The Indian Wolf Girl

Mijn zusje - Dylan

Heel even was ik gekwetst toen ik Fate zo zag met Kai, maar toen ze vertelde dat ze gewoon maatjes zijn, zat het wel goed. Kai is best aardig en heel beschermend naar Fate. Het zijn duidelijk goede vrienden, hoewel ik even dacht dat er meer aan de hand was. Wat dat hele inprent gedoe inhoud weet ik nog steeds niet. Fate wilde het me op het eiland nooit zeggen en daarna heb ik er nooit meer naar gevraagd. Wat er met Melonie aan de hand was begrijp ik nog steeds niet. Ze was altijd zo lief en zorgzaam. Nu leek ze er zelfs plezier in te hebben om Fate pijn te doen. Ze had mijn allereerste vriendin bijna vermoord en er niet over nagedacht wat de gevolgen ervan zouden zijn. Niet alleen zou ze er mij pijn mee doen, Kit zou ons doden en haar kinderen waren hun moeder kwijt. Dat laatste vind ik dan nog wel het ergst, ik weet hoe het is om zonder moeder op te moeten groeien. Niemand die je 's avonds in bed stopt of een verhaaltje voorleest. Niemand zegt dat ze van je houd voor ze je een nachtkus geeft, niemand die voor je zorgt.

Nu lijkt Melonie weer redelijk normaal. Na het gesprek met Kai doet ze niet meer zo hysterisch, maar schijn kan bedriegen. Ik had van te voren ook niks door. Ik had niet gemerkt dat ze de pik op haar had, althans niet nog steeds. Na de vorige keer had ik namelijk met haar gepraat en haar vertelt dat ik van Fate hou en ze me nooit wat zou doen. Ik heb haar vertelt dat wat Fate en ik hebben speciaal is, dat het liefde is, maar blijkbaar wil ze me niet geloven. Ik geef toe we zijn allebei veranderd. Melonie is harder en agressiever geworden, terwijl ik rustiger en voorzichtiger ben geworden. Ik was gebroken door haar vertrek, Fate heeft me toen op gepept en ik ben verliefd geworden. Zoals ik haar vroeger beschermde probeert Melonie me nu te beschermen en ik moet Fate tegen haar beschermen, maar iedere keer als ik zie wat mijn zusje doet verstijf ik. Ik wist niet dat ze het in zich had om andere pijn te doen, om andere te martelen. Van wie heeft ze dat geleerd en nog belangrijker waar?

Als ik haar naar haar kamp vraag en de tijd dat we elkaar niet hebben gezien geeft ze geen antwoord. Ze laat er niks over los, terwijl ik haar alles heb vertelt. Ik weet dat Melonie mijn zusje is, maar ze voelt als een vreemde voor me. Alsof ik haar niet meer herken. Misschien heeft zij ook dat gevoel, ik ben immers een stuk rustiger geworden, maar is dat nou echt zo slecht? Ik ben toch nog steeds dezelfde persoon? Ik ben nog steeds dezelfde Dylan die van zijn zusje houd en haar zou beschermen als dat nodig is. Maar waar zou ik haar tegen moeten beschermen? Kit? Dat doet Fate al, als hij ons ook maar iets wil doen heeft hij een groot probleem, Fate is immers heel sterk en wil ons beschermen. Dus Kit valt al af. De bemanningsleden? Als die ons iets willen doen hebben ze ruzie met Kit en anders wel met Fate en aangezien ze laatste keer iemands neus heeft gebroken, willen ze haar liever niet uitdagen, sterker nog ze zijn doodsbang voor haar. Melonie, waar is dat lieve meisje toch heen?! Denk ik gefrustreerd. Ik wil haar terug zoals ze was. Iemand die alles met me kon delen, van me hield en me een knuffel gaf als dat nodig was. Niet een meisje dat mijn vriendin in elkaar slaat, omdat ze denkt dat ze een bedreiging vormt. Misschien heeft Melonie in dat kamp geleerd om hard te zijn, maar zo ken in haar niet. Ik wil gewoon mijn zusje terug. De tranen rollen over mijn wangen.

Ik schud mijn hoofd. Ik ga even naar Fate toe, ik wil bij haar zijn, haar vasthouden, even weg bij Melonie en alle vragen. Als ik opsta kijkt mijn zusje me meteen vijandig aan. 'Wat ga je doen?!' vraagt ze dreigend. Ik haal mijn schouders op.

'Ik ga even naar Fate.'

'Dat ga je niet! Je moet hier blijven! Je bent mijn broer en hoort bij mij te blijven! Dat heb je beloofd!' Ik zucht.

'Melonie ik ben gewoon even in de kamer hiernaast. Ik heb beloofd om altijd bij je te blijven, maar herken je niet meer. Je bent niet meer dat lieve meisje dat je altijd was. Je blik is nu bijna sadistisch alsof je op Kit en de bewakers bent gaan lijken. Ik wil mijn echte zusje terug, die waarmee ik overal over kon praten, die geen geheimen voor me achterhield en van me hield. Je bent veranderd en dat is iets waaraan ik niet kan wennen. Iedere keer als je Fate pijn doet verstijf ik, het doet pijn je zo te zien, ik kan het niet begrijpen. Bovendien heb ik die belofte vier jaar geleden al gebroken, ik kon je niet redden van de bewakers. Ik was niet sterk genoeg toen ze je meenamen en dat heeft me gebroken.' vertel ik en loop de kamer uit.

Als ik bij Fate's bed kom sta ik al half te huilen en ze slaat bezorgd haar armen om me heen. Huilend lig ik in haar armen en leg mijn hoofd tegen haar borst. Ik kan het gewoon niet begrijpen, dat mijn zusje zoiets deed, dat ze zo is veranderd. Ze lijkt niet meer op mij.... ze lijk op ze bewakers.... Ze lijkt op Kit. Oordelen zonder dat ze iemand kent, niet naar mij of anderen luisteren en ik durf het bijna niet te zeggen, maar het leuk vinden om iemand pijn te doen. Fate streelt over mijn rug in een poging me gerust te stellen.

'Ze is veranderd, maar ze is ook bang. Bang om je kwijt te raken, bang dat iemand haar pijn doet. Jij was gebroken en Melonie is hard geworden. Jullie hebben allebei een ander pad bewandeld. Een pad vol keuzes en pijn. Je gaf op en liet je slaan, terwijl Melonie de bewakers liet begaan. Ze luisterde naar hen en liep zelfs los rond, maar ik denk dat ze haar ook langzaam trainden, zoals Kit bij mij probeert te doen. Hij probeert me hard te maken, zodat ik je zal slaan zonder reden. Zodat ik geen emoties zou tonen, zodat geen geweten of mededogen meer hebt, zodat ik zou worden zoals hij. Maar hij heeft het mis als hij denkt dat hij me kan veranderen. Ik zou nooit iemand pijn doen en je altijd beschermen. Ik zal altijd mezelf blijven en van je houden.' zegt ze zacht en drukt een kus op mijn voorhoofd.

Verbaast kijk ik haar aan. 'Fate, hoe weet je dat?' vraag ik verward.

'Ik zie en voel het aan haar. Ze is zichzelf niet meer, de echte Melonie zit diep in haar. Ze zit daar gevangen, maar mijn moeder kan haar helpen. Ze kan haar helpen zichzelf terug te vinden, ik heb een bijzondere stam en als iemand het kan dan is het mijn familie wel.' zegt ze al even zacht als daarnet.

'Kan jij haar niet helpen?' vraag ik zacht.

'Nee, ik ben niet sterk genoeg. Het enige wat ik kan doen is het vertrouwen van Melonie winnen zodat we zo snel mogelijk naar huis kunnen en haar kunnen helpen.' zegt ze verdrietig.

Ik kijk haar even aan en daarna kruip ik dicht tegen haar aan. Ik voel me veilig bij Fate en ik heb haar nu echt even nodig. Ik heb een knuffel nodig, haar armen om me heen, haar lippen op de mijne, ik wil haar liefde kunnen voelen. Zachtjes druk ik mijn lippen op die van haar. Ze kust me terug en ik voel een warm gevoel zich door mijn lichaam verspreiden. Ik ben blij dat ik haar heb. Haar liefde houd me op de been, zeker nu mijn zusje zo veranderd is. Ik heb haar nodig, ik zou echt niet weten wat ik zou doen als ik haar kwijt raak. Ik wil haar niet kwijt, ze is mijn vriendin, mijn geliefde, degene die echt om me geeft. De eerste die om me gaf in vier jaar. Tuurlijk ik had mijn zusje, maar die kon ik niet zien. Ik kon haar liefde niet voelen, ik kon zelfs niet eens weten of ze nog leefde. Ik dacht dat ze er niet meer was, dat ik haar kwijt was. Eigenlijk is dat ook zo, ik ben haar ook kwijt. Melonie zit gevangen in haar eigen lichaam. Ze is enkel nog een marionet van Kit en de bewakers. Ze is mijn zusje niet meer, die zit ergens diep van binnen in haar verscholen.