Together Forever

Part 25

"Δανάη είσαι έτοιμη;"
"Ναι!"
"Για να σε δω. Είσαι μια κούκλα! Σου πάει απίστευτα αυτό το φόρεμα με τα λουλούδια. Να το φοράς πιο συχνά."
"Θα το φροντίσω. Και εσύ είσαι πολύ όμορφη."
"Ο μπαμπάς θα χαρεί που θα μας δεί."
"Όντως. Στην μαμά το είπες;"
"Όχι δεν θέλω να την ταράξω."
"Δεν νομίζω να την πειράξει ή να ταραχτεί. Θα της τηλεφωνήσω εγώ αύριο. Έχω μέρες να της μιλήσω."
"Άντε πάμε γιατί θα αργήσουμε."
"Τώρα κατεβαίνω." είπα κατέβαινοντας την σκάλα. Είχα καλή διάθεση. Δεν ξέρω αλλά ήθελα να δω τον πατέρα μου σα να μου είχε λείψει. Πρωτόγνωρο συναίσθημα. Η αλήθεια είναι ότι έχει κάνει πολλά για να τον συγχωρήσω και αυτό του το αναγνωρίζω. Αλλά χρειάζομαι και άλλο χρόνο να το σκεφτώ. Νομίζω πως το έχω ξανά αναφέρει. Έχει κάνει τα πάντα για εμάς, για να τον συγχωρέσουμε.
"Πάμε γιατί θα αργήσουμε."
"Ναι, πάμε." Πήραμε ταξί και μετά από κανένα τέταρτο εικοσαλεπτο φτάσαμε. Το εστιατόριο φαινόταν ακριβό. Είχε τζαμαρίες με χρυσές λεπτομέρειες. Στην είσοδο υπήρχαν δύο υπάλληλοι με πολύ όμορφα ρούχα. Μας οδήγησαν στο τραπέζι. Εκείνη την στιγμή είχα αγχωθει. Με το που είδα τον πατέρα μου ηρέμησα. Χαλάρωσα. Σηκώθηκαν και οι δύο όρθιοι αμέσως. Ο πατέρας μου με αγκάλιασε πρώτη. Για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια απολαμβάνω την αγκαλιά του. Ανταποδίδω την αγκαλιά του. Παράλληλα η Χριστίνα έκανε χειραψία με την γυναίκα που βρισκόταν δίπλα του. Αφού με άφησε ο πατέρας μου έκανα και εγώ χειραψία μαζί της. Ήταν πολύ όμορφη γυναίκα. Με κάστανα μαλλιά και με κάστανα μάτια. Το όνομα της ήταν Διονυσία. Τα μαλλιά της ήταν ίσια και έφταναν μέχρι τον ώμο της. Φορούσε μια μαύρη φούστα με ένα κυπαρίσσι πουκάμισο. Έφτανε σχεδόν τον πατέρα μου σε ύψος.
"Πως ήταν το ταξίδι σας;" έκανε την αρχή η Χριστίνα.
"Ευτυχώς ήταν όλα μια χαρά." είπε η Διονυσία χαμογελαστα.
"Δανάη μου, αποφάσισες με τι θα ασχοληθείς;"
"Αποφάσισα να γίνω βιολόγος."
"Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον!" είπε η Διονυσία.
"Ναι πράγματι." συμφώνησε ο πατέρας μου.
"Κυρία Διονυσία μιλήστε μας για εσάς." είπε η Χριστίνα
"Ναι έχεις δίκιο. Λοιπόν είμαι από την Ελλάδα αλλά γνώρισα τον πατέρα σας το προηγούμενο καλοκαίρι στην Ρόδο. Είχα πάει για διακοπές και εκείνος για δουλειές. Κι έτσι συναντηθήκαμε. Και από τότε είμαστε μαζί."
"Ταιριάζετε πολύ!" είπα και είχα μείνει έκπληκτη από αυτό που μόλις είχα πει. Ο πατέρας μάλλον είχε σοκαριστεί. Χαμογελούσε. Νομίζω πως αρχίζω να τον συγχωρώ.
"Και πριν από 4 μήνες μου έκανε πρόταση γάμου στην Ιταλία."
"Αχ τι ρομαντικό!" είπε η Χριστίνα.
"Και δέχτηκα αμέσως. Από τοτε που τον γνώρισα η ζωή μου έχει καλυτερέψει."
"Συγγνώμη αν γίνομαι αδιάκριτη αλλά έχετε ξαναπαντρευτεί;"
"Ναι και από τον προηγούμενο γάμο μου έχω έναν γιο. Είναι περίπου στην ίδια ηλικία με εσάς. Τώρα βρίσκεται στην Αθηνά και σπουδάζει οικονομικά."
"Άρα αυτό σημαίνει ότι θα αποκτήσουμε αδερφό;" είπα αρκετά ενθουσιασμένη. Πάντα ήθελα ένα αδερφό. Τελικά μου αρέσει η ιδέα του γάμου του πατέρα μου.
"Ναι αφού παντρευτούμε, θα έχετε."
"Και πως λένε τον μελλοντικό αδερφό μας;"
"Αα ξέχασα να το αναφέρω. Τον λένε Παναγιώτη."
"Πολύ ωραία." Είπε η Χριστίνα πριν έρθει ο σερβιτόρος να μας φέρει τον κατάλογο. Μας πρότεινε τα καλύτερα πιάτα της ημέρας.
"Λοιπόν, φέρτε μας τα καλύτερα. Για τις γυναίκες της ζωής μου!"
"Όπως επιθυμείτε." είπε ο σερβιτόρος.
"Κορίτσια να φανταστώ ότι πίνετε κρασί."
"Εμ ναι." απαντήσαμε και οι δύο.
"Λοιπόν, μιλήστε μου κορίτσια για εσάς."
"Εγώ σπουδάζω κι εγώ οικονομικά και στον ελεύθερο χρόνο μου διαβάζω ξένα βιβλία."
"Αα πολύ ωραία. Εσύ Δανάη;"
"Εγώ όπως ανέφερα πριν θα σπουδάσω βιολογία και στον ελεύθερο χρόνο μου ζωγραφίζω."
"Ζωγραφίζεις; Πολύ ενδιαφέρον!"
"Ναι με ηρεμεί."
"Έχεις φτιάξει πολλούς πίνακες;"
"Ναι αρκετούς αλλά τους έχω αφήσει στην Ελλάδα."
"Κρίμα και θέλω πολύ να τους δω."
"Μπορώ να φτιάξω ένα για εσάς!"
"Αχ αυτό θα ήταν πραγματικά υπέροχο! Ειλικρινά σε ευχαριστώ πολύ."
"Δεν κάνει τίποτα! Θα ήθελα να μου πείτε τι χρώματα θα θέλατε να έχει το σχέδιο."
"Ωραία θα σε ενημερώσω. Σκέφτομαι να το βάλω στο καινούργιο σπίτι μας. Όταν τελειώσουν οι εργασίες." είπε και έπιασε το χέρι του πατέρα μου.
"Ναι πολύ καλή ιδέα." είπε ο πατέρας μου καθώς έπινε μια γουλια κρασί. Μετά από πολλές συζητήσεις ήρθε και το φαγητό. Φάγαμε σιωπηλά.
"Λοιπόν, αποφασίσαμε εγώ και ο πατέρας σας να παντρευτούμε στην Ιταλία για συναισθηματικούς λόγους, τον Φεβρουάριο." μας ανακοίνωσε.
"Αυτά είναι υπέροχα νέα. Να φανταστώ ότι οι συναισθηματικοί λόγοι είναι επειδή εκεί σας έκανε πρόταση γάμου ο μπαμπάς;" ρώτησε η αδερφή μου.
"Ναι για αυτό. Και επίσης να μου μιλάτε στον ενικό, δεν είμαστε ξένοι τώρα πια."
"Α εντάξει." Έβλεπα τον μπαμπά μου να είναι πραγματικά ευτυχισμένος. Έχω να τον δω να χαμογελάει έτσι δεν ξέρω πόσα χρόνια. Ξέρω ότι είναι καλά και αυτό μου φτάνει. Θα ήθελα μια μέρα να μιλήσουμε. Θα του το πω αργότερα. Και οι δύο έλαμπαν από ευτυχία. Τελικά η μοίρα τους, τους θέλει μαζί.
"Πω πω πήγε αργά και αύριο έχουμε κανονίσει πρωί πρωί δουλειές." είπε ο πατέρας μου.
"Ναι έχεις δίκιο Δημήτρη."συμφώνησε η Διονυσία.
"Ναι καλύτερα να φύγουμε και εμείς." είπε η Χριστίνα. Σηκωθηκαμε όλοι από το τραπέζι. Ο πατέρας μου έφυγε για να πάει να πληρώσει. Αφού επέστρεψε ο πατέρας μου, μας φίλησε και μας αγκάλιασε.
"Μπαμπά πριν φύγεις και έχεις λίγο χρόνο, θα ήθελα να μιλήσουμε."
"Οπότε θες αγάπη μου, για εσένα έχω πάντα χρόνο."
"Ωραία θα σου τηλεφωνήσω."
"Ναι εννοείται." Χαιρέτησα την Διονυσία με μια αγκαλιά.
Αφού έφυγαν πρώτα αυτοί μετα φύγαμε και εμείς με ταξί.