The Indian Wolf Girl

Het verleden kan je niet ontlopen - Luna

We kwamen aan bij een plaats vlak bij de kust en allemaal wachten we in spanning af tot Yuka wakker word. We zijn gastvrij ontvangen door een gezin dat hier woont en hun oudste dochter Maria kreeg ons vandaag eindelijk zo ver om mee te gaan naar strand en even te ontspannen. Ik wilde eerst niet bij Yuka weg, maar toen ik de smekende gezichten zag van Fate, Silver en Sem gaf ik toch toe. Nu zit ik hier dan met Silver en Fate tegen me aan, starend naar de golven en denkend aan Yuka. Opeens voel ogen in mijn rug branden en draai me om. Daar staat Yuka! Ik loop naar hem toe geef hem een knuffel. 'Dit kan niet! Jullie kunnen niet dood zijn!' snikt hij nu. Verbaast kijk ik hem aan.

'We zijn niet dood Yuka en jij ook niet.’ Verward kijkt hij me aan.

'Ik heb ons weg geflitst nadat ik vreselijk ruzie kreeg met vader. Silver is daar niet veilig en ik wil weer gewoon bij jou en Fate kunnen zijn. Op het laatste moment pakte Hunter, Sem en Olivia ons vast. Ze wilde mee en Hunter nam daarbij ook meteen afstand van het stamhoofd. Voor ons is hij onze vader niet meer. Dat hebben we hem ook gezegd. Tenminste ik, Hunter zei het zonder woorden. Hij keerde zich tegen hem.' fluister ik hem snel in zijn oor.

Yuka zucht opgelucht. 'Jullie zijn dus niet dood.'

'Nee en jij ook niet. Nou, kom mee naar de rest.' Ik trek Yuka met me mee en samen gaan we zitten. Fate kruipt meteen bij hem op schoot. Ik zie Silver aarzelen en pak hem op.

‘Hij is nu ook jouw vader Silver, dus je mag gerust bij hem op schoot.’ Silver kijkt naar Yuka en Fate die elkaar liefdevol knuffelen.

'Ik heb je gemist papa.' zegt Fate zacht.

'Ik blijf liever bij jou zitten. Mag dat ook?'

'Tuurlijk mag dat mijn lieve kleine jongen.' zeg ik glimlachend en woel door zijn haar.

Ik hou echt ontzettend veel van Silver en zou het mezelf nooit vergeven als hem iets overkomt. Net zo min als bij Yuka en Fate. Silver kruipt helemaal tegen me aan en Hunter glimlacht. We hebben er goed aan gedaan om voor hem te zorgen en daar weg te gaan. Lees ik in zijn ogen.

'Zullen wij samen naar de markt gaan?' fluister ik in Silver’s oor. Hij begint te stralen en knikt. Ik sta op en pak zijn handje vast.

'We gaan samen een stukje lopen.' zeg ik tegen de rest. Yuka wil op staan, maar ik hou hem tegen.

'Blijf jij nou maar hier lieverd. Je moet nog op krachten komen.' zeg ik tegen hem.

'Let jij op papa Fate?' Ze straalt alsof ik haar een hele belangrijke taak heb toe vertrouwt en knikt blij. Samen met Silver loop ik naar de markt. Als we er eindelijk zijn laat hij mijn hand los en kijkt zijn ogen uit.

Overal kijkt hij bewonderend naar en als we bij de kraam met appels komen durft hij er zelfs een te pakken. Meteen pakt de verkoper zijn arm vast en drukt hem tegen de kraam. 'Ik heb je lelijke dief! De vorige keer kon je nog ontkomen, maar nu hak ik je hand eraf!' zegt hij en houd een groot zwaard in de aanslag. Silver begint te huilen en probeert zich los te trekken. De woede borrelt zich in me op.

'Laat hem los! Mijn zoon is geen dief! Ik betaal gewoon voor die appel!' De man begint te lachen.

'Dit kind heeft geen ouders, dat weet iedereen hier. En daarbij heb je niet eens genoeg geld voor die appel.' Silver begint nog harder te huilen en ik smijt een hand vol gouden munten op het blad van kraam.

'O, nee! Ik weet anders zeker dat dit genoeg is en laat nu mijn zoon los!' De man laat Silver geschrokken los en ik pak de kleine jongen op. Sussend wieg ik hem heen en weer.