Together Forever

Part 6

Βγαίνω έξω από το μαγαζί και με χτυπάει καθαρός αέρας, έσκασα μέσα στο club. Ανοίγω το κινητό μου για να καλέσω ταξί αλλά βλέπω ότι δεν έχω σήμα. Αυτό μου έλειπε τώρα. Πάω να κάτσω σε ένα παγκάκι λίγο πιο κάτω αλλά δυστυχώς είναι πιασμένο.
"Ψάχνεις κάτι;" ακούω κάποιον να μιλάει και πριν προλάβω να γυρίσω γνωρίζω ήδη ποιός είναι. Ο Γιώργος. Αυτό είναι το κερασάκι στην τούρτα.
"Ταξί. Έχεις πρόβλημα;" τον ρωτάω επιθετικά.
"Σαν πολύ αέρα δεν έχεις πάρει; Με ξέρεις και από χθες;" λέει και με πλησιάζει.
"Εσύ φέρθηκες απαίσια και τώρα ζητάς τα ρέστα;" τον ρωτάω με ύφος.
"Δεν ζητάω τίποτα από εσένα." είπε και μου γύρισε την πλάτη. Για καλή μου τύχει περνάει ένα άδειο ταξί. Σταματάει και πήγα να μπω αλλά ένιωσα κάποιον να με τραβάει.
"Τι πρόβλημα έχεις;" τον ρωτάω πλέον σε έξαλλη κατάσταση.
"Είσαι χαζή κοπέλα μου; Θα μπεις βραδιάτικα σε ταξί μόνη σου;" με ρωτάει και προφανώς προσπερνάω για στιγμή το γεγονός ότι με αποκάλεσε χαζή.
"Και τι θες να κάνω; Να περπατήσω; Γιατί άλλη λύση δεν υπάρχει! Εκτός αν έχεις να προτείνεις κάτι εσύ!" απαντάω.
"Αφού θες να πας με ταξί πήγαινε. Εγώ πάντως σε προειδοποίησα." λέει.
"Ωραία να μην πάω με ταξί. Με τι να πάω τότε;" τον ρωτάω.
"Εγώ θα σου πω; Μεγάλη κοπέλα είσαι μπορείς να αποφασίσεις για τον εαυτό σου." απαντάει και με εξοργίζει. Κλείνω την πόρτα του ταξί και κάνω νόημα στο οδηγό να φύγει. Ξεκινάω να περπατάω. Πέρασα από δίπλα του και τον έσπρωξα.
"Μην τολμήσεις να με ξανά αποκαλέσεις χαζή!" του φώναξα και τον προσπέρασα. Δεν μπορώ να διανοηθεί αυτό που μόλις συνέβη. Έχασα το ταξί εξαιτίας του.
"Θα ανέβεις;" ακούω μια φωνή να μιλάει. Γυρίζω πίσω και βλέπω τον Γιώργο ανεβασμένο στην μηχανή να με περιμένει.
"Ευχαριστώ να μου λείπει!" απαντώ.
"Θα ανέβεις;" με ξαναρωτάει.
"Σου είπα όχι!" απαντάω.
"Είναι η τελευταία φορά που θα σε ξαναρωτήσω. Αν πεις όχι, δεν θα σε παρακαλέσω. Θα ανέβεις;" συνεχίζει. Μα καλά γιατί επιμένει; Δεν απαντάω απλά στέκομαι και τον κοιτάζω.
"Θα ανέβω." απαντάω. Δεν ξέρω πως συμφώνησα. Είναι νύχτα και είμαι μια κοπέλα μόνη. Σίγουρος στόχος. Δεν είχα άλλη επιλογή. Ανεβαίνω σε αυτό το πράγμα που ονομάζεται μηχανή και ο Γιώργος μου δίνει το κράνος του. Σιχαίνομαι τις μηχανές.
"Πιάσε με από την μέση γιατί μπορεί να πέσεις." λέει.
"Μια χαρά θα είμαι!" λέω και εγώ με την σειρά μου. Δεν έχω καμία διάθεση να τον πιάσω.
"Καλά όπως θες." συνεχίζει και βάζει μπρος. Αφού έβαλε μπρος και ξεκίνησε, έπεσα πάνω του και αναγκάστηκα τον έπιασα από την μέση για να κρατηθώ. Από τον καθρέπτη τον είδα να χαμογελάει.
"Μην χαίρεσαι και τόσο!" του λέω.
"Είσαι πολύ ξεροκέφαλη!" μου είπε.
Πρώτη φορά τον είδα να χαμογελάει μαζί μου. Όλο το βράδυ με αγνοούσε επιδεικτικά και τώρα είμαι καβάλα στην μηχανή του.
"Πως ξέρεις που μένω;" τον ρωτάω γιατί παρατήρησα ότι βρισκόμαστε στον δρόμο που είναι το σπίτι.
"Μου το έχει πει η Χριστίνα." απαντάει. Έτσι εξηγείται. Σβήνει την μηχανή ακριβώς μπροστά από την πόρτα μου. Κατεβαίνω από την μηχανή με τα χίλια ζόρια. Με κράτησε για να μην πέσω.
"Δεν χρειαζόμουν βοήθεια αλλά σε ευχαριστώ!" του λέω και με αφήνει. Βρίσκω τα κλειδιά μέσα από την τσάντα και ανοίγω την πόρτα.
"Καληνύχτα." γυρίζω και του λέω πριν μπω μέσα στο σπίτι.
"Καληνύχτα Δανάη." μου λέει πίσω χωρίς να με κοιτάξει. Εξαφανίστηκε κατευθείαν. Μπαίνω μέσα στο σπίτι και προσπαθώ να σκεφτώ αυτό που έκανα. Ανέβηκα στην μηχανή του και μάλιστα είχε πει ότι δεν πρόκειται να ανέβαινα και επίσης μου ζήτησε να το κάνω. Πριν από κάποια λεπτά ήμουν εξοργισμένη μαζί του και τώρα είμαι σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος με μπερδεύει. Η ώρα είναι 3. Ανεβαίνω στον πάνω όροφο και πηγαίνω στο δωμάτιο μου. Βάζω τις πιτζάμες μου και ξαπλώνω. Είναι αδύνατον να κοιμηθώ. Ακούω το κινητό να χτυπάει.
"Δανάη είσαι ξύπνια;" με ρωτάει η Χριστίνα.
"Ναι, γιατί τι θες;" της απαντάω με ερώτηση.
"Να μου ανοίξεις γιατί δεν έχω κλειδιά." λέει με ήρεμο τρόπο.
"Έρχομαι." της λέω και κλείνω το τηλέφωνο. Κατεβαίνω τις σκάλες και ανοίγω την πόρτα.
"Κανονικά δεν θα έπρεπε να σου ανοίξω για αυτό που έκανες πριν!" λέω και νιώθω να με γεμίζει θυμός και απογοήτευση.
"Τι έκανα πριν;" λέει καθώς μπαίνει μέσα στο σπίτι.
"Δεν έκανες αυτό είναι το θέμα!" λέω και έχει μείνει να με κοιτάει λες και της μιλάω κινέζικα.
"Ή έχω πιεί πολύ ή δεν ξέρεις τι λες." λέει και κάθεται στον καναπέ. Ειλικρινά τώρα δεν θυμάται;!
"Θες να μου εξηγήσεις;" με ρωτάει ευγενικά.
"Όταν ήμασταν στο πανεπιστήμιο με τα παιδιά δεν είπες τίποτα στον Γιώργο που δεν μου μίλησε έτσι! Βασικά μου μίλησε απότομα και αγενέστατα!" της λέω σχεδόν φωνάζοντας.
"Τι ήθελες να πω; Σου είχα πει πως είναι μυστήριος. Και εσύ όμως του πρόσβαλες την μηχανή του. Για τους άντρες το αυτοκίνητο ή μηχανή τους είναι ιερή." λέει.
"Εκείνος όμως το ξεκίνησε πρώτος! Και μετά στο τραπέζι δεν μου μιλούσε καθόλου! Αν δεν με θέλει στην παρέα να σου το πει!" λέω και πλέον φωνάζω. Πραγματικά είμαι μπερδεμένη. Από την μια είναι απότομος και από την άλλη σχεδόν με παρακαλαει να ανέβω στην μηχανή του.
"Δεν ξέρει τίποτα για εσένα. Σήμερα συναντηθήκατε για πρώτη φορά." λέει χαλαρά.
"Και τότε γιατί όλα τα άλλα παιδιά ήταν φιλικοί προς εμένα;" την ρωτάω.
"Στο ξαναλέω τα παιδιά είναι πιο φιλικά από τον Γιώργο. Ο Γιώργος είναι απόμακρος!" απαντάει αλλά η απάντηση της δεν με ικανοποιεί.
"Και με εσάς γιατί μιλούσε και γελούσε;" την ξαναρωτάω.
"Εμείς είμαστε φίλοι του. Άμα σε γνωρίσει καλύτερα το ίδιο θα συμπεριφέρεται και σε εσένα. Κάνε υπομονή!" απαντάει με ήρεμο τόνο.
"Τα παιδιά σε συμπάθησαν πολύ! Και μάλιστα μας κάλεσαν να πάμε αύριο στο δωμάτιο των αγοριών για να δούμε ταινία!" συνεχίζει.
"Τα παιδιά μπορεί να με συμπάθησαν αλλά ο Γιώργος όχι." είπα και καθώς ανέβαινα τις σκάλες. Νομίζω ότι έχω δώσει πολλή αξία στον Γιώργο γιατί το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι τις κουβέντες μας και την συμπεριφορά του.

Γειαα!!!! Ακόμα ένα part με Δανάη - Γιώργος.
Αντίο μέχρι το επόμενο part!!!