Together Forever

Part 52

Χτύπησε το ξυπνητήρι.
"Γιώργο σήκω."
"Μμ."
"Έχεις μάθημα σε λίγο."
"Δεν θέλω να πάω."
"Πρέπει. Θα χάσεις τόσα αφού θα λείπεις για μια βδομάδα και." Σηκώθηκε αλλά έπεσε πάνω μου.
"Αχ."
"Δεν είμαι πια και τόσο βαρύς."
"Είσαι σίγουρος για αυτό;"
"Ναι απολύτως." Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε.
"Καλημέρα." μου είπε. Χαμογέλασα.
"Καλημέρα." Με φίλησε στο μέτωπο και σηκώθηκε. Ήταν γυμνός. Τον κοίταζα από πάνω μέχρι κάτω καθώς ντεντωνοταν.
"Αν μπορούσες να με φας με τα μάτια, θα το έκανες."
"Ναι καλά." είπα και κοίταξα αλλού. Αλλά επέστρεψα το βλέμμα μου σε αυτόν. Άνοιξε την ντουλάπα και πήρε τα ρούχα του. Μπήκε στο μπάνιο χωρίς να κλείσει την πόρτα πίσω του. Σηκώθηκα και πήγα στο σακ βουαγιάζ που είχα αφήσει δίπλα από το γραφείο. Έβαλα καθαρά εσώρουχα και πήγα στο μπάνιο. Έδεσα τα μαλλιά μου ψηλά και έπλυνα το πρόσωπο μου και μετά τα δόντια μου.
"Είσαι ματάκιας."
"Εγώ;" ρώτησα με δήθεν προσβεβλημένο τόνο. Χαμογέλασε. Βγήκε αλλά όταν τον κοίταξα δεν φόραγε πετσέτα. Ούτε μετά έβαλε. Με τράβηξε πάνω του. Με φίλησε αλλά αυτή την φορά στο στόμα.
"Πάλι ορεξούλες έχεις;"
"Κάθε φορά που σε βλέπω και ειδικά με τα εσώρουχα."
"Μάλιστα." Με άφησε και σκούπισε το σώμα του. Εγώ βγήκα από το δωμάτιο και άρχισα να ντύνομαι. Βγήκε και ο Γιώργος από το μπάνιο.
"Θες να παραγγείλω καφέ;" με ρώτησε.
"Ναι αλλά να πάρουμε και κάτι να φάμε."
"Ναι. Εμ... Να πάρω κρουασάν ή τυρόπιτα;"
"Κρουασάν εγώ θέλω."
"Ωραία. Θα τηλεφωνήσω στον φούρνο στην γωνία που ξέρω ότι φτιάχνουν και καφέ." Εγνεψα θετικά και ξαναξάπλωσα στο κρεβάτι. Άνοιξα το κινητό μου και μπήκα στα social media.
"Τι θα κάνουμε μέχρι να έρθει το πρωινό;" ρώτησε καθώς ξάπλωνε πάνω μου.
"Εμ δεν ξέρω." Πήρε το κινητό από τα χέρια μου και το άφησε στο κομοδίνο.
"Έχω κάτι στο μυαλό μου."
"Όχι όχι."
"Ναι ναι."
"Γιώργο!"
"Έτσι με λένε."
"Έλα τώρα."
"Αφού ξέρω ότι το θες."
"Ναι αλλά σε λίγο θα έρθει το πρωινό."
"Ας φάμε και μετά."
"Ούτε και μετά. Έχεις μάθημα σε μισή ώρα περίπου."
"Εσύ τι θα κάνεις που δεν έχεις μάθημα;"
"Δεν ξέρω. Θα πάω σπίτι λογικά, ίσως μαγειρέψω."
"Μμ... Τι σκέφτεσαι να κάνεις."
"Δεν ξέρω αλλά σίγουρα κάτι γρήγορο."
"Θα φάμε μαζί ή θα περάσεις το μεσημέρι με την Χριστίνα."
"Έλα να φάμε μεσημεριανό μαζί και βλέπουμε."
"Τι ώρα τελειώνεις."
"13:25, σχετικά νωρίς."
"Και εγώ οπότε πάμε μαζί το μεσημέρι σπίτι σου."
"Ναι. Θα επικοινωνήσω και με την Χριστίνα για να δω τι έχει σκοπό να κάνει σήμερα."
"Εντάξει."

[...]

Είδα την Τζούλιαν στον διάδρομο.
"Τζούλιαν!"
"Ω! Δανάη. Τι κάνεις;"
"Καλά είμαι, εσύ;"
"Καλά. Πως πάει; Μαζί έχουμε τώρα;"
"Ναι μαζί. Εργαστήριο. Σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να πάμε για ψώνια και για κανένα καφέ. Είσαι ελεύθερη το Σάββατο πρωί;" Μιλάγαμε και περπατάγαμε προς το εργαστήριο.
"Ναι! Θέλω! Πως δεν το σκεφτήκαμε νωρίτερα; Τέλεια! Ναι μπορώ! Ξέρω φοβερά μαγαζιά!"
"Τέλεια! Να πούμε στις 11 στην πανεπιστημιούπολη;"
"Ναι. Μια χαρά!"

[...]

Παίρνω τηλέφωνο τον Γιώργο και δεν το σηκώνει. Έτσι, αποφάσισα να περάσω από τον ξενώνα του. Στον διάδρομο είδα από μακριά τον Αντρέα. Με πρόσεξε και κατευθύνθηκε προς τα εμένα.
"Δανάη! Τι κάνεις;" είπε και με πήρε μια φιλική αγκαλιά. Ανταποκρίθηκα στην αγκαλιά του.
"Καλά είμαι. Εσύ πως είσαι;"
"Καλά. Που πας από εδώ;"
"Πάω να συναντήσω τον Γιώργο."
"Αα ωραία. Πότε θα πάμε εκείνον τον καφέ που λέγαμε; Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι με αποφεύγεις."
"Τι; Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αν δεν σε έβλεπα σήμερα θα σου έστελνα μήνυμα να σε ρωτήσω αν θέλεις να βρεθούμε αύριο το απόγευμα για μια βόλτα και μετά για καφέ."
"Φυσικά και θέλω."
"Ωραία!"
"Θα σου στείλω μήνυμα για να κανονίσουμε την ώρα γιατί πρέπει να φύγω." είπε καθώς απομακρυνόταν από κοντά μου.
"Εντάξει, γεια!"
"Γεια!" Συνέχισα να περπατάω μέχρι που έφτασε στο δωμάτιο του Γιώργου. Χτύπησα την πόρτα.
"Ανοιχτά είναι!" είπε και μπήκα μέσα.
"Γεια." είπα στον Γιώργο. Ήταν καθισμένος στο περβάζι του παραθύρου και κάπνιζε.
"Γεια." είπε ξερά. Ωχ κατάλαβα έχει τα νεύρα του.
"Τι έχεις;"
"Τίποτα." Ναι καλά.
"Γιώργο πες μου. Συνέβη κάτι;"
"Άργησες να έρθεις."
"Ναι αλλά συνάντησα τον Αντρέα στον διάδρομο και μιλήσαμε λίγο."
"Το ξέρω. Σας είδα. Σε είδα να σε αγκαλιάζει και εσύ να ανταποκρίνεσαι." Ζήλεψε για αυτό έχει νεύρα.
"Ρε Γιώργο..." ξεκίνησα να μιλάω και να τον πλησιάζω. Ήταν εντελώς ψυχρός.
"Απλώς με χαιρέτησε. Τίποτα σπουδαίο."
"Μόνο σε χαιρέτησε; Τόση ώρα τι λέγατε;"
"Κανονίζαμε για αύριο."
"Μάλιστα." Σφίχτηκαν οι γωνίες του προσώπου του. Ξεφύσηξα.
"Όταν σου περάσουν τα νεύρα, τα ξαναλέμε." είπα και γύρισα την πλάτη μου να φύγω.
"Όχι! Περίμενε." είπε και με τράβηξε από το χέρι.
"Τι;"
"Θα φύγουμε μαζί."
"Αλλά πρώτα άσε με να κάνω αυτό." Δεν πρόλαβα να πω τίποτα επειδή το στόμα του βρισκόταν πάνω στο δικό μου. Προσπάθησα να μην ενδώσω αλλά μάταια. Τράβηξε την τσάντα μου από τον ώμο μου και την πέταξε κάτω. Άρχισε να κατευθύνει προς το κρεβάτι του. Δεν γίνεται τώρα, είμαι θυμωμένη. Ήμουν θυμωμένη.
"Γιώργο..."
"Ναι...;"
"Δεν γίνεται. Πρέπει να πάμε σπίτι. Μας περιμένει η Χριστίνα. Έχουμε αργήσει ήδη κατά πολύ."
"Μα σε θέλω εδώ και τώρα."
"Και εγώ σε θέλω αλλά τώρα δεν γίνεται."
"Πες της πως θα αργήσουμε."
"Γιώργο δεν γίνεται να περνάει πάντα το δικό σου!"
"Καλά. Θα κάνω πίσω τώρα αλλά μετά δεν μου την γλιτώνεις."

-D💓