Together Forever

Part 13

Στην διαδρομή σκεφτόμουν τρόπους για να πω στον Διονύση ότι δεν τον βλέπω ως κάτι παραπάνω από φίλο. Ξέρω πονάει λίγο το friend zone, αλλά δεν μπορώ να υποκρίνομαι. Στην αυλή του πανεπιστημίου είχε λίγο κόσμο. Προσπάθησα να θυμηθώ ποιος είναι ο σωστός διάδρομος για το δωμάτιο των αγοριών. Έφτασα απ'έξω από την πόρτα τους. Για μια στιγμή σφίχτηκα και δίστασα να χτυπήσω. Τελικά την χτύπησα την πόρτα. Περίμενα να μου ανοίξει ο Διονύσης, αλλά πίσω από την πόρτα δεν ήταν αυτός. Ήταν ο Γιώργος. Δεν περίμενα να τον δω.
"Θα περάσεις ή θα κάτσεις έξω;" ρώτησε και ένιωσα την φωνή του σε όλο μου το σώμα. Έκανα ένα βήμα μπροστά και αυτός έκανε στην άκρη για να περάσω.
"Ο Διονύσης δεν είναι εδώ;"
"Όχι αλλά σε λίγο θα έρθει." Στεκόμουν στο σημείο το οποίο με φίλησε για πρώτη φορά.
"Θα αργήσει πολύ να έρθει;"
"Από όσο γνωρίζω όχι."
"Μάλιστα." Θέλω τόσο πολύ να τον ρωτήσω αν σήμαινε κάτι για αυτόν το φιλί μας.
"Να σε ρωτήσω κάτι;" ρώτησα κάπως διστακτικά.
"Ναι."
"Αυτό που έγινε χθες βράδυ, εδώ. Εννοώ... Εννοώ το φιλί."
"Ναι κάτι κατάλαβα. Για συνέχισε..."
"Το φιλί μας σήμαινε κάτι;" είπα χωρίς να τον κοιτάω στα μάτια.
"Όχι τίποτα απολύτως. Και για εσένα το ίδιο θα πρέπει να είναι γιατί θα βγεις με τον Διονύση."
"Όχι."
"Τι 'οχι';"
"Για εμένα σήμαινε πολλά αυτό το φιλί και το γεγονός ότι θα βγω με τον Διονύση δεν σημαίνει ότι θα τα φτιάξουμε ή κάτι τέτοιο. Θα βγω μαζί του για να του ξεκαθαρίσω ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί κάτι μεταξύ μας. Ικανοποιημένος τώρα;"
"Δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι θα κάνεις!"
"Δεν ξέρω αν άκουσες τι σου είπα στην αρχή."
"Η αλήθεια είναι πως είπες πολλά και δεν θυμάμαι."
"Σου είπα πως-" δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω γιατί μπήκε στο δωμάτιο ο Διονύσης.
"Επ Δανάη ήρθες;"
"Ναι."
"Συγγνώμη που άργησα."
"Δεν φταις εσύ. Εγώ ήρθα νωρίς."
"Λοιπόν, πάμε;"
"Ναι." 
"Εμείς φεύγουμε Γιώργο."
"Ναι το άκουσα." Όταν φύγαμε γύρισα να τον κοιτάξω μια τελευταία φορά. Δεν με κοίταξε.
"Δεν ρώτησα, πριν όλα καλά;" με ρώτησε.
"Ναι όλα καλά."
"Okay, απλά φαινοσουν κάπως ταραγμένη."
"Όχι όχι αλήθεια όλα καλά."
"Εντάξει!"
"Που θα πάμε;" τον ρώτησα και αυτός μου άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να μπω.
"Έχω βρει ένα μικρό μαγαζάκι κοντά στο κέντρο."
"Τι 'μαγαζακι';"
"Μια κρεπερί."
"Ωραία!"
"Μου έχει πει ωβ η Χριστίνα ότι σου αρέσουν πολύ οι κρέπες."
"Ναι ισχύει!" Στην διαδρομή δεν μιλήσαμε καθόλου. Ήταν άβολο.
"Εδώ είμαστε!"
"Τι όμορφο!"
"Ήξερα ότι θα σου αρέσει!"
"Ναι είναι αξιολατρευτο!"
"Πάμε μέσα;"
"Ναι!"
"Εδώ είναι καλά;" με ρώτησε δείχνοντας μου ένα τραπέζι.
"Ναι ναι μια χαρά." Μόλις μας είδε μια υπάλληλος και έρχεται προς το μέρος μας με δύο καταλόγους.
"Γεια σας! Σας αφήνω αυτά για να αποφασίσετε και έρχομαι σε λίγο!" είπε χαμογελαστα. Το μαγαζί δεν ήταν ούτε γεμάτο αλλά ούτε και άδειο.
"Λοιπόν, θα πάρεις γλυκιά ή αλμυρή κρέπα;" με ρώτησε ο Διονύσης.
"Εμ... Γλυκιά. Εσύ;''
"Και εγώ γλυκιά λέω." είπε χαμογελαστα.
"Είστε έτοιμοι να παραγγείλετε;"
"Ναι. Εγώ θέλω μια κρέπα με σοκολάτα και μπανάνα."
"Εγώ θέλω μια με λευκή σοκολάτα και μπισκότο Oreo."
"Ωραία σε 20 λεπτά θα είναι έτοιμες!"
"Διονύση θέλω να σου μιλήσω." είπα αρκετά σοβαρά.
"Εντάξει."
"Κοίτα, από που να ξεκινήσω. Λοιπόν, είσαι πολύ καλό παιδί και τώρα που σε γνωρίζω είσαι ακόμα καλύτερος. Πραγματικά με εκτιμά το γεγονός ότι μου ζήτησες να βγούμε και ότι ήσουν από τα λίγα άτομα που με έκαναν να νιώσω άνετα μέσα στην παρέα και σε ευχαριστώ για αυτό."
"Παρακαλώ, δεν κάνει τίποτα!"
"Ας μπω καλύτερα στο θέμα. Σήμερα βγήκαμε για να σου πω ότι δεν σε βλέπω ως κάτι παραπάνω από φίλο. Δεν ήθελα να σου το πω μέσω μηνυμάτων γιατί ξέρω ότι δεν είναι ο καλύτερος τρόπος."
"Μάλιστα."
"Δεν έχεις κάτι να πεις;"
"Εμ... Όχι. Έχεις δίκιο που ήθελες να μου το πεις από κοντά."
"Είσαι πολύ όμορφος αλλά σε βλέπω μόνο φιλικά."
"Ναι το κατάλαβα και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια."
"Είναι η αλήθεια. Και φυσικά αν θες μπορείς να πάρεις τις αποστάσεις από εμένα για να είναι πιο εύκολο."
"Ναι καλό θα ήταν αυτό. Απλά σήμερα θέλω να το απολαύσω. Ξέρεις... Αυτό το ραντεβού. Έστω ό,τι είναι αυτό."
"Ναι έχεις δίκιο. Ας περάσουμε ωραία."
"Ναι!"
"Πριν δεν πρόλαβα να σου πω πόσο όμορφη είσαι απόψε αλλά και την πρώτη φορά που σε είδα."
"Σε ευχαριστώ πολύ Διονύση."
"Και εγώ θέλω να σε ρωτήσω κάτι."
"Ναι ο,τι θες."
"Μήπως... Υπάρχει κάποιος στην μέση; Εννοώ... Εννοώ αν είσαι ερωτευμένη με κάποιον άλλον."
"Ναι..." είπα αναστεναζοντας.
"Μάλιστα. Έτσι εξηγείται."
"Μπορούμε, σε παρακαλώ, να προσπεράσουμε αυτό το θέμα;"
"Ναι έχεις δίκιο Δανάη. Ας το αφήσουμε και ας μιλήσουμε για κάτι άλλο."
"Ναι. Τι σπουδάζεις;"
"Γυμναστική και ο,τι συνεπάγεται με αυτό."
"Αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον! Πως και το διάλεξες;" χαζή ερώτηση έκανα. Ντράπηκα.
"Να μου αρέσει πολύ η γυμναστική."
"Ναι μου έχει η Χριστίνα ότι πηγαίνεις καθημερινά στο γυμναστήριο."
"Ναι είναι το πάθος μου."
"Μπορώ να πω πως φαίνεται."
"Εσύ με τι θα ασχοληθείς;"
"Δεν έχω αποφασίσει ακόμα."
"Έχεις τουλάχιστον κάτι στο νου σου;"
"Σκεφτόμουν δημοσιογραφία αλλά άλλαξα γνώμη."
"Με υποτροφία δεν είσαι;"
"Ναι με υποτροφία."
"Και εγώ όπως και όλοι στην παρέα."
"Δεν το ήξερα."
"Ναι αλλά απορώ πως μπήκε ο Γιώργος. Δεν ανοίγει βιβλίο. Πραγματικά δεν ξέρω πως πέρασε τα μάθηματα."
"Ναι φαίνεται ότι δεν είναι και πολύ διαβαστερος άνθρωπος."
"Όντως." είπε και γελάσαμε και οι δύο.
"Ορίστε οι κρέπες σας! Καλή όρεξη!" είπε η σερβιτόρα και μας άφησε τις κρέπες. Πέσαμε και οι δύο με τα μούτρα στο φαγητό. Δεν ανταλλάξαμε κουβέντα.
"Αυτή είναι η καλύτερη κρέπα που έχω δοκιμάσει ποτέ!" είπα και έσπασα την σιωπή ανάμεσα μας.
"Ναι το ευχαριστήθηκα!"
"Πράγματι είναι πολύ ωραία εδώ! Θα έρχομαι τώρα που το έμαθα."
"Ναι. Είναι αργά καλύτερα να φύγουμε. Θα πληρώσω εγώ."
"Τι; Όχι! Εγώ θα πληρώσω!"
"Όχι δεν ακούω κουβέντα! Εγώ θα πληρώσω!"
"Αφού επιμένεις..."
"Λοιπόν, πάμε;"
"Θα με γυρίσεις εσύ;"
"Ναι αν θες."
"Λέω να περπατήσω λίγο."
"Εντάξει, όπως θες. Καληνύχτα Δανάη."
"Καληνύχτα." είπα και πλέον είχα μείνει μόνη μου έξω από το μαγαζί. Του το είπα όσο πιο γλυκά μπορούσα. Άνοιξα το κινητό μου και έβαλα την τοποθεσία του σπιτιού μου. Πρέπει να περπατήσω για μισή ώρα μέχρι να φτάσω. Οπότε καλύτερα να ξεκινήσω.

Hi! Μεγάλο κεφάλαιο αυτό!
See y'all soon!!!💋