Together Forever

Part 70

Πέρασαν δύο μέρες από το πρώτο ραντεβού μου με τον Παναγιώτη και σήμερα θα βγαίναμε για δεύτερη φορά. Είχα λίγο άγχος είναι η αλήθεια. Αυτή την φορά θα πηγαίναμε σε κάποιο μπαρ και όχι για φαγητό.
"Είσαι έτοιμη;" ρώτησε η Χριστίνα.
"Ναι νομίζω. Πως είμαι;"
"Κούκλα! Είμαι σίγουρη πως θα του πεταχτούν τα μάτια έξω." Γέλασα.
"Εσύ με τον Γιάννη θα βγείτε;"
"Όχι σήμερα, αύριο το πρωί κανονίσαμε να πάμε για καφέ." Εγνεψα και έβαλα λίγο lip gloss. Πριν σηκωθώ από την καρέκλα, ξανακοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Αυτή την φορά κοίταξα το κολιέ που φόραγα στον λαιμό μου. Το δώρο του Γιώργου. Εκείνη την στιγμή το ένιωσα να καίει τον λαιμό μου. Δεν τον είχα ξεπεράσει και το ήξερα. Αλλά προσπαθούσα να μην τον σκέφτομαι. Αυτό είναι αδύνατον αλλά ελπίζω όχι και ακατόρθωτο. Δεν μπορώ να ξεχάσω ο,τι έγινε μεταξύ μας. Δεν μπορώ και δεν πρόκειται να το κάνω κιόλας.
"Δανάη!"
"Τι;!"
"Σου μιλάω εδώ και πέντε λεπτά και δεν απαντούσες. Τι έχεις;"
"Τίποτα απλά αφαιρέθηκα."
"Μάλιστα." είπε και φυσικά είχε καταλάβει τι σκεφτόμουν.
"Δανάη ήρθε ο Παναγιώτης." Φώναξε η Χριστίνα από το σαλόνι.
"Κατεβαίνω!" Κατέβηκα και του άνοιξα την πόρτα.
"Γεια!" είπε και χαμογελούσε πλατιά. Αυτήν την φορά κρατούσε μια τουλίπα. Τουλίπα, όχι ορχιδέα.
"Ω σε ευχαριστώ." είπα και με πλησίασε. Μου άφησε ένα φιλί στο μάγουλο.
"Χριστίνα κι εσύ εδώ;"
"Ναι. Χαίρομαι που σε γνωρίζω από κοντά Παναγιώτη." Αφού ανταλλάξανε δυο κουβέντες και συστήθηκαν, φύγαμε. Στο αυτοκίνητο κάποια στιγμή ακούμπησε το πόδι μου. Θυμήθηκα την πρώτη φορά που ανέβηκα στην μηχανή του Γιώργου. Με προειδοποίησε να τον κρατήσω αλλά εγώ δεν τον άκουσα και όταν έβαλε μπρος εγώ σφίχτηκα πάνω του. Χαμογέλασε, είδα από τον καθρέπτη. Πρέπει να πάψω να σκέφτομαι.
"Δανάη είσαι καλά;"
"Ναι μια χαρά."
"Απλά φαίνεσαι σκεπτική."
"Ναι. Σκέφτομαι τι θα γίνει με εμάς."
"Ναι σωστά."
"Εγώ φεύγω σε δύο μέρες." Ζήσε το σήμερα με τους ανθρώπους που θέλεις στην ζωή σου και άσε το αύριο. Μην κάνεις σχέδια.
"Το ξέρω. Αλλά ξέρω ότι δεν γίνεται από απόσταση αυτό."
"Ναι έχεις δίκιο."
"Οπότε;"
"Οπότε ας ζήσουμε το σήμερα και βλέπουμε."
"Σωστό. Εξάλλου σε λίγες μέρες θα έρθω και εγώ Λονδίνο. Θα βρεθούμε ξανά τότε."
"Ναι."
"Πάμε;"
"Ναι." Άνοιξα την πόρτα και ο Παναγιώτης στάθηκε δίπλα μου. Μπήκαμε στο μαγαζί. Δεν είχε πολύ κόσμο. Καθησαμε σε ένα ψηλό τραπέζι κοντά στην μπάρα. Μας πήραν παραγγελία και μετά αρχίσαμε να συζητάμε. Κάποια στιγμή μπήκε το τραγούδι Wonderwall. Σε ένα πάρτυ που είχαμε πάει με τον Γιώργο μου είπε πως αυτό το τραγούδι του θυμίζει εμένα κάθε φορά που το ακούει και πλέον είχε γίνει το αγαπημένο του. Δεν είχα δώσει τότε σημασία και από τότε που χωρίσαμε απέφευγα να το ακούσω. Τώρα που ακούω και σκέφτομαι τους στίχους. Πάλι ένα τσίμπημα στην καρδιά μου. Δεν μπορούσα να δώσω σημασία στα λόγια του Παναγιώτη.
"Με συγχωρείς αλλά πρέπει να πάω στην τουαλέτα." είπα καθώς σηκωνομουν. Τα αυτιά μου βούιζαν και το στομάχι μου είχε γίνει πλυντήριο και μάλιστα είχε μπει στο γρήγορο πρόγραμμα. Έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο για να συνέλθω. Ένιωθα άρρωστη. Ήταν λες και δεν μπορούσα να ανασανω. Τα πόδια δεν με κρατούσαν. Πήρα άλλη μια ανάσα και προσπάθησα να στηριχτώ καλύτερα. Ένιωσα καλύτερα και επέστρεψα στον Παναγιώτη.
"Όλα καλά;"
"Εμ ναι."
Μείναμε κι άλλο στο μπαρ αλλά μετά άρχισε να μαζεύετε πολύς κόσμος και αποφασίσαμε να φύγουμε καλύτερα. Φτάσαμε έξω από το σπίτι μου. Δεν είχαμε βγει από το αυτοκίνητο.
"Δανάη."
"Παναγιώτη." Είπαμε ταυτόχρονα.
"Δεν θέλω να χάσουμε επικοινωνία." είπε.
"Περνάμε πολύ καλά και θέλω να το δοκιμάσουμε. Αν θέλεις κι εσύ."
"Ναι ας το δοκιμάσουμε και βλέπουμε."
"Ωραία." Χαμογέλασα μη ξέροντας τι άλλο να πω. Έσκυψε προς το μέρος μου για να με φιλήσει. Κι εγώ με την σειρά μου τον πλησίασα.

[...]

Πλέον στο αεροπλάνο για Λονδίνο. Είχα περίεργα συναισθήματα. Με τον Παναγιώτη δεν κόψαμε επαφή και μάλιστα μιλάμε πολύ μέσα στην μέρα. Κάποιες φορές νιώθω άσχημα. Νιώθω ότι τον κοροϊδεύω. Δεν έχω ξεπεράσει τον Γιώργο και νομίζω πως τον χρησιμοποιώ για να το κάνω. Σε μια εβδομάδα θα έρθει αλλά επίσης σε μια εβδομάδα είναι και το πάρτυ του Γιώργου. Είχα πει πως δεν θα πάω αλλά τώρα δεν ξέρω τι θέλω να κάνω.
"Θα πας στο πάρτυ;"
"Ποιο πάρτυ;"
"Του Γιώργου."
"Ναι εσύ;"
"Δεν ξέρω, του είχα πει όχι. Οπότε δεν θα έρθω."
"Δανάη... Μπορείς να πας. Και φέρε και τον Παναγιώτη μαζί σου."
"Θα έρθει εκείνο το βράδυ, δεν θέλω να τον ταλαιπωρήσω."
"Ωραία, έλα μόνη σου."
"Δεν ξέρω."
"Πες στην Τζούλιαν να έρθει."
"Θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς."
"Δανάη μπορείς να τον ξεπεράσεις. Δεν θα τον θυμάσαι σε λίγα χρόνια."
"Ναι καλά."
"Ήταν μια περιπετειουλα. Θα συνεχίσετε και οι δύο την ζωή σας."
"Δεν είναι έτσι."
"Απλά χρειάζεσαι χρόνο."
"Δεν είναι μόνο αυτό."
"Έχεις και τον Παναγιώτη. Δεν συμφωνώ πως είναι και η καλύτερη επιλογή αλλά ας είναι."
"Επίσης δεν ξέρω τι να κάνω με τον Παναγιώτη. Δεν μπορώ να είμαι μαζί του ενώ πεθαίνω για τον Γιώργο. Είναι σαν να τον κοροϊδεύω."
"Ε τότε τελείωσε το."
"Μου αρέσει που έχουμε αυτήν την επικοινωνία. Και κατά κάποιον τρόπο δεν θέλω να το χαλάσω."
"Με έχεις μπερδέψει."
"Κι εγώ μπερδεμένη είμαι."
"Ας το πάρουμε λίγο από την αρχή. Θα έρθεις στο πάρτυ ναι ή όχι;"
"Θα έρθω."
"Ωραία. Είσαι ακόμα ερωτευμένη με τον Γιώργο;"
"Ναι."
"Θέλεις να παιχτεί κάτι πιο σοβαρό ανάμεσα σε εσένα και τον Παναγιώτη;"
"Όχι."
"Όμως σου αρέσει η παρέα του;"
"Ναι."
"Χριστέ μου. Δεν ξέρω τι να σου πω." Είχε αγανακτήσει μαζί μου. Και γω στην θέση το ίδιο θα ένιωθα.

D♪