Together Forever

Part 3

Φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Λονδίνο και τώρα έχει νυχτώσει. Τα φώτα και τα κτήρια είναι εκθαμβωτικά. Μπορώ να πω ότι έχει ξεπεράσει τις προσδοκίες μου. Νομίζω πως είμαι ερωτευμένη με αυτήν την πόλη και είμαι σίγουρη πως δεν θα μετανιώσω την απόφαση μου να έρθω να σπουδάσω εδώ.
"Here we are!" λέει ο ταξιτζής. Βγαίνω από το ταξί και βγάζω τις βαλίτσες μας. Η Χριστίνα τον πληρώνει και με ακολουθεί. Έχουμε μείνει και οι δύο να κοιτάμε το σπίτι που θα μείνουμε. Δεν ξέρω τι συναισθήματα μου προκαλεί. Δεν έχει μείνει κανείς σε αυτό το σπίτι από την στιγμή που χτίστηκε. Ο πατέρας μου είχε δηλώσει πως το σπίτι αυτό ανήκει σε εμένα. Στην αδερφή μου έχει γράψει ένα σπίτι στην Αθηνά όπως και σε εμένα. Επίσης της έχει γράψει ένα σπίτι στην Αμερική στο οποίο κατοικεί τώρα αυτός. Ο ήχος του κλειδιού να μπαίνει στην κλειδαρότρυπα με βγάζει από τις σκέψεις μου και επιστρέφω στην πραγματικότητα. Το σπίτι είναι μια μεγάλη μεζονέτα με δύο υπνοδωμάτια. Το σπίτι είναι πεντακάθαρο, όλα λάμπουν. Έχει έναν καναπέ, ένα γραφείο, μια κουζίνα και ακριβώς δίπλα στην τραπεζαρία. Πίσω από την τραπεζαρία βρίσκεται η σκάλα που οδηγεί στα δύο υπνοδωμάτια και στο μπάνιο. Η Χριστίνα πήρε το πρώτο δωμάτιο δίπλα από το μπάνιο, το οποίο δεν έχει ντουλάπα κι έτσι εγώ πήρα το μεγαλύτερο δωμάτιο με την ντουλάπα. Είναι πολύ μεγάλο και πολύ βολικό σπίτι, ιδανικό για εμάς. Αφήνω τις βαλίτσες μου δίπλα από το κρεβάτι και επεξεργάζομαι τον χώρο. Κάθομαι στο κρεβάτι και σκέφτομαι. Αφού ο πατέρας μας λέει πως μας αγαπάει και έχει κάνει τόσα για εμάς γιατί μας άφησε στα δύσκολα. Αυτό σίγουρα δεν είναι αγάπη. Καμία φορά με πιάνει το παράπονο. Με την πρώτη οικονομική δυσκολία μας εγκαταλείπει και μετά από τρία χρόνια γυρνάει σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Σε αυτά τα τρία χρόνια στερηθήκαμε πολλά. Η μητέρα μας έκανε τρεις διαφορετικές δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα. Όταν έφυγε ήμουν 10 χρονών και από τότε σκέφτομαι γιατί να μας το κάνει αυτό. Όταν γύρισε πίσω ο πατέρας μας η μαμά μου ζήτησε κατευθείαν διαζύγιο. Αν μπορούσε θα το είχε κάνει νωρίτερα αλλά αυτός εξαφανίστηκε. Είχε ζητήσει επανειλημμένα συγνώμη αλλά η μητέρα μας και εμείς δεν τον συγχωρούμε. Συνέχεια αυτό το πράγμα σκέφτομαι. Κάποιοι άνθρωποι αξίζουν δεύτερη ευκαιρία αλλά κάποιοι όχι. Δεν έχω μάθει ακόμα να τους ξεχωρίζω. Η μαμά μας μας έλεγε πάντα ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν δύο ευκαιρίες. Εκείνη όμως δεν έδωσε δεύτερη ευκαιρία στον μπαμπά μας, ίσως να ξέρει καλύτερα από εμάς. Αυτές οι σκέψεις εμφανίζονται ξαφνικά και με αναστατώνουν. Τώρα τελευταία σκέφτομαι έντονα το θέμα της συγχώρεσης και τείνω να πιστέψω πως ευθύνεται το γεγονός της αποχώρησης μου από την Ελλάδα.
"Δανάη είσαι καλά;" ακούω την αδερφή μου να λέει ενώ στέκεται στην πόρτα. Με πλησιάζει.
"Όλα καλά θα πάνε. Είμαστε μαζί σε αυτό." συμπληρώνει και με κάνει να αισθανθώ καλύτερα.
"Τι θα έκανα αν δεν είχα εσένα;" την ρωτάω.
"Μάλλον θα είχες πέσει σε κατάθλιψη." διαπιστώνει και εγώ απλά γνέφω θετικά. Όντως αν δεν ήμασταν μαζί σίγουρα θα είχα πέσει σε κατάθλιψη.
"Πες κι άλλα για τα παιδιά." προσπαθώ να ελαφρύνω το κλίμα αλλά και για να μάθω.
"Λοιπόν... Ο Διονύσης όπως ήδη γνωρίζεις είναι τύπος του one night stand και bisexual. Του αρέσουν πολύ τα αθλήματα και πηγαίνει καθημερινά με τις ώρες στο γυμναστήριο. Ο Γιάννης είναι πολύ γλυκό παιδί. Πηγαίνει καμία φορά με τον Διονύση στο γυμναστήριο αλλά αυτός δεν είναι και τόσο κολλημένος. Οι γονείς του τον έχουν εγκαταλείψει εδώ και 5 χρόνια. Τον στηρίζουν οι θείοι του και η γιαγιά του. Η Κέλλυ λατρεύει τα ρούχα και το make up. Αν έχεις απορίες πάνω σε αυτό τον τομέα είναι ειδική. Οι γονείς της έχουν χωρίσει εδώ και μια δεκαετία. Ο Γιώργος είναι πολύ μυστήριος και απόμακρος όπως σου έχω ξαναπεί. Δεν γνωρίζω και πολλά για τους γονείς του. Δεν θέλει να μιλάει για την οικογένεια και γενικότερα για την ζωή του." τελειώνει την πρόταση της.
"Και εσένα δεν σε απασχολεί που δεν γνωρίζεις τίποτα για αυτόν. Πως μπορείτε να είστε φίλοι;" την ρωτάω γιατί πραγματικά αναρωτιέμαι πώς είναι φίλοι.
"Το έχω συνηθίσει πλέον. Δεν με πειράζει γιατί έτσι είναι, δεν θα τον αλλάξω εγώ. Τον αγαπώ για αυτό που είναι." απαντάει και μιλάει μέσα από την καρδιά της.
"Τέλος πάντων! Τι ωρα θα βγούμε και που θα πάμε;" την ρωτάω.
"Σε κανένα club θα πάμε. Όπως πάντα." απαντάει.
"Μόνο σε club πάτε; Για φαγητό ποτέ;" την ξαναρωτάω.
"Όχι ιδιαίτερα. Αλλά πάμε στην παραλία και αράζουμε πολύ συχνά μάλιστα. Και αρκετά συχνά βλέπουμε ταινίες όλοι μαζί." απαντάει αδιάφορα και βγαίνει από το δωμάτιο. Δεν με χαλάει καθόλου στο να πηγαίνουμε στην θάλασσα και να καθόμαστε.

Γεια σας και πάλι! Ελπίζω να σας αρέσει και αυτό το part!
Αντίο μέχρι το επόμενο part!