Together Forever

Part 82

Αν ήμουν μια φορά χάλια πριν, τώρα είμαι δέκα. Γιατί επιμένει τόσο πολύ η Χριστίνα για τον Γιώργο; Τι παραπάνω γνωρίζει; Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Τα μάτια μου έπεσαν πάνω στον Γιώργο. Με τον Γιώργο δεν θα βαριόμουν ποτέ. Με τον Γιώργο υπήρχε ανεξέλεγκτο πάθος και τρελή έλξη μεταξύ μας. Κάτι που δεν ένιωσα ποτέ με τον Στέλιο. Στις αρχές της σχέσης μας, τον σύγκρινα σχεδόν στα πάντα με τον Γιώργο. Και σχεδόν πάντα κέρδιζε ο Γιώργος με μεγάλη διαφορά. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι όλα αυτά μου έφταναν. Ότι ήμουν ευτυχισμένη έτσι. Αλλά δεν ήμουν. Στην αρχή τα έριχνα όλα στην απόσταση αλλά μετά που συγκατοικησαμε κατάλαβα ότι δεν έφταιγε η απόσταση. Πίστευα πως θα άλλαζε όλο αυτό με τον καιρό. Και έτσι περίμενα, περίμενα. Χθες ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Χθες μετά από χρόνια συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Όσο και να αγαπάω τον Στέλιο, δεν θα άλλαζε τίποτα απολύτως. Όσον αφορά τον Γιώργο τώρα, τον σκεφτόμουν συχνά αλλά δεν ήθελα να ρωτήσω την Χριστίνα πως ήταν. Δεν ξέρω γιατί αλλά ντρεπόμουν.
"Δανάη θα έρθεις;" Μου φώναξε η Χριστίνα. Σταμάτησα να σκέφτομαι και επανήλθα στην πραγματικότητα. Είχα μείνει πίσω και οι άλλοι είχαν προχωρήσει πολύ μπροστά.
"Προσπαθώ." είπα τραβώντας με δύναμη την βαλίτσα. Μα καλά τι είχα βάλει μέσα; Πέτρες; Μια τεραστια σκιά εμφανίστηκε και τράβηξε από το χέρι μου την βαλίτσα. Ηταν ο Γιώργος. Ο Γιώργος αλλά πολύ διαφορετικός από τον παλιό Γιώργο. Τον παρατήρησα για λίγο. Τα μαλλιά του τα είχε κουρεψει. Δεν είναι το αγόρι που γνώρισα. Είναι άντρας τώρα. Φορούσε μαύρα.
"Ευχαριστώ." είπα με κομμένη την ανάσα και ολίγον τι σοκαρισμένη. Τον ακολούθησα και φτάσαμε στον έλεγχο.

[...]

Στο ταξίδι την περισσότερη ώρα κοιμόμουν. Με ξύπνησε η Χριστίνα όταν φτάσαμε.
"Είμαι πολύ κουρασμένη. Αν θέλετε να πάτε κάπου, πηγαίντε χωρίς εμένα."
"Ας τακτοποιηθουμε στα δωμάτια και βλέπουμε." Φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Απλά jaw dropping. Υπερπολυτελές. Ουάου. Ο Γιάννης έφυγε για να πάρει τις κάρτες των δωματίων. Όταν επέστρεψε φαινόταν διστακτικός.
"Υπάρχει ένα θέμα με τα δωμάτια. Είναι και τα δύο δίκλινα με υπερδιπλα κρεβάτια."
"Τι εννοείς;" ρώτησα με γουρλωμένα μάτια.
"Εννοώ πως υπάρχει ένα κρεβάτι σε κάθε δωμάτιο."
"Δεν μπορούμε να πάρουμε ένα δίκλινο με δύο κρεβάτια;"
"Ρώτησα και δυστυχώς δεν υπάρχει κανένα άλλο ελεύθερο δωμάτιο και επίσης δεν υπάρχει κανένα ρατζο."
"Πολύ ωραία." Ωραία. Πολύ ωραία. Ξινό θα μου βγει το ταξίδι. Τι να κάνω; Θα κοιμηθώ στο πάτωμα. Τέσσερα βράδια είναι, θα περάσουν. Κοίταξα τον Γιώργο και φαινόταν ανενόχλητος και ατάραχος, σαν να μην τον ένοιαζε καθόλου.
"Εντάξει θα βουλευτούμε." είπε. Ντάξει τώρα με δουλεύει. Είχα αποδεχτεί ότι θα μοιραστούμε το ίδιο δωμάτιο, όχι και το ίδιο κρεβάτι. Αυτό παραπάει. Δεν απάντησα αλλά τον κοίταξα με ένα βλέμμα που έλεγε: "Σοβαρά τώρα;" Απλά με κοίταξε και ανασηκωσε τους ώμους του. Δεν είχα την διάθεση να απαντήσω και να συνεχίσω αυτή την κουβέντα. Το άφησα να περάσει. Όταν φτάσαμε στο δωμάτιο, έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Ήταν πολύ μεγαλύτερο από ότι το περίμενα. Το κρεβάτι τεράστιο, το μπάνιο επίσης. Είχε τεράστια ντουλάπα με έναν καθρέφτη. Άφησα την βαλίτσα μου στην άκρη, έπεσα στο κρεβάτι.
"Θα κοιμηθείς;"
"Μμ..."
"Να πω στα παιδιά πως δεν θα κατέβεις;" Είχαμε να πάμε για μεσημεριανό. Αν δεν γουργουριζε η κοιλιά δεν θα πήγαινα για να κοιμηθώ. Αλλά δυστυχώς πεθαίνω της πείνας οπότε πρέπει να σηκωθώ. Σηκώθηκα και πήγα στο μπάνιο με ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου για να ξυπνήσω. Ο Γιώργος ήταν στο μπαλκόνι και κάπνιζε.
"Ακόμα να την κόψεις αυτή την κακή συνήθεια;"
"Το έχω περιορίσει."
""Αλήθεια; Πόσα κάνεις την μέρα;"
"Μέχρι τέσσερα κάνω."
"Κάτι είναι και αυτό."
"Σε πόση ώρα πρέπει να κατέβουμε;" Τον ρώτησα.
"Σε κανά εικοσαλεπτο."
"Ωραία."
"Με το κρεβάτι τι θα κάνουμε;"
"Τι εννοείς;"
"Θα κοιμόμαστε μαζί;" Τον ξαναρωτησα ελαφρώς ταραγμένη.
"Ναι είναι μεγάλο και εξάλλου κοιμομασταν μαζί κάποτε." Η μέρα όλο και χειροτερεύει. Ο τρόπος που το είπε είχε μια δόση νοσταλγίας. Ή έτσι ήθελα να πιστεύω; Γιατί να θέλω να του λείπω; Ίσως επειδή μου λείπει και αυτός.
"Καλύτερα όχι. Μπορούμε να μοιράσουμε τις μέρες. Δύο βράδια εγώ στο πάτωμα και δύο βράδια εσύ. Τι λες;"
"Λέω πως λες βλακείες. Αν δεν θέλεις να κοιμηθούμε μαζί, το καταλαβαίνω αλλά δεν πρόκειται να σε αφήσω να κοιμηθείς στο πάτωμα."
"Εντάξει."
"Ωραία λύθηκε και αυτό." Παραμένουν τόσες απορίες άλυτες. Αυτή ήταν η πιο ασήμαντη για εμένα. Θέλω να μάθω τα πάντα. Πως είναι; Πως είναι η ζωή στην Ιταλία; Πως πάει με την δουλειά του; Αν είναι καλά ο ίδιος;
"Μακάρι να ήταν μόνο αυτό το πρόβλημα."
"Έχουμε μέρες για να λύσουμε και τα άλλα." Το κλιμα έγινε βαρύ. Δεν ήθελα να κάτσω άλλο στο δωμάτιο.
"Εγώ πάω μια βόλτα." είπα και βγήκα από το δωμάτιο. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου λες και αυτό θα τα έλυνε όλα. Άφησα την πλάτη μου να γλιστρήσει στην πόρτα με αποτέλεσμα να κάτσω στο πάτωμα. Προβλέπεται πολύ δύσκολη αυτή η συγκατοίκηση. Το κινητό μου μέσα στην τσέπη μου δονηθηκε. Είχα μήνυμα από τον Στέλιο.
"Δανάη συγγνώμη." Τώρα πια ήταν αργά. Αυτό το συγγνώμη δεν μετράει. Τώρα ξεκίνησε να χτυπάει. Δεν το σήκωσα. Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα πίσω μου με αποτέλεσμα να βρεθώ ξαπλωμένη στο πάτωμα και να βλέπω τον Γιώργο ανάποδα.
"Εσύ δεν θα πήγαινες βόλτα;"
"Εσύ γιατί άνοιξες την πόρτα;"
"Γιατί άκουσα έναν θόρυβο."
"Το κινητό μου ήταν."
"Τι κάνεις εκεί κάτω;" Μου έδωσε το χέρι του για να σηκωθώ.
"Τίποτα απλά καθόμουν."
"Μάλιστα."
"Πάω κάτω."
"Περίμενε θα έρθω μαζί σου." Όσο και να τον αποφεύγω, διά μαγείας έρχεται όλο και πιο κοντά μου.

•D😻