Together Forever

Part 90

Είχε πάει πια βράδυ.
"Πεινάω." είπα στον Γιώργο ενώ έβγαινε από το μπάνιο.
"Πήγαινε να κάνεις ένα ντους, ντύσου και να βγούμε έξω για φαγητό."
"Εντάξει!" Πετάχτηκα από το κρεβάτι και πήγα στην ντουλάπα. Έπρεπε να βάλω κάτι ωραίο. Το βρήκα! Είχα φέρει μαζί μου μια τέλεια φούστα. Αυτό είναι! Πήρα τα ρούχα και το νεσερ με τα καλλυντικά και κλείστηκα στο μπάνιο. Λούστηκα και στέγνωσα τα μαλλιά με αυτό που τα ξενοδοχεία ονομάζουν σεσουάρ μαλλιών. Μου πήρε ώρα αλλά τα κατάφερα. Άφησα τα μαλλιά μου κάτω ελεύθερα και άρχισα να βαφομαι. Δεν έκανα κάτι υπερβολικό αλλά έβαλα κόκκινο κραγιόν.
"Έτοιμη!" Ο Γιώργος ήταν γυρισμένος πλάτη.
"Άντε μί-α ώ-ρα." Είπε την υπόλοιπη πρόταση συλλαβιστά ενώ είχε μείνει να με κοιτάζει.
"Υπερβάλεις, δεν άργησα και τόσο."
"Η αναμονή άξιζε."
"Πάμε λοιπόν;"
Πήραμε τα παλτό μας και βγήκαμε από το δωμάτιο. Η αδερφή μου δεν είχε αναρωτηθεί γιατί είμαστε κλεισμένοι όλη μέρα μέσα στο δωμάτιο. Λογικά έχει καταλάβει. Από την μία νυστάζω και είμαι πολύ εξαντλημένη αλλά από την άλλη είμαι χαρούμενη, χωρίς να σκέφτομαι και να προβληματίζομαι με το οτιδήποτε. Ο Γιώργος είναι δίπλα μου και περπατάει κρατώντας το χέρι μου και μου χαμογελάει. Δείχνει και αυτός ότι είναι καλά. Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε. Η σιωπή δεν ήταν καθόλου άβολη. Ίσα ίσα μου έδωσε χρόνο να σκεφτώ. Όταν επιστρέψω στο Λονδίνο πρέπει να μιλήσω σοβαρά στον Στέλιο. Ήρεμα και πολιτισμένα να βάλουμε τέλος στην σχέση μας. Με τον Γιώργο δεν ξέρω τι θα κάνουμε. Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να ξέρω. Θέλω να περάσω την τελευταία μέρα στο Βερολίνο μαζί του. Να είναι η μέρα μας.
"Τι λες να κάτσουμε εκεί;"
"Ναι μια χαρά είναι." Μπήκαμε σε ένα μικρό εστιατόριο.

[...]

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και πραγματικά έπεσα στο κρεβάτι και δεν μπορούσα με τίποτα να ανοίξω τα μάτια μου. Με τα χίλια ζόρια σηκώθηκα για να αλλάξω. Ο Γιώργος ήταν στο μπάνιο. Μέχρι να βγει με είχε πάρει ήδη ο ύπνος. Την επόμενη μέρα ξύπνησα πρώτη. Δεν έκανα φασαρία για να μην τον ξυπνήσω. Ντύθηκα, πλύθηκα και έστειλα μήνυμα στην αδερφή μου. Ήταν κάτω για πρωινό. Κατέβηκα κι εγώ.
"Καλημέρα."
"Καλημέρα, ο Γιάννης;"
Κοιμάται. Ο Γιώργος;"
"Την ίδια δουλειά κάνει."
"Δανάη τι θα κάνεις;"
"Με ποιο;"
"Με όλη αυτή την κατάσταση."
"Απλά τα πράγματα. Θα χωρίσω με τον Στέλιο μια και καλή μόλις επιστρέψω."
"Με τον Γιώργο;"
"Δεν ξέρω και πραγματικά δεν θέλω να το σκέφτομαι. Ακόμα δηλαδή."
"Δανάη θα φύγουμε σε λίγες ώρες."
"Το ξέρω."
"Ωχ μωρέ Δανάη σαν μωρό κάνεις."
"Επειδή δεν θέλω να ξέρω τι θα κάνουμε με τον Γιώργο;"
"Ναι."
"Δεν θέλω γιατί περνάω καλά μετά από πάρα πολύ καιρό και δεν θέλω να χαλάσει έτσι αυτή η μέρα."
"Ναι όμως αν ξαναχαθειτε θα είναι το μεγαλύτερο λάθος σου."
"Δεν έφταιγα μόνο εγώ όταν χαθήκαμε."
"Δεν είπα αυτό αλλά είσαστε και οι δύο..." Συνέχισε.
"Ξεροκέφαλοι είστε. Εγώ ξέρω ότι αγαπιεστε και κάνετε μεγάλες βλακείες."
"Εντάξει θα δούμε τι θα γίνει."
"Καλά." Δεν προλάβαμε να πούμε άλλη κουβέντα και ήρθαν ο Γιώργος και ο Γιάννης.
"Καλημέρα." Είπαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα. Ο Γιάννης κοιτούσε την Χριστίνα και έλιωνε. Εγώ κοιτούσα τον Γιώργο και ένιωσα πιο ζωντανή. Ένιωσα ότι μπορώ να ζήσω, να ξεφύγω από την καθημερινότητα και όλα αυτά όταν είμαι με τον Γιώργο.
"Πως είσαι;"
"Μια χαρά. Εσύ ξεκουράστηκες;"
"Ναι ευτυχώς γιατί στο ταξίδι με περιμένει πολλή δουλειά." Φαινόταν όντως ήρεμος και ξεκούραστος. Χαμογέλασα ζεστά και συμμετείχαμε στην συζήτηση με τους υπόλοιπους. Τελειώσαμε το πρωινό και ανεβήκαμε στα δωμάτια για να μαζέψουμε τα πράγματα μας. Με τον Γιώργο δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες. Η σιωπή ήταν έντονη. Έπιασα στα χέρια μου ένα μικρό σουβενίρ που μου πήρε ο Γιώργος. Στο κάτω μέρος είχε ζητήσει να του χαράξουν τα ονόματα μας και την ημερομηνία που γνωριστήκαμε. Το χαμόγελο είχε φτάσει στα αυτιά μου. Η καρδιά μου είχε κοντέψει να εκτοξευθεί όταν είδα πως θυμόταν την μέρα που γνωριστήκαμε.
"Δανάη;"
"Ναι."
"Εγώ θα μείνω στο Λονδίνο για καμιά βδομάδα. Μπορούμε να βρισκόμαστε."
"Ναι." Τελειώσαμε με τις βαλίτσες. Τηλεφώνησα στην Χριστίνα για να δω αν είναι έτοιμοι και αυτοί. Πήραμε τα πράγματα μας και κατεβήκαμε στην ρεσεψιόν. Κάναμε check out και πήγαμε μια τελευταία βόλτα στην πόλη. Βγάλαμε και τις τελευταίες φωτογραφίες. Πήραμε ταξί και φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Η πτήση είχε μόνο μισή ώρα καθυστέρηση και φτάσαμε αργά το απόγευμα στο Λονδίνο. Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο το στομάχι μου έγινε κόμπος. Είχα κλειστά τα μάτια μου και προσπαθούσα να πάρω ανάσα.
"Δανάη φτάσαμε." Είπε η Χριστίνα σκουντώντας με. Περιμέναμε τις βαλίτσες και εγώ είχα νευρικότητα.
"Τι έχεις;" με ρώτησε ο Γιώργος χαϊδεύοντας τον ώμο μου.
"Τίποτα τίποτα."
"Ορίστε η βαλίτσα σου."
"Ευχαριστώ." Περπατήσαμε προς την έξοδο και εγώ προσπαθούσα να κρατήσω τα δάκρυα μου. Η Χριστίνα το κατάλαβε. Η Χριστίνα αγκάλιασε τον Γιώργο και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί και αυτός γέλασε. Χαιρετήθηκαν με τον Γιάννη και φόρτωσαν το ταξί.
"Δανάη θα μιλήσουμε μετά." είπε η Χριστίνα και ο Γιάννης απλά κούνησε το κεφάλι του. Είχαμε μείνει μόνοι με τον Γιώργο.
"Λοιπόν, φεύγω κι εγώ."
"Δανάη περίμενε."
"Ναι." Θα το πει;
"Θα σου τηλεφωνήσω για να βρεθούμε."
"Εντάξει. Τα λέμε." Δεν το είπε. Η αλήθεια είναι ότι απογοητεύτηκα. Περίμενα ότι θα έκανε κάτι. Ήλπιζα να με σταματούσε. Μπήκα στο ταξί και δεν κοίταξα πίσω.

Καλή χρόνια!❤️
D