Together Forever

Part 87

Γιώργου POV

Μπήκαμε στο δωμάτιο και συνειδητοποίησα πως πρέπει να της μιλήσω. Η καταδίκη μου. Θέλω τόσο πολύ να της μιλήσω όλο αυτόν τον καιρό αλλά δεν ξέρω πως. Κάθησε στο κρεβάτι και εγώ στάθηκα απέναντι της.
"Ωραία, λοιπόν, σε ακούω. Μίλα." είπε. Τότε δέθηκε ένας κόμπος στο λαιμό μου. Δεν μπορούσα να καταπιώ ούτε και να μιλήσω. Απλά την κοιτούσα. Έπρεπε να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη.
"Ρώτα με και θα προσπαθήσω να σου απαντήσω."
"Η Χριστίνα μου είπε πως μετάνιωσες που με άφησες. Ισχύει;"
"Ναι."
"Και αφού το μετάνιωσες γιατί δεν γύρισες πίσω σε εμένα;"
"Σε πλησίαζα αλλά έβλεπα τι κακό σου έκανα κάθε φορά και είπα να σε αφήσω λίγο μόνη σου."
"Ένιωσες τίποτα για εμένα;" Έπρεπε να απαντήσω ειλικρινά. Να πω την αλήθεια.
"Ναι ένιωσα πολλά για εσένα."
"Πότε; Όταν ήμασταν μαζί ή όταν ήμασταν χώρια;"
"Και στα δύο."
"Γιώργο δεν σε εξετάζω. Μίλα μου. Είμαστε εδώ και προσπαθούμε να βγάλουμε μια άκρη."
"Ναι έχεις δίκιο. Κοίτα Δανάη, ένιωσα πολλά και ο,τι σου είπα δεν ήταν ψέμα."
"Δηλαδή μου λες ότι με ερωτεύτηκες πραγματικά;"
"Ναι το έκανα. Σε ερωτεύτηκα και αυτός ήταν ο λόγος που έφυγα. Φοβήθηκα."
"Τι φοβήθηκες;"
"Σου είχα μιλήσει ένα βράδυ."
"Πότε; Δεν θυμάμαι."
"Κοιμόσουν."
"Είσαι σοβαρός;"
"Απολύτως."
"Πότε έγινε αυτό;"
"Εκείνο το βράδυ στην Ιταλία μετά το μπάτσελορ."
"Και τι μου είπες;"
"Αυτά που σου λέω τώρα."
"Τι φοβήθηκες και έφυγες;
"Φοβήθηκα ότι θα φύγεις από μόνη σου. Αλλά κατά κύριο μέρος, φοβήθηκα πως θα γίνω σαν τον πατέρα μου." Με κοίταξε.
"Γιατί νόμιζες πως θα έφευγα;"
"Λόγω της δουλειάς μου και της συμπεριφοράς μου. Ξέρω δεν ήμουν και ότι καλύτερο."
"Δεν θα έκανα κάτι τέτοιο μόνο και μόνο επειδή ήταν τέτοια η δουλειά σου. Μου είχες μιλήσει και είχα καταλάβει."
"Για την συμπεριφορά μου όμως;"
"Τι για την συμπεριφορά σου; Γιώργο σε ερωτεύτηκα έτσι ακριβώς όπως ήσουν."
"Ναι δεν ήθελα να ερωτευτείς τον τότε εαυτό μου. Δεν είχα συναισθήματα. Ήμουν άκαρδος. Ζήλευα."
"Δεν ήσουν άκαρδος. Νόμιζες ότι ήσουν. Ήξερα και ξέρω πως έχεις συναισθήματα αλλά τα κρατάς για εσένα."
"Ζήλευα σε υπερβολικό βαθμό. Ένιωθα πως γινόμουν ο πατέρας μου. Δεν το ήθελα σε καμία περίπτωση. Μετά είδα τον εαυτό μου να αλλάζει. Άρχισα να νιώθω. Δεν το ήθελα. Το μισούσα. Δεν μου άρεσε να νιώθω. Η δουλειά μου με πίεζε. Δεν σου είχα πει τίποτα. Όχι επειδή δεν ήθελα αλλά επειδή ήθελα τις στιγμές μας να είναι μόνο για εμάς και όχι για την δουλειά μου ή για οτιδήποτε άλλο. Ήθελα αυτές οι στιγμές να είναι μόνο εσύ και εγώ. Εμείς. Μαζί."
"Και η Ιταλία πως προέκυψε;"
"Ήταν μια ευκαιρία να ξεφύγω από όλα."
"Ακόμα και από εμένα;"
"Όχι. Ήθελα να ξεφύγω από τη σκατοδουλειά που έκανα και από τα συναισθήματα μου."
"Ναι αλλά φεύγοντας με άφησες."
"Ναι και το μετανιώνω μέχρι και τώρα."
"Με ήθελες μαζί σου;"
"Ναι σε ήθελα αλλά και πάλι. Θα ήσουν μόνη σου σε μια ξένη χώρα και θα είχες μόνο εμένα. Θα άφηνες αυτό που είχες καταφέρει να χτίσεις στο Λονδίνο. Δεν ήθελα να σε κάνω να το καταστρέψεις. Και επίσης, ήταν μια ευκαιρία να συνέλθω αλλά δεν κατάφερα τίποτα. Ίσα ίσα που έγινα χειρότερα κιόλας. Έβλεπα πως δεν σου φερομουν όπως έπρεπε."
"Γιατί το λες αυτό;"
"Γιατί γινόμουν κτητικός."
"Μου άρεσε όταν το έκανες αυτό. Έβλεπα πως με ήθελες. Έδειχνες ότι με ήθελες μόνο για εσένα."
"Απλά νόμιζα ότι θα σε έδιωχνα έτσι."
"Όχι δεν ήταν έτσι."
"Μετά ήσουν δίπλα μου σε όλα. Δεν ήταν κανείς εκεί για εμένα σε τέτοιες στιγμές. Τότε κατάλαβα πως δεν σου άξιζα. Άξιζες και αξίζεις καλύτερα."
"Τότε πρέπει να γίνεις καλύτερος."
"Έγινα. Για αυτό είμαι εδώ."
"Μετά από τέσσερα χρόνια με θυμήθηκες;"
"Ποτέ δεν σε ξέχασα. Ήμουν εκεί για εσένα και ας μην το ήξερες."
"Τι εννοείς;"
"Όταν πήρες το πτυχίο σου ήμουν εκεί. Όταν ανακαλύψατε με το εργαστήριο του πανεπιστημίου τυχαία κάτι σταγόνες για τα μάτια, ήμουν εκεί στην εκδήλωση που έγινε. Ήμουν εκεί στις μεγάλες σου στιγμές απλα δεν το ήξερες. Είχα ορκίσει την Χριστίνα να μην σου πει τίποτα. Σε έβλεπα χαρούμενη. Και ευτυχισμένη. Ζήλευα που είχες στον πλευρό σου τον Στέλιο. Θα ήθελα πολύ να ήμουν εγώ. Αλλά δεν τα έφερε η τύχη έτσι τα πράγματα. Ξέρω είπα ψέματα γιατί δεν ήθελα να αποδεχτώ τα συναισθήματα μου."
"Γιώργο..."
"Δεν είμαι τελικά τόσο άκαρδο κάθαρμα."
"Όχι δεν είσαι αλλά είσαι μερικές φορές. Πολύ λίγες όμως."
"Μετά έμαθα ότι εσύ είχες δώσει αίμα στο νοσοκομείο τότε και πραγματικά ήθελα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για σε βρω. Θυμαμαι είχα δώσει λεφτά στις νοσοκόμες αλλά δεν μου έλεγε τίποτα. Ε, μετά επρηξα την Χριστίνα και μου το είπε. Και θέλω να σε ευχαριστήσω για αυτό."
"Δεν χρειάζεται να με ευχαριστεις για κάτι." Κούνησα απλά το κεφάλι μου. Σηκώθηκε και με αγκάλιασε. Την έσφιξα πάνω μου όσο πιο πολύ μπορούσα. Μου είχε λείψει απίστευτα. Με άφησε και στάθηκε μπροστά μου.
"Σου έλειψα ρε μουργο;"
"Παρά πολύ." της είπα και την ξανά έφερα στην αγκαλιά μου. Δεν χρειάστηκε να την ρωτήσω αν της έλειψα. Ξέρω ήδη. Της ελειψα πολύ.

~D❤️‍🩹