Together Forever

Part 73

Ο Γιώργος σιγά σιγά άρχισε να συνέρχεται. Με πρόσεξε και ξαφνιάστηκε μπορώ να πω. Τα παιδιά το κατάλαβαν και είπαν να μας αφήσουν μόνοι. Αγριοκοίταξα την Χριστίνα αλλά με αγνόησε παντελώς. Η Κέλλυ πάλι απλά κούνησε το κεφάλι της. Θα τις κανονίσω μετά.
"Πώς είσαι;"
"Ζαλίζομαι και πονάω."
"Ξέρεις για ο,τι είπα το βράδυ... Συγγνώμη δεν...δεν το εννοούσα."
"Δανάη ξέρουμε και οι δύο μας ότι τα εννοούσες. Όχι με αυτόν τον τρόπο που τα είπες αλλά τα ένιωθες όλα αυτά. Και το καταλαβαίνω. Φέρθηκα σαν μαλάκας. Οπότε εγώ είμαι αυτός που θα έπρεπε να ζητάει συγγνώμη. Όχι εσύ."
"Δεν ήθελα να τελειώσουμε έτσι."
"Δανάη δεν νομίζω πως θα τελειώσουμε έτσι απλά."
"Γιώργο, δεν γίνεται όλο αυτό."
"Δανάη χωρίσαμε επειδή εγώ το ζήτησα. Ήμουν και είμαι πολύ πιεσμένος. Η Ιταλία είναι μια επιλογή που θα με απάλλασσε από όλα αυτά. Έτσι δεν το πολύ σκέφτηκα και δέχτηκα την δουλειά."
"Δηλαδή θέλεις να πεις ότι δεν σκέφτηκες εμένα;"
"Εσένα, τους φίλους μου και γενικότερα την ζωή μου στο Λονδίνο."
"Ωραία αλλά όταν κάποιος παίρνει μια απόφαση πρέπει να σκέφτεται και τις συνέπειες."
"Το ξέρω. Για αυτό δεν σου ζήτησα να έρθεις μαζί μου ή να με περιμένεις. Δεν θέλω να χαλάσει η ζωή σου. Η δικιά μου ήταν ήδη κατεστραμμένη πριν έρθεις εσύ. Εσύ ήσουν ένα κομμάτι της που απολάμβανα. Όμως δεν με άφηνε να ξεχάσω τα υπόλοιπα κομμάτια."
"Θα έπρεπε να με είχες ρωτήσει." είπα σιγανά.
"Τι;"
"Επρ-"
"Το άκουσα. Αν σου ζητούσα να με ακολουθήσεις, θα το έκανες;"
"Τώρα είναι αργά. Άλλωστε δεν νιώθεις κάτι για εμένα."
"Άσε το τώρα. Αν σε ρωτούσα τότε, τι θα απαντούσες;"
"Θα σου έλεγα ναι." Το πρόσωπο του χαλαρώσε.
"Θα έλεγα ναι γιατί τότε ήμουν ερωτευμένη μαζί σου και θα έκανα τα πάντα για να είμαι μαζί σου. Αλλά πλέον δεν έχει σημασία."
"Ήσουν ερωτευμένη; Τώρα;"
"Αλήθεια με ρωτάς τώρα;"
"Ναι. Το ξέρω είναι εγωιστικό αλλά απάντησέ μου."
"Γιώργο δεν... δεν... Το τι νιώθω δεν σε αφορά εφόσον έπαψες να είσαι στην ζωή μου."
"Συγγνώμη, έχεις δίκιο."
"Ενδιαφέρεται ο ένας για τον άλλον. Αυτό όμως δεν αρκεί. Για εμένα τουλάχιστον. Σε μια σχέση τα συναισθήματα και των δύο πρέπει να είναι αμοιβαία. Στην δικιά μας περίπτωση δεν ήταν, ήταν μονόπλευρο το όλο θέμα. Αλλά μου φαίνεται περίεργο."
"Τι σου φαίνεται περίεργο;"
"Απλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν ένιωσες κάτι όσο ήμασταν μαζί."
"Δανάη... Μην συνεχίζεις να βασανίζεις τον εαυτό σου. Ήταν λάθος μου."
"Όχι σε μια σχέση δεν φταίει ο ένας που διαλύθηκε αλλά και οι δύο."
"Δανάη απλά άφησε το πίσω σου. Ας αλλάξουμε θέμα συζήτησης." Είχα μείνει σαν χαζή να τον κοιτάω. Απλά είναι πληγωμένος με όλα αυτά που του είπα. Τον κοιτούσα και είχε πάλι εκείνο το ψυχρό και απόμακρο βλέμμα. Ο Γιώργος που γνώρισα. Πήρε την σακούλα με τα αντικείμενα που έμειναν από το ατύχημα. Έβγαλε το κολιέ. Το κράτησε;
"Δανάη κράτησε το." Τον πλησίασα και το πήρα στο χέρι μου.
"Κράτα το, έστω για να έχεις κάτι καλό από εμένα."
"Γιώργο..."
"Σε παρακαλώ. Εξάλλου είναι σχεδιασμένα για εσένα." Έσφιξα τα δόντια μου για να μην λυγίσω με όλη την κατάσταση.
"Εντάξει."
"Μπορώ να στο βάλω;"
"Ναι." Κάθισα δίπλα του και αυτός ανασηκώθηκε. Τα δάχτυλα μου άγγιξαν για κλάσματα δευτερολέπτου το πίσω μέρος του λαιμού και ανατρίχιασα.
"Ευχαριστώ." Έφυγα από κοντά του.
"Ξέρεις ποιός έδωσε αίμα για εμένα;" Είχα ορκίσει τις νοσοκόμες και τα παιδιά να μην πουν λέξη. Δεν ήθελα να το ξέρει. Το έκανα επειδή... Επειδή θέλω να είναι καλά.
"Όχι δεν ξέρω."
"Θα μάθω. Θέλω να τον ευχαριστήσω. Του είμαι ευγνώμων. Αν δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος, δεν θα ζούσα τώρα."
"Πήγαν όλα καλά. Τελείωσε."
"Ναι σωστά."
"Λοιπόν, εγώ θα φύγω για να σε αφήσω να ξεκουραστείς."
"Όχι."
"Τι;"
"Όχι μείνε λίγο ακόμα."
"Γιώργο..."
"Γιώργο με λένε."
"Τι θέλεις;"
"Να μείνεις λίγο μαζί μου."
"Δεν θες να ξεκουραστείς;"
"Ξέρεις δεν σου μιλάω σκάβοντας, ξαπλωμένος είμαι."
"Χαχα, πολύ αστείο." Είπα προσπαθώντας να γελάσω με το αποτυχημένο αστείο του. Με κοιτούσε επίμονα.
"Σταματάς να με κοιτάς έτσι."
"Πώς δηλαδή;"
"Ξέρεις εσύ."
"Δεν άλλαξες ρούχα βλέπω. Δεν ήσουν σπίτι σου;" Δάγκωσα το κάτω χείλος μου.
"Όχι δεν ήμουν αλλά δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το που ήμουν."
"Ξέρω μην ανησυχείς."
"Δεν θα ρωτήσω από πού."
"Μεθαύριο που ελπίζω να έχω βγει θα είμαι στον ξενώνα να μαζέψω τα τελευταία μου πράγματα. Μπορείς να περάσεις να πάρεις και τα δικά σου. Έχουν ξεμείνει και σκέφτηκα ότι μπορεί να τα θέλεις."
"Ναι, τα είχα ξεχάσει. Θα περάσω να τα πάρω."
"Ωραία."
"Ήρθε η ώρα να φύγω. Χαίρομαι που είσαι καλά. Συγγνώμη που φέρθηκα άσχημα. Να προσέχεις τον εαυτό σου γιατί υπάρχουν άνθρωποι που σε αγαπούν και σημαίνεις πολλά για αυτούς. Και για να ξέρεις, ναι, νοιάζομαι για εσένα και όχι μόνο, για να είμαι εδώ σημαίνει πως σε αγαπάω όπως κι αυτοί εκεί έξω. Σε αγαπάω αλλά δεν μπορώ να σε ξανά αφήσω τόσο κοντά μου γιατί με πληγώνεις και ξέρω ότι δεν το κάνεις επίτηδες αλλά το κάνεις και πρέπει να σταματήσει. Δεν περιμένω απάντηση. Καλή ανάρρωση." Δεν είπε κάτι και βγήκα έξω από το δωμάτιο έντονα συγκινημένη. Κοίταξα την αδερφή μου και με αγκάλιασε σφιχτά. Ξέσπασα σε κλάματα. Δεν άντεχα άλλο.
"Θα πάω σπίτι να ηρεμήσω. Εσύ θα έρθεις;"
"Ναι θα έρθω κι εγώ σε λίγο."
"Εντάξει. Παιδιά φεύγω, τα λέμε." είπα.

~D🪐