Together Forever

Part 55

Ήπια λίγο καφέ και ανέβηκα πάνω για να ετοιμαστώ. Φόρεσα ένα τζιν με μια απλή μπλούζα. Έπιασα μια ψηλή αλογοουρά τα μαλλιά μου. Έπλυνα το πρόσωπο μου και τα δόντια μου. Έβαλα παπούτσια και κατέβηκα κάτω. Ήταν ακόμα πολύ νωρίς για να συναντήσω την Τζούλιαν. Έριξα μια ματιά στην κουζίνα. Θα πεταχτώ μέχρι το σούπερ μάρκετ μιας και έχω πολύ χρόνο στην διάθεση μου. Πήρα την τσάντα μου και έφυγα. Ευτυχώς το σούπερ μάρκετ είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου. Μετά από 20 λεπτά γύρισα στο σπίτι. Η ώρα ήταν 11:20. Τακτοποίησα τα ψώνια και έφυγα πάλι. Η Τζούλιαν με περίμενε στην είσοδο.
"Γειααα!"
"Γεια!"
"Λοιπόν πάμε;" ρώτησε.
"Ναι αλλά που θα πάμε;"
"Για αρχή θα πάρουμε ταξί και μετά θα δεις." Με πήρε από το χέρι και αρχίσαμε να περπατάμε. Για καλή μας τύχη, εκείνη την στιγμή περνούσε ένα άδειο ταξί. Μπήκαμε μέσα. Εγώ κάθησα πίσω και η Τζούλιαν μπροστά. Είπε στον ταξιτζή να μας πάει στην Oxford Street. Δεν έχω πάει ποτέ εκεί. Είναι γεγονός ότι αυτός ο δρόμος είναι ο πιο γνωστός για τα μαγαζιά. Μετά από αρκετά λεπτά φτάσαμε. Η ήταν Σάββατο πρωί και γινόταν χαμός. Πολύς κόσμος. Πληρώσαμε μισά μισά και έφυγε ο ταξιτζής.
"Λοιπόν, πως σου φαίνεται;" Κυριολεκτικά είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα.
"Εμ... Ειλικρινά δεν έχω λόγια."
"Έλα πάμε." Με τράβηξε για να προχωρήσω γιατί είχα μείνει ακίνητη. Ξεχυθήκαμε στα μαγαζιά. Μπήκαμε τουλάχιστον σε 50 μαγαζιά. Πολλά ρούχα, παπούτσια και αξεσουάρ. Δοκιμάζαμε ασταμάτητα ρούχα. Από κάθε μαγαζί περνάμε τουλάχιστον 1 πράγμα. Μετά από τρεις ώρες, δεν άντεχα άλλο.
"Τζούλιαν, δεν μπορώ άλλο. Πονάνε τα πόδια μου. Ας καθήσουμε κάπου."
"Ναι και εγώ έχω κουραστεί. Ας καθήσουμε σε αυτό το καφέ." είπε και έδειξε με το χέρι της την καφετέρια δίπλα μας.
"Αχ επιτέλους!" είπα και ξεφύσηξα.
"Τι θα πάρεις;" με ρώτησε.
"Κάτι κρύο. Ένα ανάμεικτο χυμό."
"Τέλεια θα πάρω το ίδιο. Έρχεται ο σερβιτόρος, θα παραγγείλω εγώ." Κούνησα το κεφάλι μου θετικά και άνοιξα την τσάντα μου για να βρω το κινητό μου. Είδα μήνυμα από τον Γιώργο.
"Είσαι για ψώνια;"
"Ναι. Εσύ τι κάνεις;"
"Δεν θα πιστέψεις που είμαι."
"Που είσαι;"
"Στην παιδική χαρά." Μου έφυγε ένα μικρό γελάκι.
"Πλάκα κάνεις;"
"Καθόλου. Και για την ακρίβεια κάθομαι σε μια κούνια και δίπλα μου είναι τα ανήψια μου."
"Χαχαχαχα."
"Όχι, μια χαρά είναι. Τελικά περνάω καλά. Έχουν πλάκα τα μικρά."
"Καλά να περάσετε ❤️."
"Θα μιλήσουμε αργότερα." Άφησα το κινητό μου στο τραπέζι και κοίταξα την Τζούλιαν.
"Με τον Γιώργο μιλάς;"
"Ναι." είπα προσπαθώντας να κρύψω το χαμόγελο μου.
"Είστε καιρό μαζί;"
"Τρεις εβδομάδες περίπου."
"Δανάη θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Δεν περίμενα να σε δω σε σχέση με τον Γιώργο. Από όσα είχα ακούσει, μου κάνει πραγματικά εντύπωση. Φαίνεται πως τον έκανες λίγο πιο άνθρωπο."
"Τι έχεις ακούσει για τον Γιώργο; Μήπως..." Νομίζω και γεμίζει το συναίσθημα της ζήλειας.
"Όχι. Όχι. Όχι, δεν έχω πάει μαζί του. Από φίλες και γνωστές έχω ακούσει πως δεν είναι σχεσακιας. Οπότε μου κάνει μεγάλη εντύπωση."
"Κάτι είχα καταλάβει όταν τον πρωτογνώρισα." είπα κουνώντας το κεφάλι μου.
"Με εσένα φαίνεται διαφορετικός."
"Φαίνεται, ε;"
"Φαίνεται. Και θέλω να σου πω και κάτι άλλο."
"Πες μου."
"Έχεις γίνει ένα από τα θέματα συζήτησης." Τέλεια! Και ακόμα δεν ξεκινήσαμε τα μάθηματα.
"Για ποιον λόγο;" Τον ξέρω ήδη.
"Επειδή είσαι η κοπέλα του Γιώργου. Οι δευτεροετείς και κυρίως τα κορίτσια κοντεύουν να τρελαθούν." Δάγκωσα το χείλος μου.
"Όλες ήθελαν να κάνουν σχέση με τον Γιώργο. Είναι από τα ωραιότερα παιδιά, αντικειμενικά τώρα."
"Ναι είναι πολύ όμορφος." Συμφώνησα.
"Οι περισσότερες είχαν ακούσει ότι κάνει ξεπετες και ήθελαν να γίνουν έστω και μία."
"Φαίνεται από τον τρόπο που με κοιτούν κάθε φορά που είμαι με τον Γιώργο."
"Ναι αλλά σκέψου ότι ο Γιώργος εσένα κοιτάει και όχι άλλες."
"Ναι προσπαθεί πολύ για εμάς."
"Αυτό είναι πολύ καλό."
"Είναι αλλά όταν τις βλέπω να μας κοιτάζουν έτσι, ζηλεύω."
"Δεν είναι πάντα καλό να ζηλεύει κανείς. Δεν έχει θετικά αποτελέσματα."
"Το ξέρω και το διαπίστωσα μάλιστα."
"Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι λίγη ζήλεια και επαναλαμβάνω λίγη, δεν είναι κακή."
"Μπορώ να το παραδεχτώ. Ζήλεψα πολύ. Με έπιασαν μια μέρα οι ανασφάλειες μου. Τον αδίκησα."
"Αχ βρε Δανάη." Κούνησε το κεφάλι της συμπονετικά. Αναστεναξα. Ο σερβιτόρος μας έφερε τους χυμούς.
"Ήταν ότι έπρεπε αυτή την στιγμή, ένας κρύος χυμός." Κούνησα το κεφάλι μου δείχνοντας ότι συμφωνώ.
"Κουράστηκες ή θες να συνεχίσουμε την βόλτα;" Είμαι πολύ κουρασμένη αλλά μου αρέσει που περνάω χρόνο με την Τζούλιαν. Την γνωρίζω καλύτερα.
"Να συνεχίσουμε. Θέλω να πάμε και σε κανένα μαγαζί με καλλυντικά. Θέλω να ανανεώσω το skin care μου."
"Αχ και γω! Τέλεια! Ξέρω ένα μαγαζί που είναι λίγο πιο κάτω."
"Ωραία! Πάω να πληρώσω και φεύγουμε!" είπα καθώς σηκωνομουν από την καρέκλα.
"Όχι θα πληρώσω εγώ."
"Έλα τώρα! Θα πληρώσω εγώ τελεία και παύλα!"
"Ω καλά." είπε κάπως βαριεστιμενα.