𝑻𝑰𝑴𝑬 // 𝒅𝒓𝒂𝒓𝒓𝒚

Chapter 11.

Maraton 03/03

Draco's POV

Do domu wróciłem późno, bo po pracy postanowiłem pójść na spacer. Kiedy nacisnąłem klamkę i otworzyłem drzwi, wszedłem do mieszkania. W momencie, gdy zdejmowałem płaszcz, Harry stanął w progu między holem a salonem.

Jego ręce były zaplecione na piersi i jego wzrok wyrażał gniew.

– Co? – zapytałem.

– Gdzie, do cholery, byłeś!? – warknął.

– W pracy i na spacerze. – odparłem.

Co ja tym razem zrobiłem źle? Nie mam bladego pojęcia.

– Gdzie, pytam! – kontynuował.

– Nie Twój cholerny interes!

– Mój! – krzyknął, wyrzucając ręce przed siebie.

– Tak!? Dlaczego!? Myślę, że mogę chodzić tam, gdzie chcę!

– Nie! Nie, bo mnie zdradzisz!

Coś w środku mnie pękło. Jak on może myśleć, że bym go zdradził?

– Jak możesz tak myśleć?! Nigdy nawet o tym nie pomyślałem! – odparłem.

– To niemożliwe! – wrzasnął, ale czułem, że kłamie.

– Tak?! Zdradzasz mnie?!

– Ja?! Nigdy! – oznajmił już odrobinę spokojniej.

Prychnąłem głośno. Posądza mnie o zdradę, chociaż sam mnie nie zdradza.

– Chodź na obiad. Myślę, że jest jeszcze ciepły. – mruknął i wszedł do salonu.

Wszedłem do salonu połączonego z kuchnią. Po chwili znaleźliśmy się przy blacie kuchennym i nalał mi zupy, którą moment później postawił na stole.

– Jedz. – mruknął, siadając obok mnie.

Zacząłem jeść, ale byłem nawet zbyt zestresowany, żeby poczuć smak tej cholernej zupy.

– Smakuje Ci? – zapytał.

– Nie. – prychnąłem.

– Kurwa mać... – westchnął, opierając czoło o dłoń.

– Tak mnie zestresowałeś, że nie jestem w stanie poczuć nawet cholernego smaku tej zupy.

Spojrzał na mnie. Odwróciłem wzrok.

– Patrz na mnie! – podniósł głos.

– Nie. – odpowiedziałem.

– Mówię "patrz"! – oznajmił stanowczo.

Spojrzałem na niego i po chwili udało mi się znaleźć jego oczy. Zobaczyłem w nich, że chciałby powiedzieć "przepraszam", ale żadne słowo nie opuściło jego ust.

Przynajmniej odrobinę się uspokoiłem i byłem już w stanie poczuć smak zupy.

– I? – zacząłem.

Mierzył nie wzrokiem uważnie.

– Jesteś już spokojniejszy? – zapytał ze zmartwieniem.

– Tak. I zajebiście gotujesz. – mruknąłem.

Spuściłem wzrok i zacząłem mieszać łyżką w zupie.

– Jedz. – powiedział cicho.

– Ponieważ? – zapytałem.

– Bo na pewno jesteś głodny. Jadłeś coś na lunch?

– Tak. Neville wmusił we mnie jakieś kanapki. – skłamałem.

– Powiedzmy, że Ci wierzę. – westchnął.

~•~

Późnym wieczorem znowu siedziałem na łóżku. Byłem już w piżamie i moje włosy były mokre. Oglądałem swoje rany na nadgarstkach, jak co wieczór. Nagle usłyszałem pukanie w futrynę.

– Mogę wejść? – zapytał Harry.

Natychmiast zasłoniłem nadgarstki rękawami. Drzwi były otwarte.

– Tak. – mruknąłem.

Wszedł i usiadł obok mnie na kołdrze.

– Mógłbyś podwinąć rękawy z powrotem? – zaczął.

– Nie. – prychnąłem.

– Proszę. – mruknął.

– Nie czuję się komfortowo, gdy ktoś je widzi. To dlatego wolę je zakrywać.

– Pokazał byś mi je później?

– Dlaczego miałbym to zrobić?

Spojrzałem na niego. Patrzył na mnie i jego wzrok wyrażał zmartwienie.

– Bo chcę je zobaczyć jeszcze raz. – powiedział.

– A ja nie chcę, żebyś je widział. – warknąłem.

Niespodziewanie złapał mnie za policzki i przyciągnął do siebie. Nie stawiałem oporu. Złożył ciepły pocałunek najpierw na moim policzku i całując coraz niżej, znalazł drogę do moich ust. Włożył język między moje wargi. Pozwoliłem mu wejść dalej. Współpracowałem z nim, gdy eksplorował wnętrze mojej buzi.

Oderwał się po chwili i złożył bardzo krótki pocałunek na moich ustach. Po tym spojrzał na mnie z miłością.

Myślałem, że to ja w tym momencie go do siebie przyciągnę i będę całować bez opamiętania, aż zabraknie nam sił.

– Dlaczego to zrobiłeś? – zapytałem.

– Bo Cię chcę. – odparł, patrząc w moje szare oczy.

– Lepiej nie żartuj. – prychnąłem.

– Nie żartuję. – odparł.

Prychnąłem jeszcze raz, patrząc na niego z ukosa. A co, jeżeli on naprawdę mnie chce i nie żartuje?

– Chcę Cię. – powiedział.

– To mnie weź. – wzruszyłem ramionami.

– Połóż się. – rozkazał.

– A-ale ja żartowałem. – natychmiast odpowiedziałem.

– Ale ja nie. – warknął i dodał już spokojniej – Pozwól mi przynajmniej zrobić Ci malinkę.

– Błagaj mnie. – spojrzałem mu w oczy.

– Pierdol się. – warknął.

Uniosłem brew. Najpierw mówi, że mnie chce, a moment później mówi, że mam się pierdolić.

– Ty się powinieneś pierdolić. – odparłem.

– Nie będę Cię błagał, żebyś pozwolił mi zrobić Ci malinkę. To Ty powinieneś mnie o to błagać.

Westchnąłem. Nie zrobił mi malinki od ponad pół roku. Tęsknię za tym tak bardzo. Pozwolę mu, skoro i tak już wie o tym, że się tnę.

Delikatnie zdjąłem bluzkę i położyłem się na łóżku na plecach.

– No dalej. – zacząłem – Wszystko, tylko nie szyja, bo nie chcę mieć pogawędki z Neville'm na temat moich i Twoich doznań seksualnych.

– A-ale Ty tak na serio? – zapytał z niedowierzaniem.

– Jestem zupełnie poważny.

Wszedł na mnie i złożył czuły pocałunek na moich ustach. Lekko przygryzł moją wargę. Wie, że wywołuje to u mnie cholerne rumieńce.

Szybko zjechał z pocałunkami na moją szyję, a stamtąd na moje obojczyki pokryte liniami.

W końcu zassał skórę tuż nad moim prawym sutkiem. Lekko piekło, ale i łaskotało. Merlinie, jak ja za tym tęskniłem.

– Podobało Ci się? – oderwał się po około minucie i zapytał.

– Jezu, tak. – westchnąłem – Ale dzisiaj kończymy na malinkach.

– Jak chcesz. – zaśmiał się.

Z powrotem przyssał się do mojej klatki piersiowej. Cicho i nieśmiało jęknąłem z przyjemności, jaką mi dawał.