Together Forever

Part 75

Πλέον στο αεροπλάνο για Ιταλία. Είμαι άυπνη και μες την υπερένταση. Από την μία είμαι αγχωμένη από την άλλη ανησυχώ για κάποιο ανεξήγητο λόγο. Η πτήση ευτυχώς δεν κράτησε πολύ και φτάσαμε. Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο μπαμπάς μου.
"Κορίτσια πως ήταν το ταξίδι;"
"Μια χαρά." απάντησε η Χριστίνα. Εγώ ήμουν κάπως φορτισμένη.
"Δανάη μου τι έχεις;"
"Τίποτα. Είμαι απλά αγχωμένη με τον γάμο και γενικά."
"Φαντάσου αν έχεις εσύ άγχος, πως θα είναι η Διονυσία."
"Με χαπάκια στέκεται όρθια." είπε μεταξύ σοβαρού και αστείου η Χριστίνα
"Ωχ κατάλαβα."

[...]

Το πρώτο βράδυ στην Ιταλία και θα πάμε για φαγητό όλοι μαζί. Η συνάντηση μου με τον Παναγιώτη δεν ήταν και τόσο άβολη. Ίσως ήταν κάπως. Κοιταζόμασταν και μου έρχονταν αναμνήσεις. Ήταν περίεργο αλλά για μια στιγμή που μείναμε μόνοι. Μιλήσαμε λίγο. Ήταν όλα όπως πριν. Μάλιστα μου πρότεινε να συναντήσω τους φίλους του. Θα μαζευτούν κάποιοι γνωστοί του που μένουν στην Ιταλία. Δέχτηκα με λίγη επιφύλαξη. Η Διονυσία ήταν σχετικά καλά, είχε ηρεμήσει κάπως. Πήγαμε νωρίς στο ξενοδοχείο γιατί αύριο προβλέπεται μεγάλη μέρα. Το ξενοδοχείο ήταν μέσα στην Ρώμη. Το πρωί κάναμε μια βόλτα και κανονίσαμε τις τελευταίες λεπτομέρειες για τον γάμο και για το μπάτσελορ. Συνήθως τα μπάτσελορ γίνονται μια μέρα πριν τον γάμο αλλά μια μέρα πριν τον γάμο έχουμε το τραπέζι για την οικογένεια γιατί μετά τον γάμο είναι η δεξίωση για όλους τους καλεσμένους. Η μαμά με τον Θανάση θα έρθουν σήμερα το απόγευμα. Από κει που ήμουν μια χαρά, τώρα όλοι με έχουν αγχώσει για τον γάμο. Νύχια, μαλλιά, μακιγιάζ. Χαμός γίνεται. Είμαστε όλες μαζί μαζεμένες στο δωμάτιο μας και προσπαθούμε να διαλέξουμε τι θα βάλουμε στο μπάτσελορ και στο οικογενειακό τραπέζι. Αν έβλεπε κανείς το δωμάτιο μας, θα νόμιζε ότι έχει πέσει βόμβα. Ρούχα πεταμένα παντού! Μετά πολλά, αποφασίσαμε τι θα φορέσουμε και συμμαζέψαμε το δωμάτιο. Το μεσημέρι είχαμε ραντεβού για μαλλιά και νύχια. Γενικότερα σήμερα ήμασταν γυναικοπαρεα. Ο πατέρας μου και ο Γιάννης ήταν άφαντοι. Ο Γιάννης και ο μπαμπάς έγιναν αμέσως κολλητοί. Κι εγώ και η Χριστίνα ήμασταν σε σοκ. Εντάξει περιμέναμε ότι θα έκαναν παρέα, αλλά όχι και τόσο.
"Πλησιάζει η ώρα!"
"Ναι, ελπίζω η Διονυσία να μην πάθει εγκεφαλικό."
"Βλέπω φοράς το κολιέ του Γιώργου."
"Ναι. Του υποσχέθηκα να το φοράω. Θα έρθει στον γάμο;"
"Δεν νομίζω."
"Σου έχει πει τίποτα για εμένα;"
"Όχι ακριβώς. Γενικά για εμάς ρωτάει. Όχι κάτι συγκεκριμένο."
"Μάλιστα. Ξέρεις κάτι; Νομίζω δεν με νοιάζει πια." Το είπα επιτέλους. Η αλήθεια είναι πως δεν με νοιάζει τόσο πολύ. Ίσως λίγο να με νοιάζει.
"Δανάη μιλάς σοβαρά; Αλήθεια;"
"Ναι. Τα είπαμε και τοτε στο νοσοκομείο και πλέον κατάλαβα ότι όλα ήταν ψέμα. Το χωνεψα." Το χωνεψα; Ετσι λέω.
"Μπράβο Δανάη! Χαίρομαι που προχωράς."
"Δεν θα κρατήσω κακία στον Γιώργο αλλά θα τον αποφεύγω."
"Αρκεί να σε αφήσει και αυτός ήσυχη."
"Ναι. Ελπίζω να το κάνει."
"Χλωμό το κόβω." είπε πολύ χαμηλόφωνα.
"Τι;"
"Τίποτα!"

[...]

"Αυτό είναι το μαγαζάκι;" είπα με το που φτάσαμε απ'έξω.
"Ναι. Ωραία δεν είναι;"
"Θεέ μου... Σε καμία περίπτωση δεν είναι μαγαζάκι."
"Χριστίνα τι είναι εδώ;" ρώτησε η Διονυσία.
"Έκπληξη!" είπε η Χριστίνα.
"Δυσάρεστη." είπα.
"Δανάη!" φώναξε η Χριστίνα.
"Διονυσία μου, έλα θα περάσουμε καλά. Διασκέδασε το. Μια φορά παντρεύεσαι τον μπαμπά μας."
"Έχε χάρη που έχω τόσο άγχος και χρειάζομαι κάτι δυνατό. Πάμε!" Ώπα.
"Άτσα Διονυσία!" είπα έκπληκτη. Μπήκαμε στο μαγαζί και απλά έμεινα. Αν δεν με έσπρωχνε η Χριστίνα θα έμενα εκεί ακούνητη. Ήταν κάτι σαν το Magic Mike. Χριστέ μου. Ελπίζω να έχεις κάτι άλλο να ασχοληθείς τώρα και να μην δεις αυτά που θα γίνουν. Μπήκαμε μέσα, δεν είχε και παρά πολύ κόσμο. Υπήρχαν άντρες που χόρευαν ημίγυμνοι στην πίστα αλλά και κάτω από αυτή, δηλαδή γύρω μας. Ήταν σκοτεινά αλλά φαινόταν αυτοί που χόρευαν. Κάποιοι φορούσαν κουκούλες και κάποιοι όχι. Πολύ άντρες. Με τατουάζ. Με κοιλιακούς. Γενικότερα απλά θεοί. Η Χριστίνα μας οδήγησε στο τραπέζι μας και καθησαμε. Μας πήρε παραγγελία ένας που φορούσε τα ρούχα του. Όλες στην παρέα διασκέδαζαν. Κι εγώ προσπαθούσα. Ήρθε ένας και πήρε την Διονυσία. Ήταν ειδική παραγγελία για την νύφη. Ξεχώριζε επειδή φορούσε κορδέλα που έγραφε The Bride. Αυτό ήταν δική μου ιδέα. Σιγά σιγά το τραπέζι άδειαζε. Έρχονταν και έπαιρναν τις φίλες της Διονυσίας, άντρες για να χορέψουν. Εγώ είχα πάει στην τουαλέτα. Είχα κλειστεί εκεί μέσα τουλάχιστον ένα τέταρτο. Αν έβγαινα έξω δεν γλίτωνα τον χορό και ο,τι θα ακολουθούσε. Βγήκα δειλά και άνοιξα το κινητό μου να καλέσω Uber. Ένιωσα ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από την μέση μου και αμέσως αντέδρασα. Έδωσα αγκωνιά στον άνθρωπο πίσω μου.
"Γαμώτο!" Έπαθα σοκ.
"Μιλάς ελληνικά;"
"Excuse me?"
"Are you speaking Greek?"
"No."
"Wait a minute. I heard you say γαμώτο."
"No. I never said that. Probably you didn't hear good. By the way, I am here because I wanna dance with you. Shall we?"
"No, thank you. I am about to leave."
"Common... You look really hot. Let's dance. You have been there a long time."
"Wait. Have you been watching me?" Αρχίζω να τρομάζω. Παρόλα αυτά γνώριμη φωνή, φιγούρα. Σαν να τον ξέρω.
"Yeah. I can't take my eyes off you."
"Stay with me and have another drink. Please?"
"Well you know I can't stay with a stranger. You are wearing a musk. I cannot see your face."
"I would like to stay anonymous if you don't mind. So what are we going to do?" Το σκέφτηκα λίγο.
"Okay I will stay."
"But first, let's drink something." Τι έχω να χάσω; Θα διασκεδάσω κι εγώ όπως κάνουν και οι άλλες. Βέβαια αυτές έχουν σχέση ενώ εγώ όχι οπότε ένας λόγος παραπάνω.

-D💫