The Indian Wolf Girl

Een leeg wiegje - Yuka

Ik heb geen idee naar wie Luna aan het kijken is, maar als ze terugkijkt naar mij en Fate merk ik wel dat er wat aan de hand is. Ik laat het moment er niet door verpesten en druk Fate dicht tegen me aan. 'Dus..., zullen we haar haar nieuwe babykamer laten zien?' vraagt Olivia opgetogen. Ik knik nadat ik goedkeuring krijg van Luna. Ik loop langzaam naar buiten en laat Fate geen minuut uit het oog. Olivia haast zich al naar de tent en houd het doek opzij.

'We hebben nog wat laatste dingetjes erbij gehangen, zie het maar als een cadeau.' Mijn blik valt op een soort speeltje dat boven Fate's wieg hangt. Het ziet er zelfgemaakt, maar prachtig uit. Ik leg Fate voorzichtig in haar bedje en stop haar diep onder de dekens. 'Bedankt Olivia.' zeg ik, terwijl ik haar omhels.

Met die woorden lijkt de regen buiten volledig verdwenen en schitteren de sterren door het tentdoek. Ik kijk er verwonderd naar als Luna half strompelend de tent in komt lopen. Ik laat Olivia los en ondersteun Luna naar ons tijdelijke bed. We konden onze kleine immer niet onbeschermd alleen laten. Luna laat zich op het bed vallen en trekt mij mee in een omhelsing. 'Ik ben zo gelukkig.' zegt ze vermoeid.

Ik druk een kus op haar voorhoofd en langzaam valt ze in slaap. Olivia loopt nu ook de tent uit en ik laat me ook op het bed vallen. Ik druk Luna dicht tegen me aan en kijk nog even naar het wiegje dat maar enkele meters bij ons vandaan staat, dan val ik in slaap.

'Yuka! Yuka!' hoor ik Luna met een trillende stem zeggen. Ik doe langzaam mijn ogen open en zie de overstuurde Luna boven me hangen.

'Luna wat is er?'

'Fate, ze is weg!' Ze trekt me mee overeind en wijst naar het lege wiegje. Ik staar er nu ook met betraande ogen naar. Luna laat nog meer tranen over haar wangen lopen en ik druk haar meelevend tegen me aan.

'We hadden haar nog maar net.' huilt ze. En ik laat ook tranen van verdriet over mijn wangen lopen. Niemand doet Fate iets aan!

‘Niemand doet ons gezin iets aan! Degene die hier achter zit zal boeten, dat is zeker!’