Together Forever

Part 66

Έφτασα Ελλάδα, Αθήνα. Επιτέλους. Βγήκα από το αεροπλάνο, πήρα τις βαλίτσες μου και καλή μου τύχη βρήκα εύκολα ταξί. Μετά από μισή ώρα έφτασα σπίτι μου.
"Μαμά!"
"Δανάη μου!" Με αγκάλιασε. Πόσο μου έχει λείψει η αγκαλιά της.
"Μαμά μου, μου έλειψες."
"Κι εμένα, αγάπη μου."
"Πες μου ότι έχεις φτιάξει παστίτσιο."
"Ναι!"
"Αχ μαμά σε λατρεύω πιο πολύ!"
"Η βαλίτσα σου είναι άδεια."
"Ε ναι θα πάρω από εδώ τα ρούχα μου, έχω αφήσει πολλά."
"Εντάξει, πέρασε μέσα." Το σπίτι μου. Μου έλειψε και αυτό.
"Πεινάς; Να σου βάλω να φας;"
"Ναι ναι πεινάω."
"Ωραία, πως ήταν το ταξίδι;"
"Καλό."
"Χριστίνα πήγε Ιταλία, ε;"
"Ναι." Μόλις χάλασε η διάθεση μου. Στο ταξίδι σκεφτόμουν όλα όσα ένιωσα για τον Γιώργο. Τις στιγμές μας. Και μου φαίνεται αδιανόητο να μην ένιωσε τίποτα. Ο Γιώργος που με κοιτούσε και ξεχνούσε να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου. Ο Γιώργος που μου ανοίχτηκε. Ο Γιώργος που έκλαψε μπροστά μου.
"Συγγνώμη Δανάη μου, δεν ήθελε να σε στενοχωρήσω."
"Όχι μαμά, είναι εντάξει." Οχι δεν είναι καθόλου εντάξει.
"Δανάη ξέρω ότι δεν είναι εντάξει, ξέρω πως τον αγαπάς και ότι τα συναισθήματά σου είναι έντονο για εκείνον ακόμα. Και ακόμα ξέρω πως σε πλήγωσε που κάλεσε την αδερφή σου και όχι εσένα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθεις έτσι. Και ξέρω ότι θα πάρει πολύ χρόνο για να το ξεπεράσεις αλλά πρέπει σιγά-σιγά να το κάνεις."
"Αχ βρε μαμά, δεν είναι εύκολο γιατί με τον Γιώργο ζήσαμε τόσα που δεν μπορώ να τα ξεχάσω έτσι απλά και να προχωρήσω παρακάτω." Σηκώθηκα από το τραπέζι και ανέβηκα στο δωμάτιο μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου με δάκρυα στα μάτια μου. Ο Γιώργος σημαίνει τόσα πολλά για εμένα. Αυτούς τους τρεις μήνες, έμαθα τόσα πολλά. Ένιωσα πως βρήκα κάποιον που μπορώ να βασιστώ πάνω του. Με αγαπούσε, έτσι έδειχνε. Τώρα το αρνείται και δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο. Την μέρα που με χώρισε, εξαφανίστηκε εντελώς από την χώρα. Λες και ήθελε να ξεχάσει ότι έζησε στο Λονδίνο και μαζί μου. Αυτοί οι μήνες ήταν όχι απλά οι καλύτεροι αλλά ονειρεμενοι. Τον θέλω πάρα πολύ. Δεν ήθελα να τον χάσω. Ισχυρίστηκε πως έχασε τον εαυτό του εν μέρει εξαιτίας μου. Εγώ δεν ήθελα να αλλάξει. Τον ερωτεύτηκα έτσι ακριβώς όπως ήταν. Δεν θέλω να αλλάξει τίποτα πάνω του. Μου αρέσουν όλα. Πεθαίνω κάθε φορά που με κοιτάει, με επαναφέρει στην ζωή κάθε φορά που με αγγίζει, ζω για την στιγμή που θα με φιλήσει, λιώνω κάθε φορά που είναι μέσα μου και με κοιτάει με αυτό το βλέμμα. Χριστέ μου, τέτοια επιρροή πάνω σε άνθρωπο δεν έχει ξανά υπάρξει. Και κάπως έτσι με πήρε ο ύπνος.