𝑻𝑰𝑴𝑬 // 𝒅𝒓𝒂𝒓𝒓𝒚

Chapter 04.

Harry's POV

Wróciliśmy do domu bardzo późno, bo zachciało nam się nocnych spacerów po parku. Nawet sygnalizacja świetlna na ulicach była wyłączona, gdy wracaliśmy do naszego domu.

Obaj trzęśliśmy się z zimna, ale nie żałowaliśmy tego, co robiliśmy i kompletnie nas nie obchodziło, że następnego dnia będziemy naprawdę bardzo przeziębieni.

Wiem, że to szczeniackie, ale liczyła się dla nas tylko dobra zabawa, gdy się nie kłóciliśmy i wszystko między nami było chwilowo dobrze.

Otworzyłem drżącymi dłońmi drzwi do naszego mieszkania, a dokładniej do mojego, bo to Draco się do mnie po wojnie wprowadził.

Pomógł mi zdjąć okrycie wierzchnie i powiesił nasze płaszcze na wieszaku, który stał w rogu.

– Chodź, zrobię Ci herbatę. – mruknął i zaczął iść w stronę kuchni.

– Nie musisz mi... – mimo wszytko także poszedłem do kuchni.

– Trzeba, jeżeli nie chcesz mieć jutro cholernego przeziębienia. – warknął, przerywając mi – Nie wiem, czy chcesz o siebie zadbać, ale ja jutro idę na bardzo ważną rozmowę o pracę i muszę jakoś wyglądać i być żywym.

– D-dlaczego nie mówiłeś?

Uśmiechnąłem się. Chciałem go przytulić z radości. Ja szukam pracy od dawna i niestety nic nie mogę znaleźć pomimo, że jestem bohaterem narodowym.

– Nie zrozumiesz. – odpowiedział po dłuższej chwili, kręcąc głową.

– Chcę wiedzieć.

Moim słowom towarzyszył dźwięk gotującej się wody w czajniku.

– Może i chcesz, ale nie zrozumiesz. – odpowiedział.

– Ale ja chcę wiedzieć!

– A ja nie chcę Ci mówić! – wybuchł.

Woda się zagotowała, ratując przy okazji sytuację. Zgasił wodę i pozwolił mi zalać herbatę. Po tym odstawiłem czajnik na jego miejsce.

W ciszy piliśmy owocową herbatę, stojąc obok siebie, ale nie patrząc na siebie nawzajem.

– Jaka to praca? – zapytałem w końcu, gdy cisza stała się niezręczna.

– W kwiaciarni. – odparł, wzruszając ramionami.

– Znam tę kwiaciarnię? – dodałem.

– Myślę, że tak. – odpowiedział – To kwiaciarnia Longbottom'a.

Uniosłem brwi w zaskoczeniu. Przecież nigdy się nie lubili. Oni nienawidzili się wzajemnie.

– Ale wy nigdy się nie lubiliście. – zacząłem.

– Och, spotkałem go podczas jednego z ostatnich spacerów i wyjaśniliśmy sobie parę spraw. Dodałem, że jestem teraz bezrobotny i zaproponował, że mnie zatrudni, bo potrzebuje pomocy. – wyjaśnił.

– To... Świetnie. – mruknąłem – Mógłeś mi jednak powiedzieć. Chcę wiedzieć wszystko, co dzieje się w Twoim życiu, rozumiesz?

– Tak, ale mam prawo do prywatności.

– Ale ja się o Ciebie martwię!

Odstawiłem kubek z herbatą na blat kuchenny. Zrobił to samo.

– To masz cholerny problem! – krzyknął.

– Tak, mam! A nie chcę go mieć! Wiesz przecież, że możesz mi powiedzieć o wszystkim!

Prychnął donośnie.

– Wątpię! – odpowiedział.

– Czy ja o czymś nie wiem!?

Skoro mi nie ufa, to może przede mną coś ukrywać! Nie chcę, żeby coś przede mną ukrywał. Chcę znać wszystkie jego tajemnice.

– Tak, ale... – zaczął.

– Ale!? Nie ma żadnych "ale", Draco! Chcę wiedzieć wszystko!

– Nie chcę, żebyś to wiedział, bo mnie kurwa zabijesz, jasne?!

– Masz kochanka!?

– Nie, do cholery, nie! – wrzasnął.

– To co w takim razie!?

– Gówno! Idę spać! Nie dobranoc! A i śpisz na kanapie!

Wziął swój kubek i zniknął za rogiem. Po chwili usłyszałem, że niemal wbiega po schodach i moment później zatrzaskuje drzwi naszej sypialni.

Co ja znowu powiedziałem nie tak? I co on przede mną ukrywa? Nie chcę, żeby mu się stała krzywda! I co jest na tyle poważne, że mógłbym go za to zabić?

~•~

Draco's POV

Rano obudziłem się sam. Brakowało mi ciepła Harry'ego tuż po obudzeniu się. Westchnąłem smutno, poprawiłem rękawy bluzy, otworzyłem drzwi i po chwili zniknąłem w łazience.

Gdy skończyłem się ogarniać, zszedłem na dół. Potter robił śniadanie. Po chwili postawił talerz kanapek na stole. Nic nie mówiąc, usiadłem obok niego.

– Na którą masz tę rozmowę? – zapytał.

– Za pół godziny, więc teoretycznie muszę już iść.

– Ale do kwiaciarni Neville'a idzie się piętnaście minut...

– Ja chodzę wolno. – wciąłem się.

– Jak chcesz. – westchnął i wziął kanapkę.

Też wziąłem kawałek chleba i zjedliśmy śniadanie w całkowitym milczeniu.

~•~

Tuż po rozmowie o pracę wracałem do domu nawet szczęśliwy. Już nie jestem bezrobotny! W dłoni trzymałem bukiet czerwonych róż.

Otworzyłem drzwi. Nie zdejmując płaszcza, poszedłem do salonu.

Harry siedział na kanapie i oglądał telewizję. Spojrzał na mnie, kiedy stanąłem w progu. Czułem, że na mojej twarzy jest uśmiech.

– Co się szczerzysz? – zapytał, wstając.

Podszedłem do niego tak, że byliśmy w odległości około metra od siebie.

– Coś się stało? – zapytał.

– Tak. – odpowiedziałem chłodno.

– Co takiego? – odparł.

– Mam pracę. – oznajmiłem.

Uśmiechnął się lekko.

– To... Świetnie. – odpowiedział.

Wyciągnąłem róże w jego stronę.

– To dla Ciebie. – powiedziałem.

– Dziękuję. – wziął ode mnie kwiaty.

Poszedł do kuchni i położył je na blacie, po czym wyjął z szafki wazon. Wstawił do niego kwiaty i nalał do naczynia wody z kranu. Po tym wrócił do salonu. Wazon z różami postawił na stole, gdzie jemy.

– Nie musiałeś. – oznajmił.

Podszedł do mnie. Nadal miałem na sobie płaszcz i buty.

– Ale chciałem. – odparłem.

Położył dłonie na moich czerwonych z zimna policzków i dał mi buziaka w usta. Oparłem dłonie o jego talię. Po chwili powtórzyłem pocałunek.

– Kocham Cię. – mruknął.

– Też Cię kocham. – odpowiedziałem.

Nasze usta ponownie się złączyły w bardzo uczuciowym pocałunku.