Together Forever

Part 76

Γιώργου POV

"We have been talking a lot and still don't know your name." Για μια στιγμή αγχώθηκα. Δεν θα της αποκάλυπτα ποιος είμαι. Ακόμη τουλάχιστον.
"My bad. Friends call me Gi."
"Gi? Danae. Nice to meet you." Γελάσαμε και οι δύο. Περνούσε η ώρα και όλο και περισσότερα ποτά έρχονταν μέχρι που άρχισε να γίνεται λιώμα.
"Hey, what happen?"
"I wanna talk to you but I can't tell the things I want in English. I swear to God. I heard you speaking Greek. Please, tell me that you speak Greek  just to communicate better. It will be our secret." Το σκέφτηκα. Είχε πιεί αρκετά, δεν θα με καταλάβαινε. Άλλωστε είχα καρφωθεί.
"Εντάξει, λοιπόν, με έπιασες." είπα τελικά.
"Αχα! Το ήξερα! Εσύ πως και δεν είσαι ημίγυμνος; Δεν δουλεύεις εδώ;"
"Όχι δεν δουλεύω εδώ. Μόνο για σήμερα."
"Μάλιστα." Έπινε το πέμπτο ποτό.
"Φτάνει. Μην πίνεις άλλο. Πες μου τι σε προβληματίζει."
"Μου θυμίζεις κάποιον που..."
"Φτάνει σου είπα." της είπα και της πήρα το ποτήρι από τα χέρια. Παρατήρησε τα χέρια μου και μετά τα σημεία που ήταν ακάλυπτα. Με κοίταξε στα μάτια. Η καρδιά μου χτυπούσε σε ακανόνιστους ρυθμούς.
"Αυτός που σου μοιάζει, μου άλλαξε την ζωή. Αλλά έφυγε."
"Πολύ μαλάκας." Είμαι μεγάλος μαλάκας.
"Είναι δυστυχώς αλλά είναι και ο πιο γλυκούλης." Μου ξέφυγε ένα χαμόγελο.
"Θέλω να δω το πρόσωπο σου."
"Δεν γίνεται."
"Έχεις τατουάζ."
"Ναι."
"Και αυτός έχει τατουάζ. Γιατί δεν με αγάπησες;" Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου.
"Κάνεις λάθος."
"Γιώργο ξέρω ότι είσαι εσύ. Πως γίνεται να μην καταλάβω τον άνθρωπο που αγαπώ." Δεν είχα λόγια.
"Γιατί είσαι εδώ;"
"Ήθελα να σε δω."
"Αχ μωρέ Γιώργο. Πως τα κάναμε έτσι;"
"Δεν ξέρω. Πάμε να φύγουμε;"
"Πάμε."
"Θα σε πάω στο ξενοδοχείο σου. Ξέρω που μένεις.''
"Εμ βέβαια. Όλα τα ξέρεις εσύ."
"Θα σε βάλω για ύπνο. Είσαι χάλια."
"Μια χαρά είμαι."
"Ναι καλά. Δεν μπορείς καλά καλά να περπατήσεις."
"Κοίτα με! Μια χαρά περπατάω." Άφησε την λαβή μου για να περπατήσει μόνη της, ζαλίστηκε και πήγε να πέσει αλλά την έπιασα. Γιατί τα κάνω όλα αυτά; Αφού εγώ την χώρισα. Δεν μπορώ να την αφήσω. Την θέλω στην ζωή μου. Απλά δεν γίνεται.
"Ναι μια χαρά είσαι, πήγαινε μιλά του." Γέλασε. Μου έλλειψε το γέλιο της. Τις τελευταίες φορές που συναντηθήκαμε έκλαιγε. Ευτυχώς που το ξενοδοχείο της είναι κοντά και δεν θα περπατάμε για πολύ ακόμα. Όταν φτάσαμε, βρήκαμε την κάρτα για το δωμάτιο με τα χίλια ζόρια αλλά τα καταφέραμε και φτάσαμε.
"Ωραίο δωμάτιο έχεις." σχολίασα. Την άφησα στο κρεβάτι. Έχει ακόμα τις αισθήσεις της. Της έβγαλα τα παπούτσια.
"Με τα ρούχα θα κοιμηθείς;"
"Ναι." Την σκέπασα. Έκανα να φύγω αλλά μου κράτησε το χέρι.
"Γιώργο;"
"Ναι;"
"Μείνε λίγο."
"Εντάξει." Κάθησα στο κρεβάτι.
"Πες μου μια ιστορία."
"Ήταν μια φορά κι έναν καιρό ένα αγόρι. Αυτό το αγόρι είχε άσχημη ζωή μέχρι που γνώρισε μια κοπέλα. Η κοπέλα τον αγάπησε με τα ελαττώματα του και ήταν εκεί για αυτόν. Όμως έκανε το λάθος να την αφήσει. Το μετάνιωνε κάθε μέρα. Του έλειπε η κοπέλα. Κόντευε να τρελαθεί μακριά της αλλά εκείνος έφταιγε για αυτό. Πέρα από αυτά, έβρισκε συνέχεια δικαιολογίες για να την δει και να της μίλησε. Εκείνη πληγωνόταν παραπάνω κάθε φορά που συναντώταν αλλά το αγόρι είναι πολύ μαλάκας και εγωιστής και δεν λέει να την αφήσει."
"Γιατί δεν την αφήνει;" είπε με μισό κοιμισμένη φωνή.
"Γιατί... γιατί την αγαπάει πολύ."
"Αφού την αγαπάει γιατί την άφησε;"
"Γιατί σου είπα είναι μαλάκας και εγωιστής. Δεν ήθελε να δείξει αγάπη γιατί φοβόταν."
"Και στο τέλος τι έγινε;"
"Δεν ξέρω ακόμα αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτοί οι δύο θα καταλήξουν μαζί και θα είναι μαζί για πάντα."
"Πως είσαι τόσο σίγουρος για το τέλος τους;"
"Γιατί το αγόρι έκανε το λάθος μια φορά. Δεν θα το ξανακάνει και δεύτερη."
"Ωραία ιστορία."
"Ναι."
"Ξέρεις σε μισώ που με άφηνες να ζω σε ένα ψέμα για τόσο καιρό ενώ σε είχα προειδοποιήσει. Αλλά μπορείς να μείνεις εδώ το υπόλοιπο βράδυ;" με ρώτησε. Εννοείται πως θέλω να μείνω μαζί της.
"Ναι μπορώ να μείνω." Μόλις της το είπα, έκανε άκρη για να χωρέσω και εγώ στο κρεβάτι. Ξάπλωσα και τύλιξα το χέρι μου στην κοιλιά της.
"Γιατί δεν με αγάπησες;" ρώτησε και πόνεσα. Άργησα να της απαντήσω. Τσεκαρα να δω αν κοιμάται. Τελικά κοιμόταν και ήρθε η στιγμή να της τα πω όλα.
"Ορχιδέα μου, φυσικά και σε αγάπησα και σε αγαπάω. Όταν μίλαγε η Χριστίνα για εσένα, εβαζα τις πληροφορίες σε μια μεριά του μυαλού μου και δεν τις ξεχνούσα. Όταν σε είδα από κοντά έπαθα νταμπλας. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Ναι, καλά άκουσες. Μου είχες κινήσει ήδη το ενδιαφέρον μόνο από αυτά που έλεγε η Χριστίνα για εσένα. Όταν σε φίλησα για πρώτη φορά, κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να βρω άλλη που να ταιριάζει τέλεια στα χείλη μου σαν εσένα και ούτε πρόκειται να ψάξω. Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τέτοιους είδους αγάπη για κάποιον. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα πως θα γίνω σαν τον πατέρα μου. Δεν ήθελα να σου φερθώ άσχημα. Κάποιες φορές το έκανα. Το έκανα από φόβο. Μετά φοβόμουν ότι θα σε χάσω λόγω της συμπεριφοράς μου, της δουλειάς μου και του τρόπου ζωής που κάνω. Όταν είδα ότι εσύ ήσουν εκεί, ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα να μείνεις μαζί μου. Και ό,τι σου έλεγα το εννοούσα. Ποτέ μου δεν σου είπα ψέματα. Αλλά κατάλαβα πως ένιωθα πράγματα που δεν ήθελα να τα νιώσω. Έκανα πράγματα που δεν ήθελα να κάνω. Άλλαζα προς το καλύτερο μα δεν το έβλεπα. Έβλεπα πως μαλάκωνα. Αντέδρασα υπερβολικά. Για αυτό ο χωρισμός μας και το ταξίδι μου στην Ιταλία. Έμεινα μόνος και συνειδητοποίησα το λάθος μου. Να σε αφήσω. Δανάη. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, εσύ με έκανες άνθρωπο. Με βοήθησες να αποκτήσω κίνητρο, να συνεχίσω να σπουδάζω. Σε ευχαριστώ για όλα. Σκεφτόμουν κάθε μέρα όλα αυτά που ζήσαμε μαζί. Μου έλειπαν οι στιγμές μας. Το ξέρω πως πρέπει να σε αφήσω λίγο στην ησυχία σου αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να μην σε βλέπω. Είναι λάθος μου. Είμαι εγωιστής, το ξέρω. Αλλά θα το κάνω. Θα σε αφήσω για λίγο μόνη σου αλλά θα επιστρέψω." τα είπα όλα αυτά και μετά με πήρε κι εμένα ο ύπνος. Για πρώτη φορά μετά από τόσο καιρό νιώθω ανακουφισμένος.
~D🎀