The Indian Wolf Girl

Vluchten - Yuka

Het voelde fijn haar lippen op de mijne. Ik wist niet goed of ik besefte dat mijn wond genezen was, maar ik wist wel dat Luna speciaal voor me was. We waren één of zoiets. Ik voelde me veel krachtiger en sterker, alsof ik de hele wereld aan kon. Ik kom langzaam overeind waarop onze lippen los laten. Ze staart me diep in de ogen aan. Een kleine flits van licht lijkt van haar ogen naar mijn lichaam te gaan. Ze pakt ze me vast en drukt ze me dicht tegen zich aan.
'Luna?' vraag ik aarzelend. Maar ze reageert niet. Ik vergat waar ik was, dat Olivia nog in de kamer zat of dat Kit zo weer woest binnen kon stormen. Het leek allemaal even niet uit te maken zolang ik bij Luna was.

De deur van de kamer wordt met een klap open geslagen en Kit komt opnieuw woest binnen. Luna laat me onmiddellijk los en gaat beschermend voor me staan.
'Fred, waar ben je nou?!' schreeuwt Luna woest. Ze gromt in Kit zijn richting waarop Kit zijn blik op mij valt.
'Hij is niet dood?' stamelt hij. Hij wil langs Luna heen lopen en me vastpakken, maar Luna pakt zijn arm woest vast.
'Als je dat maar laat!' schreeuwt ze.
'Die wond, hij is genezen.' stamelt Kit nu vol ongeloof.

Hij kijkt even moeilijk, maar laat zijn blik dan klaarwakker op die van Luna vallen. 'Jij bent het!' schreeuwt hij beseffend.
'Mannen pak haar vast!' Schreeuwt hij vervolgens. Tientallen mannen komen aangesneld en rennen in haar richting. Zo snel als ik kan sta ik op en ga ik voor haar staan.
'Zo, zo gaat onze jongeman nu Luna beschermen?' stamelt Kit. Ik grom woest. Ik had geen idee waar het vandaan kwam maar er begonnen rillingen over mijn lijf te lopen.

De mannen komen nu ook op mij af en willen me vastpakken maar Kit houdt ze tegen. 'Kom maar jongen, het is goed, je mag me slaan.' zegt Kit uitdagend. Hij laat een van de mannen Olivia pakken die hard begint te krijsen.
'Laat haar gaan!' grom ik woest en ik vlieg Kit naar de keel.
'Dood haar!' schreeuwt Kit nog voor ik hem bij de keel gegrepen had. Ik hoorde een hard schot. Met een noodgang draaide ik me om.
'Olivia!' schreeuw ik, maar het is niet Olivia die op de grond ligt, maar Luna. Ik laat Kit los en kniel haastig bij haar neer.
'Wat doen jullie?!' schreeuwt Kit woest.

Olivia wordt losgelaten en Kit trekt de mannen de kamer uit. Angstig kruipt Olivia tegen me aan. Ik lig met mijn hoofd op Luna's borstkast en ik streel haar zachtjes.
'Het komt goed.' zeg ik met betraande ogen. Kit komt nu met een geweer op ons af en kijkt kwaad.
'Jullie rot vuil, maak dat jullie bij haar wegkomen, ze is van ons!' schreeuwt hij boos.

Dan beweegt Luna ineens. Ze komt met een grote snelheid overeind en rukt het geweer uit Kit's handen. Dan slaat ze hem vol op zijn smoel.
'Luna!' schreeuwt Olivia, waarschijnlijk maar half beseffend wat er aan de hand is. Luna pakt mij bij de hand waarop ik Olivia vast pak en ze trekt ons mee het dek op.
'Spring in de boot!' beveelt ze, terwijl ze klappen aan de rest van de mannen uitdeelt. Met veel haast spring ik met Olivia in de boot en roei een eind van de boot weg.

Luna springt met een noodgang het water in en zwemt richting de boot. 'Schiet op Luna!' schreeuw ik als ik zie dat een paar mannen achter haar aan springen. Ze klimt snel de boot in en bind de roeispanen net zo vast als de vorige keer. Met grote kracht varen we richting het eiland.
'Luna, ben je oké?' vraag ik bezorgd, als ze zich in de boot laat vallen.
'Ja.' stamelt ze.
'We gaan weg, weg van daar!' zegt ze kwaad.

Als we aan het eiland stranden sleurt Luna ons snel de boot uit. 'Het bos in!' schreeuwt ze. In de verte komen Kit en een paar anderen mannen met de motorboot aan varen.
'Neem Olivia!' beveelt Luna lichtelijk in paniek, als ze ziet dat die achter blijft. Ik pak haar snel op en ren met grote passen achter Luna aan het bos door.
'Klim op mijn rug!' schreeuwt ze dan.

Ze rilt kort en dan staat Luna in haar wolvengedaante voor ons. Zonder na te denken klim ik op haar rug. Met een ongelofelijke vaart zoeven we tussen de bomen door. 'Rechts! De spleet in!' beveel ik haar. Ze rent de spleet in en stopt daar. We stappen van haar rug af en hijgend veranderd ze weer terug in haar menselijke gedaante. Ik zet Olivia op de grond en vang haar op.
'Luna?' vraag ik bezorgd. Ik leg haar neer op de koude stenen en kniel er zelf naast. Olivia gaat naast me zitten en legt haar hand verzorgend op Luna's hoofd. Langzaam opent Luna haar ogen en kijkt me aan.
'Yuka.' stamelt ze. Ze glimlacht lichtjes en komt dan overeind. Olivia kruipt dicht tegen haar aan.
'Het zal niet lang duren voordat ze het eiland bereiken.' zegt Luna bezorgd. Ik knip instemmend.

Plotseling pakt ze mijn hand vast. 'Voor het geval dat, wil ik jouw verhaal horen, ik wil jullie begrijpen.' zegt ze dan. Ze legt me naast zich neer en staart me afwachtend aan.
'Ik, ik ben opgegroeid in het gevangenenkamp en weet niet beter. Onze ouders hebben we nooit gekend.' stamel ik. Luna knikt meelevend.
'Dat moet vast vreselijk zijn geweest.' zegt ze zacht.
'Het was voor zover ik wist het enige wat bestond. Ze zeiden dat wij tot de "slechten" behoorde en dat we dit verdienden, dat we nooit zo volmaakt als zij konden zijn. Toen ik klein was geloofde ik ieder woord, ik geloofde werkelijk dat we slecht waren. Iedere nacht was ik aan het huilen om al de slechte dingen die ik had gedaan.' Luna drukte Olivia geschokt tegen zich aan.
'Ik begon pas later te beseffen wat er echt aan de hand was en daarom lieten ze me werken en boeten voor dat wat ik had ontdekt.' Ik stopte met mijn verhaal en keek naar de reactie op Luna's gezicht. Maar die was uitdrukkingloos, alsof ze diep aan het nadenken is over wat ik haar zojuist heb vertel.