The Indian Wolf Girl

De brief - Luna

Ik loop treurig over het strand als er opeens een roodharige jongen verschijnt. Hij heeft een brief om zijn nek met daarop geschreven: voor mijn moeder van Fate. Meteen maak ik de brief van zijn nek los en begin hem te lezen.

Lieve mama,

 

Als alles goed gaat heb je nu deze brief gekregen van een roodharig jongetje. Ik zal je kort wat over hem vertellen. Zijn naam is George en hij is nu drie jaar oud. Hij is het zoontje van Fred, alleen weet Fred dat zelf niet omdat Kit hem dat nooit heeft vertelt. Hoe dan ook ik heb hem gevonden en op het schip is hij niet veilig. Zou jij voor hem willen zorgen en het aan Fred vertellen?

 

Ik kom voorlopig nog niet terug. Dylan en ik zitten hier namelijk vast. Ik ben lid van de bemanning en Dylan is een gevangenen. Ik ben er achter dat hij een zusje heeft, die hebben we ook net gevonden en ze is nog erg zwak. Ook vertrouwt ze iemand niet zo snel, dat snap ik wel. Als je eens wist wat ze met haar doen. Gelukkig is dat nu voorbij, ze is nu bij Dylan, in een cel. Hij zal haar beschermen en anders ik wel. Het meisje heet Melonie en is ongeveer 12 jaar oud. Maar een jaar jonger als ik dus, alleen is zij nog echt een kind en ziet ze er nog erg jong uit.

 

Ook ben ik er achter gekomen dat ik niet voor mijn inprent kan ontvluchten. Mijn liefde voor hem is gewoon te sterk net als de aantrekkingskracht tussen ons. Ik ben er achter hoe veel ik van hem hou en hij heeft me gekust. Echt ik hou van Alex, maar dat is gewoon niet te vergelijken met wat ik voel voor Dylan. Het is zo veel mooier, zo veel puurder. We zijn voor elkaar gemaakt, maar dat kon ik niet accepteren. Ik wilde Alex geen pijn doen, maar nu kan ik er niet langer voor weglopen. Ik hou van Dylan en hij van mij.

 

Ik hoop dat ik jullie snel weer zie. Zodra het kan komen we naar huis. Ik hou van jullie en mis jullie. Ik hoop dat Melonie me snel vertrouwt en ik mijn krachten snel weer terug heb, want dan kunnen we naar huis. Kom me alsjeblieft niet zoeken, want ik weet zelf niet eens waar ik ben. Bovendien hebben ze je nodig en mijn kinderen ook. Ik kom terug zodra het kan, beloofd!

 

O, en nog een ding: Laat dit alsjeblieft aan niemand lezen! In wil nog niet dat iemand van mijn inprent weet.

 

Veel liefs,

 

Fate

Met tranen in mijn ogen lees ik de brief opnieuw en pak het jongetje op. Samen rennen we naar het dorp en ik vertel wat er in de brief stond, tenminste wat ik mag vertellen. Ook neem ik Fred apart en vertel hem over zijn zoontje. Hij wil het niet geloven en rent het bos in. Hij heeft even tijd nodig om dit te verwerken.

Opeens staat Eden naast me. 'Mag ik de brief lezen? Ik weet dat er meer instaat dan je zegt.' zegt hij zachtjes. Ik bijt op mijn lip en schud mijn hoofd.

'Nee, maar zullen we naar Merian gaan kijken?' Eden knikt en samen lopen we naar de tent. Ik kan ook niet weg, al had ik gewild. Merian is na Fate's vertrek ernstig ziek geworden. Waarschijnlijk komt het door de te vroege geboorte en de snelle groei. Merian is tenslotte meer vampier dan mens, haar hart klopt ontzettend zacht en ik weet niet of ze dit wel zal overleven. Ik doe mijn best en met magie hou ik haar zo goed als ik kan in leven, maar ik vraag me af hoelang ze dit volhoud. Straks stopt haar hart er mee en dan kunnen we echt niks meer doen. Eden mag haar niet bijten, want van William hebben we een ding geleerd. Vampier kinderen zijn gevaarlijk. Ze zou haar bloeddorst nooit kunnen beheersen en iedereen doden. Ook met Kai gaat het niet goed, maar het gaat beter als met Merian. Hij heeft hoge koorts en is vuurrood, maar zijn hart klopt gewoon en de kans dat hij dood gaat is een stuk kleiner dan bij zijn zus.

Alex heeft Yuka en zelfs mij op de zenuwen gewerkt. Zelfs als het beter ging met Merian dan met Kai liet hij haar niet alleen en besteed geen aandacht aan zijn zoon, die ook ernstig ziek is. Hij prevelt steeds dat het goed komt en soms zegt hij zelfs zusje. Yuka vloog hem bijna aan. Het is je dochter niet je zusje! Je hebt alleen maar oog voor haar en besteed geen aandacht aan je eigen zoon! Die is verdomme ook ziek! En waarom?! Alleen maar omdat ze op je zusje lijkt! Wanneer heb je voor het laatst aan Fate gedacht?! Niet, je denkt alleen maar aan je zusje terwijl je vriendin is ontvoerd! Wilde hij roepen, maar heeft het niet gedaan.

Hoewel ik het bot vind heeft hij wel gelijk. Hij heeft nooit naar Fate gevraagd sinds ze weg is, Dylan zou dat wel doen. Hij zou elke dag vragen of we al wat hadden gehoord en zou alles doen om haar te vinden. Toen ze die dag even het bos in was vroeg hij zelfs al waar ze was. Ik ben blij dat Fate nu voor zichzelf kiest, dat ze voor Dylan kiest. Alex geeft geloof ik meer om zijn zus, dan om zijn kinderen en zijn vriendin. Dat is hard om te zeggen, maar het is wel waar. Hun liefde was altijd sterker van een kant en dat was die van Fate. Het scheelde niet veel, maar toen Alex zijn zus niet meer kon zien werd zijn liefde minder, ook zijn liefde voor de kinderen nam af en dat is al sinds we in deze tijd kwamen.