မုန်းမာန်ဖွဲ့ ရန်ငြိုး

Part 109 (1)

Unicode

မုန်းမာန်ဖွဲ့ရန်ငြိုး

Part 141

အခန်း - ၁၀၉ အပိုင်း(၁)

ခြောက်လမြောက် လနှစ်ရဲ့ ရာသီဉတုက အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ရဲ့ စိတ်လိုပဲ။ ပြောင်းလဲလွယ်ပြီး မကြာခဏ စိတ်ကူးပေါက်ရာ ပြောင်းနေတယ်။ မနက်မှာ နေသာနေပြီး တိမ်ကင်းစင်နေပေမဲ့ နေ့လည်ရောက်တော့ မိုးစရွာချင် ရွာနေတယ်။ မိုးတွေ ဒလဟောရွာနေပေမဲ့လည်း အဲဒါက ပူပြင်းတဲ့ နွေရာသီကနေ အအေးဓာတ်ကို ယူဆောင်လာတယ်။
ရှယန်က ပြတင်းပေါက်နားမှာ ထိုင်နေပြီးတော့ မိုးနဲ့ပါလာတဲ့ လေက သူမ မျက်နှာထက်ကို ဖြတ်ပြေးသွားတာတယ်။ သူမက အအေးပတ်မှာစိုးလို့ ပူပြင်းတဲ့ရက်တွေမှာတောင် သူမက အခန်းထဲမှာ ရေခဲကို မသုံးခဲ့ဘူး။ ဒါ့ကြောင့် မိုးရွာတာက နွေရာသီရဲ့ အပူကနေ သက်သာခွင့်ရသလိုပဲ။
ဖေးချွဲ့က အပေါ်ရုံကို ဘေးမှာ ညင်သာစွာ ချထားလိုက်ပြီး ရှယန်ကို အကြံပေးတယ်။
“သခင်မ အအေးမပတ်အောင် ဂရုစိုက်ပါ။”
“ဒီလောက်က ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။”
ရှယန်က သက်တောင့်သက်သာဖြစ်အောင် မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်တယ်။ သူမက နေရထိုင်ရတာ သက်တောင့်သက်သာရှိနေတယ်။ သူမရဲ့ မျက်နှာက ကိုယ်ဝန်မရှိခင်ကလို ပြန်ပြီးတော့ တောက်ပနေပုံပဲ။ ဒါ့အပြင် သူမရဲ့ အင်္ကျီလက်ပေါ်မှာ လိပ်ပြာလေးပျံနေတဲ့ပုံကို ပန်းထိုးထားတယ်။ အဲဒါ တကယ်ပဲ ကောင်းကောင်းထိုးထားတာ ဖြစ်ပြီးတော့ တောက်ပပြီးတော့ အရောက်လက်နေတယ်။ ရှယန်က ခေါင်းငုံ့လိုက်ပြီးတော့ အဲဒါကို ကျေနပ်စွာနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ သူမ ကိုယ်ဝန်ရကတည်းက သူမက သူမရဲ့ အဝတ်တော်တော်များများကို မဝတ်နိုင်တော့လို့ အဲ့အစား သူမက အဝတ်အစား အကြီးကြီးတွေ ဝတ်နေရတာဖြစ်တယ်။ ဘယ်မိန်းမက ကြည့်လို့ မလှချင်မှာလဲ။ ဒီတော့ သူမက ဒီအဝတ်တွေကို ပိုကြည့်ကောင်းအောင် ဖန်တီးရတယ်။ ကျန်းစုစုက သူမရဲ့ ချည်ကို သူမဆီကို ခွဲပို့ခဲ့လို့ သူမက အဲ့ချည်တွေကို သူမရဲ့ အဝတ်တွေရဲ့ အင်္ကျီလက်တွေပေါ်မှာ ပန်းထိုးခဲ့တယ်။ ချည်က အရမ်းလှပြီးတော့ ဟုန်ရင်းက မကြာခင်မှာ ကံဆိုးတော့မှာဆိုတော့ လူ‌တွေက သူမကို သံသယရှိကြပြီး အပြစ်ပြောကြမှာ ဖြစ်လို့ သူမက ဆင်တူတဲ့ ချည်ကို သူမအတွက် သုံးပြီးတော့ သံသယတွေကို ဖယ်ရှားမှာဖြစ်တယ်။
ဟုန်ရင်းအကြောင်း တွေးနေရင်း ရှယန်ရဲ့ ပါးစပ်မှာ ကျေနပ်တဲ့ အပြုံးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာတယ်။ သူမက ဒီဆေးပင်အတွက် ပိုက်ဆံအမြောက်အများ အကုန်ချခံထားရပြီးတော့ အဲဒါက မြို့တော်ထဲမှာတောင် မရနိုင်ဘူးဖြစ်တယ်။ ဘယ်သာမာန်သမားတော်ကမှ အဲဒါကို အနံ့ခံမိမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါ့အပြင် တကယ်လို့ သူတို့က အနံ့ခံမိရင်တောင် အကုန်လုံးက ကျန်းယွမ်ကို လက်ညိုးထိုးကြမှာဖြစ်တယ်။ အစေခံက ဟုန်ရင်းက ချည်ကို ပြန်ယူလာတယ်ဆိုတာကို ကိုယ်တိုင်တွေ့ခဲ့တယ်။ ရှယန်က ရယ်မိတော့မလိုပဲ။ ဘုရားသခင်ကတောင် ဟုန်ရင်းကို သေစေဖို့ သူမကို ထောက်ပံ့နေတယ်။
ဒီနေ့က ဒုတိယရက် ရောက်နေပြီ။ မနက်ဖြန်ကျရင် ဟုန်ရင်းက သေချာပေါက် ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျမှာပဲ။
ဖေးချွဲ့က ရှယန်ကို ယပ်ခပ်ပေးလိုက်ပြီးတော့ ရှယန်က လှည့်လိုက်ပြီးတော့ မက်မွန်သီးဆားရည်စိမ်ကို စားလိုက်တယ်။ ဒီရက်ပိုင်းတွေမျာ သူမက အငန်တွေစားချင်နေပြီးတော့ မီးဖိုချောင်ကို လတ်ဆတ်တဲ့ မက်မွန်သီးတချို့ ဆားရည်စိမ်ဖို့ ပြောခဲ့တယ်။ သူမရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ မက်မွန်သီးက ရောက်သွားပြီးတော့ အငန်ဓာတ်က သူမရဲ့ ပါးစပ်ထဲမှာ မစိမ့်ဝင်ခင်မှာပဲ ရုတ်တရက် ရှယန် သူမရဲ့ဗိုက်ထဲမှာ ရုတ်တရက် နာကျင်မှုကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူမရဲ့ လက်တွေ တုန်ယင်လာပြီးတော့ မက်မွန်သီးကို ထွေးထုတ်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ ဗိုက်ကို ဖိထားရင်း
“အား နာတယ်။”
ဖေးချွဲ့နဲ့ လင်းလန်တို့က လန့်သွားကြပြီး ရှယန်နား အမြန်သွားလိုက်ကြတယ်။
“ဘာဖြစ်တာလဲ သခင်မ။ ဘယ်နားနာတာလဲ။”
သူမရဲ့ ဗိုက်ကို ဓားနဲ့ထိုးနေတဲ့အတိုင်း သူမ ခံစားနေရတယ်။ မမျှော်လင့်စွာနဲ့ သူမ ထိုင်ခုံပေါ်ကနေ တုန်တုန်ယင်ယင်နဲ့ ပြုတ်ကျလာပြီးတော့ နာကျင်စွာနဲ့ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လူးလှိမ့်နေတယ်။
အစေခံနှစ်ယောက်က အရမ်းလန့်နေပြီးတော့ သူတို့မျက်နှာတွေက ဖြူဖျော့နေတယ်။ ဖေးချွဲ့က မေးလိုက်တယ်။
“သခင်မ မွေးတော့မှာတော့ မဟုတ်ဘူးမလား။ လမစေ့သေးဘူး မဟုတ်ဘူးလား။”
“အား”
လင်းလန်က အော်လိုက်ပြီးတော့ ရှယန်ရဲ့ သွေးတွေ အိုင်နေတဲ့ အောက်ပိုင်းကို ကြည့်ရင်း သူမရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး စပြီး တုန်ယင်လာတယ်။ သူတို့က ဗဟုသုတမရှိတဲ့ ကောင်မလေးတွေ မဟုတ်တော့ ဒီမြင်ကွင်းက ဘာလဲဆိုတာ သူတို့က သိတယ်။ အခြေအနေကို မြင်တော့ ဖေးချွဲ့က နည်းနည်း အကြံထွက်လာပြီး
“ကျွန်မတို့ ဘာလုပ်ကြမလဲ။ သခင်မ ခဏတောင့်ထားပါ။ ဒီစေခံက သခင်ကြီးကို သွားရှာပြီးတော့ သမားတော်ကို အမြန်ခေါ်လာပါ့မယ်။”
“ရပ်… ရပ်လိုက်။”
ခေါင်းကိုက်နေပြီးတော့ နဖူးမှာ ချွေးစေးတွေ ပြန်နေပေမဲ့ ရှယန်က ခေါင်းအေးအေးထားနိုင် နေတုန်းပဲ။ သူမက သူမ ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျတာ ဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုတာကို နားလည်လို့ သူမရဲ့ ရင်ထဲမှာ နာကျင်မှုနဲ့ ထိတ်လန့်မှုကို ခံစားနေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမက မောပန်းစွာနဲ့ အမိန့်ပေးလိုက်တယ်။
“တိတ်တိတ်လေးလုပ်ကြ။ အိမ်တော်ထဲက ဘယ်သူ့ကိုမှ မသိစေနဲ့။”
ဒါကို ပြောပြီး သူမက သူမရဲ့ ဗိုက်ကို ဖိထားပြီးတော့ နောက်ထပ် စူးစူးဝါးဝါး ထပ်အော်လိုက်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ လူးလှိမ့်နေတယ်။
* * *
ကျန်းယွမ်က အခုလေးတင် စာတစ်ပိုင်း ဖတ်ပြီးတာဖြစ်ပြီး ထျန်ကျူးက သူမဘေးကို အမြန်ရောက်လာတယ်။ သူမက တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။
“ရှယန် ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျသွားပြီ။”
“ဆေးက တကယ်အစွမ်းထက်တာပဲ။”
“ဒါပေမဲ့ သူမက တခြားသူတွေကို အခြေအနေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အကြောင်းမကြားသေးပါဘူး။”
ထျန်ကျူးက ဆက်ပြောတယ်။
“သူတို့က သမားတော်တစ်ယောက်ကို အမြန်သွားရှာကြပြီးတော့ သမားတော်က ပိုက်ဆံ အမြောက်အများနဲ့ ပြန်သွားတယ်။”
“မင်းမှာ အဖော်တစ်ယောက်ရှိလား။”
ကျန်းယွမ်က ထျန်ကျူးကို ကြည့်လိုက်တယ်။
“ရှယန်က သူ့ကို ရှင်းပစ်မှာဆိုတော့ သူ့ကို ကာကွယ်ဖို့အတွက် မင်းတတ်နိုင်သလောက် ကြိုးစား။ ငါ အဲ့လူကို အသုံးချစရာ လိုတယ်။”
ထျန်ကျူးက ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“ဒီလက်အောက်ငယ်သားက စီစဉ်စရာရှိတာတွေ သွားစီစဉ်လိုက်ပါဦးမယ်။”
ထျန်ကျူးထွက်သွားတော့ ကျန်းယွမ်ရဲ့ အကြည့်က သူမရှေ့က လတ်ဆတ်တဲ့ အစားအသောက်တွေထည့်ထားတဲ့ ခြင်းပေါ်ကို ကျရောက်သွားတယ်။ ခြင်းထဲမှာ မက်မွန်သီးလေးတစ်လုံးရှိတယ်။ မက်မွန်သီးတွေ သီးတဲ့ ရာသီမဟုတ်ပေမဲ့ ဒီနေ့ လုကျူးက အဲဒါကို တွေ့ခဲ့ပြီးတော့ ကောက်ခဲ့တယ်။ ဒီမက်မွန်သီးက မမှည့်သေးဘဲ သနားစရာကောင်းလောက်အောင် သေးနေပြီးတော့ မှည့်ချိန်လည်း မတန်သေးဘူး။ ကျန်းယွမ်က မက်မွန်သီးလေးကို သူမလက်ထဲထည့်လိုက်ပြီးတော့ သူမ မျက်နှာပေါ်မှာ အပြုံးတစ်ခု ထွက်ပေါ်လာတယ်။
* * *
ရန်ဟွယွမ်မှာ ရှယန်က အိပ်ရာပေါ်မှာ လှဲနေပြီးတော့ သူမရဲ့ မျက်နှာက လူသေအလောင်းလိုပဲ။ အခန်းက သွေးညှီနံ့ နံနေတယ်။ လင်းလန်က သစ်သားခြင်းတောင်းထဲက မမှတ်မိနိုင်လောက်အောင်ကို သွေးတွေပေနေတဲ့ အသားစကို ကြည့်လိုက်ပြီးတော့ ကြက်သီးထသွားတယ်။
သမားတော်က ရှယန်က ယောကျာ်းလေးသန္ဓေသားကို တည်ပြီးနေပြီလို့ပြောခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမက မကြာသေးခင်က ဘာအနံ့ကို ရှူမိလဲဆိုတာ မသေချာပေမဲ့ အဲ့အနံ့က ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျခြင်းကို ဖြစ်ပေါ်စေတာလို့ ပြောခဲ့တယ်။ ဒီဆေးပင်က တကယ်သေစေနိုင်လောက်အောင်ကို ထူးခြားတာပဲ။ ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျစေနိုင်ရုံတင် မကဘဲ သားအိမ်ရဲ့ သားဉတိုင်ကိုပါ ထိခိုက်စေနိုင်ပုံပဲ။ ဒါ့ကြောင့် သူမ ကိုယ်ဝန် ထပ်လွယ်နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ဘူးဖြစ်တယ်။
ရှယန်က ကျန်းချောင်နဲ့ ကျန်းစုစု ရှိနေပြီဖြစ်ပေမဲ့ သူမက ထပ်ပြီး ကလေးမရနိုင်ပေမဲ့လည်း အိမ်တော်မှာ သူမရဲ့ နေရာက ခိုင်ခံ့နေသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဆေးပင်အနံ့က ဘယ်ကနေ လာတာလဲဆိုတာကို သူတို့ သတိထားမိတယ်။ အဲဒါက ရှယန် ကျန်းယွမ်ကို အသုံးချပြီးတော့ ဟုန်ရင်းကို ဒုက္ခပေးချင်လို့ လုပ်ထားတဲ့ ချောင်ယုချည်ပဲ။
ရှယန်ရဲ့ မျက်ဝန်းထဲမှာ အသက်မဲ့တဲ့ အကြည့်ရှိနေပြီးတော့ အထက်က မျက်နှာကြက်ကိုပဲ သူမက ကြက်သေသေပြီး ကြည့်နေတယ်။ တကယ်လို့ သူမရဲ့ သူငယ်အိမ်ကသာ လှုပ်မနေရင် လူတော်တော်များများက သူမ သေသွားပြီလို့ ယူဆကြမှာဖြစ်တယ်။
ချောင်ယုချည်၊ ချောင်ယုချည်။ ရှယန် ကျိတ်ရယ်လိုက်တယ်။ ဒီတော့ ဒါက ရလာဒ်ပေါ့။ ဟုန်ရင်း အဲ့ခွေးမက တကယ်ပဲ ချောင်ယုချည်ကို လဲခဲ့တာပဲ။ သူတို့ရဲ့ ခြံထဲမှာ သူလျှိုရှိနေတာများလား။ တစ်ယောက်ယောက်က တခြားသူတွေနဲ့ ပေါင်းပြီးတော့ ချည်နှစ်ခုကို လဲခဲ့တာလား။ အခု ဟုန်ရင်းရဲ့ ဗိုက်ထဲမှာ ကလေးက ရှိနေတဲ့အချိန်မှာ သူမရဲ့ ကလေးက မရှိတော့ဘူး။
တစ်မိုးအောက်မှာ ရန်သူနဲ့ ဆက်နေရာမှာကို တွေးပြီးတော့ ရှယန်ရဲ့ ရင်ထဲမှာ အမုန်းတရားက ပိုပြီးတော့ ကြီးမားလာတယ်။
သူမဗိုက်ထဲမှာ ရှိခဲ့တဲ့ ကလေးအကြောင်းကို စဉ်းစားလိုက်တဲ့ အချိန်မှာ သူမရင်ထဲကို ဓားနဲ့ ထိုးမွှေနေသလို ရှယန်ခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒီကလေးက သူမရဲ့ ဗိုက်ထဲမှာ နေခဲ့ပြီးတော့ လူလားမြောက်တော့မယ့် အချိန်မှာပဲ သေဆုံးသွားခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် အဲဒါက ယောက်ျားလေးတစ်ယောက် ဖြစ်တယ်။ ကျန်းချွမ်က ဒီသတင်းကို ကြားပြီးတော့ ဘာများလုပ်မလဲ။ သူက တော်တော်လေးစိတ်ပျက်သွားမှာ ဖြစ်လောက်တယ်။ ဒီတော့ သူမက ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ သူ့ကို အကြောင်းကြားရဲပါ့မလဲ။ တကယ်လို့ သူမက သူ့ကို ပြောရင်လည်း ဟုန်ရင်းဗိုက်ထဲက ကလေးကို အခွင့်အရေးပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားမှာ မဟုတ်ပေဘူးလား။ အဲ့လို မဖြစ်စေရဘူး။ အခု သူမရဲ့ ကလေးက ဆုံးသွားပြီဆိုတော့ သူမက သေချာပေါက် ဟုန်ရင်းဗိုက်ထဲက ကလေးကိုပါ သူနဲ့ အတူ ခေါ်သွားရအောင် လုပ်မှာဖြစ်တယ်။
မဝံ့မရဲနဲ့ လင်းလန်က လာပြီးတော့
“သခင်မ ကျွန်မတို့ ဒုတိယသခင်မလေးကို အသိပေးသင့်….”
“သူမကို ငါ ကိုယ်ဝန်ပျက်ကျတယ်ဆိုတာ မသိစေနဲ့။”
ရှယန်က အားစိုက်ပြီး ပြောလိုက်တယ်။
“သူမကို ချည်နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ပြဿနာတစ်ခု ရှိတယ်လို့ ပြောပြီးတော့ သူမကို ဆက်မသုံးစေနဲ့။”
ရှယန်က ဒေါသကို ဖုံးကွယ်ထားတဲ့ အသံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။
“ဒီကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး တကယ်လို့ တစ်ယောက်ယောက် သိသွားရင် နင်တို့ မိသားစုတွေရဲ့ အသက်ကို ညှာမှာ မဟုတ်ဘူး။”
ဖေးချွဲ့နဲ့ လင်းလန်က တုန်ယင်စွာနဲ့ ခေါင်းငုံ့လိုက်ကြပြီးတော့ ပြောလိုက်ကြတယ်။
“ကျွန်တော်မျိုးမတို့ နားလည်ပါတယ်။”
“အခု သွားကြတော့။”
ရှယန်က ဆက်ပြီး စကားမပြောချင်တာ သိသာတယ်။
ဖေးချွဲ့နဲ့ လင်းလန်တို့က ထွက်ခါနီးမှာ လင်းလန်က ရုတ်တရက် မေးလိုက်တယ်။
“ဒါဆိုရင်… ဒါဆိုရင် ကျွန်မတို့ သခင်လေးရဲ့ အလောင်းကို ဘာလုပ်ရမလဲ။”
ရှယန်က ပြတင်းပေါက် အပြင်ကို အသက်မဲ့စွာ ကြည့်လိုက်တယ်။ ဒီရာသီဉတုက အလောင်းကို ကြာကြာသိမ်းထားလို့ မရဘူးလို့ ဆိုလိုတာဖြစ်ပေမဲ့ သူမက သစ်သားခြင်းတောင်းထဲကို ကြည့်လိုက်တာနဲ့ သူမက ဒေါသထပ်ထွက်လာတယ်။ ခဏကြာတော့ သူမက အေးစက်စွာ ရယ်ပြီးပြောလိုက်တယ်။
“သေသွားမှတော့ ဘာလုပ်လို့ရတော့မှာလဲ လွှင့်ပစ်ရုံပဲပေါ့။”
သူမက နည်းနည်းရွံ့တဲ့ ပုံနဲ့ ခေါင်းကို လှည့်လိုက်ပြီးတော့
“အဲဒါကို လူမသိအောင် သေချာလုပ်နော်။ ပြီးတော့ တခြားသူတွေ အဲဒါကို သုံးပြီး ငါတို့ကို ဆန့်ကျင်လို့ မရအောင်လုပ်။”
ဖေးချွဲ့နဲ့ လင်းလန်တို့ရဲ့ နှလုံးသားတွေက ရပ်တန့်သွားသလိုပဲ။ ဒါက သူမရဲ့ အသွေးအသားဖြစ်ပေမဲ့ ရှယန်က အကြင်နာတရားမဲ့စွာနဲ့ တခြားသူတွေကို ဆိုးရွားတာကို လုပ်ခိုင်းခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့ လက်ရှိအခြေအနေကလည်း ရင်ဆိုင်လို့ မဖြစ်တဲ့ အခြေအနေဖြစ်တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက ရှယန် ဘာလုပ်စေချင်တာလဲဆိုတာ မသိတော့ သူတို့က တာဝန်ကို လက်ခံရုံပဲ တတ်နိုင်ပြီးတော့ ထွက်သွားကြတယ်။
ရှယန်က အိပ်ရာပေါ်မှာ လှဲနေလိုက်ပြီးတော့ သူမရဲ့ မျက်လုံးထောင့်မှာ မျက်ရည်တွေ ကျဆင်းနေတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမ ဘေးကို လှည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်တွေက တိတ်ဆိတ်စွာနဲ့ ပျောက်ကွယ်သွားပြီးတော့ ရက်စက်မှုက သူမရဲ့ မျက်လုံးထဲမှာ ဖြတ်သွားတယ်။
သူမရဲ့ ကလေးက ဆိုးရွားတဲ့ အဆုံးသတ်ကို ခံစားခဲ့ရတယ်။ ဟုန်ရင်းရဲ့ ဗိုက်ထဲက ကလေးက ဒီထက် အဆတစ်ထောင် မဟုတ်ဘူး အဆတစ်သောင်း ပိုဆိုးတာကို ခံစားရစေရမယ်။
ညသန်းခေါင်မှာ ရန်ဟွယွမ်က အခန်းငယ်လေးထဲမှာ မီးမှိန်မှိန်လင်းနေတယ်။ မိုးရွာတာ ရပ်သွားပြီးတော့ ညပိုင်းမှာ လေပြေက ရှိနေသေးတယ်။ လေပြေက ဖယောင်းတိုင်က မီးတောက်ကို လှုပ်ခတ်သွားစေပြီးတော့ အလင်းရောင်နဲ့ အရိပ်တွေက ချောက်ချားမှုကို ခံစားရစေတယ်။
အသံတိုးတိုးလေးတစ်ခုက ထွက်ပေါ်လာတယ်။
“သေချာဖြေရှင်းပြီးကြပြီလား။”
“သံသယဖြစ်မှာစိုးပေမဲ့ ကျွန်မ အဲဒါကို အရမ်းဂရုတစိုက်နဲ့ အထည်ကြမ်းနဲ့ ထုပ်ခဲ့တယ်။ ဘယ်သူမှ သတိမထားမိဘူး။”
တခြားသူက တိုးတိုးပြန်ပြောလိုက်တယ်။
“ဒါဆိုကောင်းတယ်။ အိုင်း။ ဒီည ရာသီဉတုက မှုန်မှိုင်းနေပြီးတော့ ကြောက်စရာကောင်းတဲ့ ခံစားချက်ကို ပေးနေတယ်။ အဲဒါ မခွဲခွာနိုင်တဲ့ သရဲတစ်ကောင်များလား….”
“ရှုး ရှုး ရှုး ညသန်းခေါင်ကြီးမှာ ဘာမဟုတ်တာ‌တွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ။ မဟုတ်တာတွေ ပြောမနေနဲ့။”
တခြားသူက ကြားဖြတ်ပြောလိုက်တယ်။
“နောက်ကျနေပြီ။ အခု အလုပ်ပြီးပြီဆိုတော့ ငါအရင် ပြန်တော့မယ်။”
“ကောင်းပြီ။”
တခြားသူက ပြန်ပြောလိုက်တယ်။
အခန်းထဲက မီးရောင်ဖျော့ဖျော့အောက်မှာ လူတစ်ယောက်က စားပွဲရှေ့မှာ ထိုင်နေတယ်။ သူမက ရှယန်ရဲ့ အစေခံ လင်းလန်ပဲ။ စောစောတုန်းက သူမက သန္ဓေသား အလောင်းကို ခြံထဲက မော့မော့ကို အဲဒါ အိမ်တော်အပြင်ဘက်မှာ ကိစ္စရှုပ်ခဲ့တဲ့ အစေခံတစ်ယောက်က ဒီကလေးကို မွေးခဲ့တာ ဆိုပြီးပေးလိုက်တာဖြစ်တယ်။ ဒီတော့ မော့မောက ယူပြီးတော့ ဝေးတဲ့တစ်နေရာမှာ သွားရောင်းဖို့ အထုတ်ထုတ်ဖို့ လိုမှာဖြစ်တယ်။ ဒီလိုပြောဖို့ တားမြစ်ထားပေမဲ့ အဘွားအိုက ပိုက်ဆံအမြောက်အများ ရထားတော့ သူမက ဆက်ပြီးတော့ မမေးတော့ဘဲနဲ့ အဲဒါကို သွားရောင်းတော့တယ်။
အဲဒါကို တိတ်တဆိတ်နဲ့ ဖြေရှင်းလိုက်ပေမဲ့ လင်းလန်က တစ်ခုခု ဖြစ်တော့မလို ခံစားနေရပြီး စိတ်မလှုပ်ရှားဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ဘူး။ လက်ရှိမှာ ရှယန်က သူမ ဘေးမှာ တစ်ယောက်ယောက် လိုအပ်နေပြီးတော့ သူမက သူမ ကိုယ်ဝန်ပျက်မကျသလို ဟန်ဆောင်နေပြီးတော့ သူမရဲ့ သန္ဓေသားက လစေ့ပြီလို့ ဟန်ဆောင်မှာဖြစ်တယ်။ ဒါ့အပြင် လင်းလန်က လျို့ဝှက်စွာနဲ့ အားဆေးတွေ ပြုတ်ပြီးတော့ သူမ ကိုယ်ဝန်ပျက်တာကနေ သက်သာအောင် တိုက်ရုံပဲ တတ်နိုင်တယ်။
အစေခံအိုက လင်းလန်ဆီကနေ ထွက်လာပြီးတော့ သူမက လေးလံတဲ့ အထုတ်ကို ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ ပုတ်လိုက်တယ်။ လင်းလန်ရဲ့ ပိုက်ဆံအမြောက်အများက ဒီအလုပ်ကို ပြီးမြောက်အောင် လုပ်ဖို့ထက် ပိုတယ်။ ဒါ့အပြင် သန္ဓေသားကလည်း ပိုက်ဆံအတိုင်းအတာ တစ်ခုအထိ ရောင်းလို့ရနိုင်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲဒါက ချက်ကြိုးနဲ့ ဆက်နေတုန်းဆိုတော့ အရည်အသွေးကောင်းပြီးတော့ မြို့တော်ထဲမှာ ဒါတွေကို သီးသန့်ဝယ်တဲ့ ဆေးဆိုင်တွေရှိတယ်။ ပုံမှန်ဆိုရင် သူတို့က ဒီပျက်ကျတဲ့ သန္ဓေသားတွေကို တခြားသူတွေဆီကို ရောင်းဖို့ ဝယ်ကြပေမဲ့ မြင့်မြတ်တဲ့မိသားစုထဲက တချို့မိန်းမပျိုလေးတွေက ဒီသန္ဓေသားကို သူတို့ရဲ့ အလှကို ထိန်းသိမ်းဖို့အတွက် အထူးလိုအပ်တာဖြစ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီသန္ဓေသားတွေက ပုံမှန်ဆိုရင် သွေးတွေပေနေပြီးတော့ အများစုကို နေ့ခင်းကြောင်တောင်မှာ ဒါမှမဟုတ် ဆိုင်ဖွင့်တုန်းမှာ သူတို့က မဝယ်ကြဘူး။ ဒီတော့ သန္ဓေသားအများစုက တိတ်ဆိတ်စွာနဲ့ သီးသန့်ဝယ်တာဖြစ်တယ်။
ကံကောင်းစွာနဲ့ ဒီနေ့ အစေခံအိုက လင်းလန်ဆီကနေ ပျက်ကျတဲ့ သန္ဓေသားတင် မကဘဲ သူမက အဲဒါကို ဆေးဆိုင်ဆီကိုပါ ရောင်းနိုင်ပြီးတော့ ငွေပြားနှစ်ပြားရခဲ့တယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးတော့ သူမက မပျော်ဘဲ နေမှာလဲ။ ပြီးတော့ သူမက တစ်ခါတည်း တက်ကြွစွာနဲ့ သောက်ဖို့ ထွက်သွားခဲ့တယ်။