The Indian Wolf Girl

'Depressie' beëindigd? -Yuka

Het is weken geleden dat ik Luna heb gezien, gehoord of gevoelt. Ik snak er zo naar, het is alsof het verdriet van haar gemis nog erger is als de pijn die ik ooit leed. Alsof ik beter af ben terug te gaan naar het verleden, daar waar ik Luna nog niet kende, maar wetend dat het verdriet dat je hebt bij gemis erger is dan de pijn. De laatste week ben ik in een diepe put gezakt, Olivia en Fate proberen me eruit te trekken, maar dat is tevergeefs. Steeds blijf ik schreeuwen, snakkend naar Luna.

Haar liefde, haar warmte, alles wat ze me geeft. Ik wil haar lippen weer op de mijne, haar adem weer kunnen horen, er is geen leven voor mij zonder Luna. We zijn elkaars inprent, ik kan niet zonder Luna, nooit. Ik zoek nu al weken naar haar, dag en nacht. Ik slaap niet, er is geen slaap voor mij tot Luna terug is. En toch, toch weet ik dat de oplossing makkelijk is, Silver accepteren, maar wat als ik dat al lang gedaan heb? Waarom komt ze dan niet terug? Is het haar vader die haar tegen houd? Of ben ik het nog steeds? Maar ik weet dat ik Silver geaccepteerd heb. Hij is mijn zoon, ik zal voor hem zorgen en van hem houden net als ik voor Fate heb gedaan. Maar waarom komt Luna dan niet terug? Moet haar vader het echt accepteren? Moet ze mij laten boeten voor mijn reactie?

'Wat is de reden Luna?! Wat is de reden!?' schreeuw ik uit. De zoveelste nacht zoek ik naar haar, geen hoop meer dat ik haar ooit zal vinden, dat het zal blijven bij de brieven die Hunter steeds vindt, dat is ook gelijk het enige wat ik van hem aanneem. Ik walg van hem, niet zo zeer van hem zelf, maar van het feit dat hij alles weet. Hij weet waar Luna is, ik voel het. Zonder zijn woorden vinden we Luna nooit, en laat dat nou net zijn waar hij niets over zegt.

Hij zoekt net zo hard mee, overdag, als iedereen druk bezig is, maar ik, ik kijk hem niet meer aan, ook al weet ik dat het waarschijnlijk in opdracht is van Luna, ik kan het niet aan, mijn liefde voor haar is te groot, onvervangbaar, zelfs mijn kleine meid overtreft het niet. Ik voel me schuldig omdat ik er niet voor haar kan zijn in deze vreselijke tijd, zoals de meesten in het dorp en ik het ervaren, maar ze lijkt er beter bovenop te komen dan ik dacht. Alsof de verhalen die ik over Luna en mij vertel aan haar voor ze gaat slapen genoeg voor haar zijn om bij Luna te zijn.

Ik laat me vermoeid op een boomstronk vallen als mijn gedachten wordt onderbroken door geritsel. Met betraande ogen kijk ik op, dat ik aan het huilen was, was geen wonder meer, dat heb ik de afgelopen dagen veel gedaan. Hunter komt op me aflopen en gaat voor me staan. Al snel heb ik mijn hoofd weggedraaid. Mijn blik is hem niet waardig, niet tot hij verteld waar Luna is. Hij pakt me bij mijn pols en tot mijn verbazing trekt hij me niet mee terug naar het volk, nee, hij trekt me dieper het bos in, verder dan dat ik ooit ben geweest.

Ik wil protesteren maar heb de kracht al niet meer om mijn arm los te rukken. Ik val bijna neer als we bij een grote waterval aankomen. Hij brengt me er achter en trekt me tussen een klein struikgewas door, dat de ingang achter de waterval blokkeert. Hij laat me los en voor het eerst sinds weken kijk ik hem nu echt aan. Hij kijkt smekend, alsof hij ook doodgaat aan verdriet, maar niet om mij, maar om Luna... Ik kijk de ruimte in en zie een huilende Luna.

Fate heeft een arm om haar heen geslagen en ook Silver probeert haar te troosten, maar de tranen blijven maar op de grond druppen. Met slappe en uitgeputte benen loop ik naar haar toe, of meer rennen, voor zover ik dat nog kan. Ze lijkt het niet door te hebben tot ik vlak bij haar sta. Met een ruk trekt ze me naar beneden zodra ze me ziet en drukt ze haar lippen op de mijne. Een paar bloemen om ons heen verschijnen, terwijl ik haar steviger vast pak. Ik geef me helemaal over aan de kus en voor ik het weet lig ik op de grond die bedekt is met zacht mos. Luna hangt boven me als ze stopt me te zoenen. We kijken elkaar aan, bijna emotieloos, maar met een sprankje hoop...