Together Forever

Part 15

"Καλημέρα." είπα στην Χριστίνα καθώς κατέβαινα την σκάλα.
"Καλώς την υπναρου. Η ώρα είναι 13:12. Άργησες σήμερα να ξυπνήσεις."
"Πήγε τόσο αργά; Μα καλά γιατί δεν με ξύπνησες;"
"Ήρθα να σε τσεκαρω δύο φορές. Σε σκουντηξα αλλά δεν ξύπνησες κι έτσι σε άφησα."
"Ωραία να δω τι θα φάμε σήμερα."
"Θα παραγγείλουμε, απλούστατα."
"Πίτσα;"
"Εννοείται. Μην πιείς καφέ τέτοια ώρα, το βράδυ δεν θα κοιμάσαι."
"Έχεις δίκιο. Θα πιω λίγο μόνο."
"Να πάρω μια μαργαρίτα;"
"Ναι."
"Παίρνω τηλέφωνο." Είχα ξαπλώσει στον καναπέ. Το κεφάλι το ένιωθα βαρύ, από τον πολύ ύπνο.
"Σε 15 λεπτά θα είναι εδώ."
"Τέλεια! Έχω και μια πείνα που δεν περιγράφεται."
"Θα βγεις με τον Γιώργο σήμερα;"
"Όχι. Εσύ με τον Γιάννη;"
"Ναι και είπαμε να πάμε κάπου όλοι μαζί."
"Δεν ξέρω, δεν μου ακούγεται και πολύ καλή ιδέα. Ας μην έρθω εγώ καλύτερα για να μην νιώσει άβολα ο Διονύσης αφού είπε πως θα πάρει τις αποστάσεις του."
"Θα τον ρωτήσω αν έχει πρόβλημα να έρθεις και εσύ."
"Δεν είναι ανάγκη."
"Είναι και πάρα είναι."
"Καλά κάνε ο,τι θες."
"Μόλις του έστειλα και είπε πως δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα. Άρα θα έρθεις."
"Καλά."
"Θα πάμε στο στέκι μας."
"Το οποίο είναι..."
"Ένα μπαράκι, δεν έχει πολύ κόσμο και εκεί μας γνωρίζουν."
"Μάλιστα."
"Τι ώρα θα πάμε;"
"Κατά τις 10."
"Okay."
"Αα δεν σου είπα θα πάμε με ένα αυτοκίνητο."
"Γιατί η μηχανή του Γιώργου τι έπαθε;"
"Τίποτα σπουδαίο. Κάτι γρατσουνιές."
"Του το έγδαραν;"
"Όχι."
"Τότε πως έγινε."
"Είχε ένα μικρό ατύχημα χθες το βράδυ."
"Ο Γιώργος; Είναι καλά;"
"Ναι τίποτα δεν έπαθε."
"Σίγουρα; Δεν είναι στο νοσοκομείο;"
"Όχι δεν είναι στο νοσοκομείο, στον ξενώνα είναι."
"Τι έγινε ακριβώς;"
"Ερχόταν καταπάνω του ένα αυτοκίνητο με γρήγορη ταχύτητα και αυτός έγειρε και έπεσε."
"Θεέ μου."
"Δεν έχει τίποτα είναι μια χαρά. Θα τον δεις και το βράδυ."
"Λέω να πάω από τον ξενώνα του για να πάρω και το τάπερ μου."
"Μάλιστα, για το τάπερ θα πας..." είπε όλο υπονοούμενα. Και προφανώς δεν θα πήγαινα για το τάπερ αλλά για να δω τον Γιώργο. Ανησύχησα με αυτά που είπε η Χριστίνα. Αν πάω να τον δω, θα ηρεμήσω.
"Ήρθε η πίτσα!" φώναξε ενώ άνοιγε την πόρτα στον ντελιβερά.
"Έλα να φάμε τώρα που είναι ζεστή."
"Φέρνω χαρτοπετσέτες."
"Να πάρουμε τηλέφωνο την μαμά."
"Ούτε μια εβδομάδα δεν είναι από τότε που έφυγες."
"Ε και; Δεν μπορώ να μιλάω με την μαμά;"
"Μπορείς."
"Να την πάρουμε βίντεο κλήση;"
"Καλή ιδέα! Την καλώ."
"Μαμά τι κάνεις;"
"Καλά είμαι. Εσείς κορίτσια; Έχω να σας ακούσω καιρό."
"Καλά είμαστε! Γνωρίζω την Δανάη στους φίλους μου."
"Αυτό είναι υπέροχο."
"Ναι είναι και της αρέσει ο Γιώργος."
"Αλήθεια;"
"Ναι και σε αυτήν αρέσει ο Γιάννης."
"Ναι μαμά και χθες βγήκαμε οι δύο μας."
"Άρα είστε μαζί;"
"Υποθέτω πως ναι."
"Υποθέτεις ή είστε μαζί;"
"Δεν ξέρω."
"Πρέπει να το συζητήσετε."
"Ναι αλλά όχι τώρα είναι νωρίς."
"Εσύ Δανάη, τι γίνεται με τον Γιώργο;"
"Φιληθηκαμε μια φορά."
"Και όχι μόνο."
"Τι εννοείς Χριστίνα; Δανάη;"
"Μαμά δεν έγινε κάτι. Απλά με πήγε στο αγαπημένο του μέρος."
"Άρα του αρέσεις;"
"Δεν ξέρω."
"Πολλά δεν ξέρω ακούω."
"Είναι όλα ένα μπέρδεμα."
"Έλα Δανάη μην κατσουφιαζεις."
"Ναι."
"Λοιπόν, μαμά η Δανάη μαγειρεύει απίθανα."
"Το ξέρω. Περνάγαμε πολλές ώρες στην κουζίνα μαγειρεύοντας."
"Νταξει φτάνει ζηλεύω!" είπε η Χριστίνα.
"Εντάξει κορίτσια πρέπει να κλείσω. Να με ξαναπάρετε! Φιλιά!"
"Αντίο μαμά." είπαμε και οι δύο ταυτόχρονα.
"Χάρηκε πολύ που μας άκουσε η μαμά." είπα καθώς μάζευα το κουτί από την πίτσα.
"Ναι όντως."
"Πω πω η ώρα είναι 14:39."
"Πως πέρασε η ώρα..."
"Ναι."
"Τι θα βάλεις το βράδυ;" είπε χαμογελαστα.
"Μμ... Δεν ξέρω. Ένα φόρεμα."
"Και εγώ το ίδιο." είπε και μετά από τρια δευτερόλεπτα χτύπησε η πόρτα. Σηκώθηκα όρθια και άρχισα να κατευθύνομαι προς την πόρτα.
"Ποιος είναι;" ρώτησε η Χριστίνα.
"Κέλλυ! Ανοίξτε μου!" απάντησε η Κέλλυ και της άνοιξα αμέσως.
"Αμάν ρε κορίτσια δύο ώρες για να μου ανοίξετε."
"Μας τρόμαξες."
"Τι έφερες;" την ρώτησα καθώς κοιτούσα την τσάντα που κράταγε.
"Έχω φέρει τα εργαλεία που χρειάζομαι για να σας μεταμορφώσω." είπε και χαμογέλασε κάπως σατανικά.
"Τι εννοείς;" την ρώτησα.
"Έφερα μαζί μου το ψαλίδι για να σας φτιάξω τα μαλλιά και όλα μου τα καλλυντικά."
"Αυτό είναι υπέροχο!" είπα ενθουσιασμένη.
"Τέλεια! Θα ετοιμαστούμε μαζί όπως παλιά!" είπε η Χριστίνα και αγκάλιασε την Κέλλυ.
"Λοιπόν πάω στο μπάνιο για να λουστω πρώτη. Θα στεγνώσω τα μαλλιά μου και θα κατέβω να μου τα φτιάξεις." είπα στην Κέλλυ καθώς ανέβαινα τις σκάλες.
"Πείτε τα εσείς!" τους φώναξα από τον πάνω όροφο.

[...]

"Είστε έτοιμες;" τους φώναξα από το δωμάτιο μου.
"Ναι ναι!" απάντησε η Κέλλυ.
"Έλα ρε Χριστίνα! Βγες από το μπάνιο επιτέλους, κατουριεμαι."
"Μισό!"
"Άντε! Κοντεύεις να κλείσεις δυωρο εκεί μέσα!"
"Σταμάτα βγαίνω. Αμάν ρε Δανάη."
"Εγώ φταίω που έχεις κλειστεί εκεί μέσα."
"Ω καλά πήγαινε."
"Άλλο λίγο να αργουσες θα κατουριομουν πάνω μου." της είπα πριν κλείσω την πόρτα της τουαλέτας.
"Τι ώρα έχει πάει;" ρώτησε η Κέλλυ ενώ έβαζε κόκκινο κραγιόν.
"21:53."
"Πω θα γκρινιάζουν τα αγόρια που αργήσαμε."
"Δεν πειράζει. Άλλωστε η καθυστέρηση άξιζε τον κόπο." είπα.
"Αυτό ξανά πες το!" είπε η Χριστίνα.
"Καλύτερα να ξεκινήσουμε." πρότεινε η Κέλλυ.
"Συμφωνώ." απάντησα γρήγορα. Κατεβήκαμε τις σκάλες, πηραμε τα πράγματα μας και φύγαμε.
"Κέλλυ να σε ρωτήσω κάτι;"
"Ναι ο,τι θες."
"Αρέσει καμία στον Γιώργο;"
"Από όσο ξέρω όχι. Γιατί; Μην μου πεις! Σου αρέσει! Από την αρχή το ήξερα. Αλλά νόμιζα ότι κάτι παιζόταν με τον Διονύση."
"Ναι, με τον Διονύση είπαμε να παραμείνουμε φίλοι."
"Και με τον Γιώργο;"
"Ο Γιώργος και εγώ φιληθηκαμε το βράδυ που είδαμε την ταινία."
"Αα μάλιστα!"
"Πιστεύεις ότι του αρέσω;"
"Σίγουρα! Δεν μπορείς να φανταστείς τι βλέμματα σου ρίχνει όταν δεν τον κοιτάς. Το έχω παρατηρήσει."
"Αλήθεια ε;"
"Ναι! Ταιριάζετε πολύ πάντως."
"Ναι απλά δεν θέλω να πω κάτι στον Διονύση γιατί δεν ξέρω τι είμαστε με τον Γιώργο."
"Δεν πρόκειται να πω τίποτα! Είμαι τάφος!"
"Σε ευχαριστώ."
"Εγώ σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες."
"Ωχ είναι εκεί, μας περιμένουν."

Hi and bye for now 😃