Together Forever

Part 77

Πίσω στην Δανάη

Ξύπνησα και ο Γιώργος δεν ήταν πια δίπλα μου. Φυσικά και θα είχε φύγει. Από χθες δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι έναν τύπο να μου πιάνει την κουβέντα και μετά να αποδεικνύεται ότι είναι ο Γιώργος. Μετά με έφερε στο ξενοδοχείο. Όλα είναι θολά μέσα στο κεφάλι μου. Αυτό που με παραξένεψε είναι ότι τα έκανε όλα αυτά για να με δει. Χτυπήσει η πόρτα.
"Καλημερούδιααα!"
"Καλημέρα."
"Πως περάσαμε χθες; Σε είδα να φεύγεις με έναν."
"Ξέρεις με ποιον έφυγα;"
"Όχι."
"Με τον Γιώργο."
"Τον Γιώργο τον γνωστό;"
"Όχι τον άγνωστο."
"Ε;"
"Πόσο ήπιες χθες;"
"Δεν θυμάμαι."
"Καλά κατάλαβα. Με τον Γιώργο τον γνωστό. Μπορείς να μου πεις γιατί ήταν εκεί;"
"Που θες να ξέρω;"
"Δηλαδή δεν τον κάλεσες;"
"Όχι. Μόνο που με βοήθησε να το οργανώσω. Είναι φίλος του αυτός που έχει το μαγαζί."
"Α μάλιστα."
"Και τι έγινε;"
"Τίποτα. Στην αρχή, μου παρουσιάστηκε σαν ένας από αυτούς εκεί μέσα και μετά μιλήσαμε, τον κατάλαβα και μετά ήπια λίγο παραπάνω αλλά ήμουν καλά και με γύρισε στο ξενοδοχείο αφού του είχες δώσει ραπόρτο."
"Τι να πω. Αυτός με μπερδεύει πιο πολύ και από τα οικονομικά." είπε και κάθησε στο κρεβάτι μου.
"Πως νιώθεις για όλο αυτό;" με ρώτησε όταν κάθησα δίπλα της.
"Δεν ξέρω. Περίεργα μάλλον. Βασικά το συνήθισα πια. Μια εμφανίζεται, μια φεύγει."
"Αδερφούλα δεν ξέρω πως μπορώ να σε βοηθήσω. Θα μιλήσω στον Γιώργο. Να σταματήσει αυτές τις περίεργες επισκέψεις."
"Ναι καλό θα ήταν αυτό. Επίσης να σταματήσεις να τον βάζεις στην ζωή μου."
"Δανάη δεν τον βάζω απλά..."
"Απλά τι;"
"Απλά τίποτα.''

[...]

Τελείωσε ο γάμος. Ευτυχώς όλα ήταν τέλεια. Ήταν μια πολύ ξεχωριστή μέρα για όλους. Ο πατέρας ήταν πολύ συγκινημένος με όλα. Με εμάς, την γυναίκα του, τον πλέον γιο του ακόμα και το γεγονός πως ήρθε η μητέρα μου με τον σύντροφό της. Γενικά μπορεί να ήταν μια ευτυχισμένη μέρα αλλά έπεσε πολύ κλάμα από όλους. Νομίζω πως αυτή η μέρα ήταν η μέρα που δεθήκαμε πραγματικά σαν οικογένεια. Για να ελαφρύνω το κλιμα, τα πράγματα με τον Παναγιώτη δεν ήταν καθόλου άβολα. Μάλιστα μου πρότεινε να γνωρίσω τους φίλους μιας και με όσα έγιναν στο Λονδίνο δεν τους γνώρισα. Άλλες δύο μέρες θα μείνω Ιταλία μετά τον γάμο. Σήμερα είναι η προτελευταία μέρα θα βγω με τον Παναγιώτη και τους φίλους του.
"Έτοιμη;"
"Ναι! Για πες πως σου φαίνομαι;"
"Κούκλα! Για τον Παναγιώτη όλα αυτά;''
''Όχι ούτε καν! Ξέρεις είμαστε οικογένεια και φίλοι τώρα πια."
"Μάλιστα."
"Έλα τώρα! Εσύ θα βγεις με τα παιδιά;"
"Ναι σε λιγάκι."
"Δεν φαίνεσαι ενθουσιασμένη."
"Δεν ξέρω αλλά νιώθω κάπως παράξενα."
"Γιατί;"
"Δεν ξέρω αλλά ο γάμος μου ήρθε περίεργα και δεν ξέρω το γιατί. Βασικά ξέρω. Θα μου λείψει ο μπαμπάς. Τώρα πια θα τον δούμε το Πάσχα κι αν."
"Ναι το ξέρω αλλά δεν θα χαθούμε κιόλας."
"Ναι αλλά νομίζω πως δεν θα είναι πια το ίδιο. Εννοώ τώρα είναι παντρεμένος και έχει υποχρεωσεις. Που να βρει χρόνο για εμάς."
"Τι λες τώρα βρε Χριστίνα. Πάντα θα έχει χρόνο για εμάς ο μπαμπάς."
"Το ξέρω απλά φοβάμαι. Τόσα χρόνια δεν είχαμε και τις καλύτερες σχέσεις και τώρα που είμαστε στα καλύτερα όπου έχουμε υπάρξει ανησυχώ πως θα ξανά χαθούμε."
"Δεν θα συμβεί κάτι τέτοιο. Είμαι σίγουρη για αυτό. Έλα άντε τώρα γιατί πρέπει να φύγω."
"Ω καλά καλά. Φεύγω!"
"Ναι άντε γεια!"
"Ciao!" Χτυπάει το τηλέφωνο μου. Ο Παναγιώτης είναι.
"Ναι;"
"Δανάη είμαι από κάτω."
"Ωραία. Κατεβαίνω!" Πήρα πανωφόρι, τσάντα και την κάρτα του δωματίου και έφυγα. Ο Παναγιώτης με περίμενε στην είσοδο.
"Γεια!"
"Γεια!" Αγκαλιαστηκαμε φιλικά.
"Λοιπόν, τα παιδιά μας περιμένουν στην πλατεία εδώ πιο κάτω."
"Ωραία, πάμε!"
"Μετά θα πάμε για ένα χαλαρό ποτάκι. Ο,τι ώρα θέλεις να φύγεις να μου το πεις για να σε γυρίσω εγώ στο ξενοδοχείο."
"Εντάξει."
"Και κάτι άλλο. Ξέρεις οι φίλοι μου είναι λίγο βλάκες αλλά είναι καλοί. Κατά βάθος βέβαια." Γέλασα.
"Επειδή θα κάνεις εντύπωση θέλω να σε προετοιμάσω."
"Ω μην ανησυχείς. Δεν νομίζω να είναι τόσο καφροι οι φίλοι σου."
"Σε γενικές γραμμές δεν είναι αλλά ποτέ κανείς δεν ξέρει."
"Μια χαρά θα είναι."
"Α να τοι!" Έδειξε με το χέρι μια αντροπαρέα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο έχω άγχος. Τους πλησιάσαμε και όλοι ήταν πελώριοι.
"Λοιπόν, παιδιά να σας γνωρίσω την Δανάη. Δανάη τα παιδιά." Έκανα χειραψίες και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα ονόματά τους. Χρήστος, Γιάννης, Δημήτρης, Βασίλης, Παύλος. Ήταν και ένας άλλος που μιλούσε στο τηλέφωνο λίγο πιο πέρα και δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του.
"Έρχεται και ο Στέλιος. Μιλάει για δουλειές." είπε ο Βασίλης αν δεν μπερδεύω το όνομα του. Συζητούσαν για το που θα πάμε μέχρι να τελειώσει ο Στέλιος το τηλεφώνημα του.
"Έλα ρε φίλε μία ώρα στο τηλέφωνο."
"Ναι συγγνώμη αλλά..." Δεν πρόλαβε να απαντήσει γιατί κοιταχτήκαμε. Ο Στέλιος. Ο έρωτας μου στο λύκειο.
"Χριστέ μου! Δανάη! Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!" είπε και με αγκάλιασε. Τώρα τα έχω δει όλα.
"Στέλιο δεν περίμενα να σε ξαναδώ ποτέ."
"Εσείς οι δύο γνωριζεστε;" ρώτησε ο Παναγιώτης γεμάτος περιέργεια.
"Ναι ήμασταν συμμαθητές στο λύκειο! Δεν είναι τρελό;!" Εντελώς τρελό.
"Πράγματι είναι." είπε ο Παναγιώτης.
"Άντε πάμε. Ξημερωσαμε." είπε ένας από την παρέα και ξεκινήσαμε. Ο Παναγιώτης είχε νοικιάσει αμάξι και ο Στέλιος είχε το δικό του αφού έμενε στην Ιταλία. Έτσι χωριστηκαμε. Εγώ πήγα με τον Παναγιώτη. Στην διαδρομή επικράτησε απόλυτη σιωπή. Ακολουθούσαμε τον Στέλιο.

~D🩵