The Indian Wolf Girl

Terug in de tijd - Fate

Glimlachend zit ik in een boom. Dylan wilde vandaag alleen op pad en ik kon het niet laten om hem te volgen. Hij is zo schattig als hij de wereld wil ontdekken. Een hele boel kende hij niet eens in onze tijd laat staan in deze tijd. Over William maak ik me al geen zorgen meer. Over een paar dagen gaan we terug naar onze eigen tijd samen met Kai en Calie. We gaan Melonie redden en terug naar ons eiland, ons thuis. Dan zal ik Dylan de wonderen van ons eiland laten zien. Zijn tijd als slaaf is voorgoed voorbij. Ik zie Dylan stoppen in een open veld. Hij gaat liggen en ik denk glimlachend terug aan mijn tijd met Alex. In zo'n veld heb ik Alex leren kennen. In een veld vol bloemen kreeg ik mijn eerste kus, toen dacht ik nog dat hij mijn inprent was. God, wat was ik toch naïef. Wat ik toen voelde is niks vergeleken met wat ik voel elke keer als ik Dylan kus. Ik zou Alex misschien pijn doen, maar ik moet accepteren dat wij niet voorbestemd zijn. Dat is beter voor ons allebei.

Opeens voel ik iets aankomen en spring uit de boom. Dylan! Merian staat plots voor hem en hij komt geschrokken een stuk omhoog. Bang kijkt hij Merian aan.

'Zo zo wat hebben we hier? Ben jij nou de jongen waar mijn meester het steeds over heeft?' zegt ze kleinerend. Ik grom en ren naar ze toe.

'Blijf van hem af!' roep ik woest en help Dylan overeind. Ik sla mijn arm om zijn middel en trek hem dicht tegen me aan.

'Als je Dylan wil hebben moet je eerst langs mij.' zeg ik meteen en kijk haar vernietigend aan. Ze grijnst.

'Fate, dus daarom gebeurde al die vreemde dingen rond om hem. Hij heeft geen krachten, jij was in de buurt.' zegt ze met een sadistische glimlach.

'Dat moeten de meesters weten en waar is mijn broertje eigenlijk?' vraagt ze glimlachend.

'Ergens waar hij veilig is en voor ze hier zijn, weg van jou en dat doen wij ook. Dylan en ik gaan weer terug aan onze eigen tijd bovendien kunnen ze je hier toch niet horen.' bijt ik haar toe. Ze grijnst.

'Toch wel.' zegt ze lachend en Dylan begint te gillen.

'Nee!' Ik bouw een schild op en blaas Merian naar achteren. Dylan laat zich uitgeput in mijn armen zakken en ik leg hem zachtjes op de grond. Al snel staat William voor me en helpt Merian omhoog.

'Fate wat een genoegen. Waar is Alex eigenlijk?' vraagt hij galant.

Ik grom. 'Ergens waar je hem geen pijn kan doen William. Laat ons met rust voor ik boos word. Je weet nog niet half wat ik kan.' zegt ik dreigend. William lacht.

'Ik weet dan misschien niet wat je kan, maar ik weet wel waar je zwaktes liggen.' zegt hij en knipt ik zijn vingers. Colin komt naar voren en heeft Kai stevig vast. Hij heeft zijn tanden in zijn nek gelegd en kijkt me grijzend aan.

'Een foute beweging en ik bijt.' zegt hij sadistisch. Woedend kijk ik William aan.

'Dat is laag William. Laat hem gaan!' zegt ik boos en hou Colin goed in de gaten.

O, Fate hoe moet ik je anders in bedwang houden? Ik bedoel ik heb nog wel meer speeltjes, maar ik weet dat hij het belangrijkst voor je is. Hoor ik hem denken.

'Wat bedoel je?! Als je een van mijn vrienden wat hebt aangedaan draai ik je je nek om William!' roep ik boos en hou Dylan stevig vast. William schud zijn hoofd en ik zie dat iemand Sofie vast houd. Jax en Calie kijken bang naar William. Ook zij worden vastgehouden, hoe wel ik weet dat dat niet nodig is. Jax is als de dood dat Sofie wat gebeurt en Calie dat Kai wat overkomt.

Ik grom. 'Laat ze gaan William, ze hebben hier niks mee te maken.' zeg ik boos.

'Als je met mee komt zal ik ze laten gaan, nou ja op die kleine hier naar dan.' zegt hij glimlachend en wijst naar Kai.

'Je blijft van Kai af William! Als je wat van mij wil hebben prima, maar laat mijn vrienden gaan!' roep ik woest. Koortsachtig denk ik na. Als ze Kai hebben zal ik moeten luisteren, anders weet ik wel te ontsnappen en dat weet William ook dus hoe krijg ik Kai hier veilig weg?

William schud zijn hoofd. 'Dan ben je zo weer weg, dus hij gaat mee. Wat word het Fate? Meewerken en alleen die kleine gevangen of niet meewerken en iedereen dood?' vraagt William grijnzend. Man wat lijkt die vent op Merian. Opeens heb ik een idee.

'Ik heb een beter idee.' zeg ik lachend en druk mijn lippen teder op die van Dylan. Ik voel de kracht door mijn lichaam stromen en begin te stralen.

'Wow.' Hoor ik iemand zeggen en laat Dylan los. Glimlachend knip ik in mijn vingers en de tijd staat stil. Rustig loop ik op Sofie af en maak haar los. Als ik haar aanraak knippert ze met haar ogen. Ik pak haar hand vast en maak Jax los. Ook kijkt me verward aan.

'Als ik de tijd weer aanzet moeten jullie rennen. Ik zorg dat William niet meer weet dat ik hier ben of eigenlijk was. Dylan en ik gaan terug naar onze eigen tijd, het plan in vervroegd. William zal denken dat hij hier is op zoek naar iemand met een krachtige gave. Hou Sofie goed bij je en stop niet voor je bij Jackson bent. Het spijt me dat ik niet meer voor jullie kan doen.' zeg ik rustig en loop naar Calie en Kai. Ik maak ze los en neem ze mee naar Dylan. Jax is inmiddels veranderd en Sofie zit op zijn rug. De tijd staat niet langer stil en William kijkt ons ongelovig aan.

'Dat is de kracht van ware liefde William.' zeg ik rustig en open een portaal. We stappen er doorheen en ik wis nog snel hun geheugen. Ze zijn naar Dylan op zoek, maar ze zullen hem nooit vinden.