Together Forever

Part 23

Τα χαράματα ξύπνησα με μια κλήση από την Χριστίνα.
"Δανάη! Δανάη ξύπνα! Ο Διονύσης είναι στο νοσοκομείο!"
"Τι; Πως;"
"Έλα γρήγορα και θα σου πω από κοντά! Πάρε ένα ταξί και πες του να σε πάει στην διεύθυνση που θα σου στείλω."
"Εντάξει εντάξει!"
"Έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς!"
"Ναι!" της είπα πριν κλείσω το τηλέφωνο και πεταχτω από το κρεβάτι. Σε δευτερόλεπτα ντύθηκα και πήγα στο μπάνιο για να ρίξω λίγο κρύο νερό στο πρόσωπο μου για να ξυπνήσω. Παίρνω την βούρτσα για να χτενίζω τα μαλλιά μου καθώς κατεβαίνω τις σκάλες. Έβαλα παπούτσια και βγήκα έξω από το σπίτι. Ευτυχώς βρήκα γρήγορα ταξί και του έδειξα την τοποθεσία που μου έστειλε η Χριστίνα. Σε 10 λεπτά ήμασταν εκεί. Τον πλήρωσα και άρχισα να τρέχω. Έτρεχα πάνω κάτω στου διαδρόμους μέχρι να βρω την Χριστίνα. Τους βρήκα καθισμένους να μιλάνε με τον γιατρό.
"Τι έχει γίνει;" ρώτησα με αγωνία.
"Ο Διονύσης τσακώθηκε με τον Γιώργο."
"Τι πράγμα;"
"Ναι."
"Γιατί;"
"Δεν γνωρίζω αλλά υποψιάζομαι."
"Όχι. Ο Γιώργος δεν θα έκανε κάτι τέτοιο."
"Πολύ φοβάμαι ότι το έκανε."
"Και πως είναι τώρα ο Διονύσης;"
"Δεν έχει κάτι σοβαρό. Μια μικρή διάσειση."
"Ευτυχώς! Ο Γιώργος που είναι;"
"Έξω."
"Πάω να τον βρω να μου πει τι συνέβη." Με αρκετή προσπάθεια κατάφερα να βγω από το νοσοκομείο. Σε ένα παγκάκι πιο πέρα από την είσοδο, καθόταν.
"Δεν είναι αλήθεια αυτό που έμαθα. Έτσι δεν είναι;"
"Είναι αλήθεια."
"Γιατί το έκανες;"
"Δανάη ο,τι έγινε, έγινε. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω τον χρόνο."
"Πως μπορείς να είσαι τόσο ψύχραιμος; Χτύπησες τον φίλο σου. Και για ποιον λόγο; Για εμένα;"
"Δανάη τι θες να ακούσεις; Για να τελειώνουμε."
"Την αιτία."
"Ωραία εσύ ήσουν ο λόγος. Ευχαριστημένη;"
"Όχι, καθόλου. Γιατί να κάνεις κάτι τέτοιο;"
"Σου είπα τελείωσε. Γιατί συνεχίζεις;"
"Ήταν αδικαιολόγητο." Νιώθω πως τον μαλώνω.
"Το ξέρω. Και επίσης ξέρω πως δεν θα έπρεπε να είχα χτυπήσει τον φίλο μου για μια γκόμενα!" είπε με ανεβασμένο τον τόνο της φωνής του. Ήταν ότι δεν ήθελα να ακούσω αυτήν την στιγμή. Με θεωρούσε γκόμενα. Τίποτα δεν σήμαιναν για αυτόν όλα αυτά. Είχα βουρκωσει με τα λόγια του.
"Έχεις δίκιο. Δεν έπρεπε να είχες μαλώσει με τον φίλο σου για μια γκόμενα." είπα πριν φύγω από μπροστά του, περπατώντας γρήγορα. Ξαναμπήκα μέσα στο κτήριο. Σκούπισα τα δάκρυα μου για να μην με δουν τα παιδιά.
"Τον βρήκες;" με ρώτησε η Κέλλυ.
"Ναι αλλά δεν θέλω να το συζητήσω."
"Όπως θες." είπε και ξαναεκατσε στην θέση της.
"Χριστίνα μπορώ να σου μιλήσω."
"Ναι."
"Είναι για τον μπαμπά." της είπα και σοβαρεψε αμέσως. Σηκώθηκε και πήγαμε λίγο πιο πέρα για να μιλήσουμε.
"Με πήρε τηλέφωνο και μου ανακοίνωσε ότι αύριο έρχεται μαζί με την καινούργια μελλοντική σύζυγο του."
"Τι;"
"Ναι αυτό που άκουσες."
"Εμ...δεν ξέρω... Ας έρθει και βλέπουμε."
"Δεν η κατάλληλη στιγμή αλλά χθες με πήρε και έπρεπε να στο πω."
"Όχι καλά έκανες."
"Εγώ φταίω για αυτό που έγινε."
"Δεν φταις εσύ. Αυτοί φταίνε επειδή δεν μπορούν να κάτσουν να συζητήσουν."
"Δεν έπρεπε να βγω με τον Διονύση. Έπρεπε να είχα πει εξ αρχής ότι ήθελα τον Γιώρ-..."
"Δεν βγήκες ερωτικά μαζί του. Βγήκες για του πεις ότι είσαι αλλού."
"Ναι αλλά το γεγονός ότι διάλεξα τον φίλο του αντί για αυτόν, τον πείραξε."
"Δανάη σταματά να το σκέφτεσαι. Όλοι είμαστε μια χαρά. Τελείωσε."
"Καλά."
"Παιδιά ξύπνησε!" φώναξε η Κέλλυ. Τρέξαμε κατευθείαν προς το μέρος τους. Μπήκε πρώτα ο Γιάννης μετά η Κέλλυ, ύστερα η Χριστίνα και στο τέλος εγώ. Δεν ξέρω αν ήταν καλή ιδέα να μπω κι εγώ στο δωμάτιο. Όλοι του έκαναν πλάκα. Εγώ στεκόμουν στην άκρη του δωματίου προσπαθώντας να συγκεντρώσω την σκέψη μου.
"Δανάη έλα κι εσύ." είπε η Χριστίνα.
"Εμ..."
"Παιδιά μας αφήνετε λίγο μόνους;" είπε ο Διονύσης και με ξάφνιασε. Όλοι εγνεψαν καταφατικά και έφυγαν.
"Διονύση... Δεν ξέρω τι να πω... Συγγνώμη." είπα με κατεβασμένο το κεφάλι για να μην φανούν τα δάκρυα που άρχισαν να κυλούν.
"Δανάη σε παρακαλώ μην κλαίς. Δεν φταις εσύ. Ήσουν ξεκάθαρη από την αρχή. Εγώ φταίω επειδή δεν ήθελα να το πιστέψω."
"Μπορείς να μου εξηγήσεις πως έγινε;"
"Αφού γύρισα χθες στο σπίτι, ήταν εκεί. Στο τηλέφωνο μου είχε πει πως είχατε πάει για φαγητό. Δεν το πίστεψα φυσικά. Άρχισα να κάνω πολλές ερωτήσεις και να φωνάζω. Μου έλεγε να σταματήσω αλλά εγώ συνέχιζα να τον προκαλώ. Με προειδοποίησε αλλά εγώ αδιαφόρησα." Έβαλα τα χέρια μου στο πρόσωπο μου. Δεν ήθελα να τσακωθούν εξαιτίας μου και ο ένας να καταλήξει στο νοσοκομείο.
"Εε... Τα υπόλοιπα τα ξέρεις."
"Ναι."
"Δανάη μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Δεν φταις εσύ! Σε παρακαλώ σταμάτα." μου είπε και μετά με πήρε αγκαλιά. Ξαφνικά άνοιξε απότομα η πόρτα. Έφυγα από την αγκαλιά του και σηκώθηκα όρθια. Ο Γιώργος στεκόταν στην πόρτα.
"Εμμ.. εγώ καλύτερα να πηγαίνω. Θα τα πούμε μετά." είπα στον Διονύση. Πριν φύγω κοίταξα τον Γιώργο με απογοήτευση. Το βλέμμα ήταν σταθερό και άδειο. Δεν μπόρεσα να βγάλω τα λόγια του μέσα από το μυαλό μου. Ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη με όσα συνέβησαν. Με την άφιξη του πατέρα μου, τα λόγια του Γιώργου και το γεγονός ότι ο Διονύσης είναι στο νοσοκομείο. Έκατσα απ'έξω από το δωμάτιο. Ο Γιώργος και Διονύσης μίλαγαν αλλά δεν μπορούσα να διακρίνω τι ακριβώς έλεγαν. Σε κάποια στιγμή άκουσα το όνομα μου. Βασικά αρκετές φορές ανεφεραν το όνομα μου. Ήθελα να εξαφανιστω από προσώπου γης. Ντρεπόμουν. Δεν ξέρω γιατί αλλά ντρεπόμουν. Δεν ήθελα να καταλήξουν έτσι τα πράγματα. Δεν έπρεπε να συμβεί τίποτα μεταξύ με εμένα, τον Γιώργο και τον Διονύση. Καλύτερα να μην έβγαινα ποτέ μαζί τους. Από τις σκέψεις μου με έβγαλε ο γιατρός ο οποίος μας ανακοίνωσε ότι ο Διονύσης μπορεί να βγει. Σηκώθηκε ο Γιάννης και μπήκε μέσα στο δωμάτιο. Έκλεισε την πόρτα πίσω του. Δεν ήθελε και πολύ να καταλάβει κανείς τι είχε γίνει.
"Εγώ καλύτερα να φύγω. Θα τηλεφωνήσω αργότερα στον Διονύση." δήλωσα στην Χριστίνα και στην Κέλλυ.
"Δανάη μην φεύγεις!" είπε η Κέλλυ και με σταμάτησε.
"Δεν έχω λόγο να μείνω εδώ. Ο Διονύσης είναι καλά. Όλοι είσαστε καλά."
"Δανάη τι έχει συμβεί;"
"Τίποτα απολύτως."
"Δεν φταις εσύ. Ο Γιώργος είναι ευέξαπτος και ο Διονύσης τον προκάλεσε. Αυτό είναι όλο."
"Δεν είναι μόνο αυτό. Για αυτό καλύτερα να πηγαίνω. Σε παρακαλώ πες στον Διονύση ότι θα του τηλεφωνήσω."
"Εντάξει, όπως θες."
"Σε ευχαριστώ και αντίο." είπα και έφυγα περπατώντας γρήγορα. Βγήκα από το νοσοκομείο και εισέπνευσα καθαρό αέρα. Το κλιμα ήταν τόσο βαρύ εκεί μέσα. Δεν έβλεπα τις μέρες για να ξεκινήσω την σχολή, να γνωρίσω άλλα άτομα. Θα προσπαθήσω να απομακρυνθώ όσο περισσότερο γίνεται από την παρέα. Από την πρώτη στιγμή δεν ταίριαζα. Και μάλλον κάπως έτσι τελειώνουν όλα.