Together Forever

Part 28

Φτάσαμε στην αυλή του πανεπιστημίου και τα αγόρια βρίσκονταν ήδη εκεί. Υπήρχαν και πολλά άλλα παιδιά σε παρέες που συζητούσαν και άλλοι που χαιρετούσαν την Κέλλυ, τον Γιάννη, την Χριστίνα, τον Διονύση και ακόμα τον Γιώργο. Πιο συγκεκριμένα, παρατήρησα μια ξανθιά να κολλάει πάνω στον Γιώργο. Νομίζω τα μάτια μου με ξεγελούν. Πλησιάζουμε ακόμα πιο κοντά τους. Ο Γιώργος στην αρχή ήταν απόμακρος στην κοπέλα που του μιλούσε αλλά μόλις είδε την παρουσία μου άρχισε να γίνεται πιο θερμός μαζί τις. Άρχισε να την αγγίζει και να της χαμογελάει. Η ζήλεια και ο θυμός είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου. Το έκανε ξεκάθαρα επίτηδες. Σταματώ να τους κοιτάω και επιστρέφω το βλέμμα μου στην παρέα. Με αγκάλιαζε ο Διονύσης.
"Μου έλειψες πολύ!" είπε καθώς με αγκαλιάζει ακόμα πιο σφιχτά.
"Συγγνώμη που εξαφανίστηκα." είπα νιώθοντας ειλικρινές τύψεις.
"Δεν πειράζει αλλά δεν υπάρχει λόγος για να χαθούμε."
"Ναι έχεις δίκιο."
"Λοιπόν μου είπε η Χριστίνα ότι συναντηθήκατε με τον πατέρα σας. Πως πήγε;" Η ερώτηση του με έπιασε απροετοίμαστη. Αλλά θα του απαντήσω ειλικρινά.
"Πήγε πολύ καλύτερα απ' ο,τι φανταζόμουν."
"Αυτό είναι καλό."
"Ναι πράγματι είναι. Εσύ τι κάνεις όλο αυτό τον καιρό;"
"Εμ, προσπαθώ. Ξεσπάω στο γυμναστήριο, οπότε είμαι καλά."
"Χαίρομαι που είσαι καλά."
"Και εγώ χαίρομαι που είσαι καλά και που προχωράς." Μόλις πέταξε σποντα για τον Γιώργο. Κατέβασα το βλέμμα μου.
"Εμ, και εγώ προσπαθώ ξέρεις να προσαρμοστώ ακόμα και δεν μου είναι εύκολο."
"Ναι στην αρχή είναι για όλους δύσκολο αλλά μετα θα το συνηθίσεις."
"Θα δούμε πως θα πάει."
"Λοιπόν ας αλλάξουμε θέμα."
"Συμφωνώ."
"Ξέρεις που θα πάμε;"
"Όχι!" είπα παιχνιδιάρικα.
"Λοιπόν θα πάμε σε ένα μαγαζί που πάμε συχνά πυκνά εμείς του πανεπιστημίου. Οπότε θα έχεις την ευκαιρία να γνωρίσεις μερικούς από τους συμφοιτητές σου."
"Ναι αλλά δεν ξέρω κανέναν."
"Γνωρίζω κάποια παιδιά που είναι πρωτοετής."
"Ωραία να μου τους γνωρίσεις."
"Πες πως τους ξέρεις ήδη." είπε και μου έκλεισε το μάτι. Με τον Γιάννη μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα λόγω της Χριστίνας. Ο Γιώργος ήταν μόνος του και κάπνιζε στο παγκάκι. Τον φώναξαν και ήρθε στην παρέα. Τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν. Τα χαρακτηριστικά του ήταν όπως πάντα ψυχρά. Στα μάτια μου είχε ζωγραφιστεί ο θυμός αλλά και η απογοήτευση. Δεν είναι μια εβδομάδα που τελείωσε αυτό που είχαμε και χαλβαδιαζει με οποία βρει και ειδικά μπροστά μου. Είμαι σίγουρη ότι και τις προηγούμενες μέρες έκανε τα ίδια και χειρότερα. Αυτό που είχαμε, τέλος πάντων, μπορεί να μην κράτησε πολύ αλλά ήταν έντονο και για αυτόν αλλά και για εμένα.
"Θα πάμε με τα πόδια, έτσι κι αλλιώς είναι πολύ κοντά. Δύο δρόμους πιο κάτω." είπε ο Διονύσης.
"Άντε πάμε." είπε η Κέλλυ και αρχίσαμε να περπατάμε. Καθώς περπατούσαμε παραπατησα και έπεσα.
"Αχ." αναφώνησα και γύρισαν όλοι πίσω. Έτρεξε για να με βοηθήσει πρώτος ο Διονύσης.
"Δανάη είσαι καλά; Χτύπησες; Πονάς; Να πάμε στο νοσοκομείο;" έκανε την μια ερώτηση μετά από την άλλη.
"Καλά είμαι απλά στραβοπατησα και έπεσα. Απλά δεν βοηθούν τα παπούτσια. Μπορείς να με βοηθήσεις να σηκωθώ;"
"Ναι αμέσως." Με βοήθησε και σηκώθηκα. Μόλις πάτησα το πόδι με έπιασε ένας μεγάλος πόνος. Άρχισα να περπατάω αλλά εν τέλει κουτσαινα.
"Δανάη είσαι καλά;" Ρώτησαν όλοι μαζί εκτός από τον Γιώργο, ο οποίος παρεμπιπτόντως κοίταζε λες και παρακολουθούσε ταινία.
"Εμ ναι αλλά πονάω λίγο. Όταν θα πάμε στο μαγαζί θα ζητήσω λίγο πάγο να βάλω και θα είμαι μια χαρά. Ελπίζω." Συνεχίσαμε να περπατάμε και ο Διονύσης με κράταγε. Με βοήθησε πολύ, μόνο στα χέρια του δεν με πήρε. Φτάσαμε με τα χίλια ζόρια στο μαγαζί. Το μαγαζί ήταν φίσκα. Μπήκαμε μέσα και ευτυχώς βρήκαμε τραπέζι να κάτσουμε κοντά στην μπάρα. Με το που κάτσαμε ο Διονύσης πήγε και μου έφερε πάγο. Έβαλα το πάγο στο πόδι μου και κατευθείαν πήρε το πόδι και το έβαλε πάνω του.
"Δεν είναι ανάγκη, σε ευχαριστώ πολύ για όλα." Δεν άκουσε και έφερε το πρόσωπο του κοντά στο στόμα για να ακούσει.
"Λέω ότι σε ευχαριστώ πολύ για όλα." Και για απάντηση μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Ένιωσα λίγο άβολα. Ο Γιώργος μας κοίταγε άγρια. Ήταν σαν να του το ανταπέδωσα για αυτό που έκανε πριν. Εν τω μεταξύ άλλαξε θέση επειδή του το ζήτησε ο Γιάννης και έκατσε δίπλα μου. Αφού έφεραν τα ποτά, το πήρε και έφυγε. Πήγε σε μια άλλη παρέα, που σε αυτήν την παρέα ήταν η ξανθόψειρα. Πήρα την τσάντα μου που ήταν κρεμασμένη στην καρέκλα που καθόταν ο Γιώργος. Άνοιξα το κινητό και είδα ότι η ώρα ήταν ακόμα 22.47. έχω αρχίσει ήδη να βαριέμαι.
"Είναι καλύτερα το πόδι σου;" με ρώτησε ο Διονύσης.
"Ναι είναι πολύ καλύτερα σε ευχαριστώ." είπα και κατέβασα το πόδι μου από πάνω του.
"Είσαι πολύ όμορφη σήμερα."
"Σε ευχαριστώ πολύ. Και εσύ δεν πας πίσω!"
"Ω σε ευχαριστώ. Θα σου ζηταγα να χορέψουμε αλλά έχεις το πόδι σου."
"Ναι, θα το ήθελα και εγώ πολύ αλλά δεν θέλω να το επιβαρύνω."
"Ναι το καταλαβαίνω για αυτό δεν στο ζήτησα αλλά απλά στο είπα." Για απάντησα του χαμογέλασα. Γύρισα να κοιτάξω τον Γιώργο. Καθόταν σε ένα σκαμπό στην μπάρα με αυτήν την ξανθιά να κάθεται πάνω του. Στην αρχή απλά έπινε το ποτό και χαμογελαγε, μετά χειροτέρεψε το πράγμα. Άρχισε αυτή να τον πλησιάζει ακόμα πιο πολύ. Ο Γιώργος κοίταζε μία εμένα και μία αυτή. Όταν έκανε κίνηση αυτή για να τον φιλήσει, εκείνος κατευθείαν έπιασε το ποτήρι και ήπιε μια γουλια. Ένιωσα το κινητό μου να δονείται στα χέρια μου. Είχα μήνυμα από την Χριστίνα.
"Δανάη καρφωνεσαι."
"Εγώ φταίω; Κοίτα πως έχει κολλήσει πάνω του."
"Το βλέπω και όλοι το έχουμε δει. Επίσης βλέπουμε το πόσο ζηλεύεις."
"Άμα το συνεχίσει θα φύγω. Δεν μπορώ να τους βλέπω. Μετά βίας συγκρατω τα δάκρυα μου."
"Σε καταλαβαίνω, αν δεν μπορείς καλύτερα να φύγεις. Δεν χρειάζεται να το υποστείς αυτό άμα σε πληγώνει."
"Επειδή με πληγώνει θα φύγω." Έκλεισα το κινητό μου και σηκώθηκα όρθια.
"Που πας;" με ρώτησε ο Διονύσης.
"Δεν νιώθω και πολύ καλά είναι αλήθεια. Με πονάει και το πόδι. Θα πάρω άλλο ένα ποτό και θα φύγω. Έτσι και αλλιώς αύριο έχουμε μάθημα καλύτερα να μην το ξενυχτήσω και πολύ."
"Εντάξει, λοιπόν, καληνύχτα. Θα τα πούμε αύριο στο πανεπιστήμιο."
"Έγινε, καληνύχτα." είπα και πήγα στην μπάρα. Ακριβώς δίπλα μου ήταν ο Γιώργος.
"Άλλο ένα ουίσκι." ζήτησα από τον μπάρμαν. Μου το έφερε το ήπια μονορουφι, πλήρωσα και έφυγα χωρίς να κοιτάξω τον Γιώργο.