Together Forever

Part 99

Φτάσαμε κακήν κακώς και έτρεχα σαν την τρελή μέσα στο αεροδρόμιο. Φορτωμένη με την βαλίτσα, την τσάντα και το φαγητό έψαχνα την πύλη για αναχώρηση προς Ιταλία. Την βρήκα. Το αεροπλάνο είχε αναχωρήσει εδώ και είκοσι λεπτά.
"Γαμώτο! Δεν τον πρόλαβα." αναφώνησα. Με τα μάτια μου έψαχνα τριγύρω μήπως και τον δω.
"Τι ψάχνω; Αφού έχει ήδη φύγει." είπα στον εαυτό μου.
"Ψάχνεις κάποιον;" ακούστηκε μια αντρική φωνή απο πίσω μου.
"Γιώργο;" Γύρισα και τον κοίταξα.
"Ο ίδιος."
"Δεν έφυγες;"
"Για να με βλέπεις μάλλον δεν έφυγα. Όμως δεν μου έχεις απαντήσει ακόμα στην ερώτηση μου."
"Εσένα έψαχνα."
"Γιατί με έψαχνες;"
"Για να σου δώσω αυτό." Έβγαλα από την τσάντα μου το κουτάκι που μου είχε δώσει.
"Τι σημαίνει αυτό;"
"Σημαίνει πως πρέπει να μου ξανά κάνεις την ερώτηση."
"Και αν αυτό που ακούσω δεν είναι καλό."
"Ρώτα με για να μάθεις."
"Το σκέφτηκες;"
"Όχι πολύ αλλά τώρα δεν πειράζει."
"Όχι πειράζει. Όποια και να είναι η απάντηση σου εγώ θα την δεχτώ. Θέλω όμως να είσαι σίγουρη."
"Σίγουρη είμαι." Νομίζω. Όχι όχι είμαι. Αλλά και πάλι. Κοίταζε το κουτάκι επίμονα. Σαν να φοβόταν να το ξανακάνει. Γονάτισε και το άνοιξε.
"Δανάη θέλεις να γίνεις η γυναίκα μου;" Χαμογέλασα. Πόσο γλυκούλης είναι όταν αγχώνεται. Τον κοίταξα και δεν του απάντησα αμέσως. Αν και ήξερα πολύ καλά την απάντηση.
"Ναι θέλω." Με κοίταξε σαστισμένος. Σηκώθηκε αργά αργά. Δεν έσπασε την οπτική επαφή.
"Το εννοείς;"
"Το εννοώ." Αμέσως τα χείλη του βρέθηκαν πάνω στα δικά μου. Τα χέρια του μπλεγμένα στα μαλλιά μου. Με άφησε κι εγώ του έδωσα το χέρι μου. Πέρασε το δαχτυλίδι και μετά με αγκάλιασε.
"Συγγνώμη." του είπα.
"Για ποιο πράγμα μου ζητάς συγγνώμη;"
"Που δεν προσπάθησα όσο έπρεπε."
"Μην το ξαναπείς ποτέ αυτό."
"Μα-"
"Τελείωσε. Ο,τι έγινε, έγινε. Μένει στο παρελθόν." Κούνησα το κεφάλι μου.
"Γιώργο θέλω να σου πω πως σε αγαπάω." Με κοίταξε στα μάτια. Χαμογέλασε.
"Εγώ σε αγαπάω πιο πολύ." Η καρδιά μου άρχισε σιγά σιγά να ενώνει τα κομμάτια της.
"Λοιπόν, ποια πτήση θα πάρουμε;"
"Χμ... Δεν ξέρω. Όπου θέλεις εσύ να πάμε."
"Τι λες να φύγουμε για Ιταλία;"
"Ναι! Γιατί όχι;"
"Τέλεια. Θα σε πάω βόλτες και θα σε γνωρίσω στην οικογένεια μου."
"Τι;"
"Ως μέλλουσα σύζυγό μου, πρέπει να σε γνωρίσουν."
"Ντρέπομαι."
"Να μην ντρέπεσαι καθόλου. Είναι πολλοί φιλόξενοι."
"Εε εντάξει. Μπορούμε να πάμε αύριο το απόγευμα για επίσκεψη."
"Όχι βρε, εκεί θα μείνουμε."
"Καλύτερα όχι. Δεν είναι ευγενικό."
"Είσαι η γυναίκα μου. Μπορείς να μείνεις στο σπίτι μου."
"Ναι αλλά δεν μένεις μόνος σου.''
"Εντάξει, μπορεί να μένουμε 6-7 άτομα μέσα στο σπίτι αλλά είναι τεράστιο. Και η θεία μου ανυπομονεί να σε γνωρίσει."
"Είναι και το άλλο. Δεν ξέρω την γλώσσα. Πως θα συνεννοούμαστε;"
"Μην αγχώνεσαι. Οι μεγάλοι ξέρουν ελληνικά. Μόνο το μικρά δεν ξέρουν." Ντρέπομαι να μείνω σε ξένο σπίτι. Δεν τους ξέρω τους ανθρώπους. Όσο φιλόξενοι και να είναι δεν γνωριζόμαστε χρόνια. Είναι ήδη πολλοί και εγώ μαζί θα είμαστε πολλοί περισσότεροι. Θα νιώθω πως τους κάθομαι στο σβέρκο.
"Μωρό μου, μη το πολύ σκέφτεσαι. Δεν υπάρχει κανένα θέμα να μείνεις μαζί μου. Εγώ σε ξενοδοχείο δεν σε αφήνω να μείνεις."
"Καλά.''
"Δεν θα μείνουμε πολλές μέρες. Έχουμε τον γάμο των παιδιών."
"Ναι σωστά."
"Και μην ξεχνάς έχουμε τον δικό μας."
"Μπορείς να με λες γυναίκα σου συνέχεια; Μου αρέσει να σε ακούω να το λες."
"Γυναίκα μου, γυναικάρα μου." Τον φίλησα.
"Σε λατρεύω."
"Μου έχεις λείψει."
"Κι εμένα." Του είπα ενώ με εσφιγγε στην αγκαλιά του.
"Ξέρεις είσαι ο αγαπημένος μου άνθρωπος."
"Μέσα σε πόσους;"
"Σε όλους." Τα μάγουλα μου πονούσαν από το χαμόγελο που ήταν χαραγμένο στο πρόσωπο μου.
"Γιατί δεν έφυγες;"
"Γιατί σε περίμενα."
"Και αν δεν ερχόμουν;"
"Πάλι θα σε περίμενα."
"Περίμενες να σου πω όχι;"
"Δεν ξέρω..."
"Μα καλά πίστεψες έστω και για μια στιγμή ότι σου έλεγα όχι;"
"Ναι το πίστεψα."
"Κοίτα την ώρα που μου το είπες με βρήκες απροετοίμαστη. Δεν μπορούσα να αντιδράσω. Το σκέφτηκα για λίγο. Αλλά μετά πήρα την Χριστίνα να της το πω. Με ταρακούνησε και έφυγα χωρίς να το σκεφτώ για να έρθω να σε βρω."
"Υπάρχει και κάτι που δεν το σκεφτήκαμε."
"Τι;"
"Η θέση σου; Εμένα η δουλειά μου είναι στην Ιταλία. Δεν θα είναι εύκολο να έρχομαι συχνά Ελλάδα." Αυτό το είχα ξεχάσει τελείως. Καλά τα όνειρα για την Ιταλία αλλά η πραγματικότητα είναι εδώ. Τι θα κάνουμε;
"Γιατί γαμώτο όταν όλα είναι τέλεια κάτι μας το χαλάει;"
"Θα βρούμε την άκρη."
"Δεν είναι έτσι."
"Πότε πρέπει να ξεκινήσεις δουλειά;"
"Σε μιάμιση βδομάδα."
"Έχουμε καιρό να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε."
"Γιώργο τότε που είχες φύγει για την Ιταλία σου είχα πει πως αν με είχες ρωτήσει αν θα ερχόμουν μαζί σου σου είχα πει ναι;"
"Ναι. Όχι Δανάη. Δεν θα σε αφήσω να χάσεις την δουλειά των ονείρων σου. Είναι η μοναδική ευκαιρία.''
"Γιώργο τότε δεν ήρθα μαζί σου. Τώρα όμως θα το κάνω. Θα σε ακολουθήσω. Κάποια δουλειά θα βρω. Θα το βρούμε μαζί."
"Δανάη μου, δεν θέλω να χάσεις αυτό που ήθελες τόσο πολύ.''
"Εσύ είσαι αυτό που θέλω τόσο πολύ."
"Κάτι έχω στο μυαλό μου."
"Τι;"
"Άσε με να κάνω ένα τηλεφώνημα πρώτα για να βεβαιωθώ." Έβγαλε το κινητό του και τηλεφώνησε σε κάποιον. Απομακρύνθηκε λίγο. Έχει δίκιο. Όντως ήθελα μια μόνιμη και σταθερή δουλειά. Να είναι κοντά στους γονείς μου και στους φίλους μου. Από την άλλη είναι ο Γιώργος.
"Γιώργο."
"Δανάη."
"Πες εσύ πρώτος."
"Όχι πες εσύ πρώτη."
"Έχεις δίκιο για την δουλειά. Είναι αυτό που πάντα ήθελα."
"Το καταλαβαίνω. Άκου όμως τι έχω να σου πω. Τηλεφώνησα σε έναν καλό φίλο ο οποίος έχει ένα ιδιωτικό μικροβιολογικό. Και κάτι μπορεί να κάνει για να σε πάρει εκεί. Το έχει με έναν άλλον που πρέπει να συνεννοηθούν. Αλλά μου χρωστάει χάρη οπότε σίγουρα θα σε βολέψει."
"Καλά όλα αυτά. Αλλά δεν μιλάω την γλώσσα τέλεια."
"Θα κάνεις μαθήματα." Τον κοίταξα και ξεφύσηξα. Και μετά σκέφτηκα αυτό. Μήπως να αρχίσω να σκέφτομαι και την πιθανότητα να ξεκινήσω το διδακτορικό μου. Αλλά πάλι διάβασμα. Έξι χρόνια διαβάζω.
"Γιώργο δεν ξέρω."
"Δανάη μου σε παρακαλώ. Ξέρω αυτό που σου ζητάω είναι δύσκολο αλλά σκέψου το."
"Γιώργο είναι δύσκολη απόφαση. Και δηλαδή η ζωή μας θα είναι στην Ιταλία; Και οι φίλοι μας; Δεν θα γυρίσουμε πίσω στην Αθήνα;"
"Δανάη μου, θα γυρίσουμε. Στο υπόσχομαι πως θα γυρίσουμε και σύντομα. Για πολύ λίγο καιρό θα μείνουμε Ιταλία. Θα ανοίξω και στην Αθήνα ένα γραφείο και θα μετακομίσουμε εκεί. Θα πηγαίνουμε Ελλάδα όσες φορές θες για να βλέπουμε την οικογένεια σου και τους φίλους μας. Δεν θέλω να σε χάσω." Το σκέφτηκα. Δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό.
"Δεν ξέρω."
"Θα είμαι δίπλα σου σε όλα. Θα σε βοηθήσω εγώ σε ο,τι κι αν χρειαστείς."
"Γιώργο πως θα είναι η ζωή μας εκεί;"
"Για αρχή θα μείνουμε με τους δικούς μου για λίγες μέρες και μετά θα βρούμε ένα σπίτι που θα μας αρέσει για να μείνουμε εκεί. Και όσο θα τα κάνουμε αυτά θα ετοιμάζουμε και τον γάμο μας."
"Και τα πράγματα μου; Τα περισσότερα είναι στην Αθήνα."
"Όταν θα γυρίσουμε για τον γάμο των παιδιών θα πάρουμε όσα θέλεις."
"Φοβάμαι."
"Να μην φοβάσαι. Έχεις εμένα."
"Στους συγγενείς σου δεν θέλω να μείνουμε πολλές μέρες. Νιώθω ότι τους φορτωνομαι. Όπως είπες κι εσύ είστε ήδη πολλοί."
"Αγάπη μου όλα θα τα κανονίσουμε."
"Εντάξει."
"Θες να πάμε για φαγητό; Έχουμε ώρες μέχρι να φύγουμε." Εγνεψα θετικά αν και μετά σκέφτηκα πως κουβαλω ήδη φαγητό μαζί μου αλλά δεν πειράζει.

-D❣️