The Indian Wolf Girl

Het volk - Yuka

Het dorp van "ons" volk blijkt niet ver van de plek te zitten waar Olivia en ik onze week hadden doorgebracht, vermoedelijk had mijn oom ons zo weten te vinden, maar dat is niet waar ik me nu zorgen om maak. Ik moest mijn ouders er van overtuigen dat het fout was wat ze deden! Bovendien, hoe kunnen ze hun eigen zoon die ze niet goed kennen met iemand laten trouwen die ik niet ken? Ik vertraag mijn pas en laat wat tranen over mijn wangen lopen. Olivia komt naast me lopen en slaat meelevend een arm om me heen. 'We zijn er!' buldert mijn oom dan. Met betraande ogen kijk ik naar een groep mensen die om een groot vuur zitten, wat ook gelijk het enige licht is in het hele dorp. De mensen zitten in het midden van wat verlaat uitziende hutten van takken en bladeren. Ik kijk er een beetje betreurd naar.

Onze oom komt achter ons lopen en duwt ons sneller richting het vuur. 'Hey! Heb je niet al genoeg gedaan!' schreeuwt Olivia kwaad. Ze stribbelt flink tegen waarop ik haar hand vastpak.

'Dit heeft geen zin.' zeg ik als we bij het kampvuur aankomen. Ik veeg mijn tranen weg en alle mensen rond het kampvuur staren naar ons. Dan wordt er aan mijn broekspijp getrokken.

'Koning!' roept een klein meisje. De rest van het volk volgt.

'Koning, koning, koning!' schreeuwen ze. Tot er een vrouw op staat en naar ons toe loopt. Ze legt haar hand op onze hoofden en sluit haar ogen. Ze mompelt kort iets. Dan gooit ze een soort zand dat nu uit haar handen komt in het vuur, waar beelden verschijnen. Ik zie hoe mijn en Olivia's verhaal in het vuur wordt vertelt. De vrouw glimlacht naar ons en omhelst ons dan.

'Zoon, Dochter!' Pas nu valt me op dat de vrouw erg veel op Olivia lijkt. Ik realiseer me dat dit de eerste aanraking van mijn moeder is sinds jaren en pak haar dus steviger vast.

'Mama.' zeggen Olivia en ik in koor, Olivia waarschijnlijk hetzelfde denkend. Na een tijdje zo te hebben gestaan laat de vrouw los en stopt het verhaal in het vuur, waar zij over onze schouder heen ook heeft naar gekeken.

'Mijn zoon prins en bijna koning Yuka en prinses Olivia!' roept ze. Je hoort een klein applaus en enthousiast gefluister in het volk.

Plots staat er een meisje op dat ik herken. Ze heeft lang golvend bruin haar en is erg bleek. Haar ogen zijn zo blauw als de nacht, wat erg goed te zien is door alle sterren aan de hemel.

'Yuka.' Ze komt op me af en omhelst me. Ik sla mijn armen langzaam om haar heen en probeer een volgende scheut van tranen te onderdrukken.

'Sara.' mompel ik half huilend. Herinneringen van mijn volk komen nu naar boven en ik herinner me Sara als mijn beste vriendin en... Ze laat me los en drukt dan een kus op mijn lippen. Haastig deins ik achteruit.

'Wat, wat doe je?'

'Houd je niet meer van me?' vraagt Sara dan met betraande ogen. Een nieuwe herinnering komt naar boven.

'Yuka, wij samen voor altijd.' zegt Sara met haar hoge piepstem. Ik geef haar een kus op de wang en mijn ouders kijken van een afstandje en mompelen dat ze "het goed" gedaan hebben.

Bij die herinnering begin ik te trillen. 'De enige van wie ik echt houd is Luna! Laat me met rust!' schreeuw ik en ik duw haar een eindje van me weg. Ze struikelt en komt bijna in het vuur terecht maar... Een oude man die er erg ziek uitziet houd haar tegen.

'Het is je plicht zoon.' kucht hij. Ik kijk hem met betraande ogen aan.

'Je moet trouwen met een prinses van je volk, bovendien moet dat snel want ik heb niet lang meer te leven.' vervolgt hij.

Sara helpt hem om naar Olivia en mij toe te lopen en hij kijkt mij met een smekende blik aan. 'Trouw met haar, het volk heeft je nodig, en de nieuwe kinderen, anders sterft het volk uit.' stamelt mijn vader. Olivia kijkt nu ook met betraande ogen en pakt mij vast.

'Dit is ons volk niet!' schreeuwt ze, als ze ook rillingen over haar lijf begint te krijgen. Het meisje laat mijn vader los en deinst achteruit als Olivia begint te grommen.

'Hij moet met haar trouwen Olivia, bovendien, jij trouwt met Philipe.' Een oude jongen van rond de 20 komt nu op ons af.

'Dat is de druppel!' schreeuwt ze. En met een wolvenarm haalt ze uit. Vader valt krampachtig neer en het hele volk staart nu naar de rood bruinige gekleurde wolf die voor hen staat. Ik kijk Olivia nu ook ongelovig aan. Ze kijkt naar mij en ik begrijp meteen wat ze bedoeld, maar schud mijn hoofd. Ik veeg de tranen van mijn wang en loop richting het volk.

'Ik en mijn zusje hebben veel meegemaakt, en wij willen nu onze eigen weg kiezen, en die weg leid niet naar hier, ons dorp woont hier verderop en ik weet zeker dat dit volk er ook prima uitkomt zonder ons, want dat is altijd al zo geweest.' Het volk kijkt meelevend, maar mijn moeder kijkt niet blij.

Ik verander nu ook in een wolf en raak nog voor de laatste keer mijn vader en moeder aan voor ik en Olivia wegrennen, wegrennen van het volk en terug gaan naar dat van ons, niet wetend of ze ons zullen achtervolgen, dus met een grote omweg, eentje die voor mensen niet te lopen is, eentje die weken duurt waardoor het lijkt alsof we een andere weg hebben gekozen. Ik voel me schuldig tegenover Luna dat ik haar zo lang alleen laat, ik probeer haar verschillende keren te bereiken met mijn gedachten, maar ik krijg geen gehoor. Als ik terug bij het volk aankom zie ik een treurige en zieke boel. O, nee! Wat is er met Luna?!