MIŁOŚĆ MIMO RAN • Severus Snape x OC

28. Kobieca zazdrość

Pięknego długiego weekendu, kochani! 

***

-Nie no! Słuchaj tego! Zaklęcia niewybaczalne są niewybaczalne. Avada Kedavra ma zielony promień. Ten zielony promień zabija. Można go użyć, gdy chce się kogoś zabić.

-Dość! – Jęknął Salazar. Jego wnuczka od godziny poprawiała prace tych idiotów, których nazywa się uczniami. Postanowiła, że umili mu czas i będzie czytać ciekawsze fragmenty. – Ten świat schodzi na psy...

-Już tak nie rozpaczaj. – Mruknęła, dopisując jakiś komentarz z wrednym uśmiechem. – Znajdzie się kilka porządnych prac. Ta Dracona na przykład... Ta Hermiony też, chociaż teraz widzę, że nie posłuchała mnie i grzebała w czarnomagicznych księgach.

-Zaraz, stop! – Salazar podniósł się ze swojego fotela. Gdyby mógł to wyszedłby z ram. – Chcesz mi powiedzieć, że wpuściłaś tę szlamę do naszej biblioteki?

-Po pierwsze to moja biblioteka. – Kobieta spojrzała na niego chłodno, ale wciąż wstał niewzruszony i wpatrywał się w nią morderczo. – Po drugie...

-Tak wiem. Nie mówi się szlama. – Dokończył za wnuczkę. – Wyrwało mi się...

-Mam nadzieję... - Mruknęła i wróciła do poprawiania prac.

Omena postanowiła sobie solennie, że zadane prace będzie sprawdzać w ten sam dzień, w który je dostanie. Miała nadzieję, że w ten sposób uporządkuje sobie jakoś plan działania. Dzisiaj miała też odbyć się pierwsza lekcja pojedynków w roku szkolnym. Dumbledore obiecał zapewnić Omenie komfort ćwiczeń. Zdjął wszelkie zabezpieczenia z Wielkiej Sali i pozwolił, by trenowała razem z uczniami po ciszy nocnej, by w ten sposób pozbyć się niechcianych gości. Teraz jednak kobietę pochłaniało pisanie komentarzy czerwonym atramentem na wypocinach uczniów zwanych wypracowaniami. Jej pracę przerwało uderzenie drzwi o futrynę i odgłos kroków. Dziedziczka bez podnoszenia wzroku znad pracy odezwała się lekkim tonem.

-Też cię miło widzieć, Severusie. Fantastycznie, że zapukałeś. Nie krępuj się, siadaj. Może herbatki?

-Nie mam czasu na twoje fanaberie, Riddle.

-Świetnie! Ale posłuchaj tego, bo z pewnością ci się spodoba. Klątwy Cruciatus używają Śmieriożercy, gdy chcą kogoś torturować. Mój ojciec jest Śmierciożercą, więc to wiem. – Kobieta parsknęła i odłożyła pracę. Snape wpatrywał się w nią z grymasem wypisanym na twarzy. – Nie patrz tak na mnie... to wypracowanie Crabbe'a, a o ile mnie pamięć nie myli to wychowanek twojego domu.

-Crabbe i Goyle od pierwszego roku przynoszą hańbę mojemu domowi. Gdyby nie Draco to z pewnością wychodziliby na jeszcze większych idiotów. – Mruknął, biorąc do ręki jeden z poprawionych pergaminów. – Nie wiem, jak możesz stawiać Granger wybitny za przepisanie połowy formułek z działu Ksiąg Zakazanych... - Zgrzytnął.

-Raczej nie przyszedłeś tutaj, żeby omawiać mój system oceniania. – Syknęła.

-Dumbledore wysłał mnie po ciebie. Wczoraj nie pojawiłaś się na kolacji.

-Och.. jakie to szlachetne z jego strony...

-Nie jesteś u siebie. W szkole obowiązują zasady, do których...

-To moja wnuczka. – Odezwał się zrzędliwy głos gdzieś z boku. Severus zmrużył niebezpiecznie oczy i odwrócił się w tamtą stronę. – Zapominasz się, Snape. To moja wnuczka. Ona nic nie musi.

-Witaj, Salazarze. Nie zauważyłem cię. – Omena odniosła wrażenie, że jej mąż dziwnie spokorniał na widok założyciela. Zainteresowało ją to niezwykle. Zanotowała w pamięci, żeby wypytać dziadka o to dziwne zachowanie.