Together Forever

Part 24

Το απόγευμα τηλεφώνησα στον Διονύση. Μου είπε πως ήταν μια χαρά απλά είχε λίγο πονοκέφαλο. Ένιωσα τύψεις. Πέρασα όλη την ημέρα ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου χωρίς να βγω έξω. Η Χριστίνα ήρθε να με ελέγξει τέσσερις φορές. Ανησυχεί αλλά εγώ δεν έχω καμία όρεξη. Σκέφτομαι τι θα κάνω αύριο. Πως θα αντιμετωπίσω τον πατέρα μου και την μελλοντική μητριά μου. Το κεφάλι μου θα έσπαγε από τον πονοκέφαλο. Δεν άντεχα άλλο. Τα μάτια μου με ετσουζαν. Προσπάθησα να κοιμηθώ αλλά μάταια. Είχα τόση υπερένταση που δεν έκλειναν με τίποτα τα μάτια μου. Μετά από πολύ προσπάθεια κατάφερα να κοιμηθώ. Το επόμενο πρωί με ξύπνησε ο πατέρας μου. Μου ανακοίνωσε ότι θα έφτανε το απόγευμα και πως για το βράδυ έχει κάνει κράτηση σε ένα εστιατόριο για να πάμε όλοι μαζί. Αναγκαστικά συμφώνησα. Δεν είχα άλλη επιλογή. Αφού κλείσαμε ξανά έπεσα για ύπνο.
"Ρε Δανάη ξύπνα επιτέλους! Η ώρα 13:50. Ανησυχώ!" φώναξε πριν μπουκαρει μέσα στο δωμάτιο.
"Δανάη μου τι έχεις; Μίλησε μου." είπε και ήρθε κοντά μου.
"Έγινε κάτι με τον Γιώργο;"
"Ναι."
"Τι έκανε;"
"Προχθές το βράδυ ήταν τόσο ωραία αλλά μετά από αυτό που έγινε στο νοσοκομείο, άλλαξαν όλα."
"Δηλαδή;"
"Δηλαδή είπε πως ήταν λάθος που τσακώθηκε με τον φίλο του για μια γκόμενα."
"Το είπε αυτό;"
"Ναι. Και το προηγούμενο βράδυ μου έλεγε ότι από την πρώτη στιγμή που με είδε...-"
"Δανάη έτσι είναι ο Γιώργος. Στο είχα πει. Δεν δεσμεύεται."
"Άρα μου λες ότι μου έλεγε ψέματα;"
"Όχι. Μπορεί. Δεν ξέρω."
"Δεν μου φάνηκε να έλεγε ψέματα. Τα πίστευε όσα έλεγε." Δυστυχώς τα πίστεψα και εγώ. Είμαι τόσο ευκολόπιστη τελικά.
"Δεν ξέρω τι να πω Δανάη... Αλλά δεν είναι αυτή κατάσταση, να κάθεσαι όλη μέρα στο κρεβάτι. Δεν είναι υγιεινό και το ξέρεις."
"Ναι έχεις δίκιο."
"Για αυτό σήκω να πάμε κάτω να φάμε."
"Μαγείρεψες;"
"Μη φανταστείς κάτι σπουδαίο. Μακαρόνια έβρασα."
"Εε καλό και αυτό."
"Ναι με κέτσαπ είναι φανταστικά!" είπε και με έκανε να γελάσω.
"Δανάη δεν θέλω να σε ξαναδώ έτσι. Μπορεί ο Γιώργος να είναι φίλος μου αλλά εσύ είσαι αδερφή μου."
"Εντάξει, δεν θα με ξαναδείς έτσι."
"Δεν αξίζει."
"Απ'ότι φαίνεται, δεν αξίζει." είπα αλλά μέσα μου δεν το πίστευα. Άξιζε. Αξίζει. Αλλά δυστυχώς έτσι είναι ο έρωτας.
"Άντε σήκω, να πας να πλυθείς." είπε καθώς έβγαινε από το δωμάτιο. Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο. Ξεντυθηκα και κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Είδα τα σημάδια που μου είχε αφήσει εκείνο το βράδυ. Ήθελα να μείνουν εκεί για πάντα. Να τον έχω για πάντα μαζί μου. Μπήκα στην ντουζιέρα και άνοιξα την βρύση. Όσο το νερό έτρεχε πάνω μου, σκεφτόμουν τα λόγια του. Ο,τι μου είχε πει εκείνο το πρωί στο νοσοκομείο. Δεν έχω ξεχάσει ούτε μια λέξη αλλά ούτε και την έκφραση του που όπως πάντα είναι ανέκφραστος, με κανένα συναίσθημα. Έκλεισα τα μάτια μου. Προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου την πρώτη φορά που φιληθηκαμε. Ακόμα έφερα τα λόγια του. Ο,τι μου είχε πει εκείνο το βράδυ στο παρκάκι. Για την οικογένεια του, για την πρώτη στιγμή που με είδε. Και τι δεν θα έδινα για να γυρνάνε ο χρόνος σε εκείνη την στιγμή και να πάγωνε για πάντα. Βγήκα από το μπάνιο και ντύθηκα γρήγορα. Χτενισα τα μαλλιά μου και έπλυνα τα δόντια μου. Κατέβηκα τις σκάλες και βρήκα την Χριστίνα να με περιμένει με στρωμένο τραπέζι. Ένιωσα λίγο καλύτερα.

[...]

"Πωω η ώρα είναι 17:47. Σε λίγο φτάνει ο μπαμπάς στο Λονδίνο." Δεν απάντησα απλά μούγκρισα.
"Δανάη ο,τι και να έχει κάνει παραμένει ο μπαμπάς μας. Δεν είναι δα και ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο. Προσπαθεί όλα αυτά τα χρόνια ασταμάτητα. Σε παρακαλώ σεβάσου το."
"Και πάλι δεν δικαιολογείται για αυτό που έκανε. Χριστίνα μας παράτησε. Και το ξέρεις."
"Το ξέρω. Και επίσης ξέρω πως ξαναγύρισε. Για εμάς το κάνει."
"Μόλις είδε τα σκούρα την έκανε με ελαφρά πηδηματακια. Και η μαμά έκανε τρεις δουλειές για να μπορέσουμε να τα καταφέρουμε."
"Το ξέρω."
"Αλλά και πάλι εσύ τον συγχωρείς. Εγώ όμως όχι!"
"Δανάη σε παρακαλώ καν' το για εμένα. Άφησε τον να σου εξηγήσει."
"Θα δούμε."
"Μόνο αυτό σου ζητάω."
"Είπα θα δούμε."
"Καλά."
"Παρεμπιπτόντως τα μακαρόνια ήταν ωραία."
"Σου άρεσαν;"
"Ναι πολύ!"
"Αχ μόλις μου έστειλε μήνυμα. Προσγειώθηκε το αεροπλάνο. Στις 9 σε ένα εστιατόριο. Αα μου έστειλε διεύθυνση."
"Είναι κοντά τουλάχιστον;"
"Μισό να κοιταξω... Εμ ναι αρκετά κοντά."
"Πάλι καλά."
"Τι θα φορέσεις;"
"Ένα τζίν. Εσύ;"
"Τζίν; Όχι φόρεμα θα βάλεις! Και εγώ φόρεμα θα βάλω!"
"Δεν έχω διάθεση να βάλω φόρεμα."
"Πρέπει να κάνουμε καλή εντύπωση." Είπα να μην φέρω συντήρηση και να βάλω φόρεμα.
"Σε τέσσερις μέρες ξεκινάνε τα μάθηματα. Είσαι ενθουσιασμένη;"
"Ναι. Θέλω να ξεφύγω. Να αφοσιωθώ κάπου. Να μην σκέφτομαι."
"Θα γνωρίσεις και καινούργια παιδιά. Θα βρεις δικές σου φίλες."
"Ίσως."
"Όχι ίσως, ναι θα βρεις. Και θα βγαίνεις μαζί τους."
"Αν έχω όρεξη."
"Ναι αλλά και εσύ να μην ξυνή και σνομπ."
"Θα είμαι όσο λιγότερο μπορώ αντικοινωνική."
"Μπράβο! Αυτό να κάνεις."
"Θα προσπαθήσω αλλά δεν σου εγγυώμαι τίποτα."
"Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις και από την πρώτη μέρα κιόλας."
"Θα δούμε πως θα πάει. Εσύ με τον Γιάννη μιλήσατε;"
"Ναι. Του είπα και για τον μπαμπά."
"Είναι όλοι καλά;"
"Ναι, καλά είναι όλοι. Η Κέλλυ ρωτάει για εσένα. Έχει ανησυχήσει. Και ο Διονύσης."
"Να τους πεις ότι είμαι καλά και να μην ανησυχούν."
"Εμ... Ξέρεις..."
"Τι;"
"Ο Γιώργος έφυγε."
"Έφυγε; Που πήγε;"
"Δεν ξέρω. Ούτε και τα παιδιά δηλαδή. Μετά από το νοσοκομείο εξαφανίστηκε. Αλλά θα επιστρέψει για τα μάθηματα." Δεν απάντησα αμέσως. Λογικά θα έχει πάει για δουλειές του πατέρα του. Άλλο πρόβλημα και αυτό.
"Μάλλον θα επιστρέψει."
"Θες να του τηλεφωνήσεις;"
"Όχι ιδιαίτερα. Δεν ξέρω τι να του πω κιόλας. Ο,τι ήθελε να μου πει μου το είπε. Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο."
"Είσαι ερωτευμένη μαζί του;" Εδώ και αν δεν ήθελα να απαντήσω.
"Αχ τι θα κάνω μαζί σου." είπε πριν με πάρει αγκαλιά.
"Τις περισσότερες φορές όταν ερωτευόμαστε δεν επιλέγουμε αυτόν ή αυτήν που θα ερωτευτούμε, απλά τυχαίνει."