές της δυνάμεις αλλά και στην βοήθεια που της πρόσφεραν τα παιδιά. Δεν πρέπει να βγάζω γρήγορα συμπεράσματα γιατί δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για αυτούς και την ζωή τους και θα ήταν άδικο να τους χαρακτηρίσω.
"Αα και κάτι άλλο. Ο Διονύσης, η Κέλλυ και ο Γιάννης είναι πολύ θερμοί. Με την έννοια ότι είναι πιο δεκτικοί και ανοιχτοί σαν άνθρωποι. Όμως ο Γιώργος δεν είναι έτσι. Με τον Διονύση μένουν στον ίδιο ξενώνα. Γενικότερα είναι πολύ κλειστός τύπος και κάποιες φορές θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει άκαρδο και αναίσθητο. Έχω γνωρίσει την ευαίσθητη πλευρά του όταν ήταν κοντά μου. Απλά δεν την δείχνει. Σε σπάνιες περιπτώσεις." λέει και έχω μείνει απλά να την κοιτάω προσπαθώντας να καταλάβω.
"Όλοι είμαστε στο δεύτερο έτος. Οπότε μόνο εσύ είσαι η μικρότερη. Μην ανησυχείς είναι πολύ καλά παιδία και θα τα συμπαθήσεις!" τελειώνει και εγώ απλά γνέφω καταφατικά. Δεν έχω πω κάτι οπότε το αφήνω να περάσει. Το Λονδίνο είναι η πιο μαγευτική πόλη που έχω δει ποτέ μου. Έχω επισκεφτεί αρκετές χώρες με την αδερφή μου και τον μπαμπά μου. Όλα τα ταξίδια γίνονταν για να επανορθώσει που μας εγκατέλειψε. Εγώ απλά προσπαθούσα να ξεχάσω τον σκοπό του και να απολαύσω το ταξίδι.

Αυτό είναι το part 2! Ελπίζω να σας αρέσει! Αντίο μέχρι το επόμενο part!

Θέλω να ξανά επισημάνω ότι έχω κάνει ένα μικρό λαθάκι με την σειρά που δημοσιεύω τα part οπότε κάποια δεν είναι με την σειρά. Για να τα διαβάζετε με την σειρά, να κοιτάτε πάνω στις τρεις τελείες και παύλες για να τα διαβάσετε με σωστή σειρά.