The Indian Wolf Girl

De vloek van de wolf - Luna

Yuka raakt langzaam in paniek. Hij kan niet terug veranderen! 'Rustig Yuka geen paniek. We bedenken wel iets. Eerst moeten we de rest uitschakelen en de gevangenen bevrijden.' zeg ik en probeer zelf ook rustig te blijven.

'Hoe wil je dat gaan doen Luna? Die mensen schrikken zich kapot als ze plots een grote zwarte wolf zien.' zegt Hunter serieus. Daar heeft hij een punt.

'Yuka, vind jij het erg om hier te blijven en Kit en de rest te bewaken?' vraag ik en kijk hem smekend aan. Yuka gromt als teken dat het goed is. Hunter en ik gooien nog snel iedereen in de cel en halen Kit onder Yuka vandaan. Als iedereen in de cel ligt loopt Hunter naar boven.

'Luna, kom je?' vraagt hij.

'Ik kom zo. Ga jij al vast even bij Fred kijken.' zeg ik snel.

'Is goed zusje, maar schiet wel op, ik wil hier zo snel mogelijk weg.' zegt Hunter en rilt.

Ik richt me tot Kit. 'Jij moet je poten thuis leren houden en dan nog wat, stop met liegen! Je weet net zo goed als ik dat Yuka je makkelijk aan kan, ook als mens!' Daarna loop ik naar Yuka toe en trek hem in een omhelzing.

'Tot zo lieverd.' Yuka duwt met zijn kop tegen me aan als teken dat ik naar boven moet. Ik knik en loop naar boven naar de kamer waar Fred ligt.

'Hoe gaat het met hem?' vraag ik bezorgd.

'Het was een flinke klap, maar ik denk dat hij morgen wakker wel week wordt.' zegt Hunter onderzoekend.

'Dat zou mooi zijn, laten we nu de gevangenen hier maar gaan bevrijden en de andere mensen gevangen nemen.' zeg ik rustig.

Samen met Hunter loop ik naar buiten. Zonder moeite hebben we zo iedere bewaker gevloerd en laten we iedereen uit zijn of haar kooi. Schichtig kijken ze ons aan. 'Rustig maar mensen, vanaf nu zijn jullie vrij. Jullie mogen zelf een passende straf bedenken voor de mensen die jullie pijn hebben gedaan. Behalve Kit, die hebben we nog nodig om meer mensen zoals jullie te bevrijden.' vertel ik. Iedereen begint te juichen.

'Eindelijk vrij!'

'Hunter wil jij iedereen die deze mensen pijn gedaan heeft vast binden en de rest van het schip halen?' vraag ik. Hunter glimlacht.

'Je bent al net zo wijs als moeder en net zo'n goeie leider als vader. Hoewel ik ouder ben, ben jij de ware leider van ons twee. Jij zou vaders opvolger moeten worden.' zegt Hunter trots.

'Het is jouw geboorterecht Hunter, dat weet je. De oudste zoon van het stamhoofd word het volgende stamhoofd.' vertel ik hem.

'Je spreekt met de wijsheid van een valk zusje.' zegt hij glimlachend.

Daarna bind hij iedereen vast en haalt vervolgens de rest van het schip. Al snel is hij terug met iedereen behalve Kit, Fred en Yuka. 'Nou wij wensen jullie veel geluk en ik hoop dat jullie vanaf nu een gelukkig leven krijgen.' zeg ik kort. Daarna draai ik k me om en loop terug naar het schip. Op de weg naar het schip zeggen Hunter en ik niks tegen elkaar. Ik maak me zorgen om Yuka. Wat als het de vloek van de wolf is? Verzonken in mijn eigen gedachten wil ik het schip op lopen als Hunter me vast pakt.

'Oké Luna wat is er en zeg niet dat er niks is, want ik merk het aan je.' zegt Hunter op een strenge toon. Ik zucht. Als mijn broer op deze toon praat kom je er beslist niet onderuit.

'Ik maak me zorgen Hunter, wat als het de vloek van de wolf is?' Mijn broer laat me geschrokken los.

'De vloek van de wolf! Dat was toch maar een legende?'

'Ik ben bang van niet Hunter, ik ben bang van niet.'

'Daar moeten we dan achter komen. Stel jij hem vragen om te kijken of hij de symptomen heeft?' Ik knik en in stilte lopen we verder.

Als we terug komen bij Yuka kijkt hij ons blij aan. Zelf nu hij een wolf is, is dat te zien. 'Yuka kan ik je wat vragen stellen?' In zijn gedachten hoor ik hem ja zeggen.

'Zie je kleur of alleen zwartwit?'

Zwartwit.

'Begin je steeds minder als mens te denken?'

Hmm ja.

'Voel je iets als je terug probeert te veranderen?'

Nee, helemaal niks.

Ik trek wit weg. Met tranen in mijn ogen kijk ik naar Hunter.

'Het.. het is de vloek van de wolf.' Ook Hunter trekt wit weg.

'Yuka we moeten je wat vertellen.' zegt Hunter en kijkt mij aan.

'Lang geleden was er een meisje geboren. Net als ik had ze magie en was ze een weerwolf...'

'Maar anders dan Luna was ze niet lief. Haar magie veroorzaakte rampen en iedereen die haar irriteerde kreeg helse pijn.' Vervolgt Hunter mijn verhaal.

'Tot op een dag de zoon van het stamhoofd dapper genoeg was om naar haar toe te gaan. Dankzij hem werd het meisje zachtaardiger en waren er geen rampen meer. Het meisje werd verliefd op hem en een lange tijd ging alles goed. Tot de zoon van het stamhoofd een mensenmeisje tegen kwam in het bos. Hij was op slag verliefd op haar en bracht haar naar zijn dorp. Als snel gingen ze trouwen en het hele dorp was in de feeststemming, behalve het meisje met magie. Ze was er kapot van en ook woest. De zoon van het opperhoofd was van haar! Hoe durfde iemand hem af te pakken, een mens nog wel?! Ze kwam woedend aan op het feest en veranderde de bruid in een moordlustige wolf. Daarna sprak ze een vloek uit. Iedere mens dat verliefd word op een weerwolf zal op het moment dat de dood dreigt langzaam veranderen in een wolf en de weerwolf zal sterven van verdriet zoals de zoon van het stamhoofd. Pas als het ware liefde is en de weerwolf gelijke magie bezit kan de vloek verbroken worden. De mens zal dan een weerwolf worden, maar daarvoor is opoffering nodig.' vertel ik. Yuka kijkt me met grote bange ogen aan.

Maar ik wil niemand pijn doen...