The Indian Wolf Girl

Een nieuw begin en een nieuw probleem - Fate

Langzaam varen we achter het schip aan, zelfs met magie zijn we niet snel genoeg om het in te halen. Het is gewoon te ver weg en bovendien veel te snel. 'Ik snap niet dat Kit zoiets doet, hij leek me juist zo aardig en volgens mam was hij echt veranderd. Van Fred snap ik het al helemaal niet, hij heeft mijn moeder en vader nog geholpen. Waarom laat hij het dan nu toe dat Kit iemand uit ons dorp ontvoerd?'

'Misschien dat toen onze ouders er niet waren Kit in zijn oude gewoontes is terug gevallen en Fred ... Ik weet het niet, misschien is hij te bang om hem tegen te spreken.' zegt Sem bedroeft.

'Ik weet het ook niet, maar we krijgen Alex wel terug Fate.' zegt Silver zacht. Ik knik somber.

'Ja, ik hoop alleen niet dat hij hetzelfde mee moet maken als papa en Tante Olivia.'

'Kom op, maak je geen zorgen we vinden hem wel voor ze hem ook kunnen brandmerken of hem pijn kunnen doen.' zegt Sem en slaat zijn arm om me heen.

Als het schip even later stopt bij een eiland verdeel ik de taken. 'Sem jij zoekt het schip af naar Alex en eventuele anderen gevangen. Silver jij onderzoekt het eiland en ik ga Fred en Kit zoeken. Wat je ook doet zorg dat je niet gepakt word. Als je Alex gevonden hebt breng hem dan naar de boot en veranderd in een wolf. Je laat de rest dan weten dat je hem hebt door te huilen en dan kunnen we terug naar huis.' vertel ik kort. De jongens knikken en we gaan op pad. Silver heeft besloten te zoeken als wolf en veranderd van vorm.

Ik en Sem lopen het schip op. 'Als je hier niemand vind ga Silver dan helpen.' zeg ik snel en ga op zoek naar Kits kantoor. Als ik het eindelijk gevonden heb is er niemand te bekennen, alleen wat bloedsporen op de vloer. Snel ga ik verder met zoeken, maar als ik in de bemanningsruimte ook niks vind ga ik het schip af en stap het eiland op.

Het eerste wat ik daar ontdek is een jongen vast geketend aan een wiel. Hij probeert het met veel moeite vooruit te duwen en een man slaat hem met een zweep op zijn rug. Woedend stap ik op de man af en trek de zweep uit zijn handen. Verbaast kijkt de man me aan, maar wil me dan slaan. Helaas voor hem ben ik sneller en hij ligt binnen een paar seconde op de grond. Ik loop naar de jongen toe en maak de boeien los. Twee helder blauwe ogen kijken me angstig aan en boren zich diep in mijn ziel. Ik probeer het rare gevoel dat deze jongen me geeft te negeren en kijk hem bezorgd aan. Het is het gevoel alsof de wereld stil staat en alleen hij en ik nog bestaan. Alsof niks anders er toe doet dan hem blij en gelukkig te zien en ik hem het liefst constant dicht bij wil hebben.

'Gaat het met je?' vraag ik bezorgd.

'Doe me geen pijn.' piept de jongen, zijn ogen zijn gevuld met niets anders dan angst en ik besef dat ik de zweep nog steeds vast heb. Snel laat ik het ding vallen en kijk hem verbaast aan.

'Je pijn doen, ik zou nooit iemand pijn doen, tenminste niet zonder goede reden.' zeg ik geschrokken.

'Als je hier niet bent om me pijn te doen, wie ben je dan? Wil je me soms kopen? Ben ik voortaan jouw slaaf?' vraagt hij angstig. Ik schud mijn hoofd.

'Nee, maar ik wil je wel helpen. Als je met mij mee gaat kan je bij ons in het dorp komen wonen. Als een vrij man.' zeg ik zacht. Iets in deze jongen wekt mijn interesse. Ik weet niet of het door zijn licht blonde haar, zijn blauwe ogen of zijn angst voor alles wat nieuws is komt, maar ik wil hem beschermen. Ik weet niet waar dat gevoel vandaan komt, maar het is zeker nieuw voor me.

De jongen aarzelt. 'Ik weet het niet.' zegt hij onzeker.

'Ik ga je hier in ieder geval niet achterlaten. Niet nu ik weet dat ze je pijn doen. Ze hebben mijn vriendje al gevangen en jou blijkbaar tot slaaf gemaakt, maar dat sta ik niet toe. Ik zal hem redden en jou bevrijden.' De ogen van de jongen vullen zich met tranen.